Chociaż "Wilki…" są na początku nieco przegadane, to nie potrafię odmówić Mignoli, że dałem się porwać historii i naprawdę czułem, że muszę szybko poznać jej zakończenie. "Prawa ręka…" wnosi wiele do samej mitologii postaci, a echa tego opowiadania będą rozbrzmiewały w kolejnych częściach cyklu, co też zasługuje na docenienie, tym bardziej, że sam start jest co najmniej dobry. Wreszcie Baba Jaga, do której odczuwam największy sentyment, ale jest on nierozerwalnie związany z późniejszymi historiami o Piekielnym Chłopcu.

Więcej na stronie: https://kulturapopcornowa.pl/hellboy-tom-1-3-recenzja/

Chociaż "Wilki…" są na początku nieco przegadane, to nie potrafię odmówić Mignoli, że dałem się porwać historii i naprawdę czułem, że muszę szybko poznać jej zakończenie. "Prawa ręka…" wnosi wiele do samej mitologii postaci, a echa tego opowiadania będą rozbrzmiewały w kolejnych częściach cyklu, co też zasługuje na docenienie, tym bardziej, że sam start jest co najmniej...

Hellboy... Jaki jest każdy widzi. Albo się zachwycisz i zachłystasz wizją Mignoli całkowicie albo się odbijesz i potraktujesz całość jako ciekawostkę. Mnie Hellboy schwycił swoją wielką łapą zniszczenia i nie puszcza...

Tym razem mamy do czynienia ze zbiorem opowiadań, z różnych okresów życia naszego diabła z sąsiedztwa. Wolę jednak dłuższe opowieści jak w pierwszym tomie (głównie dlatego, że czułem niedosyt po zakończeniu lektury),ale nie będę marudził. Biorę co jest i co dają. A dają 15 opowiadań. Zadziwiające, że wszystkie utrzymują pewien poziom(wysoki oczywiście),choć naturalnie mam swoich faworytów.

Hellboy cechuje się też specyficzną kreską, ale akurat taki minimalizm bardzo mi podszedł. Nadaje to całości unikalny klimat, tym bardziej że wiąże się w głównej mierze z tematyką okultyzmu. Dominują ciemne kolory, rysunki wyglądają zacnie. Dialogi są w punkt, nie ma tu dłużyzn, wszystko czemuś służy. Naprawdę rzadko spotykane.

Pierwszą, świetną historią jaka zapadła mi w pamięć była ta z porwany dzieckiem, nosząca nazwę Wisielec bodajże. Rodzice, przerażeni zmianami zachodzącymi w niemowlęciu, proszą o pomoc specjalistę. Hellboy podejmuje się tematu i odkrywa, że dzieciak jest podrzutkiem starożytnej rasy. Paskudnym podrzutkiem... Aby odzyskać prawdziwego berbecia Hellboy'a czeka prawdziwa przeprawa w czyjejś makabrycznej grze...

Potem mamy klimatyczna, króciutka historię o Babie Jadze. Ma być wstępem do czegoś co się rozegra w dalszych tomach i czekam na to z niecierpliwością, bo tutaj niestety mamy tylko naprawdę mały kąsek.

Kolejne opowiadanie jakie uwielbiam to Głowy. Bardzo niepokojące. Sceny rozgrywające się tam pozostają mi w pamięci do teraz. Spętana trumna to opowieść o tym jak doszło do poczęcia Hellboy'a. Jest krótka i treściwa. Rozwija cała mitologię świata, choć na samym końcu będę miał pewien zarzut do dzieła Mignoli, który pojawił się w tym tomie.

Wilki że św. Augusta to nieco dłuższe opowiadanie, wprowadzające nową postać kobiecą. Znajomy ksiądz planował przeprowadzić mszę w nieodpowiednim miejscu. Zginął on i cała populacja pewnego miasteczka. Hellboy wraz z niejaką Kate zjawia się na miejscu i zaczyna się śledztwo, podlane dłuższą rozmową o historii lokalnych rodów. Klątwy, wilkołaki, duchy, niezła bitka. Mignola potrafi obrazować bijatyki.

