Zakon Rozbitej Soczewki

Alcatraz po raz czwarty ratuje Wolne Królestwa. Bastylia znów musi chronić Smedrych, a Aydee ukazuje kolejny talent rodziny Smedrych - jest słaba z matmy. Czy uda się ocalić Mokię przed Bibliotekarzami?

Alcatraz po raz czwarty ratuje Wolne Królestwa. Bastylia znów musi chronić Smedrych, a Aydee ukazuje kolejny talent rodziny Smedrych - jest słaba z matmy. Czy uda się ocalić Mokię przed Bibliotekarzami?

Pokaż mimo to

Ten facet jest genialny, każda jego książka jest inna. Ta część jest zwariowana dużo bardziej niż poprzednie. Jest w niej dużo humoru rodem ze " Świata Dysku". Komentarze głównego bohatera - Alkatraza są bezcenne, pomiędzy złośliwymi wtrętami, sarkastycznymi komentarzami kryją się bardzo głębokie przemyślenia.
W tej części Alkatraz ma uratować królestwo a do pomocy ma tylko 13 letnią rycerz, 8 letnią pilotkę słabą z matematyki, wuja z talentem do gubienia i pluszowe misie. Chłopak uczy się czym jest odpowiedzialność za życie innych, że każdy wybór ma swoje konsekwencje a władza boli. Okazuje się również, że czarny charakter nie jest do końca zły a wśród swoich kryją się osoby o destrukcyjnych dla świata zamiarach.
Tego autora nie trzeba polecać, wszystko co napisał jest świetne.

Ten facet jest genialny, każda jego książka jest inna. Ta część jest zwariowana dużo bardziej niż poprzednie. Jest w niej dużo humoru rodem ze " Świata Dysku". Komentarze głównego bohatera - Alkatraza są bezcenne, pomiędzy złośliwymi wtrętami, sarkastycznymi komentarzami kryją się bardzo głębokie przemyślenia.
W tej części Alkatraz ma uratować królestwo a do pomocy ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każdy tom ma delikatnie inny charakter i do czegoś innego Acatraz próbuje przekonać czytelnika. Tym razem do tego, że jest „gupi”, tak głupi, że zapomina jak się pisze to słowo. Nie poprzestaje tylko na powtarzaniu, że jest „gupi” przez całą książkę, ale wymyśla z tym słowem wiele nowych, z czym tłumacz, Jacek Drewnowski poradził sobie znakomicie. Co więcej, numery poszczególnych rozdziałów to kompletna abstrakcja - dosłownie. Nie ma pierwszego, do którego Alcatraz na początku często się odnosi, później przeskakuje o kilka naprzód, a z czasem już w ogóle tracą one jakikolwiek sens. W pewnym momencie Alcatraz każe nawet czytelnikowi powtarzać wszystko co dzieje się w książce, robiąc zaraz po tym wiele dziwnych akrobacji. Choć nie jestem docelową grupą do tego cyklu, to przez takie zabawne, ale absurdalne i komiczne elementy bawiłem się świetnie. Wielokrotnie śmiałem się z przygód i tekstów Alcatraza i trzeba mieć naprawdę ogromny talent i wyobraźnię, aby wymyślić tak niezwykłe i pełne humory przygody, które mają głębszy sens i nie są po prostu pisaniną zbzikowanego pisarza.

W czwartym tomie poznajemy kolejną grupę Bibliotekarzy, czyli Zakon rozbitej soczewki. Niszczą każdą soczewkę i wszystko co jest z nimi związane, są więc bardzo niebezpiecznym przeciwnikiem dla Ciszlandów i oblężonego miasta Mokia. Sanderson pokazuje również dość niecodzienny sposób prowadzenia wojny, a mianowicie mamy broń, która nie zabija, lecz usypia i tylko nieliczni znają na nią antidotum. Można więc powiedzieć, że mamy bezkrwawe starcia, co nie umniejsza grozy samego oblężenia. Poznajemy także kolejne talenty Smedrych i jak się okaże bycie słabym z matmy może pomóc w walce i to w dość niedzienny sposób. Dowiadujemy się również kilku nowych informacji o pochodzeniu talentów Smedrych i planach ojca Alcatraza, przez które zdecydowanie szybciej sięgnę po ostatni tom niż planowałem.

