"Człowiek w ciemności" to powieść o ludziach, ich życiu oraz wszechobecnych radościach i udrękach. Główny bohater, starszy człowiek cierpiący na bezsenność, wymyśla historię na pograniczu fantasy, alternatywną rzeczywistość w której brutalnie rozprawia się ze swoimi bohaterami. Jest to tylko jedna z opowieści w tej książce, ważniejsze bowiem są wspomnienia o jego rodzinie, tragedie, które dotknęły jego i bliskich.

"Człowiek w ciemności" to powieść o ludziach, ich życiu oraz wszechobecnych radościach i udrękach. Główny bohater, starszy człowiek cierpiący na bezsenność, wymyśla historię na pograniczu fantasy, alternatywną rzeczywistość w której brutalnie rozprawia się ze swoimi bohaterami. Jest to tylko jedna z opowieści w tej książce, ważniejsze bowiem są wspomnienia o jego rodzinie,...

W moim domu po kryjomu,
Kiedy aniołowie śpią,
W tajemnicy, z okolicy
Schodzą się sfory zmor.

Ten atak nocnych weteranów
Wzmaga się od lat.
Bo w czasach prądu i tarpana
Niezbyt im pomaga świat.

W moim domu po kryjomu,
Kiedy aniołowie śpią,
W tajemnicy, z okolicy
Schodzą się sfory zmor.

A czasem kiedy dam im wina
Krzyczą całą noc.
Metafizyka z nami zginie,
Jak ginie dziś ducha moc.

Bezsenność...z niej powstała ta opowieść i o niej opowiada...Kiedy masz całą noc przed sobą i głowę przeładowaną myślami...wszystkiego można się spodziewać tylko nie snu.Uciekasz w fikcję,ale rzeczywistość zawsze się jakoś przesączy,i już się rozsypujesz w kilku wymiarach...czy taki stan sprzyja prawdzie i uczciwości,zrozumieniu i akceptacji?
Jak na tego autora przeciętnie...

W moim domu po kryjomu,
Kiedy aniołowie śpią,
W tajemnicy, z okolicy
Schodzą się sfory zmor.

Ten atak nocnych weteranów
Wzmaga się od lat.
Bo w czasach prądu i tarpana
Niezbyt im pomaga świat.

W moim domu po kryjomu,
Kiedy aniołowie śpią,
W tajemnicy, z okolicy
Schodzą się sfory zmor.

A czasem kiedy dam im wina
Krzyczą całą noc.
Metafizyka z nami zginie,
Jak ginie dziś...

Paul Auster to jeden z moich ulubionych pisarzy. Cenię go za elegancję i wdzięk jego prozy, za niebywałą sprawność narracyjną, która nie ogranicza się jedynie do pięknego opowiadania historii, ale potrafi też sprawić,że historie te mają metafizyczną podszewkę, mówią coś ważnego o człowieku i świecie, próbują odkryć prawa i siły kierujące ludzkim losem.
Bohaterem tej powieści, której akcja rozgrywa się w ciągu jednej nocy jest emerytowany krytyk literacki August Brill cierpiący na bezsenność. Poważna kontuzja nogi, którą odniósł w wypadku samochodowym przykuwa go do łóżka w domu, gdzie zamieszkuje z córką i ukochaną wnuczką. Nie mogąć spać Brill wymyśla historię, która dzieje się w alternatywnych Stanach Zjednoczonych, gdzie nie było zamachów z 11 września, za to trwa druga wojna secesyjna. Bohater opowieści Owen Brick został do tego równoległego świata ściągnięty z naszej rzeczywistości i ma do wykonania misję, od której za wszelką cenę usiłuje uciec. Historia ta zmyślnie splata się z osobą Augusta Brilla, ale o tym już sami poczytajcie. Brill snuje też wspomnienia swego życia, w ich opisie widać mistrzostwo pióra autora. W ostatniej części książki August nie jest już sam, dołącza do niego spędzająca również bezsenną noc wnuczka Katya. Pięknie i wzruszająco jest tu ukazana intymna relacja między dwoma bliskimi sobie osobami: dziadek i wnuczka aż po blady świt pogrążeni w rozmowie odkrywającej ich wnętrza.
Dwoistość fabuły sprawia, że lektura ma dwa wymiary. Podobny zabieg zastosował Auster w swojej poprzedniej powieści "Podróżach po skryptorium", książce absolutnie genialnej, która obok "Księgi złudzeń" jest moją ulubioną powieścią amerykańskiego pisarza. Powiedziałbym wręcz, że jest w stosunku do "Podróży" nieco wtórna. Tam akcja dzieje się w ciągu jednego dnia, tu przez jedną noc.I to rozdwojenie akcji: jedna historia osadzona w realnym świecie, statyczna i refleksyjna, druga dynamiczna,fantastyczna,dziejąca się w wymyślonej rzeczywistości. Oczywiście są różnice między dwoma powieściami, i to na tyle znaczące by powiedzieć, że są dwa odrębne dzieła, a nie klony powieściowe w stylu Paulo Coelho.

