Pomysł dobry. Czytało się dobrze, krótkie rozdziały na plus. Ale no właśnie jest małe ale :) Za dużo jednego a za mało drugiego :)

Pomysł dobry. Czytało się dobrze, krótkie rozdziały na plus. Ale no właśnie jest małe ale :) Za dużo jednego a za mało drugiego :)

Druga książka przeczytana przeze mnie tego duetu . I również udany wybór . Fajny mix obyczajówki thrillera i kryminału . Zakończenie wcale nie słodkie . Dość obszerna ponad 500 stron ale przyjemnie się czytało . Godna uwagi pozycja .

Druga książka przeczytana przeze mnie tego duetu . I również udany wybór . Fajny mix obyczajówki thrillera i kryminału . Zakończenie wcale nie słodkie . Dość obszerna ponad 500 stron ale przyjemnie się czytało . Godna uwagi pozycja .

To jest pierwsza książka jaką przeczytałam tego duetu.Książki pani Agnieszki troszkę już poznałam ale tu zostałam mile zaskoczona.Absolutnie w niczym ta pozycja nie przypomina mi dotychczas przeczytanych książek.Zupełnie nie znam twórczości pana Koziarskiego.więc nie mam porównania.
Choć w książce jest sporo bohaterów to w niczym to nie przeszkadza.Cała historia jest spójna i ciekawie rozbudowana.czyta się ją szybko i łatwo się w niej zagłębić.Troszkę zakończenie mnie zastanawia, bo daje do myślenia że będzie kontynuacja historii Piotra i Justyny i że przed nami jeszcze sporo emocji.Na co po cichu liczę.

To jest pierwsza książka jaką przeczytałam tego duetu.Książki pani Agnieszki troszkę już poznałam ale tu zostałam mile zaskoczona.Absolutnie w niczym ta pozycja nie przypomina mi dotychczas przeczytanych książek.Zupełnie nie znam twórczości pana Koziarskiego.więc nie mam porównania.
Choć w książce jest sporo bohaterów to w niczym to nie przeszkadza.Cała historia jest...

Sporo postaci, ale są wprowadzane i przedstawiane stopniowo, więc idzie się połapać. Rozdziały króciutkie, czyta się momentalnie, ale sama treść niezbyt mnie porwała. Intencje w porządku, gorzej z wykonaniem.

Sporo postaci, ale są wprowadzane i przedstawiane stopniowo, więc idzie się połapać. Rozdziały króciutkie, czyta się momentalnie, ale sama treść niezbyt mnie porwała. Intencje w porządku, gorzej z wykonaniem.

Nie dokładnie tego się spodziewałam, ale po części miło się zaskoczyłam. Podobała mi się przede wszystkim ta inna forma, bardzo krótkie rozdziały, wprowadzały w historię szybko i konkretnie, bez domyślania się czegokolwiek. Mimo iż w trakcie książki domyśliłam się rozwiązania to chciałam ją skończyć. Jak dla mnie było w niej trochę za mało psychologicznego rysu bohaterów, ich zachowania były tłumaczone powierzchownie. Fajna do przeczytania na jeden wieczór, historia wprawdzie kończy się otwarciem kolejnej, ale myślę, że nie wywołuje uczucia niedosytu :)

Nie dokładnie tego się spodziewałam, ale po części miło się zaskoczyłam. Podobała mi się przede wszystkim ta inna forma, bardzo krótkie rozdziały, wprowadzały w historię szybko i konkretnie, bez domyślania się czegokolwiek. Mimo iż w trakcie książki domyśliłam się rozwiązania to chciałam ją skończyć. Jak dla mnie było w niej trochę za mało psychologicznego rysu bohaterów,...

Duety pisarskie zawsze zapowiadają się ciekawie. Zastanawia mnie, jak dwie osoby pracują nad jedną książką- w jaki sposób dzielą między sobą wątki, pomysły i wszystko to, co musi zawierać dobry tekst. Panią Lingas-Łoniewską już znam i mniej więcej wiem, czego mogę się spodziewać. Jeśli zaś chodzi o współautora „Klubu Niewiernych”, Daniela Koziarskiego- nie znam jego twórczości i właśnie dlatego zdecydowałam się sięgnąć po powieść. Czy dobrze zrobiłam? Ja uważam, że był to świetny pomysł. Książka jest bardzo obszerna, ma ponad 500 stron, lecz fabuła w niej zawarta totalnie mnie wciągnęła i koniecznie chciałam wiedzieć, co takiego wydarzy się w życiu bohaterów. Czy im współczułam? Niekoniecznie, a przynajmniej nie wszystkim, ponieważ zdrada niemal zawsze wydaje mi się czymś obrzydliwym. W tym temacie zadaję sobie mnóstwo pytań: po co ludzie niszczą sobie swoje poukładane życie? Dlaczego nie próbują ratować związku, tylko jeszcze mocniej go niszczą? Dlaczego udają idealnych, a tak naprawdę potrafią być potworami w ludzkiej skórze? Czy osoba, która zdradza, może się zmienić na lepsze, czy też na zawsze pozostaje kłamcą? Co siedzi w głowie socjopaty? Takich pytań mam jeszcze wiele, ale jak świat światem- zdrada istniała, istnieje i istnieć będzie. Wszystko tak naprawdę zależy wyłącznie od nas i od naszego sumienia. Szkoda, że chyba nie wszyscy je mają albo potrafią je niemal zakopać…

„Klub Niewiernych” to nie tylko tytuł powieści, ale i nazwa erotycznego portalu. Sfrustrowani albo znudzeni użytkownicy umawiają się i zawierają między sobą układy: chcą oni wyłącznie seksu, niczego sobie nie obiecują i nie wikłają się w zobowiązania. Jak to w życiu bywa, teoria jest tylko teorią, a w praktyce… No właśnie… Bardzo często takie nieczyste układy wymykają się spod kontroli i powodują niekończące się pasmo problemów. Tak stanie się między innymi w przypadku nieudanego małżeństwa Justyny i Piotra. On, uznany lekarz, notorycznie korzysta ze wspomnianego portalu, ale czy dobrze robi? Dlaczego zdradza żonę i czy może mieć jakiekolwiek usprawiedliwienie? O tym warto samemu się dowiedzieć. Zapewniam, że nie zabraknie emocji.