Zakon rozbitej soczewki to kolejny zwariowany i pełen przygód Alcatraza i jego przyjaciół. Tym razem główny bohater wybiera się na pomoc oblężonemu miastu przez Bibliotekarzy, którzy chcą zawładnąć Wolnym Królestwem Mokia. Znakomita rozrywka nie tylko na młodszego czytelnika.

https://hrosskar.blogspot.com/2019/03/zakon-rozbitej-soczewki-brandon.html

Każdy tom ma delikatnie inny charakter i do czegoś innego Acatraz próbuje przekonać czytelnika. Tym razem do tego, że jest „gupi”, tak głupi, że zapomina jak się pisze to słowo. Nie poprzestaje tylko na powtarzaniu, że jest „gupi” przez całą książkę, ale wymyśla z tym słowem wiele nowych, z czym tłumacz, Jacek Drewnowski poradził sobie znakomicie. Co więcej, numery...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bibliotekarze napadli na Mokię, jedno z Wolnych Królestw. Tylko jedna osoba jest w stanie uratować to państewko – Alcatraz Smedry. Choć chłopak nie jest wzorem bohaterstwa, szybko decyduje się przybyć królestwu z odsieczą. Jak zwykle w przygodach towarzyszą mu wierni przyjaciele – dziadek Smedry, Bastylia, Kaz i nowi kuzyni, również obdarzeni ciekawymi talentami.
Czwarty tom przygód Alcatraza Smedry’ego oparty jest na tym samym schemacie, co poprzednie – Alcatraz wyrusza na nową misję, pojawia się nowa, złowroga sekta Bibliotekarzy, poznajemy też nowego członka rodziny Smedrych i jego talent, a Alcatraz dostaje kolejną parę soczewek obdarzonych pewną mocą. Pojawiają się też nowe gadżety przydatne do walki z Bibliotekarzami – tym razem są to wybuchowe pluszowe misie.
Schematyczność to nie jedyna wada powieści. Drugą jest to, że autor stara się być zabawny na siłę, przez co niektóre jego żarty w ogóle nie śmieszą.
Tyle o wadach. Na szczęście zalet jest o wiele więcej.
Po pierwsze o wiele bardziej podoba mi się styl tej powieści niż trzech poprzednich – książkę lepiej się czyta, a wydarzenia w niej zawarte są bardziej poukładane, a akcja ma dzięki temu bardziej logiczny przebieg. Myślałam, że może zmienił się tłumacz, a nowy przekłada w sposób bardziej klarowny, ale nie – tłumaczem całej serii pozostaje pan Jacek Drewnowski. Może więc pisarz stał się bardziej poukładany? Wszak jednym z motywów tej książki jest zmiana (o czym za chwilę)…
Po drugie, oprócz schematycznych motywów i czasami męczącego poczucia humoru autora, w powieści zostały zawarte przemyślenia na temat wartości informacji i jej roli w życiu człowieka. Zdaniem Alcatraza informacja może wyrządzić w życiu wiele dobrego, ale też i wiele złego, dlatego trzeba wiedzieć w jaki sposób i komu ją przekazywać, tak by nie przyczyniła nikomu krzywdy. Ta sama wiadomość może bowiem jednego człowieka wesprzeć na duchu, innego zaś zabić.
Kolejne z przemyśleń Alcatraza – dość licznych w tym tomie w porównaniu z poprzednimi częściami powieści – dotyczy zmian osobowości, które zachodzą w każdym człowieku. Dobry człowiek może stać się złym i na odwrót. W jednej z końcowych scen Alcatraz stwierdza: „Zostałem zmuszony do konfrontacji ze swoją wizją tego, co jest właściwe, a co nie, kto jest dobry, a kto zły, i ta konfrontacja mnie zmieniła”. Zatem również Alcatraz się zmienia i to w sposób widoczny dla czytelnika – dorośleje, przestają się go trzymać głupowate żarty, staje się bardziej refleksyjny, tłumaczy się ze swoich dawnych błędów i daje mądre rady czytelnikom. Jedna z nich dotyczy tego, by nie oceniać ludzi po pozorach, gdyż taka powierzchowna ocena może wyrządzić wiele złego zarówno osobie ocenianej, jak i oceniającemu.
Do tej pory Alcatraz był swego rodzaju parodią bohatera – nic mu się nie udawało, wszystko psuł, nie wierzył w swoje siły. Ale uratowanie Mokii zmieniło jego osobowość. Alcatraz uwierzył, że może dokonywać wielkich czynów i nie są one dziełem szczęścia czy przypadku, lecz owocem jego inteligencji.
W „Zakonie Rozbitej Soczewki” mamy też wiele elementów popularnonaukowych – należy do nich odkryta przez Alcatraza teoria talentów Smedrych i powiązanych z nimi soczewek okulatorów. Na szczęście została ono wyłożona w przystępny sposób i łatwo ją zrozumieć. I choć Brandon Sanderson zastrzega, że jego powieść jest oparta na faktach, to teoria talentów i soczewek jest jak najbardziej fantastyczna i nikt mnie nie przekona, że powieści o Alcatrazie nie należą do fantastyki.
Czwarta część przygód Alcatraza jest adresowana przede wszystkim do tych osób, które czytały poprzednie tomy, gdyż – jak twierdzi sam Brandon Sanderson – niewiele się zrozumie z części czwartej nie znając poprzednich. Nie mniej dla tych czytelników, którzy do tej pory nie spotkali się jeszcze z młodym Smedrym „Zakon Rozbitej Soczewki” może być zachętą do sięgnięcia po tomy poprzednie. Polecam!

Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści": https://swiat-powiesc.blogspot.com/

Bibliotekarze napadli na Mokię, jedno z Wolnych Królestw. Tylko jedna osoba jest w stanie uratować to państewko – Alcatraz Smedry. Choć chłopak nie jest wzorem bohaterstwa, szybko decyduje się przybyć królestwu z odsieczą. Jak zwykle w przygodach towarzyszą mu wierni przyjaciele – dziadek Smedry, Bastylia, Kaz i nowi kuzyni, również obdarzeni ciekawymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po tym jak przebiłam się przez irytujące komentarze autora niezwiązane z akcją wciągnęłam się w całą historię, zaskakującą, nieprzewidywalną, miejscami śmieszną. Nawet znalazłam coś mądrego, jakieś spostrzeżenia autora.
"Wszyscy się zmieniają. Niektóre zmiany następują powoli; tak zmienia się na przykład skała ulegająca erozji od deszczu. Inne są szybkie i gwałtowne. Trzęsienie ziemi burzy miasto. Serce przestaje bić. Ktoś dokonuje odkrycia i pierwszy raz zapala się żarówka."
Cieszę się, że zwlekałam z przeczytaniem tej książki aż do momentu wydania ostatniej części pt. "Mroczny talent". W ten sposób mogę zaspokoić swoją ciekawość i kontynuować opowieść o Alcatrazie Smedrym.

Po tym jak przebiłam się przez irytujące komentarze autora niezwiązane z akcją wciągnęłam się w całą historię, zaskakującą, nieprzewidywalną, miejscami śmieszną. Nawet znalazłam coś mądrego, jakieś spostrzeżenia autora.
"Wszyscy się zmieniają. Niektóre zmiany następują powoli; tak zmienia się na przykład skała ulegająca erozji od deszczu. Inne są szybkie i gwałtowne....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

no i mam mieszane uczucia :D niby fajne niby ciekawe a jednak :D
na razie dam dużo gwiazdek, jakby co wyżyje się na ostatniej części

no i mam mieszane uczucia :D niby fajne niby ciekawe a jednak :D
na razie dam dużo gwiazdek, jakby co wyżyje się na ostatniej części

Pokaż mimo to

Szału nie ma. Przeciętna książka, niby wciąga niby jest dobrze, a jednak czegoś zabrakło. A może właśnie już za dużo, styl autora zrobił się przewidywalny i powtarza wszystko z poprzednich tomów. Mam nadzieję, że piąty tom będzie lepszy i godnie zakończy serie.

