Autorze, zepsułeś się.
Po rewelacyjnej czwartej części nastąpiła słabsza i ewidentnie nierówna piąta.

Podobnie jak poprzednia część podzielona była pomiędzy Germanię i Brytanię, tak tutaj akcja rozgrywa się najpierw w kraju Brytów, a następnie w Rzymie. O ile jednak część czwarta była racjonalna i rzeczowa, stroniąca od zjawisk paranormalnych, tak tutaj autor musiał wcisnąć na siłę horror i "deus ex machina" w sensie dosłownym.

Początek jest sensacyjny. Sabinus zostaje zdradzony przez młodego trybuna Alienusa, który okazuje się brytańskim księciem i szpiegiem Karatakusa. Legat zostaje przekazany w ręce druidów, jednak nie zostaje stracony, gdyż jego oprawcy chcą najpierw schwytać jego brata Wespazjana, a dopiero potem złożyć obydwu w ofierze.

Wespazjan dość szybko odkrywa zdradę, jednak zanim podejmie akcję ratunkową, musi zająć się bardziej palącą kwestią, czyli stoczeniem bitwy z armią Karatakusa. Tknięty przeczuciem, cudem omija pułapkę zastawioną przez inteligentnego przeciwnika. Musi również uważać na zdrajców i podwójnych agentów we własnych szeregach...

Po wielu perypetiach, z pomocą starych znajomych (m.in. poznanego wcześniej Josefa) oraz z udziałem sił nadprzyrodzonych po obu stronach konfliktu (wielkie dzięki, autorze!) udaje mu się uwolnić Sabinusa. Jednak bracia nie mają czasu na odpoczynek, ponieważ obowiązek nakazuje im doprowadzić sprawę do końca, zaś trop Karatakusa wiedzie na skalistą, przeklętą przez bogów wyspę. Tam zaczyna się prawdziwy koszmar...

Kiedy już dla wszystkich staje się jasne, że podbój Brytanii nie będzie ani łatwy, ani opłacalny dla Rzymu, obaj Flawiusze oraz ich zwierzchnik Plaucjusz zostają odwołani do Rzymu.

Ta część książki ma więcej sensu, ale też bardziej gorzka dla naszego bohatera. O ile bowiem w wojskowym obozie obowiązują proste i jasne zasady, jednoznaczne moralnie i zgodne z etosem rzymskiego żołnierza i obywatela, o tyle Rzym od dawna nie ma nic wspólnego z cnotami i wartościami dawnej republiki.

Klaudiusz, choć może nie tak perwersyjny jak jego poprzednicy, okazuje się być równie okrutny, co nasila się wraz z wiekiem i pogłębiającą się demencją. A ponieważ coraz mniej panuje nad swoimi popędami, staje się marionetką swej młodej i ambitnej żony Messaliny. Cesarzowa nie tylko zdradza męża z połową Rzymu, ale też skłania go do skazywania na śmierć każdego, kto jej się naraził. A narazić się jej można bardzo łatwo - począwszy od odrzucenia jej zalotów, po nabycie pięknej willi, która jej również wpadła w oko...

Intrygi ambitnej kobiety stanowią zagrożenie również dla Wespazjana i jego rodziny. Aby ratować najbliższych, będzie zmuszony skazać na śmierć niewinnego człowieka. A to dopiero początek ohydy, w której będzie musiał się unurzać...

Książka byłaby dobra, gdyby nie pewien poważny minus.
Seria o Wespazjanie należy do gatunku powieści historycznych. Owszem, ten rodzaj literatury dopuszcza fantazję autora, ale w pewnych granicach. "Historical fiction" to nie to samo co "Fantasy" czy "Supernatural". Już wątek Feniksa w jednym z wcześniejszych tomów był przesadą, ale tam poczciwe ptaszysko tylko sobie latało, nie ingerując zanadto w ludzkie losy. Tutaj zaś mamy krwiożercze upiory pożerające ludzi.

Co jeszcze?
W kwestii wierzeń Brytów autor popisał się ignorancją. Celtyccy bogowie mają być hebrajskimi demonami, zaś druidzi znają ich imiona w tym obcym dla nich języku? Serio???
Jedyne, co tu się zgadza, to imię bogini Sullis oraz niektóre krwawe obyczaje druidów, takie jak ofiary z ludzi czy wiklinowy człowiek.
Tyle że Sullis była boginią dość łagodną (przynajmniej jak na celtyckie normy). Z tego co wiem, w ofierze nie żądała ludzi, tylko świecidełek, które należało wrzucić do wody. Miała uzdrawiać chorych za pomocą gorących źródeł. Bogini miała również karać złodziei poprzez zmącenie im wzroku i rozumu, co wydaje się dość sprawiedliwe. Po asymilacji kultury celtyckiej z rzymską Sullis była utożsamiana z Minerwą.

Przy okazji trzeciego tomu wspomniałam o pewnym kontrowersyjnym wątku, który może razić czytelników-chrześcijan, zwłaszcza katolików.

