Trudny temat, nie tylko śmierci przyjaciółki, ale pewnego poczucia winy i pogodzenia się z nieidealnością oraz tego, że nie wszystkie zdarzenia mają jakiś sens, przyczynę. Z tym wszystkim mierzy się nastolatka tak jak umie i tak jak rozumie świat.

Trudny temat, nie tylko śmierci przyjaciółki, ale pewnego poczucia winy i pogodzenia się z nieidealnością oraz tego, że nie wszystkie zdarzenia mają jakiś sens, przyczynę. Z tym wszystkim mierzy się nastolatka tak jak umie i tak jak rozumie świat.

Niezwykle ciekawa i wyróżniająca się spośród innych książka. Przyjemnie się ją czyta.
Dzięki niej dowiedziałam się wiele fascynujących rzeczy na temat meduz.
Przedstawia historię dziewczynki, która straciła swoją najlepszą przyjaciółkę i próbuje udowodnić dlaczego do tego doszło.

Niezwykle ciekawa i wyróżniająca się spośród innych książka. Przyjemnie się ją czyta.
Dzięki niej dowiedziałam się wiele fascynujących rzeczy na temat meduz.
Przedstawia historię dziewczynki, która straciła swoją najlepszą przyjaciółkę i próbuje udowodnić dlaczego do tego doszło.

Ciekawa i oryginalna pozycja. Historia dziewczynki, Zuzy, która po stracie swojej najlepszej przyjaciółki przestała mówić. To Zuza opowiada nam o swoich przeżyciach, emocjach - tutaj muszę stwierdzić, że autorka wykazała się wyjątkową wrażliwością i świetnie wykreowała postać dziewczynki. Dobrze opisała emocje towarzyszące bohaterce, widać dużą umiejętność autorki obserwowania świata. Poza tym Ali Benjamin zrobiła świetny research jeśli chodzi o meduzy, które mają dla historii duże znaczenie. Mamy tutaj historię przyjaźni, choć do końca nie jestem pewna, czy na pewno była to przyjaźń, żałoby i radzenia sobie z nią, poczucia winy, ale też nadziei i wychodzenia ze swojej skorupy. Bardzo dobra pozycja skłaniająca do refleksji i rozmów.

Ciekawa i oryginalna pozycja. Historia dziewczynki, Zuzy, która po stracie swojej najlepszej przyjaciółki przestała mówić. To Zuza opowiada nam o swoich przeżyciach, emocjach - tutaj muszę stwierdzić, że autorka wykazała się wyjątkową wrażliwością i świetnie wykreowała postać dziewczynki. Dobrze opisała emocje towarzyszące bohaterce, widać dużą umiejętność autorki...

Chyba najlepsza książka stycznia!

***

Każdy z nas inaczej przeżywa żałobę i nie ma złego sposobu, aby przez to przejść. Dwunastoletnia Zuza przestaje mówić. Straciła najlepszą przyjaciółkę i nie może zrozumieć, jak tak dobra pływaczka mogła po prostu utonąć. Jej przyjaźń z nią zakończyła się nagle, niezrozumiale, a do tego wydaje się, że nikt z otaczających ją ludzi nie rozumie i nie chce pomóc Zuli udowodnić, że coś innego mogło mieć na to wpływ, być może ukąszenie meduzy. A może jest jeszcze inaczej i to ona zawiniła, nie potrafiąc się z nią porozumieć, gdy zaczęły nową szkołę?

Nie wiem, czego się spodziewałam po tej książce, ale na pewno nie tego, że tak mocno w nią wsiąknę i zrobi na mnie tak ogromne wrażenie. Napisana z perspektywy dwunastolatki wcale nie jest infantylna, czyta się ją okrutnie dobrze i napisana jest w przepiękny sposób. Siedzimy w głowie głównej bohaterki i jesteśmy świadkiem jej rozmyślań i rozważań, próby pogodzenia się z nową rzeczywistością i musze przyznać, że dziewczynka robi to w bardzo oryginalny sposób.