Sensem powieści nie jest tylko tematyka zdrady. „Klub Niewiernych” to doskonały tekst dla pasjonatów różnych odmian psychiki człowieka. Czytelnicy dobrze zrozumieją, co to znaczy żyć z nadopiekuńczą matką. Taką rolę odgrywa w książce niejaka Urszula, która swoim zachowaniem mocno działała mi na nerwy. Co gorsza, jej postawa to nie fikcja literacka, bo tak okropne osoby istnieją w prawdziwym życiu. Sama momentami miałam nadzieję, że Urszula w końcu zapłaci za swój upór, ale czy rzeczywiście zapłaciła? Zapraszam do lektury. Warto też dowiedzieć się czegoś o córce Urszuli, a zarazem o siostrze Piotra- Beacie. Czy kobieta ta mogła żyć normalnie u boku dręczącej matki? Wątek ten został dopracowany idealnie i cieszę się, że powstał. Nie oceniajmy nikogo pochopnie, póki nie znamy jego sytuacji życiowej.

Jestem pewna, że bardzo długo będę pamiętać historię „Klubu Niewiernych”. Książkę przeczytałam niemal w dwa dni, co tylko potwierdza, jak bardzo musiała być wciągająca. Nie zdradzam, rzecz jasna, wszystkiego, ale dzieje się tu wystarczająco dużo, by nie móc przestać myśleć o tej książce. Czy na zdradę jest jakieś wytłumaczenie? A czy zemsta to też dobry pomysł? Mam ogromny mętlik w głowie, ale o to chyba chodziło autorom. Myślę, że wielu z nas nigdy nie pojawi się na tajemniczych portalach randkowych - lepiej chyba już być samym, niż wikłać się w niepotrzebne kłopoty. Nie myślmy też, że z pozoru spokojne i ciche osoby są takie naprawdę. Jacy jesteśmy rzeczywiście- o tym wiemy tak naprawdę tylko my sami.

Książkę jak najbardziej polecam- może dla niektórych treść będzie swojego rodzaju przestrogą. Brawa dla autorów, którzy „Klub Niewiernych” bardzo dobrze zaplanowali. Każdy rozdział kończy się tak, że wręcz nie ma możliwości, by nie pokusić się o dalszą lekturę. Brawo! Z pewnością sięgnę jeszcze po inne tytuły obu autorów.

Duety pisarskie zawsze zapowiadają się ciekawie. Zastanawia mnie, jak dwie osoby pracują nad jedną książką- w jaki sposób dzielą między sobą wątki, pomysły i wszystko to, co musi zawierać dobry tekst. Panią Lingas-Łoniewską już znam i mniej więcej wiem, czego mogę się spodziewać. Jeśli zaś chodzi o współautora „Klubu Niewiernych”, Daniela Koziarskiego- nie znam jego...

11/52

11/52

Ciekawy opis i recenzje zachęciły mnie do przeczytania "Klubu Niewiernych." Do połowy było całkiem nieźle, wartka akcja, lekki styl, ciekawe wątki. I dobrze byłoby gdyby po tych dwustu stronach się zakończyła. Zawiodą się ci, którzy liczyli, że się rozkręci lub chociaż utrzyma poziom. Druga połowa powieści to niekończący się bełkot. Bezsensowny, nudny i nielogiczny. Postacie, które jeszcze owiewała mgiełka tajemnicy okazują się rozmemłane i miałkie. Zastosowane tu rozwiązania fabularne były chyba najgorszymi z możliwych wyborów. W pewnym momencie z dobrze zapowiadającego się kryminału zrobiono brazylijską telenowelę... Ostatnie sto stron męczy niemiłosiernie, czyta się dosłownie przysypiając między przecinkami. Dodatkowym minusem jest ubogi język i masa błędów stylistycznych, literówek. Zdecydowanie książka niewarta poświęconego na nią czasu.

Ciekawy opis i recenzje zachęciły mnie do przeczytania "Klubu Niewiernych." Do połowy było całkiem nieźle, wartka akcja, lekki styl, ciekawe wątki. I dobrze byłoby gdyby po tych dwustu stronach się zakończyła. Zawiodą się ci, którzy liczyli, że się rozkręci lub chociaż utrzyma poziom. Druga połowa powieści to niekończący się bełkot. Bezsensowny, nudny i nielogiczny....

Książka bardzo mi się podobała. Niesamowicie wciągająca fabuła. jedynie zakończenie pozostawiło lekki niedosyt - ale może tak miało być?

Książka bardzo mi się podobała. Niesamowicie wciągająca fabuła. jedynie zakończenie pozostawiło lekki niedosyt - ale może tak miało być?

Dla ostrzeżenia niewiernych opowieść o takim, co poluje i likwiduje. Jest też sporo prawdy o mężczyźnie, co to obiecuje, ale za chwilę wraca do swych wygodnych i przyjemnych nawyków.

Dla ostrzeżenia niewiernych opowieść o takim, co poluje i likwiduje. Jest też sporo prawdy o mężczyźnie, co to obiecuje, ale za chwilę wraca do swych wygodnych i przyjemnych nawyków.