Pokolenie Ja

Przyjemna, ciekawa i śmieszna :) miło spędziłam czas

Przyjemna, ciekawa i śmieszna :) miło spędziłam czas

Pokaż mimo to

Momentami ubawiłam się do łez

Momentami ubawiłam się do łez

Pokaż mimo to

Sama nie wiem co mam myśleć o tej książce. Dostałam ją w prezencie, słyszałam że jest super i warto ją przeczytać. Moje odczucia na temat tej książki są bardzo mieszane. Miałam momenty, że książka naprawdę mnie wciągnęła. Nie były to jakieś profesjonalne przemyślenia, czy też wypowiedź psychologa, socjologia bądź innej, branżowej osoby. Nazwałbym to raczej zbiorem przemyśleń, przysłowiowego "Kowalskiego" , ukraszone anegdotkami i historyjkami z życia wziętymi. Taki zbiór felietonów. Ale były też momenty, w których wypowiedzi autora były dla mnie tak irracjonalne, doprowadzające mnie do złości, jak ktoś mógł tak w ogóle pomyśleć, że miałam ochotę rzucić książką i do niej nie wracać. Nie mniej, udało mi się ją przeczytać. Czy dowiedziałam się czegoś nowego? Zupełnie nie. Myślę, że każdy spotkał się chociażby z jedną z przytoczonych sytuacji i jako istota rozumna, sama co nieco jest w stanie wyrobić sobie na owe tematy zdanie. Nie trzymała bym się również stwierdzenia, że książka opowiada o 30-40 latkach, zdecydowanie treść książki nawiązuje do pokolenia 20-latków. Podsumowując. Czy poleciłabym tę książkę? Myślę, że jako lekki zbiór felietonów, owszem. Ale na pewno nie zachowałabym jej i uprzedziła, by nie mieć wobec niej jakiś wielkich oczekiwań

Sama nie wiem co mam myśleć o tej książce. Dostałam ją w prezencie, słyszałam że jest super i warto ją przeczytać. Moje odczucia na temat tej książki są bardzo mieszane. Miałam momenty, że książka naprawdę mnie wciągnęła. Nie były to jakieś profesjonalne przemyślenia, czy też wypowiedź psychologa, socjologia bądź innej, branżowej osoby. Nazwałbym to raczej zbiorem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jesteśmy tacy mądrzy, wyjątkowi, wymagający, możemy władać światem a odpowiedź na każde pytanie znajdziemy w google. Dlaczego więc tak trudno nam stworzyć udany związek a jeszcze trudniej w nim przetrwać? Dlaczego godzimy się na rolę taniego szczura w warszawskim czy krakowskim korpo? Dlaczego trzydziestolatek zachowuje się jak dwudziestolatek?
Na te i inne pytanie odpowie nam 20latek w ciele 40latka. Przy okazji dowiemy się, że dużo chleje, że dużo rucha i ogólnie jest najmądrzejszy na świecie - jak na nasze pokolenie przystało.
Choć to gniotowata książka napisana prostym, wulgarnym językiem to jednak skubany dużo prawdy zawarł.

Jesteśmy tacy mądrzy, wyjątkowi, wymagający, możemy władać światem a odpowiedź na każde pytanie znajdziemy w google. Dlaczego więc tak trudno nam stworzyć udany związek a jeszcze trudniej w nim przetrwać? Dlaczego godzimy się na rolę taniego szczura w warszawskim czy krakowskim korpo? Dlaczego trzydziestolatek zachowuje się jak dwudziestolatek?
Na te i inne pytanie odpowie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tytuł tej książki jest niezwykle trafny, opisuje ona pokolenie ludzi, którymi stajemy się w dzisiejszych czasach. Jest to pokolenie egoistów, którzy myślą tylko i wyłącznie o sobie, ludzi, którzy nie potrafią tworzyć długotrwałych relacji międzyludzkich. Ile to razy słyszeliśmy, że kiedyś jak coś się psuło to się naprawiało, a teraz jak coś się psuje to wymieniamy to na nowe - nie ważne, czy chodzi o pralkę, lodówkę czy związek. Właśnie o tym jest ta książka i myślę, że każdy powinien sięgnąć po ten tytuł choćby po to by zweryfikować samego siebie.

