Ojej...
"Teatr ciszy", poprzednia książka autorki, zachęciła mnie do przeczytania kolejnej. I, będę szczera, chwilami żałowałam, że do tego doszło. W "Żaglu na przełęczy" Włodyka de Simone tak bardzo wzmocniła używany z umiarem w "Teatrze..." styl narracji, że chwilami przekroczyła granice kiczu. Te duchy "szepczące z chmurek"...
Szkoda, bo temat Prato i biografia Filippo Lippiego bardzo ciekawe.

Ojej...
"Teatr ciszy", poprzednia książka autorki, zachęciła mnie do przeczytania kolejnej. I, będę szczera, chwilami żałowałam, że do tego doszło. W "Żaglu na przełęczy" Włodyka de Simone tak bardzo wzmocniła używany z umiarem w "Teatrze..." styl narracji, że chwilami przekroczyła granice kiczu. Te duchy "szepczące z chmurek"...
Szkoda, bo temat Prato i biografia...

Miałam ogromną ochotę na "Żagiel na przełęczy" odkąd ją zobaczyłam w zapowiedziach Wydawnictwa Znak. Niestety okazała się rozczarowaniem roku 2020 i jeszcze bardziej znieczęciła mnie do Włoch, które kiedyś kochałam. Ale o tym innym razem.
.
.
Książka napisana zbyt poetyckim językiem, co jest kompletnie nie dla mnie, np. "Tam, w dolinie, co nikła już za sinym oparem, w mieście wychłostanym Bożym biczem dżumy, pozostały cienie matki i ojca...", albo "O ironio losu, ów zaskakująco żywy ślad zawdzięczamy po części temu, co do obrazu spełnienia wprowadza dysonans..." 🤦🏼‍♀️ Hmm... A może po przeczytaniu "Milczącego zamku", tak trudno mi było wgryźć się w tę książkę 🤔 Tak na początku lektury myślałam. Jednak nie, to wina "Żagla". Czytane słowa przelatywały mi przez głowę, nie pozostawiając żadnego śladu.
.
.
Często pojawiały się długie i rozbudowane zdania, z mnóstwem nawiasów. Niektóre zajmowały nawet 1/3 strony i po dobrnięciu do kropki nie było wiadomo o co w nich chodziło.
.
.
Tłumaczenie włoskich imion na język polski to już przegięcie... Paweł Guinigi, Franciszek i Małgorzata Datini, Wawrzyniec Ghiberti, Michał Dagomari - no jak to brzmi 🙄 Gdy czytam książkę o Włoszech to chcę, aby nimi kipiała, całym tym cudownym, śródziemnomorskim klimatem. A nie żeby była "spolszczona". Margherita i Francesco - czyż nie brzmi to lepiej?!
.
.
Związek Prato z Ziemią, związek Prato z Niebem oraz zależność Ziemi od Nieba i Nieba od Ziemi - taki podział w książce zastosowała autorka. Chyba chciała przez to pokazać podwójną naturę Prato jako miasta pracy i miasta głębokiej wiary oraz jak silny jest tam związek między ziemią a niebem, sacrum przeciwko profanum. A wszystko to opisane na przykładzie kilku postaci żyjących na przełomie XIV i XV wieku.
.
.
W całej książce najlepsze były zdjęcia reprodukcji dzieł ze zbiorów Musei Diocesani Di Prato.

Miałam ogromną ochotę na "Żagiel na przełęczy" odkąd ją zobaczyłam w zapowiedziach Wydawnictwa Znak. Niestety okazała się rozczarowaniem roku 2020 i jeszcze bardziej znieczęciła mnie do Włoch, które kiedyś kochałam. Ale o tym innym razem.
.
.
Książka napisana zbyt poetyckim językiem, co jest kompletnie nie dla mnie, np. "Tam, w dolinie, co nikła już za sinym oparem, w...

Miałam nie dać gwiazdek wcale. Jednak spod języka aspirującego do poetyckiego, a naiwnego; aspirującego do patosu, a nabrzmiałego zbyt wyszukanymi sformułowaniami wyłania się obraz kilku postaci ważnych dla Toskanii tamtych czasów. Robiłam sobie nadzieję na lepszą lekturę, tymczasem w tym ładnym wydaniu kryje się treść męcząca stylem, w jakim została napisana...

Miałam nie dać gwiazdek wcale. Jednak spod języka aspirującego do poetyckiego, a naiwnego; aspirującego do patosu, a nabrzmiałego zbyt wyszukanymi sformułowaniami wyłania się obraz kilku postaci ważnych dla Toskanii tamtych czasów. Robiłam sobie nadzieję na lepszą lekturę, tymczasem w tym ładnym wydaniu kryje się treść męcząca stylem, w jakim została napisana...

Piękna ksiązka, choć przyznam,że trochę mnie zaskoczyła. Tytułowa "inna Toskania" to Prato i żywoty Francesco Datiniego, Filippo Lippiego i innych, z którymi ich losy się przeplatały. Mamy tu kawałek historii sztuki - tak można byłoby studiować i wędrować od jednego kościoła do innej kaplicy podziwiając freski, przenosząc się do czasów ich twórców, do średniowiecznej Florencji u progu renesansu, zastanawiając się co czuli, jak żyli ówcześni ludzie. Chciałoby się więcej, nie tylko o Prato. Dobrze, że mam jeszcze w szufladzie "Teatr ciszy" tej samej autorki.

Piękna ksiązka, choć przyznam,że trochę mnie zaskoczyła. Tytułowa "inna Toskania" to Prato i żywoty Francesco Datiniego, Filippo Lippiego i innych, z którymi ich losy się przeplatały. Mamy tu kawałek historii sztuki - tak można byłoby studiować i wędrować od jednego kościoła do innej kaplicy podziwiając freski, przenosząc się do czasów ich twórców, do średniowiecznej...