Zuza bowiem ma wręcz obsesje na punkcie meduz. Upodobała sobie parzydełkowate stworki i nie szczędzi nam ciekawostek na ich temat i ostatecznie to właśnie te niezwykłe stworzenia pomagają jej uporać się z bolesną prawdą. Zazwyczaj przy takich książkach czuję frustrację, bo gdy śmierć dotyka w jakiś sposób dzieci, często zostają one same ze swoim żalem i bólem, niezrozumiane przez dorosłych.

Tutaj jest trochę inaczej. Owszem, większość rówieśników kompletnie nie rozumie dziwnej dziewczynki, zaprzyjaźnia się z jednym z kolegów z klasy (jego podejście i ich relacja - turbo urocze, strasznie mi się podobało). Nauczycielka biologii, która jest złotą kobietą i zachęca dziewczynkę do kontaktu z rówieśnikami, ale równocześnie na nią nie naciska, nie zmusza i daje jej okazję, by mogła uciec od hałasów i nierozumienia. Rodzina Zuzy to również materiał na pochwały. Z daleka widać, że żadne z nich nie rozumie zachowania dziewczynki, ale traktują to jako coś naturalnego i pozwalają się przejść przez to na swój sposób, jednocześnie dając znać, że cały czas są na wyciągnięcie ręki.

To naprawdę przepięknie napisana historia o radzeniu sobie ze śmiercią najbliższych osób, nie tylko dla targetu (późna podstawówka/wczesne gimnazjum),ale śmiało stwierdzę, że to historia, z którą powinien zapoznać się każdy.

Chyba najlepsza książka stycznia!

***

Każdy z nas inaczej przeżywa żałobę i nie ma złego sposobu, aby przez to przejść. Dwunastoletnia Zuza przestaje mówić. Straciła najlepszą przyjaciółkę i nie może zrozumieć, jak tak dobra pływaczka mogła po prostu utonąć. Jej przyjaźń z nią zakończyła się nagle, niezrozumiale, a do tego wydaje się, że nikt z otaczających ją ludzi nie...

Bardzo ciekawie opowiedziana historia straty, nadziei, przyjaźni zakończonej zdecydowanie zbyt szybko. Książka przepięknie napisana. Przeplatane między stronami ciekawostki o meduzach i świecie bardzo mi się podobały. Główna bohaterka osobliwa ale bardzo inteligentna. Cała książka jest bardzo błyskotliwa, ważna i prosta ale jednocześnie dopracowana. Niektóre cytaty w niej zawarte są po prostu niesamowite. Mam nadzieję, że ta historia zostanie ze mną na długo. Zdecydowanie zasługuje na większy rozgłos i docenienie, bo daje do myślenia każdym swoim rozdziałem.

Bardzo ciekawie opowiedziana historia straty, nadziei, przyjaźni zakończonej zdecydowanie zbyt szybko. Książka przepięknie napisana. Przeplatane między stronami ciekawostki o meduzach i świecie bardzo mi się podobały. Główna bohaterka osobliwa ale bardzo inteligentna. Cała książka jest bardzo błyskotliwa, ważna i prosta ale jednocześnie dopracowana. Niektóre cytaty w niej...

bardzo wzruszajaca i piekna ksiazka. meduzy, uczucia, przyjazn i porywajace przemyslenia nastolatki. prosta a zarazem dopracowana historia. bardzo polecam

bardzo wzruszajaca i piekna ksiazka. meduzy, uczucia, przyjazn i porywajace przemyslenia nastolatki. prosta a zarazem dopracowana historia. bardzo polecam