Paul Auster to jeden z moich ulubionych pisarzy. Cenię go za elegancję i wdzięk jego prozy, za niebywałą sprawność narracyjną, która nie ogranicza się jedynie do pięknego opowiadania historii, ale potrafi też sprawić,że historie te mają metafizyczną podszewkę, mówią coś ważnego o człowieku i świecie, próbują odkryć prawa i siły kierujące ludzkim losem.
Bohaterem tej...

Do tej pory nazwisko Auster kojarzyło mi się z bardzo dobrą literaturą, docierały do mnie pochlebne głosy krytyków z telewizji o tym autorze.

Okazało się, że to książka z cyklu o wszystkim i o niczym. Można uniwersalnie podpiąć, że o miłości i śmierci. Język zbyt prosty, nieprzypadkowo ktoś wspomniał o podobieństwie do Murakamiego. Mnie to odrzuca. Nie chcę przyswajać sobie zbyt prostych zwrotów w trakcie czytania, bo przecież słyszę je na co dzień.

Fikcyjna historia opowiadana przez głównego bohatera, która dzieje się w Ameryce ogarniętej wojną domową, nieco przypominała mi w nastroju absurdalną tragikomedię z filmu Po godzinach Scorsese, lecz niestety tylko przez krótką chwilę, a szkoda.


Po raz pierwszy przyszło mi czytać streszczenia filmów w książce. W sumie jest to jakiś sposób, aby zadowolić wydawcę co do wymaganej liczby słów, stron. Paul Auster przypomina mi Irvinga, również nie jest obdarzony poczuciem humoru, sili się na napisanie czegoś śmiesznego oraz wypełnia książkę kilkunastoma nieuporządkowanymi historiami. Co prawda, zawsze można się doszukać na siłę odpowiednich powiązań, naciągnąć fakty, ale uważam to za zbyteczne. Między wierszami wyczuwam u obydwu przekonanie, że są pisarskimi bóstwami.

Nigdy nie przekonam się do danego autora, jeżeli będzie raczył mnie szczegółowymi opisami oddawania moczu bądź puszczania gazów.

Nie dla mnie taka literatura, lecz doskonale wiem, że znajdują się rzesze chętnych czytelników, którzy z wypiekami na twarzach pochłaniają tego typu literaturę obyczajową.

Do tej pory nazwisko Auster kojarzyło mi się z bardzo dobrą literaturą, docierały do mnie pochlebne głosy krytyków z telewizji o tym autorze.

Okazało się, że to książka z cyklu o wszystkim i o niczym. Można uniwersalnie podpiąć, że o miłości i śmierci. Język zbyt prosty, nieprzypadkowo ktoś wspomniał o podobieństwie do Murakamiego. Mnie to odrzuca. Nie chcę przyswajać...

