Niesamowita i przenikliwa lektura, przeniesienie kantowskiej krytyki do jej największej możliwości. Co to znaczy że coś jest różnicą? Czym jest myślenie? Na te pytania próbuje odpowiedzieć Deleuze w swojej pracy. Żeby to osiągnąć Deleuze odwołuje się do szerokiej gamy myślicieli: od filozofów (Bergson, Spinoza, Nietzsche, Kant czy Jana Dunsa Szkota),po psychoanalityków (Freud, Lacan) do pisarzy (Joyce, Kafka). Różnica nie jest tu przedstawiona jako zredukowane do tożsamości pojęcie, szeroko pojęta negacja. Wręcz przeciwnie, nadaje jej główną afirmującą rolę, kreującą wszelkie istnienie i powtórzenie (które jest "różnicą intensywności względem oryginału do n-tej"). Myślenie nabiera tu nowego znaczenia. Nie jest ona redukowalna do kartezjańskiego cogito (które przez większość czasu oznacza tylko 'mniemanie'),lecz jasno jest związane z problematyką pojęcia względem nas samych. Jeżeli pojęcie nie wywołuje w nas konfliktu, to tak naprawdę nie myślimy (gdyż wtedy jest to dla nas swego rodzaju pewnik). Żadnego problemu nie da się "rozwiązać", odpowiedź na problem nadal podtrzymuje go (gdyż bez problemu nie ma odpowiedzi). Jest to lektura żywotna, niesamowicie ciężka ze względu na idiosynkratyczny język i ilość wymaganej wiedzy aby zrozumieć co autor miał na myśli. Czytelnik stale z nią obcuje, jej problemy krążą po jego jaźni. Emanuje ona immanencją życia, i przedstawia filozofię w tym w czym jest najlepsza - w kreowaniu żywotnych pojęć.

Niesamowita i przenikliwa lektura, przeniesienie kantowskiej krytyki do jej największej możliwości. Co to znaczy że coś jest różnicą? Czym jest myślenie? Na te pytania próbuje odpowiedzieć Deleuze w swojej pracy. Żeby to osiągnąć Deleuze odwołuje się do szerokiej gamy myślicieli: od filozofów (Bergson, Spinoza, Nietzsche, Kant czy Jana Dunsa Szkota),po psychoanalityków...

Jedno z najważniejszych dzieł XXw filozofii, najtrudniejszych i najdłużej przeze mnie czytanych. Znany bardziej z dzieł pisanych wspólnie z Guattarim, Deleuze jako swoją główną tezę pracy doktorskiej napisał dzieło, które w zamierzeniu miało być doprowadzeniem Kantowskiej krytyki do jej granic. I tak tą książkę należy czytać, co wiąże się z dużym problemem - to arcydzieło leży na przecięciu najbardziej klasycznych "wielkich" traktatów filozoficznych Kanta, Hegla czy Husserla z jednej strony i języka poststrukturalistów, który potrafi doprowadzić do szału - niekonsekwentnie stosowane terminy, korzystanie z co najmniej 10(!) technicznych słowników sprawia, że czytelnik nieobeznany z tematem może w ogóle nie zrozumieć o czym jest ta książka pośród abstrakcji najwyższego stopnia: różnic w różnicy, tożsamości, syntez pasywnych, genez aktywnych i wirtualności wszelakich.
Pytanie czy warto.. moim zdaniem, tak: jest to w swojej istocie książka prowokująca do pytania czym jest myślenie (szczególnie w aspekcie oryginalności i twórczości) i podejmuje to zadanie w niebanalny sposób kontynuując tradycję Bergsona i Nietzschego poprzez krytykę i komentarz wszystkich od Arystotelesa przez Kanta aż do Hegla i Husserla.
Praktycznie konieczna jest lektura z komentarzem, jeśli ktoś nie opanował perfekcyjnie Dunsa Szkota, Spinozy, Logiki z Port-Royale, Lacana, Leibniza i innych, do których explicite lub implicite odwołuję się autor. Joe Hughes robi znakomitą robotę, jeszcze wyższy poziom prezentuje Henry Sommers-Hall. Z pozycji polskich - monografia Herera jest zbyt ogólnikowa i właściwie mało przydatna do bardzo wnikliwej lektury.
Odejmuję jedną gwiazdkę za słabe tłumaczenie Banasiaka.

Jedno z najważniejszych dzieł XXw filozofii, najtrudniejszych i najdłużej przeze mnie czytanych. Znany bardziej z dzieł pisanych wspólnie z Guattarim, Deleuze jako swoją główną tezę pracy doktorskiej napisał dzieło, które w zamierzeniu miało być doprowadzeniem Kantowskiej krytyki do jej granic. I tak tą książkę należy czytać, co wiąże się z dużym problemem - to arcydzieło...