Autor jest również niekonsekwentny. W jednym z poprzednich tomów wprowadza Pawła z Tarsu już pod grecko-rzymskim imieniem Paulus. Teraz wciska nam kit, że od samego początku przedstawiał nam go jako Szawła, który zmienił imię na Paweł dopiero po swojej konwersji.

(Tutaj tęgie baty należą się polskiemu tłumokowi, znaczy się, tłumaczowi. W języku hebrajskim nie ma bowiem takiego imienia jak Szaweł! Jest natomiast imię Saul, które nosił pierwszy król izraelski. Tak też miała na imię ta postać.
W angielskim oryginale autor umieścił imiona Saul i Paul. I w takiej formie należało je zostawić!!! Skoro tłumacz pozostawił w oryginale "Josef", "Miriam" i "Joszua", to mógł również zostawić w spokoju "Saul/Saulus" i "Paul/Paulus".)

Tak naprawdę błąd zawarty jest w tomie 3, kiedy wprowadzona zostaje postać imieniem Paulus. Człowiek, o którym mowa, przyszedł na świat pod królewskim imieniem Saul ("wyczekiwany, wymodlony"). W momencie ukrzyżowania Jezusa (początek tomu trzeciego) nosił właśnie to imię. W czasie zamieszek w Cyrenajce nadal jeszcze był Saulem... lub Saulosem, jako że wychowywał się pod silnym wpływem kultury helleńskiej. Paulusem ("mały, nieznaczny") stał się dopiero potem.

Nie będę się jednak zanadto pastwić, ponieważ reszta książki była zdecydowanie dobra. Gdyby nie te potwory rodem z Conana Barbarzyńcy, ocena byłaby wyższa.

Autorze, zepsułeś się.
Po rewelacyjnej czwartej części nastąpiła słabsza i ewidentnie nierówna piąta.

Podobnie jak poprzednia część podzielona była pomiędzy Germanię i Brytanię, tak tutaj akcja rozgrywa się najpierw w kraju Brytów, a następnie w Rzymie. O ile jednak część czwarta była racjonalna i rzeczowa, stroniąca od zjawisk paranormalnych, tak tutaj autor musiał...

lipa zrobiło sie z tego jakaś bajeczka o walkach z bogami, za mało rzymu, za dużo gówno fantazy

lipa zrobiło sie z tego jakaś bajeczka o walkach z bogami, za mało rzymu, za dużo gówno fantazy

Wespazjan podbija Brytanię, spotyka tajemniczy druidów, a przepowiednia ratuje mu życie. Znów mnóstwo ciekawostek i "smaczków" starożytnego Rzymu. Jak zwykle posłowie zdradza co jest prawdą, a co fikcją

Wespazjan podbija Brytanię, spotyka tajemniczy druidów, a przepowiednia ratuje mu życie. Znów mnóstwo ciekawostek i "smaczków" starożytnego Rzymu. Jak zwykle posłowie zdradza co jest prawdą, a co fikcją

Nie można się oderwać, rewelacja.
Witeliusz i jego dwuznaczne komentarze "co za zbrodnia" i "co za nikczemność" - mistrzostwo świata :D

Nie można się oderwać, rewelacja.
Witeliusz i jego dwuznaczne komentarze "co za zbrodnia" i "co za nikczemność" - mistrzostwo świata :D

Wespazjan prowadzi działania wojenne w Brytanii a w Rzymie....? Jak to w Rzymie, nie brakuje intryg i podstępnych zagrywek na najwyższych szczeblach władzy.....

Audiobook pochłonąłem szybciej niż się spodziewałem, tyle że przez ileś tam godzin nie rozstawałem się z telefonem słuchając przygód Wespazjana....
Książka godna polecenia 👏

Wespazjan prowadzi działania wojenne w Brytanii a w Rzymie....? Jak to w Rzymie, nie brakuje intryg i podstępnych zagrywek na najwyższych szczeblach władzy.....

Audiobook pochłonąłem szybciej niż się spodziewałem, tyle że przez ileś tam godzin nie rozstawałem się z telefonem słuchając przygód Wespazjana....
Książka godna polecenia 👏

Przygody Wespazjana, jego kochanki , żony i dzieci oraz kolejnego cesarza Klaudiusza wciągnęły mnie ogromnie . Szukam kolejnych części

Przygody Wespazjana, jego kochanki , żony i dzieci oraz kolejnego cesarza Klaudiusza wciągnęły mnie ogromnie . Szukam kolejnych części

Piąta część cyklu jak dotąd najlepsza z dotychczas przeczytanych. Fabri w znakomity sposób opisał atmosferę jaka była w tamtych czasach w Rzymie . Obraz walki o władzę , zdegenerowane elity , pieniądze. Książka to prawdziwy obraz tamtych czasów, a nie tylko opis kulturowej spuścizny starożytnego Rzymu . Życie w tamtych czasach to ciągła walka i intrygi . Rośnie moja fascynacja tymi czasami .

