Trochę grywam w snookera, zaś Steve Davis to jeden z moich ulubionych zawodników. Pierwszy frame jaki (wieki temu) widziałem jeszcze na angielskojęzycznym Eurosporcie to był fragment pojedynku Davis - Jimmy White. Z miejsca zakochałem się w tej grze, tak różnej od zwykłej bilardowej naparzanki. A wtedy nie było nawet gdzie zagrać w Polsce, więc pozostawało tylko oglądanie. ;)

Gdybym był zwykłym czytelnikiem, dałbym pewnie 6-7 gwiazdek, ale jako fan i gracz amator daję 8.

Trochę grywam w snookera, zaś Steve Davis to jeden z moich ulubionych zawodników. Pierwszy frame jaki (wieki temu) widziałem jeszcze na angielskojęzycznym Eurosporcie to był fragment pojedynku Davis - Jimmy White. Z miejsca zakochałem się w tej grze, tak różnej od zwykłej bilardowej naparzanki. A wtedy nie było nawet gdzie zagrać w Polsce, więc pozostawało tylko oglądanie....

Steve Davis jest niekwestionowaną legendą snookera, jednym z najwybitniejszych zawodników w historii. Zdobył 28 tytułów rankingowych. Został sześciokrotnym mistrzem świata, tyle samo razy wygrywał UK Championship, a trzykrotnie zwyciężał w turnieju Masters. Wszystkie turnieje zaliczają się do tzw. potrójnej korony. Jest autorem pierwszego zarejestrowanego przez kamery brejka maksymalnego (147 punktów w jednym podejściu). Jako pierwszy zawodnik w historii zwyciężył w trzech najważniejszych turniejach w jednym sezonie.

Książka opisuje całą drogę na sam szczyt. Davisa nie zawsze ciągnęło do snookera. Wielkim fanem tego sportu był jego ojciec, który został również jego trenerem. Przez wiele godzin ćwiczyli razem w klubach robotniczych. Bardzo ważną, być może nawet kluczową rolę w karierze Davisa odegrał Barry Hearn, który w pewnym momencie został jego agentem i w końcu przyjacielem. Razem osiągali największe sukcesy. Zawodnik miał ogromne szczęście, że miał tak wielkie wsparcie agenta i ojca. Wtedy snooker wyglądał zupełnie inaczej niż obecnie, co można łatwo zauważyć w książce. Nie mówię tylko o sposobie grania. Przykładowo podczas meczów można było spożywać alkohol czy palić papierosy.

Można śmiało powiedzieć, że Steve Davis był jedną z głównych twarzy popularyzacji snookera w tamtych czasach. W pewnym okresie dominował w rozgrywanych turniejach. Dążył do perfekcji poprzez ciężką i mozolną pracę. Każda epoka ma swoich wielkich zawodników. Z czasem Davis zaczął ustępować młodszym, co jest zrozumiałe. Pisze o swoich wielkich zwycięstwach, ale też o wielkich porażkach.

Momentami książka może znudzić. Przy opisach meczów jest dużo wyników i wysokości brejków (podejść). Ale jest też bardzo wiele interesujących rzeczy. O niektórych zawodnikach Davis pisze brutalnie szczerze np. o Alexie Higginsie. Autobiografia skierowana przede wszystkim do fanów snookera, ewentualnie do fanów sportu. Daję 7, chociaż ocena ocenie nierówna. :)

Steve Davis jest niekwestionowaną legendą snookera, jednym z najwybitniejszych zawodników w historii. Zdobył 28 tytułów rankingowych. Został sześciokrotnym mistrzem świata, tyle samo razy wygrywał UK Championship, a trzykrotnie zwyciężał w turnieju Masters. Wszystkie turnieje zaliczają się do tzw. potrójnej korony. Jest autorem pierwszego zarejestrowanego przez kamery...

Nawet będąc fanem snookera, trudno ocenić tę książkę szczególnie pozytywnie. Zważywszy na charakter Davisa i jego aurę ambasadora sportu, że było co oczekiwać sensacji, dramatyczności czy kontrowersji. Tyle że z tej książki, najnormalniej w świecie, zionie nudą i dłużyznami. Oczywiście uzyskujemy jako takie pojęcie o drodze mistrza do chwały, dość ładnie Davis ukazuje rosnącą moc snookera i jego ogromną popularność w UK w latach 80-tych, mamy też wgląd za kulisy sportu (acz tu pozostaje spory niedosyt). Wszystko to nie równoważy jednak faktu, że otrzymaliśmy książkę monotonną, ze zbyt małą ilością angielskiego humoru (którego Davis ma akurat pod dostatkiem) i dość powierzchowną. Miejscami zmienia się ona w dziennik wyników "w turnieju takim a takim pokonałem tego z wynikiem X, tamtego z wynikiem Y, czułem się niepokonany/źle, a w finalnym frejmie wbiłem żółtą po bandzie, ale zatrzymała się za daleko, bla bla bla.
Żaden pisarz z Davisa, ale miło że próbował. Dla fanów mistrza - pozycja obowiązkowa, dla fanów sportu - do rozważenia.

Nawet będąc fanem snookera, trudno ocenić tę książkę szczególnie pozytywnie. Zważywszy na charakter Davisa i jego aurę ambasadora sportu, że było co oczekiwać sensacji, dramatyczności czy kontrowersji. Tyle że z tej książki, najnormalniej w świecie, zionie nudą i dłużyznami. Oczywiście uzyskujemy jako takie pojęcie o drodze mistrza do chwały, dość ładnie Davis ukazuje...

To oczywiste, że jest to pozycja tylko dla fanów Snookera. Jedna z dwóch (chyba) dostępnych w Polsce snookerowych książek. Druga to autobiografia Ronniego O'Sullivana pt. "Running". Przeczytałem obydwie w jednym czasie i oto moje przemyślenia.

Autobiografia Steve'a Davisa zaczyna się tak jak sam Steve Davis, czyli tak obrzydliwie sztywno, że ma się wrażenie, że autor połknął swojego kija. Swój iście brytyjski i daleki od skromności styl trzyma do samego końca, natomiast muszę przyznać, że drugą część książki czytało się o wiele lepiej i w sumie skończyłem tą książkę naprawdę zadowolony. Na pewno jest to fajna pozycja dla osób pamiętających czasy krwistych walk miedzy Davisem a Hendry'm i daje sporo interesującego spojrzenia na specyfikę snookera i to co się dzieje za kulisami i w umysłach gwiazd podczas frejmów. Dlatego summa summarum oceniam książkę pozytywnie i polecam snookerowym freakom.

"Running" O'Sullivana rozpoczyna się znacznie luźniej i czyta się ją lekko - znacznie lżej niż Steve'a Davisa, natomiast z każdym rozdziałem miałem rosnące uczucie, że czytam banały wyniesione z sesji terapeutycznych Ronniego, które niczego nie wnoszą i tylko pobieżnie zahaczają o snookera co wprawiało mnie w taki lekko irytujący nastrój. Resztę opiszę w recenzji "Running".

To oczywiste, że jest to pozycja tylko dla fanów Snookera. Jedna z dwóch (chyba) dostępnych w Polsce snookerowych książek. Druga to autobiografia Ronniego O'Sullivana pt. "Running". Przeczytałem obydwie w jednym czasie i oto moje przemyślenia.

Autobiografia Steve'a Davisa zaczyna się tak jak sam Steve Davis, czyli tak obrzydliwie sztywno, że ma się wrażenie, że autor...