Szału nie ma. Przeciętna książka, niby wciąga niby jest dobrze, a jednak czegoś zabrakło. A może właśnie już za dużo, styl autora zrobił się przewidywalny i powtarza wszystko z poprzednich tomów. Mam nadzieję, że piąty tom będzie lepszy i godnie zakończy serie.

Pokaż mimo to

Och, warto zabrać się za tą książkę!

Akcja dzieje się podczas oblężenia Mokii. Oddziały bibliotekarzy szykują się do zajęcia miasta. Kto inny byłby tak głup... odważny, żeby udać się tam i ściągnąć do obrony miasta rycerzy Krystalii?

Alcatraz w pełnej swojej mocy, używa soczewek, poznaje nowych członków rodziny i oczywiście PSUJE, ale za to jak!

Jest to zdecydowanie najlepszy z tomów o Alcatrazie. Humor tu dopisuje równie często jak wartka akcja. Dla młodzieży to książka idealna, może nie na miarę Harrego Pottera, ale idealnie otrze łzy po skończeniu cyklu o czarodzieju.

Czyta się płynnie i szybko, nawet rozdział nieskończony -1 a już w szczególności łyka się rozdział 1, nawet nie zauważyłam kiedy przeleciał mi przed oczami!

<Coraz bardziej wierzę w te bzdury, które "pseudoautor" przedstawia w książce. To wszystko ma sens... Czyżbyśmy byli cały czas okłamywani? Nawróceni bibliotekarze? Może to droga dla mnie...>

Och, warto zabrać się za tą książkę!

Akcja dzieje się podczas oblężenia Mokii. Oddziały bibliotekarzy szykują się do zajęcia miasta. Kto inny byłby tak głup... odważny, żeby udać się tam i ściągnąć do obrony miasta rycerzy Krystalii?

Alcatraz w pełnej swojej mocy, używa soczewek, poznaje nowych członków rodziny i oczywiście PSUJE, ale za to jak!

Jest to zdecydowanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

A tutaj z kolei lekki spadek jakości. Jakkolwiek styl nadal świetny, a świat przedstawiony rozwija się całkiem ciekawie, o tyle większość książki czytało mi się jak filler. Ważny był początek i koniec, a to co po środku - pomijając jeden czy dwa podpunkty fabuły, jak rozmowa Alca z matką - nie wpisywało się nijak w większą fabułę. Trochę czuć było wypełnianie kartek. Nie, żeby specjalnie, ale wydaje mi się, że Brandon Sanderson przecenia na ile dobrze sprawdzają się linie fabularne typu "musimy wytrzymać do [wstaw czas]".

Mi w każdym razie średnio to wszystko pasowało.

A tutaj z kolei lekki spadek jakości. Jakkolwiek styl nadal świetny, a świat przedstawiony rozwija się całkiem ciekawie, o tyle większość książki czytało mi się jak filler. Ważny był początek i koniec, a to co po środku - pomijając jeden czy dwa podpunkty fabuły, jak rozmowa Alca z matką - nie wpisywało się nijak w większą fabułę. Trochę czuć było wypełnianie kartek. Nie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tuki Tuki stolica Mokii jest oblężona przez Bibliotekarzy. Miasto nieuchronnie chyli się ku upadkowi, a kiedy to nastąpi wraz z nim upadnie cała Mokia, a po niej być może ulegną również inne Wolne Królestwa. Alcatraz nie waha się, bez zastanowienia rusza ku oblężonemu miastu spiesząc mu z pomocą. Czy jednak w tak ciężkiej sytuacji jego talent do psucia wystarczy? Szczególnie kiedy jego najniebezpieczniejszym przeciwnikiem jest, nie kto inny, jak jego własna matka! Czy młodemu Smerdy'emu uda się po raz kolejny uratować sytuację?