Prawie kolos to historia powiązana z poprzednim tomem, powiązana z ożywieniem homunculusa. Całkiem dobra. Stawką było życie Liz Sherman, więc diabeł rusza z odsieczą, aby odnaleźć stwora, którego dziewczyna ożywiła przypadkiem w pierwszym tomie, przez co zabrał jej cząstkę siebie. Cząstkę duszy. Teraz trzeba ją odzyskać...

Na koniec zostawiłem sobie szkatułkę pełną zła, która pokazuje nam w całej okazałości kim jest Hellboy i to że przeznaczenie nie jest czymś stałym, że można przeciwko niemu wystąpić. Uwielbiam tą opowieść. Cała reszta historyjek jest dobra, ale nie zrobiły one na mnie takiego wrażenia jak te wspomniane powyżej.

Prawie każda opowieść rozwija i pogłębia uniwersum Hellboy'a oraz coś wnosi, jednak miałbym na ten moment jeden zarzut. Cała reszta postaci była mi w zasadzie obojętna,(potraktowana bardzo po macoszemu)poza tytułowym bohaterem, więc jak się im coś przytrafiało to nie ruszał mnie to wcale. Ot taki minus, ale w ujęciu całości nieco zmarginalizowany. Polecam gorąco.

Hellboy... Jaki jest każdy widzi. Albo się zachwycisz i zachłystasz wizją Mignoli całkowicie albo się odbijesz i potraktujesz całość jako ciekawostkę. Mnie Hellboy schwycił swoją wielką łapą zniszczenia i nie puszcza...

Tym razem mamy do czynienia ze zbiorem opowiadań, z różnych okresów życia naszego diabła z sąsiedztwa. Wolę jednak dłuższe opowieści jak w pierwszym tomie...

Pierwszy zbiór opowiastek to dla mnie nuda, ledwo do przeskoczenia, ale już historie kontynuujące wątki z tomu 1. i rozbudowujące mitologię świata przedstawionego - świetna rzecz, bardzo angażująca, nieźle przemyślana.

https://www.instagram.com/polishpopkulture/

Pierwszy zbiór opowiastek to dla mnie nuda, ledwo do przeskoczenia, ale już historie kontynuujące wątki z tomu 1. i rozbudowujące mitologię świata przedstawionego - świetna rzecz, bardzo angażująca, nieźle przemyślana.

https://www.instagram.com/polishpopkulture/

Hellboy Tom 2 to kolejne zbiorcze wydanie różnych historii związanych z tą postacią. Wydawcy postanowili zacząć od krótkich opowieści, niepowiązanych za bardzo czasem ani okolicznościami. Są to krótkie migawki z zadań, którymi Hellboy się zajmował oraz Placuszki, czyli pierwsza historia tego tomu. Placuszki to jeden z moich ulubionych epizodów. Uważam, że jest genialny i świetnie uzupełnia dorosłą postać Hellboya.

Natomiast ostatnie są dwa opowiadania wymienione na okładce, czyli Spętana trumna i Prawa Ręka Zniszczenia. Ciągną one dalej wątki rozpoczęte w tomie pierwszym. Te dwa opowiadania wyjaśniają bliżej kim jest Hellboy, czym jest jego prawa ręka oraz o tym, jak on sam siebie postrzega.

Jak zwykle pełno tu różnych legend. Wyjaśnia się poniekąd historia Baby Jagi z tomu pierwszego, mamy wilkołaki, wampiry, demony, duchy, zaklęte domy. Jest także dalszy ciąg historii rozpoczętej w poprzedniej części, czyli stworów inspirowanych Frankensteinem.

W tym tomie Hellboy dojrzewa do tego, żeby zagłębić się w historię swojego pochodzenia, nawet jeśli może to przynieść niezbyt wesołe wnioski…

W albumie znajdziemy także posłowie, notatki autora oraz jego szkice postaci.

Hellboy Tom 2 to kolejne zbiorcze wydanie różnych historii związanych z tą postacią. Wydawcy postanowili zacząć od krótkich opowieści, niepowiązanych za bardzo czasem ani okolicznościami. Są to krótkie migawki z zadań, którymi Hellboy się zajmował oraz Placuszki, czyli pierwsza historia tego tomu. Placuszki to jeden z moich ulubionych epizodów. Uważam, że jest genialny i...

