Nie spodziewałam się, że ta książka aż w takim stopniu przypadnie mi do gustu, ale tak było. Spodobała mi się to subtelne ukazanie świata ludzi pogrążonego zarazą. Autor mimo wszystko bardzo dobrze wyważył powieść, co jest dość ciężkie, gdy w gruncie rzeczy powieść w większej części składa się na opis świata, będący jednak pokrywą wielu prawd. Nie na tutaj głębszego wnikania w jednostki, a raczej nastawienie się na ogół, społeczeństwo. Owszem, lubię kiedy pojedyncze postacie stanowią główną oś powieści, ale 'Dżuma' jest niezgorszą odmianą od tego właśnie modelu. Warto zaznaczyć, że akcja nie jest jakoś niesamowicie dynamiczna więc jeśli ktoś lubi, gdy coś się dzieje, to może poczuć mniejszy lub większy zawód. Nie ma też co liczyć na szalenie inteligentne, wciągające dialogi. Jednakże wszystko, co powinno moim zdaniem zostać ukazane zostało zawarte. Na wszystkie te rzeczy był odpowiedni czas i miejsce więc nie czuję po przeczytaniu jakiejś wewnętrznej pustki. Wręcz przeciwnie: elementy układanki zostały właściwie ułożone i dały w efekcie niezłą książkę. Czytałem lepsze, ale też i gorsze. Taki średniak z plusem, ogólnie rzecz biorąc.


Książka Alberta Camusa przenosi nas do Oranu, portowego miasta Algierii, gdzie dzieją się lekko mówiąc rzeczy dziwne, mianowicie nietypowa aktywność szczurów, które zaczęły masowo wychodzić na ulice miasta, będąc kłopotem nie tylko dla miejscowej ludności, ale i władz miasta. Nie wiedzą jeszcze, że jest ona niczym innym niż zwiastunem czegoś większego: czarnej śmierci – czy jak kto woli – dżumy. Gryzonie zaczynają umierać na ulicach aż z czasem choroba przenosi się na ludzi. Problem jest początkowo bagatelizowany, ale z biegiem wydarzeń restrykcje się zaostrzają i miasto zostaje zamknięte

Czytając tę książkę obserwujemy stopniowe przeistaczanie się wesołego,  pełnego gwaru miasta w wyizolowaną, zimną i monotonną przestrzeń bez śmiechu i ludzkiego ciepła. Epidemia wywarła na funkcjonowaniem miasta, ale i też życie samych mieszkańców niebagatelny wpływ. Spostrzegamy manipulowanie ludem poprzez strach w wykonaniu kościoła. Dostrzegamy liczne analogie do naszych czasów, obrazujące nam to, że wprawdzie niewiele się zmieniło do dzisiaj. Zauważamy również siłę ludzkich serca, na których powstają liczne rysy, ale mających energię żeby walczyć z otaczającą rzeczywistością, nawet w gorszych, spowitych cieniem czasach. A na koniec widzimy powrót do normalności, gdzie ludzkie ciepło i uśmiechy na twarzach wracają. Zwycięstwo, ale nad czymś, co może w każdej chwili powrócić.

Można mieć zarzuty do powieści, że główne postacie są w istocie płaskie, ale oni są tylko obserwatorami tego świata. Dżuma wyparła indywidualność i połączyła ludzi w jedność.  Epidemia to czas, w którym zmieniły się ludzkie priorytety: liczy się ogół i szeroko pojęta zwyczajność. To tym jest ta książka i myślę, że doskonale sobie z tematem poradziła, oddając bardzo dobrze realia w obliczu epidemii. Nie będzie to z pewnością powieść, do której będę w przyszłości wracał, ale cieszę się, że miałem możliwość ją przeczytać, bo jest tego jak najbardziej warta. Zwłaszcza obecnie jest odpowiedni moment na to żeby po nią sięgnąć

Nie spodziewałam się, że ta książka aż w takim stopniu przypadnie mi do gustu, ale tak było. Spodobała mi się to subtelne ukazanie świata ludzi pogrążonego zarazą. Autor mimo wszystko bardzo dobrze wyważył powieść, co jest dość ciężkie, gdy w gruncie rzeczy powieść w większej części składa się na opis świata, będący jednak pokrywą wielu prawd. Nie na tutaj głębszego...