„Zakon rozbitej soczewki” to już czwarty tom serii Alcatraz kontra Bibliotekarze. Osoby, które mnie znają lub od dłuższego czasu czytają tego bloga bardzo dobrze wiedzą, że uwielbiam twórczość Brandona Sandersona i czytam wszystko, co wyjdzie spod jego pióra. Seria o przygodach młodego okulatora należy bezapelacyjnie do grona moich ulubionych historii fantasy ostatnich lat. Na każdy kolejny tom czekam z wielką niecierpliwością, ponieważ wiem, że Alcatraz i spółka zawsze wprawią mnie w dobry humor, bez względu na to, jak zły dzień miałam i spędzę kilka godzin, świetnie się bawiąc i śmiejąc do rozpuku. Nie inaczej było w przypadku „Zakonu Rozbitej Soczewki”, który na chwilę obecną jest moim ulubionym tomem w tej serii. 

W tym tomie ruszamy na pomoc Mokii. Mamy wojnę, więc jak to na wojnie wszystkie chwyty dozwolone i autor nie waha się z tego korzystać, nieustannie wprawiając czytelnika w osłupienie. Nie brak tu przede wszystkim dobrze znanego z poprzednich tomów humoru, z którego Sanderson słynie. Akcja gna w zawrotnym tempie, które nie zwalnia ani na chwilę, co sprawia, że tę książkę czyta się błyskawicznie.  Nie jest ona szczególnie długa, gdyż liczy sobie niecałe trzysta stron i bardzo ubolewam nad tym faktem, ponieważ z wielką chęcią spędziłabym więcej czasu z Alcatrazem i jego drużyną. Oczywiście czytanie umilają nam dodatkowo piękne ilustracje autorstwa Hayley Lazo, które dodatkowo dodają książce uroku.

Bardzo podoba mi się to, że bohaterowie w tej serii nie stają w miejscu, a nieustannie się rozwijają. Największą różnicę możemy jednak dostrzec w naszym narratorze. Alcatraz nie jest już tym samym chłopcem, którego poznaliśmy na początku pierwszego tomu. Bardzo dojrzał, nauczył się wielu rzeczy, został bohaterem i to aż trzy razy, ale przede wszystkim przekonał się, że każdy jego czyn niesie za sobą konsekwencje, a on sam nie jest niezawodny i również popełnia błędy. W tym tomie dokonał czegoś niesamowitego, ale zrobił też kilka głupich rzeczy. Na pewno nie można mu jednak zarzucić braku odwagi, choć szaleństwa również mu nie brakuje, podobnie jak prawie każdemu bohaterowi w tej książce.

Seria o Alcatrazie skierowana jest głównie do młodszych czytelników, jednak nie dajcie się temu zwieść, ponieważ starsze osoby również mogą bardzo dobrze bawić się przy tych książkach. Świat wykreowany przez Brandona Sandersona jest bardzo złożony, a system magiczny, który opiera się na mocach okulatorskich, różnych rodzajach soczewek i talentach Smerdych jest równie interesujący, jak te, które możemy znaleźć w bardziej dorosłych książkach tego autora. Sanderson nigdy nie robi nic na pół gwizdka i bardzo przykłada się do swoich książek, co wyraźnie widać również i w tej serii. Seria o Alcatrazie jest bardzo osobliwa i choć mogłoby się wydawać, że panuje w niej lekki chaos, to jednak wszystko składa się w sensowną całość, świat działa według określonych reguł i nic nie dzieje się w nim bez przyczyny.

„Zakon rozbitej soczewki” to kolejny genialny tom w serii Alcatraz kontra bibliotekarze. Zakończenie tej książki było po prostu niesamowite i zostawiło mnie z wyrazem osłupienia na twarzy. Już nie mogę doczekać się kolejnego tomu, czyli „Mrocznego talentu”, dlatego mam nadzieję, że wkrótce ukaże się on w naszym kraju.

http://someculturewithme.blogspot.com/2018/07/ruszamy-na-wojne.html

Tuki Tuki stolica Mokii jest oblężona przez Bibliotekarzy. Miasto nieuchronnie chyli się ku upadkowi, a kiedy to nastąpi wraz z nim upadnie cała Mokia, a po niej być może ulegną również inne Wolne Królestwa. Alcatraz nie waha się, bez zastanowienia rusza ku oblężonemu miastu spiesząc mu z pomocą. Czy jednak w tak ciężkiej sytuacji jego talent do psucia wystarczy?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to