Piąta część cyklu jak dotąd najlepsza z dotychczas przeczytanych. Fabri w znakomity sposób opisał atmosferę jaka była w tamtych czasach w Rzymie . Obraz walki o władzę , zdegenerowane elity , pieniądze. Książka to prawdziwy obraz tamtych czasów, a nie tylko opis kulturowej spuścizny starożytnego Rzymu . Życie w tamtych czasach to ciągła walka i intrygi . Rośnie moja...

O tak odległych czasach widomo tylko punktowo, kto kiedy umarł, kto kogo pobił, lub opanował jakieś tereny, ale jak się to stało w szczegółach, to już talent i fantazja autora.
Robert Fabbri posiada jedno i drugie.
Dobrze opisane bitwy i strategia wojsk Rzymu, ciekawie opisane knowania, intrygi polityczne i osobiste, najważniejszych postaci tamtych czasów. Wespazjan jest ciągle, ale jakoby w tle wydarzeń, więc nie jest to opowieść ściśle biograficzna. Gdyby nie wątek nierealnych czarów i maggi, byłoby rewelacyjnie.

O tak odległych czasach widomo tylko punktowo, kto kiedy umarł, kto kogo pobił, lub opanował jakieś tereny, ale jak się to stało w szczegółach, to już talent i fantazja autora.
Robert Fabbri posiada jedno i drugie.
Dobrze opisane bitwy i strategia wojsk Rzymu, ciekawie opisane knowania, intrygi polityczne i osobiste, najważniejszych postaci tamtych czasów. Wespazjan jest...

Po chwili przerwy wracam do serii o Wespazjanie. „Władcy Rzymu” to już piąty tom cyklu i jak zawsze mnie nie zawiódł.

Pierwsze 200 stron troszkę mi się dłużyło z tego względu, że akcja koncentrowała się na dalszych działaniach zmierzających do podbicia Brytanii. Było więc wiele opisów bitew i omawiania strategii. Ale w momencie gdy akcja przeniosła się do Rzymu książka tak ruszyła z kopyta, że nie wiedziałam kiedy mijają kolejne strony.

Niezmiennie fascynuje mnie styl uprawiania polityki w starożytności. Chciałeś coś osiągnąć, musiałeś knuć, kłamać, zdradzać przyjaciół a jednocześnie uważać żeby nikomu nie nadepnąć na odcisk a przy obmyślaniu planu działania być kilkanaście kroków przed innymi. Niesamowicie czyta się o tych wszystkich intrygach i o tym, kto tak naprawdę rządził Rzymem.

Jednym z moich bardziej lubianych wątków należą relację Wespazjana z jego żona Flawią. Autor w tak ustach a w głowie mam myśl „A przecież wszyscy Cię ostrzegali…”.

Podobnie jak w poprzednich częściach książkę czyta się niezwykle lekko i szybko. Prosty język sprawia, że wszelkiego rodzaju intrygi polityczne są łatwe do zrozumienia.

Zaraz zabieram się za kolejny tom bo nie mogę się doczekać, żeby wiedzieć co wydarzy się dalej. Tym bardziej, że wiele wskazuje na to, iż przeprowadzone intrygi zawiodły bohaterów z deszczy pod rynnę.

Naprawdę nigdy nie sądziłam, że aż tak bardzo wciągnę się powieść historyczną. Z czystym sumieniem polecam i zachęcam do zapoznania się z historią Wespazjana.

Po chwili przerwy wracam do serii o Wespazjanie. „Władcy Rzymu” to już piąty tom cyklu i jak zawsze mnie nie zawiódł.

Pierwsze 200 stron troszkę mi się dłużyło z tego względu, że akcja koncentrowała się na dalszych działaniach zmierzających do podbicia Brytanii. Było więc wiele opisów bitew i omawiania strategii. Ale w momencie gdy akcja przeniosła się do Rzymu książka tak...

Tajemniczy bogowie Brytów, druidcy kapłani, kampania legionów rzymskich na Wyspach Brytyjskich oraz nieustanne spiski w dążeniu po władzę cesarską w Rzymie - wszystko to w piątej części powieści R. Fabbriego o Wespazjanie pod tytułem „Władcy Rzymu”.
Jest też wątek biblijny, który kojarzy się z „Kodem da Vinci” Dana Browna - Wespazjan i jego brat Sabinus spotykają żonę ukrzyżowanego Jezusa, Miriam, i ich dwójkę dzieci, którzy uciekli na Wyspy przed chcącymi ich zgładzić zwolennikami nowego kultu religijnego.
Kolejny raz z przyjemnością przeniosłam się dzięki autorowi w czasie o 2000 lat, aby poczuć ducha tamtej epoki.
Polecam lekturę wszystkim miłośnikom powieści historycznych!

Tajemniczy bogowie Brytów, druidcy kapłani, kampania legionów rzymskich na Wyspach Brytyjskich oraz nieustanne spiski w dążeniu po władzę cesarską w Rzymie - wszystko to w piątej części powieści R. Fabbriego o Wespazjanie pod tytułem „Władcy Rzymu”.
Jest też wątek biblijny, który kojarzy się z „Kodem da Vinci” Dana Browna - Wespazjan i jego brat Sabinus spotykają żonę...