O kotach

kocham koty a „O kotach” umocniła tę miłość. urocze są też zdjęcia kotów Bukowskiego

kocham koty a „O kotach” umocniła tę miłość. urocze są też zdjęcia kotów Bukowskiego

No i jak tu się zdobyć na obiektywizm. Kocham bezgranicznie koty, mamy je zawsze z Elą od początku naszego małżeństwa, obecnie żyją z nami Lesiek i Dionizy (na zdjęciu). Uwielbiam literaturę Charlesa Bukowskiego i to kolejna książka, którą przeczytałem. Jest to zbiór wierszy, opowiadań, przemyśleń o kotach, które w życiu Bukowskiego odgrywały ważną rolę, ale także niekiedy wypełniały w znacznym stopniu jego mieszkanie. Powiedzcie sami, jak mogę być obiektywny. Nie da rady.
Napiszę zatem, że bardzo dobrze widać, że Charles Bukowski współegzystował, żył, był z kotami na co dzień i to nie tylko ze sztuk jeden, ale czasami było ich więcej niż sporo. Poznał je dogłębnie i mimo licznych psot, jak takie gdy „kot nasrał mi w Archiwum”, w którym były oryginały wierszy, podsumował to zdarzenie stwierdzeniem „ten jednouchy tłusty czarny krytyk skreślił mnie”…
Krótki wierszyk t „Rozsądny facet”, który charakteryzuje kocią naturę a przy okazji stosunek do życia wielkiego pisarza, to majstersztyk: „Kiedy pierdzę / mojemu kotu to / zwisa”. Są też pisane w różnym czasie i z różnej perspektywy dramatyczne wspomnieniu o ratowaniu kota, którego przejechał samochód. Jest wspomnienia z dzieciństwa, kiedy nie umie przekroczyć strachu, by ratować kota. Jeśli ktoś czytał książkę „Z szynką raz!” przejmującą opowieść o dzieciństwie i młodzieńczych latach literackiego alter ego autora — Henry'ego Chinaski — ukazującą, jak wrażliwy i ambitny chłopak, na przekór biedzie, despotycznemu ojcu i presji zgnuśniałego otoczenia, walczy o prawo do podążania własną drogą, będzie wiedział, dlaczego miał problem, by wkroczyć do akcji w sprawie kota.
Książkę uzupełniają zdjęcia i jeden rysunek kota autorstwa Bukowskiego.
Powtarzam zatem, jestem nieobiektywny i muszę powiedzieć, że to trzeba przeczytać. Jeśli kochacie Bukowskiego, nie będziecie się zastanawiać, jeśli nie znacie Bukowskiego, a kochacie koty, przeczytajcie, wiele dowiecie się ciekawych rzeczy o nich, a jestem pewien, że sporo z Was sięgnie po inne książki mojego ulubionego autora. To wam mogę zagwarantować.
No bo, czy można się nie zgodzić z Bukowskim: „To cudowne i piękne zwierzęta. Wyluzowane. Już wiem, skąd wzięło się powiedzenie „wyluzowany jak kot”.

No i jak tu się zdobyć na obiektywizm. Kocham bezgranicznie koty, mamy je zawsze z Elą od początku naszego małżeństwa, obecnie żyją z nami Lesiek i Dionizy (na zdjęciu). Uwielbiam literaturę Charlesa Bukowskiego i to kolejna książka, którą przeczytałem. Jest to zbiór wierszy, opowiadań, przemyśleń o kotach, które w życiu Bukowskiego odgrywały ważną rolę, ale także niekiedy...

"O kotach" to zbiór wierszy, z których wypływa podziw dla tych stworzeń. Między wierszami kilka luźnych zdań, notatek. Autor opisuje kocie życie, a całość wzbogacona jest ich zdjęciami. Polecam miłośnikom kotów!
Pierwszy raz czytałam Bukowskiego i nie rozumiem fenomenu jego stylu- jest grubiański i wulgarny, a niektóre fragmenty są odstręczające. Znalazły się jednak i miłe akcenty, kilka naprawdę dobrych linijek, szczególnie "ściśle fajnie" oraz "koty i ludzie i ty i ja i wszystko...".

"O kotach" to zbiór wierszy, z których wypływa podziw dla tych stworzeń. Między wierszami kilka luźnych zdań, notatek. Autor opisuje kocie życie, a całość wzbogacona jest ich zdjęciami. Polecam miłośnikom kotów!
Pierwszy raz czytałam Bukowskiego i nie rozumiem fenomenu jego stylu- jest grubiański i wulgarny, a niektóre fragmenty są odstręczające. Znalazły się jednak i miłe...

