Pośród cieni

Mam mocno mieszane uczucia po przeczytaniu tej powieści. Jest bardzo ciekawa, dobrze napisana, wciągająca. Bohaterowie są mało oczywiści, zaskakujący i tajemniczy. Bardzo podoba mi się koncept osadzenia w głównej roli całej serii postaci, która z założenia jest przez świat naznaczona jako zła.
Świat został na kartach powieści ładnie rozbudowany, dodano nowe wątki, które część rzeczy wyjaśniły, ale zostawiły przynajmniej jeszcze raz tyle pytań. Mechanika, mimo że nie jest przesadnie skomplikowana, potrafi zaskoczyć w najlepszy możliwy sposób.
Na plus zdecydowanie zasługuje fakt, że widać tu postęp autorki. Pierwszemu tomowi bliżej było do zbioru luźno powiązanych ze sobą krótkich historii. Tu mamy już składną, spójną powieść. Brakuje tu jednak motywu przewodniego, jest to bardziej opis życia głównego bohatera, niż jakaś konkretna, całościowa przygoda.
A teraz do minusów, bo i takich tu można znaleźć niestety sporo. Przede wszystkim, muszę zaznaczyć, że jestem już po lekturze zbioru opowiadań zatytułowanym "Między otchłanią a morzem". Zbiór w zamyśle miał otwierać świat Zmroczy i być podstawą do tworzenia kolejnych dzieł. I to nie wyszło. W zbiorze znajduje się bodaj osiem opowiadań. Dwa z nich zostały prawie dokładnie przepisane na karty tej powieści. Tak więc mniej więcej 1/3 książki, to opowiadania, które znałem. Częściowo mam to za złe autorce, a z drugiej strony, jestem pod pewnym wrażeniem. Udało jej się wkomponować dwie wcześniej napisane historie i wokół nich osadzić całą resztę powieści. I tak jak tytułowe opowiadanie zbioru uważałem za nudne i bezsensowne, tak tu, w połączeniu z całą otoczką ponad 300 stron historii, ma ono nowy sens i znacząco zyskuje na ciekawości.
Podsumowując, uważam, że pozycja jest ciekawa i zasługuje na uwagę. Nie jest to książka bardzo porywająca, ale z pewnością sięgnę po następne tomy z tej serii.

Mam mocno mieszane uczucia po przeczytaniu tej powieści. Jest bardzo ciekawa, dobrze napisana, wciągająca. Bohaterowie są mało oczywiści, zaskakujący i tajemniczy. Bardzo podoba mi się koncept osadzenia w głównej roli całej serii postaci, która z założenia jest przez świat naznaczona jako zła.
Świat został na kartach powieści ładnie rozbudowany, dodano nowe wątki, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna saga. Pierwszy tom, może męczyć, a z każdym kolejnym tomem autorka się rozkręca. Dynamiczna akcja, powieść trzyma w napięciu. Polecam, również dla nastolatków.

Świetna saga. Pierwszy tom, może męczyć, a z każdym kolejnym tomem autorka się rozkręca. Dynamiczna akcja, powieść trzyma w napięciu. Polecam, również dla nastolatków.

Pokaż mimo to

Ta część jest lepsza od jedynki i bohater zyskał w moich oczach. Pojawia się kilka nowych interesujących postaci (Lorraine, Vincent) a część powraca (Marshia, Anavri, Zazel). Brune ma coraz lepszy obraz swojej przeszłości, ale nadal brakuje kilku istotnych elementów.

Ta część jest lepsza od jedynki i bohater zyskał w moich oczach. Pojawia się kilka nowych interesujących postaci (Lorraine, Vincent) a część powraca (Marshia, Anavri, Zazel). Brune ma coraz lepszy obraz swojej przeszłości, ale nadal brakuje kilku istotnych elementów.

Pokaż mimo to

Mój dylemat odnośnie tej serii dalej trwa. Wątek z głównym bohaterem owszem jest ciekawy, choć momentami zbyt rozwlekle opisywane jest otoczenie lub to, co Brune akurat robi np. siedzenie w szynkwasie.
Dodatkowo przerywany jest on historiami pobocznych bohaterów, przez co w trakcie książki gubimy wątek głównego bohatera.
Wielbicielom dark fantasy książka powinna się spodobać, jednak ja osobiście w dalszym ciągu nie jestem przekonana do tej serii.

