Żyjemy w czasach błyskawicznej informacji. Fakty, opinie, wyniki badań latają wymieszane z fejkami, dezinformacją, sztucznie tworzonym gąszczem, w którym ciężko znaleźć opis prawdziwych wydarzeń. Jedwabne jest doskonałym przykładem: socjolog Gross stworzył "dzieło" parahistoryczne, które błyskawicznie nagłośniono, podbito rezonansem zagranicznych instytucji. Jest tam sporo kłamstw, pominięć i zeznań świadków, z których dwóch głównych w ogóle nie było na miejscu zbrodni. Prawdziwi historycy bez trudu zmasakrowali te "rewelacje", ale kto by się tym przejmował. Koła ruszyły: ówczesny prezydent Kwaśniewski szybko przeprosił za straszną zbrodnię Polaków, autor książki "historycznej" jeździ po świecie z prelekcjami opowiadając wszędzie te same "fakty". Tymczasem w Polsce w 2001 r. podjęto próbę rzetelnego zbadania tej zbrodni. Rozpoczęto ekshumację, jakich wiele przeprowadzano w miejscach mordu na Żydach. I nagle pojawił się jakiś rabin z USA i powiedział, że nie wolno dalej badać, bo to wbrew wierze. No i przestano. Ustalono niewiele, co ciekawe znaleziono wiele łusek, co oznaczałoby, że Polscy cywile w 1941 roku chodzili po ulicach miast uzbrojeni...

Minęło ponad 20 lat od próby ekshumacji, Jedwabne jest batem numer 1 używanym przez wszystkich Żydów na świecie, którzy nie lubią Polaków. Gross w swoim "dziele" napisał, że w stodole zgromadzono i spalono 1600 osób. Stodoła miała dokładnie 17 x 9m, co oznacza że na 1 metrze stało 10 osób.
Dr Ewa Kurek od lat próbuje uruchomić prawdziwe badania, takie jakie są wykonywane na każdym miejscu przestępstwa kryminalnego. Ale w Jedwabnem wyrok już ogłoszono i nie ma woli do tego, żeby dziwnym trafem miał się zmienić...

Żyjemy w czasach błyskawicznej informacji. Fakty, opinie, wyniki badań latają wymieszane z fejkami, dezinformacją, sztucznie tworzonym gąszczem, w którym ciężko znaleźć opis prawdziwych wydarzeń. Jedwabne jest doskonałym przykładem: socjolog Gross stworzył "dzieło" parahistoryczne, które błyskawicznie nagłośniono, podbito rezonansem zagranicznych instytucji. Jest tam sporo...

Pani Ewo, dziękuję.

Pani Ewo, dziękuję.

Tu się zraziłem. Książkę mam nawet z autografem, ale treść. Hmm. Wiem o co chodzi, dla mnie fakty są proste - ważne że autorka pokazuje zakłamywanie najnowszej historii nawet przez obecnych najwyższych rangą polityków ale natomiast pokazywanie w kółko tego samego jest trochę męczące. Każdy kolejny rozdział to powtórka praktycznie tego samego. Jeśli traktować to jako zbiór historiograficzny to OK. Jako książkę ciekawą to średnio. Czyli łącznie 5.

Tu się zraziłem. Książkę mam nawet z autografem, ale treść. Hmm. Wiem o co chodzi, dla mnie fakty są proste - ważne że autorka pokazuje zakłamywanie najnowszej historii nawet przez obecnych najwyższych rangą polityków ale natomiast pokazywanie w kółko tego samego jest trochę męczące. Każdy kolejny rozdział to powtórka praktycznie tego samego. Jeśli traktować to jako zbiór...

Arcydzieło ,dowody ze zródeł żydowskich również i bibliografia nie to co u Grossa

Arcydzieło ,dowody ze zródeł żydowskich również i bibliografia nie to co u Grossa

Skandaliczne jest w jakim kłamstwie żyjemy i jak łatwo Polakami manipulować.

Skandaliczne jest w jakim kłamstwie żyjemy i jak łatwo Polakami manipulować.

Rozpoczynając lekturę tej książki można początkowo odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z kolejną naukową (lub przynajmniej popularnonaukową) pracą na temat wydarzeń w Jedwabnem. Dość szybko okazuje się jednak, iż to rzeczywiście swojego rodzaju "biała księga", do której autorka wrzuciła nie tylko naukowe artykuły, wywiady na temat zbrodni i braku jej dokładnego zbadania oraz skany pism słanych do instytucji państwowych, lecz również swoją publicystykę i inne komentarze dotyczące całej sprawy.


Pierwsza część publikacji jest więc bardzo ciekawa i opiera się głównie na polemikach z pracami Jana Tomasza Grossa (autorstwa także Piotra Gontarczyka),relacjach zebranych przez kolejnego znanego historyka Tomasza Strzembosza, historii Jedwabnego i okolic, a także wyjaśnieniu na czym opiera się fachowa praca historyka. Na pierwszych kilkudziesięciu stronach odnajdujemy więc materiały niezwykle ważne w kontekście kłamstw narosłych wokół całej sprawy, dopełnione relacjami na temat wstrzymania ekshumacji w miejscu niewyjaśnionej wciąż do końca zbrodni z 1941 roku.

Później, a dokładniej w środku pracy (kończy się ona wspomnianymi skanami pism słanych do Ministerstwa Sprawiedliwości, IPN-u i innych instytucji oraz petycją w sprawie wznowienia ekshumacji) jest już nieco gorzej. Ewa Kurek zadaje bowiem nieco kłam wcześniejszym swoich zapewnieniom, iż jest historykiem zainteresowanym jedynie dążeniem do prawdy i pozbawionym emocji, ponieważ jej materiały publicystyczne i wywiady są właśnie emocjami nacechowane. Nie zawsze używane epitety są potrzebne, zaś w tak delikatnej sprawie należy dopracowywać każdy szczegół, aby nie dać pożywki zwłaszcza osobom bardzo chętnie sięgającym po zarzut antysemityzmu.

Rozpoczynając lekturę tej książki można początkowo odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z kolejną naukową (lub przynajmniej popularnonaukową) pracą na temat wydarzeń w Jedwabnem. Dość szybko okazuje się jednak, iż to rzeczywiście swojego rodzaju "biała księga", do której autorka wrzuciła nie tylko naukowe artykuły, wywiady na temat zbrodni i braku jej dokładnego zbadania...