Wczoraj w nocy przeczytałam tą mini książeczkę mająca niewiele ponad 90 stron. Urocze są zdjęcia kociaków Bukowskiego. Wspaniała miłość jego do tych zwierzaczków. Niektóre jego koty to bez kozery były jak supermen; mam na myśli Manxa który przeżył tak wiele wypadków, a zawsze spadał na cztery łapki. Taką miał wolę życia. Co do samej książki to spodziewałam się czegoś bardziej wyrafinowanego, a trąciło myszką, gdy czytało się o fizjonomii. Powieść połączona z poezją. Jedyny wiersz jaki mi się podobał to "obroża".

Wczoraj w nocy przeczytałam tą mini książeczkę mająca niewiele ponad 90 stron. Urocze są zdjęcia kociaków Bukowskiego. Wspaniała miłość jego do tych zwierzaczków. Niektóre jego koty to bez kozery były jak supermen; mam na myśli Manxa który przeżył tak wiele wypadków, a zawsze spadał na cztery łapki. Taką miał wolę życia. Co do samej książki to spodziewałam się czegoś...

Koty. Niesamowite, wspaniałe stworzenia, które z lekkością wskakują w nasze serce, tworząc w nim wygodne legowisko. Są indywidualistami, chadzają własnymi ścieżkami, jednak na swojej drodze znajdują również miejsce dla człowieka. Zdobywają jego serce, wręcz je przejmują, żeby potem... roztrzaskać je na malutkie kawałeczki swoim odejściem.

Umrzeć - tego się nie robi człowiekowi.
Po co ma począć człowiek
W pustym mieszkaniu.
(przeróbka fragmentu wiersza Wisławy Szymborskiej)

Czytając ten tomik myślałam o Tobie, Pysiu. O naszych wspaniałych, wspólnych chwilach. O tym, jaka byłaś niesamowita i ile mi dałaś. Polały się łzy. To już miesiąc jak Cię nie ma, a moje serce ani trochę się nie skleiło. Jest w kawałkach. Roztrzaskanych. Rozsypanych. Nie da się nic zrobić.

To było moje pierwsze spotkanie z Charlsem Bukowskim. Ciężko mi je jednoznacznie ocenić. Niektóre wiersze były niezwykłe i bardzo do mnie trafiły. Niektórych nie do końca zrozumiałam, a niektóre wręcz mnie odpychały. To chyba jednak dobrze, że poezja wywołuje całą gamę różnych emocji. Każdy może z niej wyciągnąć coś tylko dla siebie. Ja wyciągnęłam jeszcze większą tęsknotę za kocią przyjaciółką, jeszcze większą miłość do tych cudownych futrzaków. Bo są cudowne i chciałabym, żeby każdy jeden kociak mógł żyć w ciepłym, kochającym domu. Jak Pysia.

Koty. Niesamowite, wspaniałe stworzenia, które z lekkością wskakują w nasze serce, tworząc w nim wygodne legowisko. Są indywidualistami, chadzają własnymi ścieżkami, jednak na swojej drodze znajdują również miejsce dla człowieka. Zdobywają jego serce, wręcz je przejmują, żeby potem... roztrzaskać je na malutkie kawałeczki swoim odejściem.

Umrzeć - tego się nie robi...

Przyjemnie się czytało. To moje pierwsze spotkanie z Bukowskim, myśle, że kiedyś sięgnę po następną jego książkę

Przyjemnie się czytało. To moje pierwsze spotkanie z Bukowskim, myśle, że kiedyś sięgnę po następną jego książkę

Wiersze zdaje się były, w odróżnieniu od prozy, bardzo przyjemne, ale nie pamiętam do końca, czytałem dawno temu.

Wiersze zdaje się były, w odróżnieniu od prozy, bardzo przyjemne, ale nie pamiętam do końca, czytałem dawno temu.

Koty można albo kochać albo nienawidzić, jak się okazuje z Bukowskim jest podobnie...

Koty można albo kochać albo nienawidzić, jak się okazuje z Bukowskim jest podobnie...

Hank fascynuje, ukazując koty jako zwierze tak samo wyobcowane jak on sam. Gorzki, prawdziwy i subtelny opis świata, w typowym dla mistrza stylu.

Hank fascynuje, ukazując koty jako zwierze tak samo wyobcowane jak on sam. Gorzki, prawdziwy i subtelny opis świata, w typowym dla mistrza stylu.

"Kiedy się źle czujesz, wystarczy na nie spojrzeć i zaraz ci się poprawi humor, bo one wiedzą, że wszystko jest takie, jakie jest. Nie ma czym się podniecać. Wiedzą to, i już. To wybawcy."

Osobliwie o kotach. Tak bardzo osobliwie jak tylko Bukowski potrafi.

"Kiedy się źle czujesz, wystarczy na nie spojrzeć i zaraz ci się poprawi humor, bo one wiedzą, że wszystko jest takie, jakie jest. Nie ma czym się podniecać. Wiedzą to, i już. To wybawcy."

Osobliwie o kotach. Tak bardzo osobliwie jak tylko Bukowski potrafi.