Mój dylemat odnośnie tej serii dalej trwa. Wątek z głównym bohaterem owszem jest ciekawy, choć momentami zbyt rozwlekle opisywane jest otoczenie lub to, co Brune akurat robi np. siedzenie w szynkwasie.
Dodatkowo przerywany jest on historiami pobocznych bohaterów, przez co w trakcie książki gubimy wątek głównego bohatera.
Wielbicielom dark fantasy książka powinna się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobra powieść, czyta się łatwo i szybko. Przedstawiony świat wciąga niczym dobry narkotyk. Polecam!

Dobra powieść, czyta się łatwo i szybko. Przedstawiony świat wciąga niczym dobry narkotyk. Polecam!

Pokaż mimo to

Drugi tom Teatru Węży jest co najmniej tak dobry jak tom pierwszy. Ponownie chylę czoła nad kreacją świata. Krzyczący w Ciemności rozwija się, poznajemy jego przeszłość. Coraz lepiej pasuje on do świata przedstawionego. Fabuła ciekawa, postaci nowe i już nam znane z poprzedniego tomu są tym razem bardziej interesujące. Jedyny drobny zarzut to dość proste wychodzenie bohatera z tarapatów. Nadchodzące kłopoty są dobrze wprowadzane i rozwijane, by ich kulminacja odbywała się naprędce, acz zawsze bohater musi zapłacić za swoje zwycięstwo.

Drugi tom Teatru Węży jest co najmniej tak dobry jak tom pierwszy. Ponownie chylę czoła nad kreacją świata. Krzyczący w Ciemności rozwija się, poznajemy jego przeszłość. Coraz lepiej pasuje on do świata przedstawionego. Fabuła ciekawa, postaci nowe i już nam znane z poprzedniego tomu są tym razem bardziej interesujące. Jedyny drobny zarzut to dość proste wychodzenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom wciągnął mnie zdecydowanie bardziej niż część pierwsza. Być może jest to związane z tym, że zdarzyłam już poznać świat przedstawiony i zżyć się z bohaterami. Wspaniałe jest obserwowanie splatania się pajęczyny przeszłość głównego bohatera i śledzenie jak wiele losów splata się zarówno na płaszczyźnie taraźniejszości jak i przeszłości

Drugi tom wciągnął mnie zdecydowanie bardziej niż część pierwsza. Być może jest to związane z tym, że zdarzyłam już poznać świat przedstawiony i zżyć się z bohaterami. Wspaniałe jest obserwowanie splatania się pajęczyny przeszłość głównego bohatera i śledzenie jak wiele losów splata się zarówno na płaszczyźnie taraźniejszości jak i przeszłości

Pokaż mimo to

Niezła kontynuacja. Akcja nabiera tempa, postacie - głębi i wyrazistości, a ja odzyskuję wiarę, że jeszcze mogą u nas powstać naprawdę dobre historie fantasy.
Poza tym, postać Krzyczącego jest naprawdę intrygująca. Jego przeszłość wcale nie wydaje się tak oczywista, jak można by oczekiwać.
A Biały Mag nie zawsze znaczy "dobry".
Polecam.

Niezła kontynuacja. Akcja nabiera tempa, postacie - głębi i wyrazistości, a ja odzyskuję wiarę, że jeszcze mogą u nas powstać naprawdę dobre historie fantasy.
Poza tym, postać Krzyczącego jest naprawdę intrygująca. Jego przeszłość wcale nie wydaje się tak oczywista, jak można by oczekiwać.
A Biały Mag nie zawsze znaczy "dobry".
Polecam.

Pokaż mimo to

„Dwie karty” pióra Agnieszki Hałas to jedno z największych zaskoczeń minionego roku. Nie tylko z powodu jednego z najciekawszych i nowatorskich bohaterów, jakich poznałem do tej pory, ale również na świat, który nie jest podobny do żadnego innego. Dlatego też starałem się do kolejnych tomów podchodzić z dystansem. Bałem się kolejnego upadku jak to było w przypadku „Cyklu demonicznego” Petera V. Bretta.Na szczęście moje zmartwienia oraz lęki okazały się niepotrzebne. Autorka stanęła na wysokości zadania i zafundowała prawdziwy rollercoaster.