Opowiada nam dwie historie, jedna dzieje się w głowie głównego bohatera, druga to jego refleksje nad życiem i wspomnienia. Zdecydowanie jestem zwolenniczką teorii wielu światów, która jest tu ukazana, historie tworzą ludzie, inne światy powstają w głowach a my jesteśmy tylko bohaterami, niekiedy trudno odróżnić fikcję od rzeczywistości, ale ci którzy tworzą opowieści często są ich bohaterami, tak że przeżywają więcej.to zawiłe, ale i tak książka mnie ujęła w swojej prostocie, czego się nie spodziewałam.
"A świat przedziwny toczy się dalej"

Opowiada nam dwie historie, jedna dzieje się w głowie głównego bohatera, druga to jego refleksje nad życiem i wspomnienia. Zdecydowanie jestem zwolenniczką teorii wielu światów, która jest tu ukazana, historie tworzą ludzie, inne światy powstają w głowach a my jesteśmy tylko bohaterami, niekiedy trudno odróżnić fikcję od rzeczywistości, ale ci którzy tworzą opowieści...

"A świat przedziwny toczy się dalej".
Łatwo, szybko przeczytana książka. Nawet na początku pomyślałam, że mam w rękach zwykłe obyczajowe "czytadło". Jednak zakończenie dodaje głębi fabule książki. Czym są wspomnienia, nawet te smutne, tragiczne, snute fantazje w zestawieniu ze zwykłymi codziennymi zajęciami np. dobrym śniadaniem?

"A świat przedziwny toczy się dalej".
Łatwo, szybko przeczytana książka. Nawet na początku pomyślałam, że mam w rękach zwykłe obyczajowe "czytadło". Jednak zakończenie dodaje głębi fabule książki. Czym są wspomnienia, nawet te smutne, tragiczne, snute fantazje w zestawieniu ze zwykłymi codziennymi zajęciami np. dobrym śniadaniem?

Wątek fikcyjnej wojny i równoległego świata wyobraźni głównego bohatera, miesza się ze skomplikowaną historią rodzinną.
Problemy po stracie ukochanej żony, poczucie winy i samotność.
Próba stanięcia twarzą w twarz z rzeczywistością i zaakceptowania sytuacji.
To i wiele wiele innych rzeczy Auster zamyka w mniej niż dwustu stronach. Wydaje się że robi to z wielką łatwością. Każda kreacja jest bardzo naturalna.

Wątek fikcyjnej wojny i równoległego świata wyobraźni głównego bohatera, miesza się ze skomplikowaną historią rodzinną.
Problemy po stracie ukochanej żony, poczucie winy i samotność.
Próba stanięcia twarzą w twarz z rzeczywistością i zaakceptowania sytuacji.
To i wiele wiele innych rzeczy Auster zamyka w mniej niż dwustu stronach. Wydaje się że robi to z wielką...

Fabularnie nic porywającego, ale daję trzy gwiazdki z jednego powodu. Auster ma niewiarygodny dar bajdurzenia, tworzenia historii z niczego. Uwielbiam go czytać, ponieważ ma fantastyczny sposób pisania. Nie jest ważne o czym pisze, ale jego słowa mają jakąś niewiarygodną siłę przyciągania. I chociaż sama historia nie wywarła na mnie wielkiego wrażenia, to styl sprawił, że przeczytałam ją w kilka godzin.

Fabularnie nic porywającego, ale daję trzy gwiazdki z jednego powodu. Auster ma niewiarygodny dar bajdurzenia, tworzenia historii z niczego. Uwielbiam go czytać, ponieważ ma fantastyczny sposób pisania. Nie jest ważne o czym pisze, ale jego słowa mają jakąś niewiarygodną siłę przyciągania. I chociaż sama historia nie wywarła na mnie wielkiego wrażenia, to styl sprawił, że...

"Człowiek w Ciemności" czytany w świetle jaskrawego, popołudniowego słońca..

"Człowiek w Ciemności" czytany w świetle jaskrawego, popołudniowego słońca..

Krótka powieść, czyta się szybko.

Treść zgodna z tym co napisali inni czytelnicy.

Krótka powieść, czyta się szybko.

Treść zgodna z tym co napisali inni czytelnicy.