Tytuł tej książki jest niezwykle trafny, opisuje ona pokolenie ludzi, którymi stajemy się w dzisiejszych czasach. Jest to pokolenie egoistów, którzy myślą tylko i wyłącznie o sobie, ludzi, którzy nie potrafią tworzyć długotrwałych relacji międzyludzkich. Ile to razy słyszeliśmy, że kiedyś jak coś się psuło to się naprawiało, a teraz jak coś się psuje to wymieniamy to na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka powinna mieć chyba tytuł "Moje spojrzenie na życie po 40-ce".
Początek książki był obiecujący ale im dalej tym gorzej. Każdy rozdział zaczynał się w stylu: pewnego razu spotkałem się z przyjacielem w pubie "XXX"; któregoś dnia umówiłem się z przyjaciółką w knajpie "ZZZ"; itp. Wydaje mi się, że można by się w książce obyć bez tego.
Na tylnej okładce jest krótki opis osoby autora. Z tego opisu autor wydaje się być normalnym facetem. Jednak czytając tą książkę z każdym rozdziałem moja opinia o nim zmieniała się na gorsze. Książka napisana jest w stylu "dzisiejsze Pokolenie Ja pogubiło się w utrzymywaniu relacji ze swoimi partnerami i przyjaciółmi" jednak sam autor jest po 40-ce, nie umie być w związku, o kobietach po 30-ce zamężnych mówi że są aseksualne ze względu na zachowanie i na fryzury, fajną kandydatkę na dziewczynę dyskwalifikuje tylko ze względu na jej okropny akcent. Uważa że ludzie w związkach mówią tylko o pogodzie, zdrowiu i jedzeniu - jak emeryci. Sam o sobie mówi, że czuje się na o wiele młodszego niż w rzeczywistości jest i że ma jeszcze czas na ustatkowanie się - teraz chce się realizować. Podobnych przykładów jest wiele. Wnioskując, mam wrażenie że jest wielkim narcyzem i książkę napisał tylko ze względu na to, aby móc się pochwalić jaki to on jest spostrzegawczy i wspaniały. Niestety - dla mnie książka jest okropna i mam ochotę o niej jak najszybciej zapomnieć.

Książka powinna mieć chyba tytuł "Moje spojrzenie na życie po 40-ce".
Początek książki był obiecujący ale im dalej tym gorzej. Każdy rozdział zaczynał się w stylu: pewnego razu spotkałem się z przyjacielem w pubie "XXX"; któregoś dnia umówiłem się z przyjaciółką w knajpie "ZZZ"; itp. Wydaje mi się, że można by się w książce obyć bez tego.
Na tylnej okładce jest krótki opis...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oto Michael Nast i jego obrazowanie rzeczywistości dzisiejszych trzydziestolatków, którym nie jest "po drodze" by się angażować, stać się odpowiedzialnym, silić się na budowanie głębszych więzi. Obecnie relacje międzyludzkie bliskie są tym kreowanym w amerykańskich serialach, gdzie bohaterowie znający się kilka chwil będą nazywać się przyjaciółmi, choć tak naprawdę nic o sobie nie wiedzą i niekoniecznie pragną to zmieniać.

Nast kreśli swoje spostrzeżenia o stanie dzisiejszego społeczeństwa bez wiedzy psychologicznej, bez posługiwania się wykresami i powoływania się na przeprowadzane badania. Kieruje się własnymi obserwacjami, dzięki czemu odnotowuje sporo trafnych refleksji na temat kondycji świata. W krótkich rozdzialikach posiłkuje się anegdotą, przybliżając fakty z życia znajomych na poparcie swojej tezy. Każdy rozdział to nieco inny problem, choć wiąże je wspólny mianownik, którym jest zaburzenie więzi, niezdolność do wchodzenia w głębsze relacje z drugim człowiekiem.

Zaczęliśmy się obracać w świecie pozorów. Oglądamy rzeczywistość przez ekran komórek. Prowadzimy podwójne życie: w świecie realnym i wirtualnym. Postrzegamy realność poprzez filtry facebooka, istagrama, czy jeszcze innego, modnego w danym momencie portalu społecznościowego, które zniekształcają nasze spojrzenie, tym samym zaburzając relacje z drugim człowiekiem. To co miało ułatwiać komunikację dziś skutecznie ją utrudnia, odgradzając nas od ludzi.
Ciekawie napisana książka, aczkolwiek nie odkryje przed czytelnikiem zupełnie nieznanego. W sumie wielu będzie mogło odczuć, że to są również jego spostrzeżenia. Od dawna właśnie tak widzi to ,co się dzieje wokół i dlatego być może poczuje się rozczarowany treścią. Uważam jednak, że warto do niej zajrzeć, choćby po to, by to zweryfikować.