Nie byłem pewien, czy krótsze opowiadania jie będą zbyt prostackie, skoro nawet dłuższych historiach całość w dużej mierze to bijatyka. I początkowe opowiadania (zwłaszcza Placuszki, czy Król Void),tylko to potwierdziły. Prosciutkie fabuły i trochę łubudubu.
Ale Wisielec pokazał, że w tych krótkich historiach czerpiących z legend i podań tkwi olbrzymi potencjał. I chociaż niektóre historie są słabsze (Żegnaj Panie Todd),a inne bardzo krótkie, to niemal z każdej można coś ciekawego odnaleźć - w tym pomysły na sesje RPG. A te dłuższe (Wilki, Szkatułka, Prawie kolos) są naprawdę fajne. Co więcej - teraz nawet wolałbym takie różne, luźno połączone bohaterami sprawy, niż walka z Apokalipsą i nazistami.
Podobało mi się. Chyba trafi do kolekcji :)

Nie byłem pewien, czy krótsze opowiadania jie będą zbyt prostackie, skoro nawet dłuższych historiach całość w dużej mierze to bijatyka. I początkowe opowiadania (zwłaszcza Placuszki, czy Król Void),tylko to potwierdziły. Prosciutkie fabuły i trochę łubudubu.
Ale Wisielec pokazał, że w tych krótkich historiach czerpiących z legend i podań tkwi olbrzymi potencjał. I chociaż...

Krótkie formy historii Hellboya mogłyby się wydawać że będą tylko dodatkiem do serii. Mało angażujące i dające poczucie niedosytu, tymczasem jednak jest wręcz przeciwnie. Prawie większość krótkich opowiadaniań z Hellboyem zapada w pamięć, trzyma w napięciu oraz wciąga przedstawionymi na swój sposób legendami i mitami miejscowego folkloru. Tom ten czyta się rewelacyjnie, krótkie formy Mignoli są świetne i wypadają o wiele lepiej niż dłuższe historie. Tom ten stanowi także dobre uzupełnienie do tomu 1, pozostajac jednak niezależnym. Przez co nie trzeba znać treści pierwszego by po niego sięgnąć.

Krótkie formy historii Hellboya mogłyby się wydawać że będą tylko dodatkiem do serii. Mało angażujące i dające poczucie niedosytu, tymczasem jednak jest wręcz przeciwnie. Prawie większość krótkich opowiadaniań z Hellboyem zapada w pamięć, trzyma w napięciu oraz wciąga przedstawionymi na swój sposób legendami i mitami miejscowego folkloru. Tom ten czyta się rewelacyjnie,...

8.5

8.5

Powiem wam, że to jeden z najlepszych komiksowych tomików opowiadań jakie czytałem. Wyżej stawiam chyba tylko zbiorki z serii Sandman takie jak Refleksje i przypowieści czy Przebudzenie oraz ze dwa zbiory opowiadań Dona Rosy, jakie Egmont wydał u nas pod tytułem Komiksy z Kaczogrodu. Jako całość drugi integral Hellboya jest w top 3, ale najlepsze opowiadania typu Wisielec czy Szkatułka pełna zła mogą już konkurować o top 1 z najlepszymi szorciakami Gaimana i Dona Rosy ze wspomnianych albumów. Taki Wisielec to kompozycyjna, stylowa, narracyjna, kolorystyczna i scenariuszowa miazga nad miazgami. Każdy kadr jest cudowny, a narracyjnie Mignola pokazał mistrzostwo świata. Albo opowiadanie o smoku... Zajmuje zaledwie kilka stron, a jak wciąga i ile genialnych momentów zawarł tam autor. Placuszki zajmują zaś zaledwie 2 strony, a jest to do dziś komiks legendarny. Hellboy wielki jest, a największy właśnie w tym zbiorze 15 opowiadań.

Powiem wam, że to jeden z najlepszych komiksowych tomików opowiadań jakie czytałem. Wyżej stawiam chyba tylko zbiorki z serii Sandman takie jak Refleksje i przypowieści czy Przebudzenie oraz ze dwa zbiory opowiadań Dona Rosy, jakie Egmont wydał u nas pod tytułem Komiksy z Kaczogrodu. Jako całość drugi integral Hellboya jest w top 3, ale najlepsze opowiadania typu Wisielec...

