Gra szklanych paciorków
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tytuł oryginału:
- Das Glasperlenspiel
- Wydawnictwo:
- Media Rodzina
- Data wydania:
- 2018-05-15
- Data 1. wyd. pol.:
- 1971-01-01
- Liczba stron:
- 806
- Czas czytania
- 13 godz. 26 min.
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380084827
- Tłumacz:
- Maria Kurecka
- Tagi:
- literatura niemiecka polityka Niemcy duchowość medytacje noblista
To obszerne dzieło, opus magnum pisarza, powstawało w latach 1932-1942. Rzeczywistym tłem utworu jest sytuacja polityczna w Niemczech po pierwszej wojnie światowej, a przede wszystkim w czasach reżimu hitlerowskiego. Rozpadającemu się na skutek anarchii światu pisarz przeciwstawił krainę ducha – Kastalię, królestwo uczonych, którzy zmierzają do osiągnięcia syntezy wszystkich dyscyplin naukowych i kultur. Najpełniejszym wyrazem duchowości krainy jest gra szklanych paciorków, która łączy w sobie naukę, kult piękna i medytację.
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Mogą Cię zainteresować
Oficjalne recenzje
Wyznanie wiary w ducha w czasach przemocy*
„Gra szklanych paciorków” to dziecko czasów niespokojnych i burzliwych. Hesse pisał swoje opus magnum przez dziesięć lat, tworząc opowieść monumentalną, bogatą w znaczenia i niełatwą w odbiorze. Pisarz pragnął uciec w ten sposób od Niemiec, w których doszedł do władzy Hitler i coraz wyraźniejsze stawały się tendencje nacjonalistyczne. Jego dzieło to szukanie ratunku w utopijnym świecie Kastalii, gdzie rządzi rozum, rozsądek i wiara w naukę. Po raz kolejny literatura pozwala schronić się jednostkom w swym harmonijnym świecie, przetrwać zawieruchę dziejów. Jak pisze Hesse w „Grze szklanych paciorków”: „prawdziwy gracz szklanych paciorków powinien być przepojony radością, niczym dojrzały owoc słodkim sokiem, przede wszystkim zaś winien mieć w sobie pogodę muzyki, która nie czym innym jest, jeno odwagą, pogodnym a uśmiechniętym kroczeniem i tańcem poprzez sam środek okropności i płomieni świata, uroczystym składaniem ofiary”.
Bardzo ciekawa jest konstrukcja czasowa powieści. Pisarz umieścił akcję „Gry szklanych paciorków” w odległej przyszłości, lecz oczywiście nie mamy tu do czynienia z dziełem science fiction. Prolog rozgrywa się około 2400 roku, zaś żywot Józefa Knechta przypada na lata 2200. Historia Hessego to nie dzieje postępu technologicznego, lecz ewolucji ducha. Kastalia, siedziba gry szklanych paciorków, jest krainą myślicieli i uczonych, szczytowym etapem rozwoju ludzkości, przypadającym po mrocznym okresie epoki felietonu. „W Kastalii udało się urzeczywistnić nie tylko służbę prawdzie, medytację i szacunek dla piękna – pisze Volker Michels w posłowiu – lecz także to, co w wieku XX, tak naznaczonym wojną, było zwalczane i zagrożone: swobodny rozwój i kształcenie człowieka wolnego od manipulacji ze strony państwa oraz niezależność kultury i nauki od celów komercyjnych, ideologicznych i politycznych”.
Sercem „Gry szklanych paciorków” jest ukazanie relacji łączących mistrzów i uczniów. Młodzieniec, pałający miłością do wiedzy, umiejętnie prowadzony przez mądrego nauczyciela, sam dojrzewa do podjęcia misji kształcenia własnych adeptów. Tym samym sztafeta pokoleń trwa dalej: ktoś składa się w ofierze, by inni mogli pójść jego śladem. Podobne wątki są podejmowane w „Pismach pozostawionych przez Józefa Knechta”, szczególnie w „Zaklinaczu deszczu” i „Spowiedniku”. W owych trzech życiorysach znajdziemy wariacje na temat żywotu Józefa Knechta, jego misji nauczania. Jak pisze Hesse we wprowadzeniu do „Biblioteki literatury światowej”: „Prawdziwe kształcenie nie jest kształceniem w jakimś celu, lecz posiada – jak każde dążenie doskonałości – sens samo w sobie”.