Oto Michael Nast i jego obrazowanie rzeczywistości dzisiejszych trzydziestolatków, którym nie jest "po drodze" by się angażować, stać się odpowiedzialnym, silić się na budowanie głębszych więzi. Obecnie relacje międzyludzkie bliskie są tym kreowanym w amerykańskich serialach, gdzie bohaterowie znający się kilka chwil będą nazywać się przyjaciółmi, choć tak naprawdę nic o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

mrs-cholera.blogspot.com

Na Pokolenie Ja natykałam się irytującą często. Większość stron na Fb z cytatami skrzyknęło się i wstawiało fragmenty książki często i przez długi okres czasu. Na tyle systematycznie, że gdy wybierałam dla siebie książki na gwiazdkę, sięgnęłam między innymi, właśnie po tę.
Z początku myślałam, że to książka popularnonaukowa zanurzona w psychologii, bo tak sugerowały bombardujące mnie cytaty. Prosta okładka i sam tytuł. Ale pozycja okazała się zbiorem felietonów. Sam autor nie ma nic wspólnego z psychologią, a tekst nie jest naukowym wywodem. Nie znajdziemy tu hipotez popartych twardymi badaniami, miękkimi ani żadnymi. Autor jest obserwatorem, bystrym i uważnym, ale tylko(aż) obserwatorem.

Dlaczego pokolenie dzisiejszych 30-40 latków, ale też ludzi młodszych, z takim trudem trwałe związki? Statystyki mówią o lawinowym wzroście jednoosobowych gospodarstw domowych w Europie Zachodniej, a więc zapewne wkrótce także i w Polsce. Naukowcy różnych dziedzin od dawna głowią się, jak wytłumaczyć ten fenomen, a Michael Nast robi to lekko, zwięźle i przekonująco. Autor kreśli szerszą perspektywę- nie ogranicza się do samych relacji romantycznych, wspomina tez o wpływie pracy, środowiska, mediów na nasze oczekiwania.
Rozprawia się z mitami popkultury, tak mocno zakorzenionymi w naszej świadomości. Nie daje recepty na związek(takich książek było już wiele), ale odpowiada na pytanie, dlaczego 30-40 latkowie są tak skupieni na sobie.