Rysowanie konturów

W pierwszym tomie nowej edycji przygód Hellboy’a mogliśmy przeczytać dwie dłuższe opowieści, które fabularnie były dość wyraźnie z sobą powiązane. Tajne plany rosyjskiego czarownika Rasputina, w których nasz czerwony przybysz z piekła ma odegrać niebagatelną rolę, stanowiły oś wydarzeń. Drugi tom jest skonstruowany zupełnie inaczej. Otóż tym razem dostajemy zbiór piętnastu opowiadań, pulpowych opowieści niesamowitych, połączonych tylko poprzez postać głównego bohatera. Najważniejszy wątek serii, czyli przeznaczenie Hellboy’a i tajemnica jego pochodzenia, jest tu zepchnięty zdecydowanie na dalszy plan (choć nie całkowicie),podobnie zresztą jak całe Biuro Badań Paranormalnych i Obrony.

Wszystkie historie z drugiego tomu „Hellboy’a” powstały jeszcze przed 2001 rokiem, kiedy to światło dzienne ujrzała kolejna długa „powieść” o piekielnym chłopcu – „Czerw zdobywca”. Niektóre z nich, te dość wczesne, zebrane zostały kiedyś w „Spętanej trumnie”; inne, późniejsze, złożyły się na „Prawą rękę zniszczenia”. Scott Allie w przedmowie nazywa ostatnie lata dwudziestego wieku „środkowym okresem Mike’a”, kiedy to autor „Hellboy’a” tworzył przede wszystkim krótkie formy, czyli to, co lubi najbardziej. Zupełnie jak w serialu „Z archiwum X” mamy do czynienia zarówno z opowiadaniami bezpośrednio budującymi mitologię świata Mignoli, jaki i z epizodami pojedynczymi, oderwanymi od głównego wątku. Najczęściej jest tak, że Mike Mignola bierze na tapetę jakieś stare ludowe podanie (głównie staroangielskie lub irlandzkie) i czyni jego założenia realnymi w świecie komiksu. Następnie wysyła czerwonego diabła w sam środek piekielnej zadymy, aby ten zrobił porządek z nadnaturalnym zagrożeniem.

W kilku wczesnych opowiadaniach nie da się nie zauważyć pewnej wtórności i trudno pozbyć się uczucia, że czytamy ciągle to samo. Takie opowieści jak: „Żelazne buty” ( szort o goblinie czyhającym w ruinach na przechodniów); „Wilki ze świętego Augusta” (historia o klątwie rzuconej przez zakonnika na rodzinę czcicieli antychrysta),„Baba Jaga” (wiadomo, o Babie Jadze) czy wreszcie „Gwiazdka w zaświatach” (zgrabne przetwarzanie toposu wampira i całej związanej z nim symboliki) nie wyłamują się z pewnego schematu. Jest zło, które coraz śmielej sobie poczyna, nagle wpada Hellboy, rach-ciach i pojawia się Big Boss do pokonania. Hellboy spuszcza manto potworowi i przechodzi do kolejnej historii. Piszę to trochę prowokacyjnie, bo przecież uwielbiam te historie – w przypadku „Hellboy’a” wzorcowo wręcz sprawdza się prawo inżyniera Mamonia. Najbardziej podoba się nam to, co już znamy.

Ciąg dalszy na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/04/hellboy-tom-2.html

Rysowanie konturów

W pierwszym tomie nowej edycji przygód Hellboy’a mogliśmy przeczytać dwie dłuższe opowieści, które fabularnie były dość wyraźnie z sobą powiązane. Tajne plany rosyjskiego czarownika Rasputina, w których nasz czerwony przybysz z piekła ma odegrać niebagatelną rolę, stanowiły oś wydarzeń. Drugi tom jest skonstruowany zupełnie inaczej. Otóż tym razem...

Jedna z najlepszych części cyklu, bo krótkie opowieści to żywioł Mignoli

Jedna z najlepszych części cyklu, bo krótkie opowieści to żywioł Mignoli