10/10

10/10

piękna okładka

piękna okładka

Bardzo mi się podoba kocham tą autorkę i fajne plot twisty są

Bardzo mi się podoba kocham tą autorkę i fajne plot twisty są

Cudowna okładka, króra zachęca do wzięła książki

Cudowna okładka, króra zachęca do wzięła książki

Wybrałam tę książkę w księgarni trochę na chybił-trafił, sugerując się opisem i okładką, która od razu mi się spodobała. I był to dobry wybór!
Gdybym miała krótko opisać, jaka to jest książka, to powiedziałabym: mądra baśń. Jedna z takich, które naprawdę warto przeczytać, czy to samemu, czy dzieciom.
Fabuła koncentruje się na sierocińcu w miasteczku zwanym Wdoligłaźno, który popada w coraz większe kłopoty finansowe w miarę, jak ludzie odwracają się od siebie po pożarze biblioteki oraz wskutek manipulacji Burmistrza. Z drugiej strony natomiast, mamy osiadłą w opuszczonej farmie na skraju miasteczka ogrzycę, która szuka swojego miejsca i która, starając się zaprzyjaźnić z mieszkańcami, codziennie w nocy podrzuca im własnoręcznie upieczone przysmaki lub warzywa i owoce zebrane w ogrodzie.
Tę książkę czyta się powoli, na raz można przeczytać raczej mniejsze niż większe fragmenty. Ale warto, bo uczy (lub przypomina) wielu zalet: chęci niesienia pomocy, szacunku do innych ludzi i zwierząt, nieoceniania innych powierzchownie, łagodności i po prostu dobroci.
Byłam pod ogromnym wrażeniem po przeczytaniu tej książki i szczerze polecam!

Wybrałam tę książkę w księgarni trochę na chybił-trafił, sugerując się opisem i okładką, która od razu mi się spodobała. I był to dobry wybór!
Gdybym miała krótko opisać, jaka to jest książka, to powiedziałabym: mądra baśń. Jedna z takich, które naprawdę warto przeczytać, czy to samemu, czy dzieciom.
Fabuła koncentruje się na sierocińcu w miasteczku zwanym Wdoligłaźno,...

O rajuśku ależ to była piękna opowieść! Wzruszająca, pouczająca, "trącająca struny" w duszy człowieka, takie o których ten zapomniał, że w ogóle je ma...
A więc zaczynajmy: było sobie kiedyś urokliwe miasteczko, niestety po pożarze Biblioteki i innych tragediach ludzie stali się podejrzliwi i nieżyczliwi, myśleli tylko o sobie. Niestety. No ale mieli wspaniałego Burmistrza. O tak! On we wszystkim zaradzi. Mieli też niecodzienną sąsiadkę: Ogrzyce, która zamieszkała na skraju wioski. No i był też Sierociniec: ostatnie miejsce pełne miłości i wsparcia, niestety pełne też biedy, głodnych brzuchów i zmartwień. A gdy pewnego dnia jedno z dzieci zaginęło o wszystko oskarżono Ogrzyce. Biedną, nieszczęsną, na wskroś dobrotliwą istotę, dzięki której mieszkańcy co noc dostawali cudne, smaczne podarunki pod drzwiami. Lecz z dobrocią tak już jest: ciężko ją zauważyć i ciężko w nią uwierzyć, gdy samemu serce ma się zatwardziałe i nieufne. Ach były też wrony: przyjaciółki Ogrzycy, no i ślepy pies, także wierny olbrzymce. I jak to zwykle bywa ludzie wyrządzają krzywdę tym których nie znają i nie rozumieją. Tak, strach jest zarzewiem wielu nieszczęść. Ale sieroty są inne, są dobre i wrażliwe i potrafią uratować swój niewielki świat. Wierząc w dobrosąsiedztwo spróbują odzyskać dawną urokliwość Wdoligłaźna i zadośćuczynić Ogrzycy doznanych przez mieszkańców krzywd. Co z tego wyniknie? Musicie przekonać się sami! Mogę tylko dodać że momentami ryczałam jak bóbr ze wzruszenia, taka to baśń. I że na pewno kiedyś przeczytam ją mojemu małemu Synkowi, bo to historia o dobru i to taka dobrem przesiąknięta i dobrem zarażająca. Zatem czytajcie, czytajcie, czytajcie.

