"O kotach" to zbiór wierszy, z których wypływa podziw dla tych stworzeń. Między wierszami kilka luźnych zdań, notatek. Autor opisuje kocie życie, a całość wzbogacona jest ich zdjęciami. Polecam miłośnikom kotów!
Pierwszy raz czytałam Bukowskiego i nie rozumiem fenomenu jego stylu- jest grubiański i wulgarny, a niektóre fragmenty są odstręczające. Znalazły się jednak i miłe akcenty, kilka naprawdę dobrych linijek, szczególnie "ściśle fajnie" oraz "koty i ludzie i ty i ja i wszystko...".

"O kotach" to zbiór wierszy, z których wypływa podziw dla tych stworzeń. Między wierszami kilka luźnych zdań, notatek. Autor opisuje kocie życie, a całość wzbogacona jest ich zdjęciami. Polecam miłośnikom kotów!
Pierwszy raz czytałam Bukowskiego i nie rozumiem fenomenu jego stylu- jest grubiański i wulgarny, a niektóre fragmenty są odstręczające. Znalazły się jednak i miłe...

Wczoraj w nocy przeczytałam tą mini książeczkę mająca niewiele ponad 90 stron. Urocze są zdjęcia kociaków Bukowskiego. Wspaniała miłość jego do tych zwierzaczków. Niektóre jego koty to bez kozery były jak supermen; mam na myśli Manxa który przeżył tak wiele wypadków, a zawsze spadał na cztery łapki. Taką miał wolę życia. Co do samej książki to spodziewałam się czegoś bardziej wyrafinowanego, a trąciło myszką, gdy czytało się o fizjonomii. Powieść połączona z poezją. Jedyny wiersz jaki mi się podobał to "obroża".

Wczoraj w nocy przeczytałam tą mini książeczkę mająca niewiele ponad 90 stron. Urocze są zdjęcia kociaków Bukowskiego. Wspaniała miłość jego do tych zwierzaczków. Niektóre jego koty to bez kozery były jak supermen; mam na myśli Manxa który przeżył tak wiele wypadków, a zawsze spadał na cztery łapki. Taką miał wolę życia. Co do samej książki to spodziewałam się czegoś...

Koty. Niesamowite, wspaniałe stworzenia, które z lekkością wskakują w nasze serce, tworząc w nim wygodne legowisko. Są indywidualistami, chadzają własnymi ścieżkami, jednak na swojej drodze znajdują również miejsce dla człowieka. Zdobywają jego serce, wręcz je przejmują, żeby potem... roztrzaskać je na malutkie kawałeczki swoim odejściem.

Umrzeć - tego się nie robi człowiekowi.
Po co ma począć człowiek
W pustym mieszkaniu.
(przeróbka fragmentu wiersza Wisławy Szymborskiej)

Czytając ten tomik myślałam o Tobie, Pysiu. O naszych wspaniałych, wspólnych chwilach. O tym, jaka byłaś niesamowita i ile mi dałaś. Polały się łzy. To już miesiąc jak Cię nie ma, a moje serce ani trochę się nie skleiło. Jest w kawałkach. Roztrzaskanych. Rozsypanych. Nie da się nic zrobić.

To było moje pierwsze spotkanie z Charlsem Bukowskim. Ciężko mi je jednoznacznie ocenić. Niektóre wiersze były niezwykłe i bardzo do mnie trafiły. Niektórych nie do końca zrozumiałam, a niektóre wręcz mnie odpychały. To chyba jednak dobrze, że poezja wywołuje całą gamę różnych emocji. Każdy może z niej wyciągnąć coś tylko dla siebie. Ja wyciągnęłam jeszcze większą tęsknotę za kocią przyjaciółką, jeszcze większą miłość do tych cudownych futrzaków. Bo są cudowne i chciałabym, żeby każdy jeden kociak mógł żyć w ciepłym, kochającym domu. Jak Pysia.

Koty. Niesamowite, wspaniałe stworzenia, które z lekkością wskakują w nasze serce, tworząc w nim wygodne legowisko. Są indywidualistami, chadzają własnymi ścieżkami, jednak na swojej drodze znajdują również miejsce dla człowieka. Zdobywają jego serce, wręcz je przejmują, żeby potem... roztrzaskać je na malutkie kawałeczki swoim odejściem.

Umrzeć - tego się nie robi...