Główną bohaterką i narratorką jest dwunastolatka (według mnie z lekkim zaburzeniem ze spektrum autyzmu, choć nie ma o tym w książce ani słowa) która próbuje uporać się z sytuacją, która przerosłaby (i przerasta) każdą dwunastolatkę, a więc presjaspołeczna, konieczność dopasowania się do "jedynie słusznego" wzorca wyglądu i zachowań, walka o popularność w klasie, bodyshaming i inne tego typu straszne rzeczy.
Bohaterka, jak każde dziecko lekko autystyczne, nie rozumie ani kodów, ani tego, co wypada, a co nie. Jeśli coś ją interesuje, to się tym dzieli, jeśli coś jej nie interesuje to się tym nie zajmuje. Nie bierze udziału w gierkach, nie wchodzi w układy, zawsze jest sobą. Cierpi z powodu odrzucenia, ale na zewnątrz po niej tego nie widać. Jest lojalna, nawet kiedy jej najlepsza przyjaciółka zaczyna się zmieniać.
Jest bardzo inteligentna, inteligentniejsza niż większość jej rówieśników, ale wiedza nie jest w stanie uchronić jej przed zranieniem, zwłaszcza że Zuza nie umie mówić o tym, co czuje, ponieważ emocji nie da się przełożyć na mierzalne fakty, ani opracować statystycznie. Dlatego milknie, ponieważ dochodzi do wniosku, że i tak nikt nie rozumie wysyłanych przez nią komunikatów (czasem bardzo przemyślanych, zaplanowanych i perfekcyjnie przygotowanych komunikatów - a nawet te nie docierają).
Bohaterka to moim zdaniem alter ego autorki, myślę, że opisuje siebie z czasów gimnazjalnych, a i teraz, w dorosłym życiu, ciągle jest w niej coś z tamtej Zuzy, co widać, kiedy uważnie przeczyta się Podziękowania na końcu książki (ale czytajcie je na końcu! :))
I do tego biologia w tle #biologiajestwszędzie #biologiajestsuper i rozdzielające poszczególne rozdziały wskazówki pani Turton o tym, na czym polega metoda badawcza.
Książka, która dużo wniesie w życie nie tylko młodszej młodzieży (tej bardziej skłonnej do refleksji, czasem "dziwnej", ciekawej życia i świata, tipsiary raczej nie będą zainteresowane, chyba że są to tipsiary uwikłane w układ i marzące, by znów kiedyś być sobą),ale zachwyci też dorosłych (a w każdym razie tych inteligentnych - na pewno)

Główną bohaterką i narratorką jest dwunastolatka (według mnie z lekkim zaburzeniem ze spektrum autyzmu, choć nie ma o tym w książce ani słowa) która próbuje uporać się z sytuacją, która przerosłaby (i przerasta) każdą dwunastolatkę, a więc presjaspołeczna, konieczność dopasowania się do "jedynie słusznego" wzorca wyglądu i zachowań, walka o popularność w klasie, bodyshaming...

"To nie miało wcale sensu, bo to, jak się wszystko potoczyło między nami, nie było tak, jak miało się skończyć. Nic nigdy nie powinno się skończyć w taki sposób."

"-Pożegnania są bardzo ważne. Dzięki nim możemy na nowo zacząć żyć - powiedziała."

"- Nie ma magicznych słów. Nie ma jednej dobrej metody, żeby się pożegnać z kimś, kogo się kocha. Najważniejsze jest jednak to, że część tej osoby jest zawsze z nami, w naszym wnętrzu."

"Najlepszy rodzaj ciszy - ciszy niemówienia, którą niewielu ludzi zdaje się zrozumieć."

To była wyjątkowa historia, dzięki której na nowo odżywają wspomnienia, te szczęśliwe i bolesne... Główna bohaterka straciła przyjaciółkę i próbuje na nowo poskładać swoje życie. Naprawdę warto sięgnąć po "Serce meduzy", emocje i łzy gwarantowane <3.

"To nie miało wcale sensu, bo to, jak się wszystko potoczyło między nami, nie było tak, jak miało się skończyć. Nic nigdy nie powinno się skończyć w taki sposób."

"-Pożegnania są bardzo ważne. Dzięki nim możemy na nowo zacząć żyć - powiedziała."

"- Nie ma magicznych słów. Nie ma jednej dobrej metody, żeby się pożegnać z kimś, kogo się kocha. Najważniejsze jest jednak to,...

