No gdybym mógł dać 0, to bym dał. Jestem prawnikiem, umiem czytać trudne teksty, ale to jest coś... strasznego. Tak jakby autor nie miał nic do powiedzenia i międlił to nic w kółko na różne sposoby. Co tu mamy? Tezę i nic więcej. Wyjątkowo okropny sposób prowadzenia wywodu. Nie tego się spodziewałem po uznanym przecież naukowcu. A może to tłumaczenie aż tak spaprane? Nie, no chyba nawet tłumacz nie dałby rady tak zepsuć książki. Dziwię się, że toto w ogóle zostało zakwalifikowane do wydania w Polsce. Po co?

No gdybym mógł dać 0, to bym dał. Jestem prawnikiem, umiem czytać trudne teksty, ale to jest coś... strasznego. Tak jakby autor nie miał nic do powiedzenia i międlił to nic w kółko na różne sposoby. Co tu mamy? Tezę i nic więcej. Wyjątkowo okropny sposób prowadzenia wywodu. Nie tego się spodziewałem po uznanym przecież naukowcu. A może to tłumaczenie aż tak spaprane? Nie,...

O Maryjo!!! Dawno się tak nie umordowałem. Aż mi wstyd bo generalnie bardzo wysoko oceniam prace naukowe (i te popularne również) Autora, ale z żalem muszę przyznać, że "Dziwny przypadek rzeczy" kompletnie mu się nie udał. Główna hipoteza, dotycząca genezy i znaczenia emocji/uczuć w procesie ewolucji kulturowej jest bardzo inspirująca (i nęcoca),jednak sposób, w jaki została wyłożona i uzasadniona...to jakaś masakra. I jeszcze ta żałosna (taka anachroniczna i oklepana) końcówka, w której Autor analizuje kondycję współczesnego człowieka... :/ brrr... Nie polecam.

O Maryjo!!! Dawno się tak nie umordowałem. Aż mi wstyd bo generalnie bardzo wysoko oceniam prace naukowe (i te popularne również) Autora, ale z żalem muszę przyznać, że "Dziwny przypadek rzeczy" kompletnie mu się nie udał. Główna hipoteza, dotycząca genezy i znaczenia emocji/uczuć w procesie ewolucji kulturowej jest bardzo inspirująca (i nęcoca),jednak sposób, w jaki...

Jesteśmy biologiczni w naszej strukturze materialnej i jednocześnie czujemy (a może nam się wydaje?),że mamy umysł, świadomość i emocje. Próba zszywania tych dwóch światów poznania wciąż nastręcza wielu problemów. Najgorsze, że komplikacje pojawiają się już na poziomie definicji kluczowych pojęć i rozbieżnego języka używanego w biologii czy psychologii. Antonio Damasio w „Dziwnym porządku rzeczy. Życie, uczucia i tworzenie kultury” postanowił zmierzyć się z tym wymagającym problemem – jak zbudować spójną teorię historii życia od prokariontów do ludzi z ich rozbudowaną kulturą?

Książka jest dość pokrętnie napisana (a może zaledwie zawile?). Ma jednak jasno wysłowione przesłanie i główną myśl zbudowaną wokół pojęcia ‘HOMEOSTAZY’ rozumianej, jako ogólny mechanizm życia i procesów jego regulacji dla dobra organizmu. Homeostaza jest więc u Damasio kluczem do przerzucenia mostu między biologią organizmu a wytworami naszego mózgu. Dla mnie jednak to trochę oszustwo, bo cały problem styku ‘materia-świat mentalny’ upakował autor w pojemny konglomerat. Ostatecznie nic operacyjnie ten zabieg nie wyjaśnia, choć po drodze kilka ciekawych kwestii neurolog rozważył.

"Dziwny porządek rzeczy" jest więc opowieścią, która opiera się na badanych przez Damasio od lat procesach wieloaspektowego, wieloelementowego i wielokierunkowego sposobu interakcji ciało-otoczenie. W efekcie tych sprzężeń nasz organizm uczy się i rozwija w sensie ewolucyjnym jak i osobniczym, co już znamy z "Błędu Kartezjusza". Tu rozbudował koncepcję o zaakcentowanie wagi emocji i ostatecznie powstałych kultur społecznych w ramach nieustannego poszukiwania homeostazy. Większość książki jest ciekawą podróżą po kilku pojęciach, które opisałbym w ciąg:

komórka/narząd/organizm-->interakcje wewnętrzne i zewnętrzne na bodźce-->specjalizacje części ciała w układ nerwowy-->rozbudowa wachlarzy postaw-->budowanie emocji/uczuć-->subiektywizacja siebie wobec reszty-->świadomość-->wytwory kultury