Autor nie ma ochoty tworzenia dogłębnych analiz socjologicznych ani psychologicznych. Jest za to uważnym obserwatorem i wytrawnym gawędziarzem. Błyskotliwym kolekcjonerem różnorodnych obserwacji w gronie swoich znajomych, dotyczących zachowań społecznych oraz na temat miejsca swojego zamieszkania – Berlina. Całość ubiera w satyryczne felietony, podzielone na cztery bloki tematyczne:
1. Złudzenie – miłość idealna
2. Pasjonat (z) zawodu
3. Trzydziestka to nowa dwudziestka
4.Religa samodoskonalenia
Większość felietonów ma podobną formę. Zaczynają się niezobowiązujących rozmów ze znajomymi i przyjaciółmi, najczęściej nad kieliszkiem, którzy skarżą się na problemy miłosne; kłótnie, oddalenie emocjonalne, niechęć do wchodzenia w trwałe związki. Ta część jest zwykle anegdotyczna i humorystyczna, w drugiej części felietonów Nast przechodzi do gorzkich refleksji. Początkowe błahostki i tak zwane ,,problemy pierwszego świata’’ przechodzą gładko w głębsze, poważniejsze problemy, z których autor doskonale zdaje sobie sprawę.
Bohaterzy kolejnych anegdot zmagają się z rozmaitymi problemami, które nie rysują optymistycznej wizji przyszłości dla przyszłych 30, 40- latków. Którzy często pracę utożsamiają z pasją i tkwią w niej pomimo złych warunków, wyczerpania i marnej płacy, przedłużających się, żeby nie powiedzieć, wiecznych staży, wiecznego niezadowolenia z siebie, dążenia do samodoskonalenia, które jest wyniesione do rangi religii. Ludzie są nim tak zaabsorbowani, że nawet miłość traci romantyczny wydźwięk- jest środkiem do podbudowania miłości własnej. Jeżeli partner nam nie odpowiada, po prostu go zmieniamy, nie licząc się z tym, że kłócimy się o błahostki. Nie ma co pielęgnować związku, w który musimy się zaangażować i włożyć jakiś wysiłek. Bez wątpienia Nast rysuje gorzki obraz miłości. Aż ma się ochotę splunąć.
Uzależnienie od aplikacji typu Tinder też stanowi duży problem w przedstawionym obrazie społeczeństwa. Jeden z bohaterów anegdot doprowadził się do ruiny psychicznej i fizycznej, ponieważ uzależnił się od Tindera, od ogromu możliwości, zachłysnął się tym, że nie czuł odrzucenia wśród przyjętych propozycji i poświęcił się bez reszty spotkaniom z kolejnymi kobietami na ,,zadowalającymi na dobrym poziomie’’. Bohaterowie Pokolenie Ja to wieczni single. Łowcy, którzy stali się stałą częścią nocnego życia Berlina. Którzy od wielu lat zadłużają się, pracując nad ,,projektami’’.
Naszym wielkim projektem jest własne ja, praca to tylko szczegół” – pisze Nast – „Jesteśmy zajęci sobą. Stajemy się naszą własną marką.” Rówieśnicy autora żyją w świecie nieskończonych możliwości. W którym samodoskonalenie wyniesione jest do rangi religii, która wymaga regularnych ofiar. Które na moje oko, chętnie ponosimy, samobiczując się za sprawę. Dysonans powiększa się, kiedy bohaterowie porównują punkt, w którym się znaleźni z punktem, gdzie byli wtedy ich rodzice. W porównaniu z nimi mają ogromny problem z utrzymaniem stałości materialnej, w ogóle godnego i zadowalającego stanu materialnego oraz stałości emocjonalnej i trwałych relacji.
Kiedyś było łatwiej, pisze autor. Dom, ożenek, dzieci, praca i człowiek był szczęśliwy. Zrobił wszystko co miał zrobić i miał godne, zadowalające na (tamte czasy) życie. Na poziomie.
I tu pojawia mi się refleksja, jacy oni biedni. Do czterdziestego roku życia nie potrafią utrzymać długotrwałego związku, nie potrafią czuć się spełnieni, ciągle coś im nie gra. A to praca, a to partner/ka. Oddają się swoim ,,pasjom’’, które często są przykrywką dla nic nie robienia, picia, przygodnego seksu i marnotrawienia czasu na media społecznościowe.
Nast jest dobrym obserwatorem, to fakt. Wiele jego spostrzeżeń trafia w punkt. Do tego są przedstawione w ironiczny, gorzki sposób, który do mnie trafia. Jest beznadziejnie, ale takie czasy. Tylko, że to wszystko aż za bardzo beznadziejne. Owszem, odsetek jednoosobowych gospodarstw się zwiększa, z różnych powodów, czasem chociażby dla czystej opłacalności, bo samotnie wychowująca matka może posłać dziecko do przedszkola poza kolejnością, ale gospodarstwo tylko oficjalnie jest jednoosobowe.
Poza tym, owszem, możliwości utrudniają wybór i ogłupiają, ale otwierają też drzwi, których poprzednie pokolenia nie miały. Owszem, utrzymuje się trend przeintelektualizowania – lubimy być postrzegani jako oczytani, babrający się kulturze i wrażliwi, ale to nie znaczy, że musimy stać się kluchami, które przepełzną niezadowolone przez życie. Tak, tak, ludzie inteligentni nie są szczęśliwi, wszyscy znamy ten kawałek, ale po cholerę szukać na siłę powodów, które te nieszczęście pogłębią? Bo mam wrażenie, że rówieśnicy Nasta właśnie to robią. Czasy w których żyją, w których my żyjemy, robią swoje, nie przeczę i mają wielki wpływ na ludzi; media, wymagani społeczne, presja. Ale deklaracja bycia intelektualistą, albo po prostu człowiekiem swoich czasów, nie musi oznaczać czynnego, świadomego dążenia do autodestrukcji.
Chociażby zamężne kobiety, które wystąpiły w książce. Przedstawione jako nieatrakcyjne, które utraciły swoją seksualność, niebędące obiektem zainteresowania Pana Nasta i rówieśników. Tak jakby ścieżka wiecznie niezadowolonych, samodoskonalących się singli była jednak słuszna. A osoby, które prowadziły bardziej stateczne życie nie były godne zachodu.
Felietony w wielu miejscach były trafne, miały ciekawe, czasem przygnębiające spostrzeżenia. Nast byłby ciekawym i wymagającym rozmówcą, ale według mnie książka nie jest szczególnie odkrywcza. Stwierdzenia może i trafne, ale nie wieją nowością. Przyjemne, ale jednak czasem banały, z którymi w wielu miejscach się nie zgadzam.
Oczywiście to felietony – autor nie musi mieć uzasadnienia obserwacji, a duża część jego spostrzeżeń jest podyktowana ludźmi, którymi się otacza i środowiskiem, w którym się obraca. Dlatego każdy z nas może mieć różne uczucia co tej książki.
Zweryfikuję własne między trzydziestką a czterdziestką.

