Konserwatyzm po komunizmie

Doczytywaliśmy ową książkę w czasie, kiedy przed naszymi oczyma rozkręcał się na dobre spektakl z powrotem Tuska.
Popatrzyliśmy chwilę na ów niewesoły przecież krajobraz, kiedy polityka sprowadza się już prawie wyłącznie do socjotechnicznych figur i symboli masowego rażenia. Marnej otuchy dodała nam myśl, że wszak nie jest to wcale specyfika naszego lokalnego boiska i że w tym ponurym kierunku podąża cały Świat. Potem pomyśleliśmy jeszcze o tym, że wbrew powszechnemu skojarzeniu, które przypisuje niebotyczną wręcz władzę i wpływ na bieg zdarzeń różnym tam lokalnym czy nawet globalnym makiawelistom, coraz bardziej zostają oni sprowadzeni do roli aktorów odgrywających swoje żałosne role w nieswoim teatrze. O czy najboleśniej przekonał się choćby poprzedni prezydent USA próbując któregoś słonecznego ranka zalogować się, jak czynił to codzień na swoje twitterowe konto.
Na koniec wreszcie owej świetnej lektury polały się łzy nasze czyste na wykoszenie z polityki wszystkich tych zupełnie niepoprawnych, nostalgicznych idealistów, którzy kiedyś może i wierzyli, że w tym całym cyrku nie idzie tylko o by tak rzec sondażową sprawczość. I na nich, już teraz byłych konserwatystów lub jak chce cytowany i tu w sporej obfitości Tomasz Gabiś - postkonserwatystow (jak choćby darzony przez nas ogromnym szacunkiem Autor), których frustracja, wieczne zawody i serca złamane głównie przez swoich światopoglądowych niby-pobratymców, przegnała w inne zupełnie strony i teraz próbują grzać się już przy innych ogniskach.
I trochę na nas wszystkich, którzy chyba na dobre utknęliśmy między Tuskami i Kaczyńskimi i im podobnymi.
Amen.

Doczytywaliśmy ową książkę w czasie, kiedy przed naszymi oczyma rozkręcał się na dobre spektakl z powrotem Tuska.
Popatrzyliśmy chwilę na ów niewesoły przecież krajobraz, kiedy polityka sprowadza się już prawie wyłącznie do socjotechnicznych figur i symboli masowego rażenia. Marnej otuchy dodała nam myśl, że wszak nie jest to wcale specyfika naszego lokalnego boiska i że w...