Pod koniec książki Damasio zboczył według mnie z głównego toru myśli, stanowiącego wcześniej spójną opowieść. Poczynił kilka uwag o algorytmach, sztucznej inteligencji i właściwie postawił według mnie pod znakiem zapytania sens własnych przekonań wyrażonych w "Błędzie Kartezjusza". Powstaliśmy z nieożywionej materii, zbudowaliśmy świat emocji i jakimś sposobem pojawiła się nieredukowalna warstwa - 'dusza'? Czyli jednak w formie XXI-wiecznej kartezjański koncept pozostawia wciąż swój cień?! Z jednej strony autor namawia do zaakceptowania ładnej opowieści o ewolucji behawioralnej, której jest zwolennikiem, z drugie odrzuca materializm rozumiany, jako jedyny komponent nas budujący. Nie wiem jak jest, ale chaos deterministyczny wyłania się wprost z chociażby banalnie prostej iteracji wzoru na odwzorowanie logistyczne. Nieskończoność możliwych nieprzewidywalności istnieje nawet w zdeterminowanej i tak prostej formule. Czemu więc my musimy się ostatecznie wymykać prawom - aż tak jesteśmy ważni? Chyba do swojej wizji wyjątkowości bytu Damasio mnie nie przekonał, choć reszta elementów tej opowieści jakoś do mnie trafia. Ostatecznie mam wątpliwości do tezy autora (a przynajmniej uważam, że nie tak łatwo 'wyrwiemy się materii') wyrażonej w słowach:

"Historia ludzkich kultur jest w dużej części opowieścią o oporze wobec naturalnych algorytmów, który stawiamy za pomocą wynalazków nieprzewidzianych w tych algorytmach. Innymi słowy, nawet gdybyśmy wyzbyli się ostrożności i liberalnie oświadczyli, że ludzki mózg jest „algorytmem”, rzeczy, które robimy, nie są nimi i niekoniecznie są przewidywalne."

Książka "Dziwny porządek rzeczy" nie jest pisana prostym językiem. Przytoczone przykłady korelacji zjawisk psycho-biologicznych często wydały mi się przesadnie rozbudowywane i niepotrzebnie pokazane od kilku stron. Nie można odmówić autorowi pasji i chęci opisania czegoś, co według mnie na razie jest poza zasięgiem, bo nie ma języka, brak nam danych i chyba nie jesteśmy gotowi na prawdę o naszej pozornej sile sprawczej tkwiącej w wolnej woli. Uważam, że nawet, jeśli jesteśmy przekonani o tym, iż świadomie podejmujemy decyzje, to jeszcze nie oznacza, że tak jest (szczególnie, gdy nie wiadomo nawet, jako rozumieć tę wolność wyboru). Fraktale też budują nieskończony ciąg kształtów, wrażeń, układów, konfiguracji - w każdej skali dostajemy niepowtarzalny układ formy - ale sam przepis na jego wytworzenie wciąż pozostaje prosty i zdeterminowany.

Polecam książkę Damasio każdemu, kto szuka odpowiedzi na pytania o fenomen budowania przez mózgi umysłu analizującego otaczający nas świat. Dla mnie to przede wszystkim wymagająca namysłu lektura. Lubię czasem nie zgodzić się 'korespondencyjnie' z autorem, a tu miałem do tego wielokrotnie okazję.

Jesteśmy biologiczni w naszej strukturze materialnej i jednocześnie czujemy (a może nam się wydaje?),że mamy umysł, świadomość i emocje. Próba zszywania tych dwóch światów poznania wciąż nastręcza wielu problemów. Najgorsze, że komplikacje pojawiają się już na poziomie definicji kluczowych pojęć i rozbieżnego języka używanego w biologii czy psychologii. Antonio Damasio w...

Na ocenę książki składa się wiele subiektywnych czynników czy być może jakby to napisał profesor Damasio afektów. W moim przypadku oczekiwałem od "Dziwnego porządku rzeczy" nieco więcej, znając tematy które porusza autor, z którego persektywą w dużej mierze się zgadzam. Co do samej książki to pierwsze dwie na trzy części były dość trudne w czytaniu. W trakcie czytania miałem wrażenie powtarzania tego samego czego skutkiem było łatwe tracenie wątku. Ostatnia część książki traktująca o analogiach pomiędzy kulturą ludzką a "prekulturami" innych organizmów jest zdecydowanie napisana najspójniej, co na koniec nieco poprawia humor. Sama treść książki jest interesująca, część oryginalna (kultura ludzka oraz emocje mające swoje korzenie dawniej w "prostszych" organizmach a nawet bakteriach, wewnętrzny świat organizmu którego zmiany homeostazy są tożsame z emocjami),a część nie (krytyka dualizmu ciała i umysłu, krytyka racjonalności uczuć przeciw rozumowi). Ze względu na poruszane tematy warto przeczytać, jednak trzeba się liczyć że nie będzie to gładka podróż.

Na ocenę książki składa się wiele subiektywnych czynników czy być może jakby to napisał profesor Damasio afektów. W moim przypadku oczekiwałem od "Dziwnego porządku rzeczy" nieco więcej, znając tematy które porusza autor, z którego persektywą w dużej mierze się zgadzam. Co do samej książki to pierwsze dwie na trzy części były dość trudne w czytaniu. W trakcie czytania...