Cóż mogę napisać o tym tomiku poezji ja, która wielokroć podkreślałam, że poezja to nie moja bajka, jakkolwiek chciałabym ją zgłębić i zacząć rozumieć. Widać nie dane było mi dotychczas trafić na taki tomik, który zawładnąłby moją wyobraźnią i duszą.

"Ulotność chwili" to ponad setka wierszy, które - jak mówi sam tytuł - nawiązują do przemijania, do chwil, które straciliśmy, które nam się przydarzyły w życiu i które pozostały gdzieś na dnie naszej pamięci, wspomnień. Głównym tematem wierszy jest miłość, ale ja odnoszę wrażenie, że to miłość, która przeminęła, która została porzucona, po której pozostały jedynie tęsknota, wspomnienia, marzenia i szczypta nadziei. Mało w nich optymizmu, radości, prawdziwego bicia serca. Wolałabym czuć w nich namiętność, szczęście, ale nie w sferze wspomnień, żalu, ale normalnej codzienności.

Mam świadomość, że mogę być nieobiektywna, ale to chyba chodzi o własne odczucia i przeżycia, a nie o przypodobanie się komukolwiek. Ponoć z gustami się nie dyskutuje.

Cóż mogę napisać o tym tomiku poezji ja, która wielokroć podkreślałam, że poezja to nie moja bajka, jakkolwiek chciałabym ją zgłębić i zacząć rozumieć. Widać nie dane było mi dotychczas trafić na taki tomik, który zawładnąłby moją wyobraźnią i duszą.

"Ulotność chwili" to ponad setka wierszy, które - jak mówi sam tytuł - nawiązują do przemijania, do chwil, które...

Tomik "Ulotność chwili" przedstawia sinusoidę uczuć. Paleta emocji od miłości, przez smutek, zranione uczucia po obojętność. Najbardziej podobał mi się wiersz "Nie budź go".
"Nie budź uczuć, które śpią
nie budź ich...
może ktoś uśpił je,
by ponownie zacząć żyć.

Może znów uwierzy w miłość
lub dobry czas,
ty odejdziesz, a jemu pozostanie
twej bytności ślad.

Znów zamknie swój kamienny krąg,
by nie czuć, nie tęsknić, nie kochać,
by światu nie pokazać, że znów szlocha
i poznał rozczarowania moc."
Godny uwagi jest również "Mój Apollo" mówiący o idealizowaniu osób, które poznajemy i odkrywaniu ich prawdziwej osoby.
W niektórych wierszach pojawia się promień nadziei czy szczęścia.
"Bo są w życiu takie dni
że cieszy to co małe.
Jeśli radość się tli to życie
staje się doskonałe." ("Doskonałe życie")
W innych dominuje smutek i trwałość pamięci.
"Nie ma takiej siły.
By wyrzucić kogoś z pamięci,
by nie wspomnieć, wtedy
gdy nie masz na to chęci." ("Nie ma takiej siły")
Ogólnie tomik bardzo naładowany emocjami i uczuciami. Nie wszystkie jednak do mnie dotarły. Może dlatego, że wielu z tych odczuć nie doznałam w swoim życiu i raczej bazuje tylko na wyobraźni lub substytucie moich własnych przeżyć.

Tomik "Ulotność chwili" przedstawia sinusoidę uczuć. Paleta emocji od miłości, przez smutek, zranione uczucia po obojętność. Najbardziej podobał mi się wiersz "Nie budź go".
"Nie budź uczuć, które śpią
nie budź ich...
może ktoś uśpił je,
by ponownie zacząć żyć.

Może znów uwierzy w miłość
lub dobry czas,
ty odejdziesz, a jemu pozostanie
twej bytności ślad.

Znów zamknie...

Złapane, ulotne chwile...

Tak to już bywa z poezją - wiersz jest jak mały kadr rzeczywistości, złapany w kilku / kilkunastu / kilkudziesięciu wersach ;) ... Nie inaczej jest w przypadku tego tomika autorstwa Ilony Adamczyk: złapała na chwilę dla czytelnika kilkadziesiąt naprawdę wartych spisania wierszem chwil :)

Szalenie dawno nie czytałem niczego, co choćby zahaczałoby o poezję. Warto było sięgnąć po coś takiego :) To zawsze inny rodzaj perspektywy, jedna wielka "przenośnia wszystkiego", uwieczniona na papierze. Ilonie Adamczyk bardzo fajnie udało się to zrobić :) ... I to pomimo faktu, że złapane przez Nią chwile nie należą, i w odbiorze i podczas odczuwania w trakcie lektury, do tych przyjemnych...

Tomik jest głównie o emocjach, które nie dają, lecz... zabierają... Co zabierają? Głównie radość... i uśmiech. Przemijanie, smutek, ale głównie rozczarowanie, refleksje na temat kłamstwa, poczucie wewnętrznego nieszczęścia - tego rodzaju emocje to temat przewodni wierszy. Autorka często pisze o nieszczęśliwej miłości, o związanym z nią rozczarowaniu, o towarzyszących jej emocjach, łzach... Wydźwięk tomika jest przez to niezaprzeczalnie smutny, najważniejsze jednak - jak często w przypadku poezji bywa - jest to, że jeśli się przyjrzy temu wszystkiemu z boku... jest w tym po prostu, prócz smutku, całe mnóstwo piękna :) O takich emocjach jak powyżej (o każdych zresztą) pisać trzeba, najzwyczajniej w świecie, umieć. Ilona Adamczyk nie tylko to umie i potrafi, ale robi to naprawdę bardzo dobrze.

Nie chciałbym, żeby ta recenzja pozostawiła wrażenie, że ten tomik jest tak "szarobury" jak jesień, która za chwilę na dobre rozgości się za oknami ;) ... Nie, wcale tak nie jest. Zgoda, królujące tutaj emocje są często trudne i smutne, ale o takich jak one też warto czasem coś przeczytać. Można bowiem wyciągnąć z tego (zawsze) coś budującego. Takie dobre, przyszłościowe wnioski ;) A każdy rodzaj poezji, dla mnie osobiście, jest w sposób niepodlegający dyskusji sztuką - większą nieraz niż jakakolwiek proza.

Czy warto zatem? Jak najbardziej :)

Dziękuję Wydawnictwu Psychoskok za egzemplarz recenzencki.

Recenzja także na:
https://cosnapolce.blogspot.com/2018/09/ulotnosc-chwili-ilona-adamczyk.html

Złapane, ulotne chwile...

Tak to już bywa z poezją - wiersz jest jak mały kadr rzeczywistości, złapany w kilku / kilkunastu / kilkudziesięciu wersach ;) ... Nie inaczej jest w przypadku tego tomika autorstwa Ilony Adamczyk: złapała na chwilę dla czytelnika kilkadziesiąt naprawdę wartych spisania wierszem chwil :)

Szalenie dawno nie czytałem niczego, co choćby zahaczałoby...