Powieść wyróżnia się na tle pozostałych najbardziej znanych dzieł Hessego. Historie, takie jak „Demian” czy „Siddartha”, ukazują głównych bohaterów – młodzieńców wewnętrznie rozdartych, poszukujących oświecenia w nałogach bądź uciechach cielesnych. Młodość, dojrzewanie oraz kariera Józefa Knechta pozbawione są gwałtownych zwrotów akcji, to harmonijna podróż przez kolejne etapy wtajemniczenia. Być może z tego względu „Gra szklanych paciorków” wydawała mi się momentami monotonna, brakowało mi również barwnych i pełnokrwistych postaci kobiecych. Skłaniam się więc ku innym książkom niemieckiego mistrza, jednak nie zmienia to oceny jego najbardziej monumentalnego dzieła, które moim zdaniem miłośnicy dobrej klasycznej literatury powinni poznać. „Wilk stepowy” to bowiem brutalne i gwałtowne zapasy ciała i ducha, rozsądku i szaleństwa, zaś „Gra szklanych paciorków” jest harmonijną, wytrawną sonatą, jaką jedynie wielki wirtuoz mógłby skomponować. Bez znajomości jednej bądź drugiej pozycji nie zyskamy pełnego spojrzenia na dorobek Hessego.
Cieszę się, że najważniejsze dzieła niemieckiego noblisty doczekały się wznowienia w nowej, spójnej i atrakcyjnej szacie graficznej. „Gra szklanych paciorków” to monumentalna powieść, która nie straciła na aktualności – możemy dojrzeć w niej prawdę o epoce, w jakiej przyszło nam żyć. Czasy się bowiem zmieniają, lecz prawa rządzące historią pozostają niezmienne. Tym samym niezwykle celne okazują się przytoczone w prologu powieści dosadne słowa Roberta Walsera: „Pisarze mają często nadzwyczaj długie ryje. Wyczuwają zapach przyszłych wydarzeń jak świnie zapach trufli”.
Ewa Szymczak
____
* Słowa Hessego z listu do Ottona Hartmana z 18 lutego 1935 roku.
Oceny
Książka na półkach
- 1 748
- 913
- 293
- 55
- 53
- 24
- 16
- 12
- 9
- 8
OPINIE i DYSKUSJE
Nie moja bajka… na końcu 3 znośne opowiadania stanowiące 10% książki… ale doleceniam jakość pióra
Nie moja bajka… na końcu 3 znośne opowiadania stanowiące 10% książki… ale doleceniam jakość pióra
Oznaczone jako spoiler Pokaż mimo toNie to co "Wilk stepowy", ale też pozycja bardzo dobra i zmuszająca do refleksji. Trochę się dłuży, ale u egzystencjalistów to normalne.
Nie to co "Wilk stepowy", ale też pozycja bardzo dobra i zmuszająca do refleksji. Trochę się dłuży, ale u egzystencjalistów to normalne.
Oznaczone jako spoiler Pokaż mimo toChyba 3 ostatnie opowiadania są najciekawsza częścią książki. Strasznie rozwleczona.
Chyba 3 ostatnie opowiadania są najciekawsza częścią książki. Strasznie rozwleczona.
Oznaczone jako spoiler Pokaż mimo toZnałem kilka osób. Darzyły mnie sympatią. Do czasu, gdy nie wylazła. Ona. Moja zarozumiałość. Konstrukcja zbudowana na marnych przesłankach rzekomej mądrości, która wynikać ma z wiedzy.
"Gra szklanych paciorków" to oryginalny flirt ze spojrzeniem na wiedzę. Potrzebę jej zgłębiania. Wszak jest coś jeszcze. Zabawa z zarozumiałością. "Smutkiem mądrzejszego". Alienacją, by chronić "lepszość". Obawą, że wydestylowana "wiedza" przegra z życiową mądrością.
Taka historia musi drażnić moją zarozumiałość. Skutek: mam poczucie, że jestem jeszcze bardziej. Jeszcze więcej. Ale zaczynam wątpić. Książka, która budzi wątpliwości, jest ważna. Buduje fundament pod ostateczne pytanie, które okazać się może ostateczną katastrofą. Jestem ponad? A może, cały czas, tylko mi się wydaje?
Znałem kilka osób. Darzyły mnie sympatią. Do czasu, gdy nie wylazła. Ona. Moja zarozumiałość. Konstrukcja zbudowana na marnych przesłankach rzekomej mądrości, która wynikać ma z wiedzy.
więcejOznaczone jako spoiler Pokaż mimo to"Gra szklanych paciorków" to oryginalny flirt ze spojrzeniem na wiedzę. Potrzebę jej zgłębiania. Wszak jest coś jeszcze. Zabawa z zarozumiałością. "Smutkiem mądrzejszego". Alienacją, by...