mrs-cholera.blogspot.com

Na Pokolenie Ja natykałam się irytującą często. Większość stron na Fb z cytatami skrzyknęło się i wstawiało fragmenty książki często i przez długi okres czasu. Na tyle systematycznie, że gdy wybierałam dla siebie książki na gwiazdkę, sięgnęłam między innymi, właśnie po tę.
Z początku myślałam, że to książka popularnonaukowa zanurzona w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest tragiczna pod wieloma względami. Zaczynając od mniejszych problemów - czyli do bólu prostego (by nie powiedzieć: prostackiego) języka, brak jakiegokolwiek zróżnicowania formy pomiędzy rozdziałami (opis spotkania z przyjacielem - zawsze w kawiarni wymienionej z nazwy, najoczywistszy z oczywistych wniosek z niej i na koniec - wisienka na torcie! - pięciowyrazowe zdanie zaczynające się spójnikiem jako puenta).

Znacznie poważniejszym problemem książki jest jej niesamowita płytkość. Ale i to dałoby się znieść, gdyby nie fakt, że autor uważa się za lepszego do wszystkich swoich rozmówców (zanim znajomy rozwinie myśl, on już zna remedium na jego problemy związkowe). Autor stawia się w pozycji człowieka-boga, który wie co jest dla innych dobre, a co nie, więc może zająć się oceną ich postępowań.

Na tym jednak książka (czyli każdy jej rozdzialik) się nie kończy! Autor następnie, na podstawie tych kilkunastu przytoczonych rozmów, a więc na bazie kilku dowodów anegdotycznych, stawia DIAGNOZĘ singlom z całego zachodniego świata i tłumaczy, tym razem na własnym przykładzie, że niezdolność tworzenia relacji jest "symptomem poważnych problemów psychicznych", na które UWAGA! cierpi prawie każdy z nas (z pokolenia ja), bo "powiedzmy wreszcie otwarcie: większość z nas oczywiście jest niezdolna do życia w związku".

I niech to zdanie, wraz z opisem i notką biograficzną na odwrocie, będzie (anty)reklamą tej obrzydliwej książki.

Książka jest tragiczna pod wieloma względami. Zaczynając od mniejszych problemów - czyli do bólu prostego (by nie powiedzieć: prostackiego) języka, brak jakiegokolwiek zróżnicowania formy pomiędzy rozdziałami (opis spotkania z przyjacielem - zawsze w kawiarni wymienionej z nazwy, najoczywistszy z oczywistych wniosek z niej i na koniec - wisienka na torcie! - pięciowyrazowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kupiłam tę książkę z ciekawości, co też za obserwacje i opinie zawiera. Ku mojemu zaskoczeniu te okazały się zbieżne z moimi i to w znaczącym stopniu. Być może zrobiła na mnie dobre wrażenie na zasadzie ' lubimy czytać to, co już wiemy', ale myślę, że nie można odebrać autorowi tego, że ma jakieś pojęcie o świecie i inteligencji też mu nie brakuje. Na dodatek można się pośmiać, a przynajmniej niekiedy uśmiechnąć [ albo chociaż parsknąć śmiechem].

Kupiłam tę książkę z ciekawości, co też za obserwacje i opinie zawiera. Ku mojemu zaskoczeniu te okazały się zbieżne z moimi i to w znaczącym stopniu. Być może zrobiła na mnie dobre wrażenie na zasadzie ' lubimy czytać to, co już wiemy', ale myślę, że nie można odebrać autorowi tego, że ma jakieś pojęcie o świecie i inteligencji też mu nie brakuje. Na dodatek można się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to