Brune Keare dla wielu znany bardziej, jako Krzyczący w Ciemności mógłby wiele powiedzieć o swoim życiu, ale nie to, że jest ono złe. Niby nie pamięta swojej przeszłości, ale teraźniejszość jest jak najbardziej pozytywna. Ma dom, nie ważne, że w podziemiach. Ma też pracę, czyli ważenie różnego rodzaju mikstur, które przynosi jednak pewne profity. Niestety może to wszystko stracić nie tylko z powodu opium, coraz mocniej zaciskającego na nim swoje pazury, ale również przez Elitę, która zaczyna się nim niezdrowo interesować. Na domiar złego to dopiero początek problemów.

„Pośród cieni”, bo to o nim cały czas mowa jest znakomitym przykładem kontynuacji, która nawet na chwilę nie zwalnia tempa, mimo że sposób prowadzenia historii nieco się zmienił. Tym razem główny bohater przestaje być pępkiem świata. Sporo tu jest pobocznych wątków, w których poznajemy nowe i interesujące postacie. Co jednak najciekawsze wszystkie one mają swój wkład w tę historię. I jak to już wielokrotnie udowodniła autorka nie powiedziały one ostatniego słowa. Najlepszym tego przykładem jest Anavri Vaneisen, która w „Dwóch kartach” dostała króciutki epizod, jako żyła Krzyczącego. Tym razem dziewczyna ostro poszaleje.

Prócz tego zostaje przed nami uchylony rąbek tajemnicy o tym jak ten świat jest zbudowany, a dokładniej historia powstania magii oraz głównych różnic między jej srebrną, a czarna odmianą. Było trochę o tym wspomniane w poprzednim tomie jednak tym razem czytelnik pójdzie o krok dalej i dowie się, w którym momencie tak bardzo się one od siebie oddaliły. To jednak nie wszystko. Zostanie również wyjaśniony proces przemiany w Żmija jak i również zasady funkcjonowania enklaw oraz stref, w których się one znajdują. Jak sami widzicie dostajemy naprawdę duża dawkę informacji i to w dość przystępnej formie.

Oczywiście nie myślcie, że jedyne, co tu spotkamy to opisy jednego i drugiego. Będzie tu akcja i to konkretna, ale będzie jej mniej. Tym razem autorka postanowiła nam wyjaśnić kilka rzeczy, ale w sposób niezwykle ciekawy. Nie będą to żadnego rodzaju retrospekcje (prócz prologu), a wplątane w fabułę momenty i wydarzenia, pokarzą nam jak bardzo dopracowane i niezwykłe jest to uniwersum.

Zanim jednak zakończę dzisiejszą recenzję ogólnym podsumowaniem to chciałbym wspomnieć o jeszcze jednym elemencie, który wyróżniał się na tle całości. Mowa tu o niezwykłej relacji, która zaczęła się rozwijać już na początku książki. To znakomity przykład prawdziwej męskiej przyjaźni niezbyt często trafiającej na stronice ksiąg. Jedyne, z czym mogę ją porównać to chyba więź między Geraltem, a Jaskrem.

W ogólnym rozrachunku „Pośród cieni” to znakomity przykład tego jak powinien zostać napisany kolejny tom. Niezwykle mroczny, ale zarazem wciągający. Wypełniony po brzegi tym, co czytelnikowi sprawi największa radość czytelnikowi, czyli znakomitą powieścią. Już nie mogę się doczekać, gdy w moje ręce wpadnie „W mocy wichru”. Na szczęście nie będzie to jeszcze koniec historii. Uniwersum, które poznajemy w tej serii jest ogromne i liczę na to, że autorce uda się zachować poziom narracyjny jak i fabularny.

Więcej recenzji na blogu: Link w profilu

„Dwie karty” pióra Agnieszki Hałas to jedno z największych zaskoczeń minionego roku. Nie tylko z powodu jednego z najciekawszych i nowatorskich bohaterów, jakich poznałem do tej pory, ale również na świat, który nie jest podobny do żadnego innego. Dlatego też starałem się do kolejnych tomów podchodzić z dystansem. Bałem się kolejnego upadku jak to było w przypadku „Cyklu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo się ucieszyłam gdy znalazłam drugi tom Zmroczy. Historia wciąga, czyta się płynnie.

Bardzo się ucieszyłam gdy znalazłam drugi tom Zmroczy. Historia wciąga, czyta się płynnie.

Pokaż mimo to