Przyjemnie się czytało. To moje pierwsze spotkanie z Bukowskim, myśle, że kiedyś sięgnę po następną jego książkę

Przyjemnie się czytało. To moje pierwsze spotkanie z Bukowskim, myśle, że kiedyś sięgnę po następną jego książkę

Wiersze zdaje się były, w odróżnieniu od prozy, bardzo przyjemne, ale nie pamiętam do końca, czytałem dawno temu.

Wiersze zdaje się były, w odróżnieniu od prozy, bardzo przyjemne, ale nie pamiętam do końca, czytałem dawno temu.

Koty można albo kochać albo nienawidzić, jak się okazuje z Bukowskim jest podobnie...

Koty można albo kochać albo nienawidzić, jak się okazuje z Bukowskim jest podobnie...

Hank fascynuje, ukazując koty jako zwierze tak samo wyobcowane jak on sam. Gorzki, prawdziwy i subtelny opis świata, w typowym dla mistrza stylu.

Hank fascynuje, ukazując koty jako zwierze tak samo wyobcowane jak on sam. Gorzki, prawdziwy i subtelny opis świata, w typowym dla mistrza stylu.

"Kiedy się źle czujesz, wystarczy na nie spojrzeć i zaraz ci się poprawi humor, bo one wiedzą, że wszystko jest takie, jakie jest. Nie ma czym się podniecać. Wiedzą to, i już. To wybawcy."

Osobliwie o kotach. Tak bardzo osobliwie jak tylko Bukowski potrafi.

"Kiedy się źle czujesz, wystarczy na nie spojrzeć i zaraz ci się poprawi humor, bo one wiedzą, że wszystko jest takie, jakie jest. Nie ma czym się podniecać. Wiedzą to, i już. To wybawcy."

Osobliwie o kotach. Tak bardzo osobliwie jak tylko Bukowski potrafi.

Całkiem osobliwa książka. Bukowski kocha koty, więc ja zachęcony tym, że możemy mieć coś wspólnego sięgnąłem właśnie po tą książkę jako pierwszą z całej jego twórczości. I to był chyba błąd, na początku nie wiedziałem w ogóle co czytam. Cały ten zbiór "O kotach" jest całkiem nierówny, niektóre wiersze są zabawne, niektóre są bardzo ładne a niektóre kompletnie niezrozumiałe dla mnie. Ale nic dziwnego, patrząc na twórczość tego pana. Podobno można go kochać lub nienawidzić, ja jeszcze opinii nie wyrobiłem do końca ale pewnie sięgnę po jego inne utwory.

Całkiem osobliwa książka. Bukowski kocha koty, więc ja zachęcony tym, że możemy mieć coś wspólnego sięgnąłem właśnie po tą książkę jako pierwszą z całej jego twórczości. I to był chyba błąd, na początku nie wiedziałem w ogóle co czytam. Cały ten zbiór "O kotach" jest całkiem nierówny, niektóre wiersze są zabawne, niektóre są bardzo ładne a niektóre kompletnie niezrozumiałe...

Bardzo specyficzny twór, trzeba to przyznać. Jeśli ktoś spodziewa się wesołych i miłych wierszy o kotach, to... kilka znajdzie, ale jednak większość utworów zawartych w tej pozycji jest bardzo... osobliwa.
Trochę się zawiodłam i momentami wręcz dziwiłam tak mocno, iż miałam ochotę odłożyć to na bok. Wydaje mi się jednak, że to przez mój brak znajomości twórczości i stylu Bukowskiego, po prostu. Jeśli ktoś zna jego tematykę, to się odnajdzie jak najbardziej, a jak uwielbia koty, to już w ogóle!
Było parę wierszy naprawdę przyjemnych, chwytających za serce, albo takich z jajem, i to mi się podobało. Niestety duża ich część była albo monotonna, albo dziwna, albo nawet trochę obrzydliwa, więc nie wiem co o tym sądzić, tak naprawdę.

Bardzo specyficzny twór, trzeba to przyznać. Jeśli ktoś spodziewa się wesołych i miłych wierszy o kotach, to... kilka znajdzie, ale jednak większość utworów zawartych w tej pozycji jest bardzo... osobliwa.
Trochę się zawiodłam i momentami wręcz dziwiłam tak mocno, iż miałam ochotę odłożyć to na bok. Wydaje mi się jednak, że to przez mój brak znajomości twórczości i stylu...