to książka chyba dla tych, którzy są kompletnie odrealnieni i odsunięci od rzeczywistości i własnych źródeł pochodzenia. jestem wychowana na Krystynie Czubównie i Davidzie Attenborough i jak widać to mi wystarczyło by kwestie podnoszone w tej książce były dla mnie tylko oczywistością. natomiast autorzy co któreś zdanie powtarzają o czym książka będzie, co w niej napiszą i jednocześnie jakby przepraszali, że tą książkę piszą. mam z resztą wrażenie, że target czytelniczy autorów to ludzie absolutnie przeciwni widzeniu w zwierzętach istot żywych i inteligentnych, a co za tym idzie umiejących współpracować, odczuwać i tworzyć razem z innymi relacje.

to książka chyba dla tych, którzy są kompletnie odrealnieni i odsunięci od rzeczywistości i własnych źródeł pochodzenia. jestem wychowana na Krystynie Czubównie i Davidzie Attenborough i jak widać to mi wystarczyło by kwestie podnoszone w tej książce były dla mnie tylko oczywistością. natomiast autorzy co któreś zdanie powtarzają o czym książka będzie, co w niej napiszą i...

„Manifest Zwierząt” zdecydowanie lepszy.
Tutaj dużo poplątania, dużo powtórzeń z manifestu.

„Manifest Zwierząt” zdecydowanie lepszy.
Tutaj dużo poplątania, dużo powtórzeń z manifestu.

Autorzy czasami powtarzają przykłady, wstęp jest zdecydowanie za długi jak na faktyczną treść, którą zawiera. Tłumacz w kilku miejscach wydaje się zawodzić, jak chociażby przetłumaczenie ''sympathetic'' (tak, sprawdziłem w oryginale) na ''sympatyczny'' - w kontekście, który jasno wskazywał na to, że lepszym doborem jest ''współczujący''.

A co do samej książki - pod względem dostarczania opisu zjawisk jest w porządku, stanowi zbiór i krótki opis różnych obserwacji, badań etc. Wnioski na gruncie filozofii jednak są niezwykle problematyczne. Autorzy nie kryją się z przedstawieniem kontrowersyjnej definicji moralności, a dopiero pod koniec książki dowiadujemy się, że tak właściwie ich celem nie było wprowadzenie normatywnych wniosków (bo wyprowadzanie takich z naukowego opisu to błąd),ale przynajmniej nasze myślenie o zwierzętach, a co za tym idzie działania, mogą się po lekturze książki zmienić.

Śmiało dałbym ocenę 5-6/10, gdybym z autorami się mógł zgodzić co do twierdzeń z dziedziny etyki.

Autorzy czasami powtarzają przykłady, wstęp jest zdecydowanie za długi jak na faktyczną treść, którą zawiera. Tłumacz w kilku miejscach wydaje się zawodzić, jak chociażby przetłumaczenie ''sympathetic'' (tak, sprawdziłem w oryginale) na ''sympatyczny'' - w kontekście, który jasno wskazywał na to, że lepszym doborem jest ''współczujący''.

A co do samej książki - pod...

Ależ to była ciekawa książka!

Nie miałabym nic przeciwko, gdyby była trochę dłuższa i autorzy pokusiliby się o więcej ciekawych przykładów.

Ależ to była ciekawa książka!

Nie miałabym nic przeciwko, gdyby była trochę dłuższa i autorzy pokusiliby się o więcej ciekawych przykładów.

Wolę narrację Fransa de Waala, niby ta sama tematyka, przytaczane te same lub podobne eksperymenty, ale opisane w męczącym języku - trudno mi to wytłumaczyć.

Wolę narrację Fransa de Waala, niby ta sama tematyka, przytaczane te same lub podobne eksperymenty, ale opisane w męczącym języku - trudno mi to wytłumaczyć.

Bardzo ciekawa książka. Nie od dziś wiadomo, że moralność nie jest ograniczona do gatunku Homo sapiens, ale spotykana jest w różnych formach także u innych zwierząt. Polecam.

Bardzo ciekawa książka. Nie od dziś wiadomo, że moralność nie jest ograniczona do gatunku Homo sapiens, ale spotykana jest w różnych formach także u innych zwierząt. Polecam.

Cóż, ta książka jest jak jedna duża rozprawka. Jest bardziej wprowadzeniem niż podejściem do tematu. Czytając miałam wrażenie, że więcej jest o badaczach niedowiarkach niźli o samych zwierzętach. Rozumiem wzmiankę na początku, ale w każdym rozdziale? Autorzy szczególnie chcieli zwrócić na tym uwagę. Jeżeli podejmiesz się czytania "Dzikiej sprawiedliwości" - przyznaję jest kilka ciekawostek, które rozwinęły moją ciekawość, może twoją również podkręci - zdawaj sobie sprawę, że więcej tam odnośników do badań niźli o samych badaniach. Niczym duży spis treści.