O rajuśku ależ to była piękna opowieść! Wzruszająca, pouczająca, "trącająca struny" w duszy człowieka, takie o których ten zapomniał, że w ogóle je ma...
A więc zaczynajmy: było sobie kiedyś urokliwe miasteczko, niestety po pożarze Biblioteki i innych tragediach ludzie stali się podejrzliwi i nieżyczliwi, myśleli tylko o sobie. Niestety. No ale mieli wspaniałego Burmistrza....

"Ogrzyca i dzieci" Kelly Barhill to książka cudowna!
To niezwykła baśń fantastyczna dla starszych dzieci.
Ciepła i wzruszająca, prowokująca do zadumy.
Ma ponad 400 stron, podzielona jest na krótkie rozdziały,
które czyta się szybko i zachłannie.
Przez pierwszą połowę książki akcja rozwija się bardzo powoli,
poznajemy ludzkich, zwierzęcych i baśniowych bohaterów,
słuchamy wszechwiedzącego anonimowego narratora,
nasiąkamy dawną i obecną atmosferą miasteczka,
wczuwamy się we wspomnienia, żale i nadzieje.

"Czy kiedykolwiek słyszeliście płacz ogra?
Mam nadzieję, że nie - i że nigdy go nie usłyszycie, bo mógłby złamać wam serce."

Mnie złamało serce samo wyobrażenie sobie smutku płaczącej ogrzycy.
Została potraktowana niesprawiedliwie, zawiedziona, zraniona.
Nie zrozumiano jej intencji, odebrano poczucie przynależności.
Ona bardzo chciała znaleźć swoje miejsce na świecie,
bardzo chciała być częścią jakiejś społeczności.
I myślała, że właśnie tu - we Wdoligłaźnie to znalazła.

Pełna życzliwości i chęci pomagania, niestrudzona w pracy,
kierująca się myślą "im więcej dajesz, tym więcej masz".
Niepotrafiąca czytać, ale umiejąca gotować,
znająca się na ogrodnictwie i astronomii.
Naiwna, ufna, z sercem na dłoni.

Wszystko pewnie potoczyłoby się inaczej,
gdyby ogrzyca zjawiła się tu wcześniej,
gdy Wdoligłaźno było urokliwym miasteczkiem
pełnym drzew, książek i przyjaznych ludzi.

Ale pożary i powodzie strawiły bibliotekę, szkołę, inne budynki.
Mieszkańcy zamknęli się w sobie, stali się podejrzliwi, chciwi, nieufni.
Niczego nie odbudowali, miasteczko niszczeje i biednieje.
A nad wszystkim czuwa burmistrz-pogromca smoków.

Dzieci z sierocińca widzą i słyszą więcej niż dorośli.



Cudowna lektura! Prosta, ale głęboka.
O naturze ludzkiej (i nie tylko),przynależności, sąsiedztwie,
o przyjaźni, empatii, trosce, osądzaniu, manipulacji,
życzliwości, dobru i złu. Trochę o filozofii ;-)

Absolutnie polecam!


https://bajdocja.blogspot.com/2023/06/ogrzyca-i-dzieci.html

"Ogrzyca i dzieci" Kelly Barhill to książka cudowna!
To niezwykła baśń fantastyczna dla starszych dzieci.
Ciepła i wzruszająca, prowokująca do zadumy.
Ma ponad 400 stron, podzielona jest na krótkie rozdziały,
które czyta się szybko i zachłannie.
Przez pierwszą połowę książki akcja rozwija się bardzo powoli,
poznajemy ludzkich, zwierzęcych i baśniowych bohaterów,
słuchamy...

„Ogrzyca i dzieci” Kelly Barnhill

Wdoligłaźno to małe urokliwe miasteczko. Społeczeństwo jest dla siebie miłe i serdeczne. Mieszkańcy traktują się z szacunkiem. Często spędzają ze sobą wolny czas. W samym środku miasteczka znajduje się biblioteka. To właśnie tu najczęściej odbywały się schadzki mieszkańców, którzy bardzo lubili słowo pisane.

Niestety pewnego dnia dochodzi do pożaru na skutek, którego doszczętnie płonie biblioteka. Nikt z mieszkańców nie jest w stanie odgadnąć przyczyny podpalenia. Wydarzenia te sprawiły, że ludzie stracili radość życia, a każdy z nich zauważył czarne chmury, które krążą wokół wszystkich. Czuli jakby cała chęć dalszego życia uleciała z dymem podpalonej biblioteki.

„Dobra nie da się zmierzyć, dobro jest czymś więcej.”

