Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z wierszami Bogdana Kosa po raz pierwszy zetknąłem się wiele lat temu w X. numerze nieregularnika Gnosis wydawanego pod redakcją gnostyka i antropozofa Jerzego Prokopiuka. Nic dziwnego, że właśnie w takim piśmie znalazło się miejsce dla takiej olśniewającej poezji. Wyraźnie brzmią w niej mistyczne wątki, co w poezji współczesnej jest rzadkością. I są to utwory zupełnie inne niż wiersze, które zdobywają laury na konkursach lub są publikowane w prasie literackiej. A jednak jest to poezja najwyższych lotów i nie zawaham się tu postawić 10 gwiazdek, tylko najwyższa ocena jest w tym przypadku adekwatna. Choć nowoczesna w zapisie, poezja ta delikatnie emanuje klimatem „dawniejszości”, co w żadnym wypadku nie oznacza pozostawania przy tradycyjnych strukturach wersyfikacyjnych czy stylizowaniu języka na archaiczną modłę. Nic z tych rzeczy. Jak pisze Janusz Sławiński „ dawniejszość to pewne charakterystyczne zabarwienie tej poezji, a nie bierne pozostawanie w kręgu wzorów tradycji czy zależność od sprawdzonych konwencji. Nie ulega kwestii, że autor przetrawił w sobie doświadczenia różnych stylów poetyckich: nie były mu obce wynalazki poezji awangardowej i postawangardowej, otarł się o tzw. poezję lingwistyczną, zapewne czytał ongiś z przejęciem Białoszewskiego(choć niekoniecznie tego od kalekiego języka i estetyki „łapania co się da”),z pewnością zaś wszedł głęboko w świat poezji Leśmiana, odkrywając w nim dla siebie nie tylko zadziwienie bogactwem dających się pochwycić w słowa form nieistnienia, ale też niesłychaną żywotność liryki miłosnej. Echa tego co dlań literacko bliskie i inspirujące dochodzą do czytelnika wytłumione i przetworzone – już jako składniki własnej wizji świata poety i przepuszczone przez filtr w pełni oryginalnej wrażliwości stylistycznej.” Oryginalna wyobraźnia poetycka Kosa współistnieje z królewską powściągliwością formy, to poezja oszczędna, precyzyjna i kunsztowna. Jej metafizyczna głębia łączy się z indywidualizmem twórcy, który wyraża na swój osobisty sposób konfrontację z realnym istnieniem, zarówno fizycznym, jak i duchowym. Porusza też kulturowość tych wierszy, mnogość odniesień i aluzji do mitologii i religii a także sztuki. Poeta daje wyraz swym fascynacjom filozoficznym i mistycznym w sposób niezwykle zwięzły a jednocześnie ekspresyjny. To poezja pięknych słów, która jednak na tej zewnętrznej urodzie nie poprzestaje. Można ją odczytywać jako zbiór tekstów medytacyjnych i wizyjnych, a w części zawierającej liryki miłosne trzeba dostrzec głęboką sublimację i wyrafinowanie uczuć.