Dla mnie była to książka o pogłębianiu świadomości, duchowym wzroście i stawaniu się wolnym, by zostawić swoje życiowe podpórki.
Ciekawe trzy życiorysy pióra Józefa Knechta.
Dla mnie była to książka o pogłębianiu świadomości, duchowym wzroście i stawaniu się wolnym, by zostawić swoje życiowe podpórki.
Oznaczone jako spoiler Pokaż mimo toCiekawe trzy życiorysy pióra Józefa Knechta.
Kastalia / „prowincja pedagogiczna” / XXII wiek.
„Wyznanie wiary w ducha w czasach przemocy.”
Czytając ten migotliwe wieloznaczny poemat / o duchowej arystokracji / czytelnik zyskuje poważnego i wartościowego przyjaciela, jakim jest literatura piękna, jeśli pragnie przy tym zostać mistrzem gry szklanych paciorków, niezależnie od sposobu myślenia, charakteru, nastroju i wirtuozerii, musi nosić w sobie kult prawdy połączony ściśle z kultem piękna i medytacyjną troską o duszę oraz pamiętać o tym, że „duch” to synteza „intelektu” i „emocji”.
”To bowiem, czego szukam i potrzebuję, to proste, naturalne zadanie: szukam człowieka, który mnie potrzebuje.”
Powieść bliska zakorzenionemu w kulturze japońskiej poszukiwaniu równowagi i harmonii w każdej dziedzinie życia lub inaczej rzecz ujmując: „szczególnie czystego nastroju i duchowego ładu wewnętrznego”, jednocześnie pieśń pochwalna na cześć muzyki o wysokich walorach edukacyjnych / o nauczaniu, wychowywaniu i przekazywaniu dalej tego, co sami otrzymaliśmy, dodając od siebie wszystko to, co cenne i wartościowe zdołaliśmy zdobyć i zrozumieć.
„W Kastalii udało się urzeczywistnić nie tylko służbę prawdzie, medytację i szacunek dla piękna, lecz także to, co w wieku XX, tak naznaczonym wojną, było zwalczane i zagrożone: swobodny rozwój i kształcenie człowieka wolnego od manipulacji ze strony państwa oraz niezależność nauki i kultury od celów komercyjnych, ideologicznych i politycznych.”
Poemat będący zwieńczeniem prastarego marzenia filozofów, wizjonerów i językoznawców o stworzeniu universitas litterarum / syntezy wszelkiej wiedzy.
Powieść wydana w roku 1943.
Kastalia / „prowincja pedagogiczna” / XXII wiek.
więcejOznaczone jako spoiler Pokaż mimo to„Wyznanie wiary w ducha w czasach przemocy.”
Czytając ten migotliwe wieloznaczny poemat / o duchowej arystokracji / czytelnik zyskuje poważnego i wartościowego przyjaciela, jakim jest literatura piękna, jeśli pragnie przy tym zostać mistrzem gry szklanych paciorków, niezależnie od sposobu myślenia, charakteru, nastroju i...
Wymagająca uczta dla intelektu. Dość inkluzywna. Każdy może zjeść tyle, ile zdoła.
Wymagająca uczta dla intelektu. Dość inkluzywna. Każdy może zjeść tyle, ile zdoła.
Oznaczone jako spoiler Pokaż mimo toKraina ducha, intelektu, filozoficzno-naukowego podejścia do życia, stoicyzm oraz dystans do życia i świata. Brak żądz, brak pędu do kariery, brak pogoni za dobrami materialnymi.
Jedynie intelekt. Transcendencja, przekraczanie granic własnego umysłu i osobowości. Zgłębianie wiedzy i przekazywanie jej dalej. Samorealizacja i dążenie do duchowo-intelektualnej doskonałości. Bez dbania o byt, bez troski o jutro. Spokojne życie w arystokratycznej kaście wybrańców.
Utopia, ale jakże piękna. Gdybyż kraina taka mogła istnieć!
Na drugim biegunie świat zwykłych ludzi, z ich przyziemnymi problemami, brutalnością, głupotą i prostactwem. Pociąga jednak żywym, gwałtownym pięknem emocji. Co wybrać?