Cóż, ta książka jest jak jedna duża rozprawka. Jest bardziej wprowadzeniem niż podejściem do tematu. Czytając miałam wrażenie, że więcej jest o badaczach niedowiarkach niźli o samych zwierzętach. Rozumiem wzmiankę na początku, ale w każdym rozdziale? Autorzy szczególnie chcieli zwrócić na tym uwagę. Jeżeli podejmiesz się czytania "Dzikiej sprawiedliwości" - przyznaję...

Przede wszystkim stara. Powołuje się na badania z pierwszej dekady 21 w. (pierwsze wydanie z 2010) Od tej pory pewnie się co nieco zmieniło. Może jest już więcej badań.

Przede wszystkim stara. Powołuje się na badania z pierwszej dekady 21 w. (pierwsze wydanie z 2010) Od tej pory pewnie się co nieco zmieniło. Może jest już więcej badań.

Męczyłam tę książkę ponad tydzień. Podejmowana przez nią tematyka jest co prawda na tyle ciekawa, że dotrwałam do końca, ale z pewnością nie była to przyjemna lektura. Nie była również tak pouczająca, jak miałam nadzieję.
Bardzo duża część "Dzikiej sprawiedliwości" składa się z powtórzeń. Autorzy potrafią w jednym akapicie zapowiedzieć, że będą o czymś mówić, tylko po to, by w następnym powtórzyć to prawie takimi samymi słowami. Anegdot jest stosunkowo niewiele, a część z nich została opowiedziana po dwa-trzy razy w różnych częściach książki. Osoba odpowiedzialna za redakcję zdaje się nie wiedzieć, że w języku polskim w zdaniach występują podmioty domyślne (w pewnym momencie fraza "endogenne peptydy opioidowe" została powtórzona sześć razy w jednym, krótkim akapicie). Tłumacz często popełnia błędy, których uczą unikać w szkole podstawowej ("Marc posadził ptaka na dachu samochodu, który kilka chwil później odleciał"). Książka jest napisana stylem jednocześnie zbyt naukowym i zbyt nieprofesjonalnym. Naprawdę ciężko było przebrnąć przez tak prowadzoną narrację.
Jeśli chodzi o samą treść, oprócz licznych powtórzeń (bez nich "Dzika sprawiedliwość" byłaby zapewne o 1/3 cieńsza) bardzo przeszkadzało mi bezustanne powtarzanie, że autorzy nie chcą zrównywać zwierząt z ludźmi, że zwierzęca moralność nie jest taka sama jak ludzka i tak dalej. Wyglądało to tak, jakby Bekoff i Pierce na siłę chcieli przypodobać się "poważnemu" środowisku konserwatywnych naukowców. Uważam, że powinni zdecydować się, czy popierają wysuwane przez siebie tezy, czy jednak za bardzo się boją.
Nie jest to może najgorsza książka popularnonaukowa, jaką miałam w rękach, ale zdecydowanie można ją sobie darować.

Męczyłam tę książkę ponad tydzień. Podejmowana przez nią tematyka jest co prawda na tyle ciekawa, że dotrwałam do końca, ale z pewnością nie była to przyjemna lektura. Nie była również tak pouczająca, jak miałam nadzieję.
Bardzo duża część "Dzikiej sprawiedliwości" składa się z powtórzeń. Autorzy potrafią w jednym akapicie zapowiedzieć, że będą o czymś mówić, tylko po to,...

W znaczącej części pozycja sucha, drętwa i nudna. Ot ujęcie historyczne, problemy pojęciowe i metodologiczne, trochę rozważań historycznych i filozoficznych. Takie tam akademickie pierdu-pierdu czyli zwykłe lanie wody.
Mięska to tam niewiele - na koniec trochę opisów eksperymentów czy obserwacji oraz wnioski. Najczęściej cudzych. Znaczy obserwacje autorów też są ale dotyczą zachowania własnego psa :/
Raczej cienizna którą ciężko polecić.

W znaczącej części pozycja sucha, drętwa i nudna. Ot ujęcie historyczne, problemy pojęciowe i metodologiczne, trochę rozważań historycznych i filozoficznych. Takie tam akademickie pierdu-pierdu czyli zwykłe lanie wody.
Mięska to tam niewiele - na koniec trochę opisów eksperymentów czy obserwacji oraz wnioski. Najczęściej cudzych. Znaczy obserwacje autorów też są ale...