Jakie to przedziwne uczucie po tylu latach móc spojrzeć na świat oczami dziecka. Zobaczyć to, co kiedyś było dla nas tak trudno dostrzegalne. Poczuć ten sam ból, tylko już znacznie wcześniej. Dziś wiesz, że będąc dzieckiem nie widziałaś w porę tego, co teraz od razu rzuca ci się w oczy. Wtedy nie umiałaś przewidzieć, jak to wszystko się skończy. Bo nie chciałaś. Bo oczywiste było dla ciebie, że ludzie są dobrzy. Szczególnie twoi przyjaciele. Wybaczałaś im wszystko, nawet upokorzenia, bo z całego swojego czystego i niewinnego serca wierzyłaś, że ta przyjaźń przetrwa wszystko. Nie wszystko rozumiałaś, ale bardzo w was wierzyłaś. Czy przetrwała? Nie, bo być może nigdy nią nie była. A może spotkałaś na swojej drodze ludzi, którzy na nią po prostu nie zasłużyli. Mimo wszystko ta strata zawsze boli tak samo. I nie ma znaczenia, czy przeżywałaś ją jako dziecko, czy przeżywasz teraz, czytając i wracając do tych wspomnień 😭

Bo wiecie, ta książka jest magiczna. Niby czytasz i bardzo chłoniesz emocje głównej bohaterki, ale twoje własne serce w pewnych momentach chce wyskoczyć z piersi, krzycząc: "Hej, u nas też tak było, pamiętasz?!". Pamiętam. Oczywiście, że pamiętam. Nie da się zapomnieć o utraconych przyjaźniach, szczególnie tych z dziecięcych lat, które naprawdę miały być na zawsze. O tych, które ukształtowały twój charakter i do dziś pokazują ci, za czym tak naprawdę w życiu tęsknisz, a czego już chyba nie ma. Przynajmniej w moim życiu.

Brak mi słów, by opisać, jak mocno mnie poruszyła. Siedzę i ryczę, bo cóż innego można zrobić kończąc tak wyjątkową książkę? Teraz, po stracie T. przeżywam ją podwójnie. Przypominam sobie wszystkie te lata, gdy byliśmy razem i bardzo chciałabym do nich wrócić. Nikt z nas jeszcze wtedy nie wiedział, co stanie się potem i jak bardzo po tych wszystkich rozczarowaniach "znieczuli" nas życie... 💔

Jeśli szukacie książki wyjątkowej i tak bardzo innej od całej reszty i jesteście gotowi zmierzyć się ze swoimi bolesnymi wspomnieniami (a one na pewno nadejdą!),to bardzo polecam. A teraz idę składać na nowo kawałeczki mojego serca, bo gdzieś tu mi się przez nią rozsypały...💔

Jakie to przedziwne uczucie po tylu latach móc spojrzeć na świat oczami dziecka. Zobaczyć to, co kiedyś było dla nas tak trudno dostrzegalne. Poczuć ten sam ból, tylko już znacznie wcześniej. Dziś wiesz, że będąc dzieckiem nie widziałaś w porę tego, co teraz od razu rzuca ci się w oczy. Wtedy nie umiałaś przewidzieć, jak to wszystko się skończy. Bo nie chciałaś. Bo...

Książka opowiada o zamkniętej w sobie dziewczynce, która interesuje się otaczającym ją światem, nauką i przyrodą. Straciła przyjaciółkę i próbuje dowiedzieć się co się stało, analizując przy tym całą ich wspólną znajomość. No i jest o meduzach.
*
Książka z niesamowitym przesłaniem, niezwykle mądra z mnóstwem ciekawostek o meduzach i nie tylko i faktycznie tytuł i okładka dokładnie odwzorowują treść książki co nie często się zdarza. Bardzo wartościowa, ja się zakochałam a główna bohaterka mnie rozczuliła i w pewnym sensie się z nią utożsamiam, doskonale ją rozumiem. Ta książka jest poniekąd dla mnie zmierzeniem się ze swoim "wewnętrznym dzieckiem" i szkolną traumą.

Książka opowiada o zamkniętej w sobie dziewczynce, która interesuje się otaczającym ją światem, nauką i przyrodą. Straciła przyjaciółkę i próbuje dowiedzieć się co się stało, analizując przy tym całą ich wspólną znajomość. No i jest o meduzach.
*
Książka z niesamowitym przesłaniem, niezwykle mądra z mnóstwem ciekawostek o meduzach i nie tylko i faktycznie tytuł i okładka...