Książka trudna, ale wyśmienita, do odczytywania na wielu płaszczyznach, napisana pięknym językiem, kunsztownie skomponowana, aż chce się do niej wracać. Rzecz o poszukiwaniu wewnętrznego spokoju i harmonii, o samodoskonaleniu, czystości ducha, o drodze do lepszej wersji siebie. Do lepszego rozumienia innych. Wspaniale pokazane relacje międzyludzkie, wciąż przewijający się motyw mistrza i ucznia, starości i młodości, przemijania. Każda rozmowa, każdy dialog to starannie dobrane słowa dające do myślenia. Niesamowite dopracowanie każdego szczegółu. Książka do powolnego smakowania. Zakończenie perełka. Wręcz zmusza do ponownego przemyślenia całości.
Typ książki, która momentami nuży, momentami wciąga niesłychanie, na pewno wycisza. Po przeczytaniu nie daje spokoju. Zostaje z tobą. Pracuje w tobie.
„Historia świata to bezkresna, nudna a nieciekawa relacja o gwałceniu słabszych przez silniejszych (...) treść jej stanowi przecież wyłącznie egoizm ludzki oraz wiecznie jednaka, wiecznie siebie przeceniająca i siebie tylko gloryfikująca walka o władzę, o materialną, brutalną, zwierzęcą władzę, o coś takiego więc, co w świecie wyobrażeniowym Kastalczyka bądź nie istnieje, bądź też najmniejszej nawet wartości nie posiada".
„Historia świata to bieg na wyścigi w czasie, pęd do zysków, władzy, skarbów (...),akt intelektu, kultury, sztuki jest natomiast rzeczą przeciwną (...) wyłamaniem się z niewoli czasu, prześlizgnięciem się człowieka z bagna popędów i ociężałości na inną płaszczyznę, w ponadczasowość, uwolnienie się od czasu, rzeczywistość absolutnie ahistoryczna".
„Prawdziwy gracz szklanych paciorków powinien być przepojony radością, niczym dojrzały owoc słodkim sokiem, przede wszystkim zaś winien mieć w sobie pogodę muzyki, która nie czym innym jest, jeno odwagą, pogodnym a uśmiechniętym kroczeniem i tańcem poprzez sam środek okropności i płomieni świata, uroczystym składaniem ofiary”.
Kraina ducha, intelektu, filozoficzno-naukowego podejścia do życia, stoicyzm oraz dystans do życia i świata. Brak żądz, brak pędu do kariery, brak pogoni za dobrami materialnymi.
więcejOznaczone jako spoiler Pokaż mimo toJedynie intelekt. Transcendencja, przekraczanie granic własnego umysłu i osobowości. Zgłębianie wiedzy i przekazywanie jej dalej. Samorealizacja i dążenie do duchowo-intelektualnej doskonałości....
Napiszę tylko o tym co odebrałam z perspektywy kultury zachodniej XXIw (dzieło Hessego jest bowiem wielopłaszczyznowe w interpretacji) Gra szklanych paciorków przenosi nas bowiem w przestrzeń, która jest dziś prawie nieobecna . Mamy bowiem wokół mnóstwo pragmatyzmu związanego z nowymi technologiami i jednocześnie mnóstwo eksplorowania emocji i przeżyć. Mało jest zaś tego co jest istotą Kastalii: arystokracji ducha i intelektualizmu, poszukiwania prawdy, filozoficznego dystansu , wytrwałej pracy bez widocznych korzyści materialnych,zgody na hierarchiczność i podporządkowanie w ramach rozwoju. itp. Czy jest w naszej kulturze miejsce na taką przestrzeń ? i jak może ona łączyć się z codziennym bytowaniem i rzeczywistością dziejów?
Napiszę tylko o tym co odebrałam z perspektywy kultury zachodniej XXIw (dzieło Hessego jest bowiem wielopłaszczyznowe w interpretacji) Gra szklanych paciorków przenosi nas bowiem w przestrzeń, która jest dziś prawie nieobecna . Mamy bowiem wokół mnóstwo pragmatyzmu związanego z nowymi technologiami i jednocześnie mnóstwo eksplorowania emocji i przeżyć. Mało jest zaś tego...
więcejOznaczone jako spoiler Pokaż mimo to"Do Towarzystwa Thule, które tworzyło NSDAP oraz promowało Adolfa Hitlera należeli min.: Hermann Hesse, Carl Jung, Lenin, Trocki, Franz Kafka, Rudolf Steiner itd."
Constance Cumbey : "Ukryte zagrożenia tęczy."
"Do Towarzystwa Thule, które tworzyło NSDAP oraz promowało Adolfa Hitlera należeli min.: Hermann Hesse, Carl Jung, Lenin, Trocki, Franz Kafka, Rudolf Steiner itd."
Oznaczone jako spoiler Pokaż mimo toConstance Cumbey : "Ukryte zagrożenia tęczy."