W miasteczku był też sierociniec, który znajdował się za murami. Opiekunowie starali się dawać swoim podopiecznym radość oraz nieśli pomoc, tym którzy najbardziej tego potrzebowali. Dzieciom przekazywane były legendy dotyczące urokliwego miasteczka. Ciężko było w to wszystko uwierzyć, gdyż w mieście panował mrok, smutek, strach i brak poczucia bezpieczeństwa. Mieszkańcy już nie spędzali ze sobą czasu i pozamykali się w domach.

Jedyną osobą, która cieszyła się z całej zaistniałej sytuacji był burmistrz. Nawoływał mieszkańców do pozbycia się Ogrzycy, którą obarczył całą winą za podpalenie. Ogrzyca to postać, która niesamowicie kochała ludzi i nie skrzywdziłaby nikogo.

Przepiękna historia, w której oprócz magii, Ogrzycy, sierot występuje zło. To Ci pierwsi mają chęć połączyć swoje siły i umiejętności i pragną zrobić wszystko aby dawna radość ponownie zagościła w miasteczku. Żeby mieszkańcy przestali się bać i aby w dalszym ciągu byli wobec siebie tolerancyjni. Czy się uda?

Baśń, która pokazuje, że Ogry również bywają pomocne i to one sprawiają, że wszystko wraca do normalności. Ogrom emocji, które są i złe i dobre. Niesamowicie magiczny klimat. Całość kończy się morałem, z którym warto się zapoznać.

Całe życie otaczamy się „smokami”, które chcą naszego dobra, bądź chcą nas zniszczyć. Warto ujrzeć na swojej drodze „Ogra”, który pozwoli nam wybrać właściwą drogę i nigdy z niej nie zboczyć.

Autorka w niesamowicie prostym języku, że najważniejsza w życiu jest tolerancja. Wszystko odziane magią i niesamowitym klimatem. ❤️❤️❤️

„Ogrzyca i dzieci” Kelly Barnhill

Wdoligłaźno to małe urokliwe miasteczko. Społeczeństwo jest dla siebie miłe i serdeczne. Mieszkańcy traktują się z szacunkiem. Często spędzają ze sobą wolny czas. W samym środku miasteczka znajduje się biblioteka. To właśnie tu najczęściej odbywały się schadzki mieszkańców, którzy bardzo lubili słowo pisane.

Niestety pewnego dnia dochodzi...

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po książkę zaliczaną do literatury dziecięcej. Zazwyczaj czyta mi się je bardzo łatwo, a czasem zostawiają po sobie jakiś ślad, morał w mojej głowie. Twórczość Kelly Barnhill poznałam podczas czytania książki „Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie”. Już wtedy słyszałam co nieco o jej innych dziełach i byłam ich ciekawa. Gdy nadarzyła się okazja przeczytania jej książki „Ogrzyca i dzieci”, to nie zastanawiałam się zbyt długo. Po prosu ją przeczytałam.
Po rozpoczęciu czytania książki „Ogrzyca i dzieci” bardzo szybko przekonałam się, że to nie jest zwykła historia, którą się przeczyta i o niej zapomni. Pokazuje, jak ludzie potrafią szybko kogoś negatywnie ocenić tylko dlatego, że odbiega od reszty. Nie potrafią zauważyć dobroci, jaką oferuje ta osoba. Ogrzyca jest obwiniana o wszystkie niepowodzenia jakie zdarzają się w miasteczku. Mieszkańcy z Burmistrzem na czele chcą pozbyć się Ogrzycy z okolicy. Tylko pewne dzieci z sierocińca są w stanie dostrzec prawdę, ale dzieciom nikt za bardzo nie chce wierzyć.
Czytanie książki „Ogrzyca i dzieci” było dla mnie niezwykle przyjemne. Historia niesie ze sobą pewne przesłanie, które warto poznać w każdym wieku, bo w tym dorosłym życiu niby wiemy, aby nie ulegać stereotypom i wiemy czym jest dobro, życzliwość, lecz czasem o tym zapominamy. Warto też uczyć tego młodszych, a w tych naukach zdecydowanie pomoże nam historia stworzona przez Barnhill.

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po książkę zaliczaną do literatury dziecięcej. Zazwyczaj czyta mi się je bardzo łatwo, a czasem zostawiają po sobie jakiś ślad, morał w mojej głowie. Twórczość Kelly Barnhill poznałam podczas czytania książki „Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie”. Już wtedy słyszałam co nieco o jej innych dziełach i byłam ich ciekawa. Gdy nadarzyła...

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam