„Stare cynowe smutki” to już czwarta część przygód detektywa Garretta. Wydaje mi się, że w porównaniu do wcześniejszych części jest trochę słabsza. W tej części nasz bohater zostaje poproszony przez swojego byłego sierżanta o pomoc i przez to wplątuje się w nie lada historię. Ktoś okrada i próbuje otruć emerytowanego generała Stantnora. A co najdziwniejsze jego przyjaciele a zarazem pracownicy na jego posesji zaczynają ginąć w tajemniczych okolicznościach. Nasz bohater ukrywając swoją tożsamość dołącza do pracowników posiadłości Stantnora i próbuje się dowiedzieć, kto za wszystkim stoi. Ale czy na pewno jest to człowiek czy może jakaś siła nadprzyrodzona? To już trzeba przeczytać.
Książka według mnie słabiej napisana niż poprzednie części. Często jest spowolnienie akcji przez co przez niektóre fragmenty trzeba po prostu przebrnąć. No i prawie nie ma tu Truposza. Polecam dla fanów serii.

„Stare cynowe smutki” to już czwarta część przygód detektywa Garretta. Wydaje mi się, że w porównaniu do wcześniejszych części jest trochę słabsza. W tej części nasz bohater zostaje poproszony przez swojego byłego sierżanta o pomoc i przez to wplątuje się w nie lada historię. Ktoś okrada i próbuje otruć emerytowanego generała Stantnora. A co najdziwniejsze jego przyjaciele...

Zaczynam zauważać regułę,że parzyste tomy o Garrecie są dużo słabsze od nieparzystych. Po świetnym 3 tomie,mamy znów spokojniejsze lekturę,której akcja toczy się praktycznie w jednym miejscu. Tym razem 98% treści to rzeczywiście kryminał,ale akcja praktywnie toczy się od jednych zwłok do kolejnych,to trochę mało jak wciągającą książkę. Gdyby nie udział czarnego elfa,wiało po prostu nudą. Ocena wyłącznie dana za humor i powrót May na końcu.

Zaczynam zauważać regułę,że parzyste tomy o Garrecie są dużo słabsze od nieparzystych. Po świetnym 3 tomie,mamy znów spokojniejsze lekturę,której akcja toczy się praktycznie w jednym miejscu. Tym razem 98% treści to rzeczywiście kryminał,ale akcja praktywnie toczy się od jednych zwłok do kolejnych,to trochę mało jak wciągającą książkę. Gdyby nie udział czarnego elfa,wiało...

Dobra intryga, napędzająca się akcja, tajemnicze morderstwa, stary dom z tajemnicami. W dobrym kryminale czytelnik dowiaduje się kto był mordercą na końcu. Oczywiście. Zaś tutaj jest o tyle ciekawiej, że we wszystko mogą być jeszcze zamieszane duchy, upiorce, magowie i kto wie co jeszcze. Powoduje to oczywiście skomplikowanie fabuły, ale w sposób, który poniekąd mruga do czytelnika.

Tak wygląda krótka synteza wszystkiego co dzieje się w Starych cynowych smutkach. Garret wykonuje swoją misję z dala od domu, zatem będzie pozbawiony swojego Truposza. Czy da radę? Na pewno można spodziewać się jego stylu, czyli zamieszania w kałuży i sprawdzenia co wypłynie. Nie jest może najostrzejszym detektywem w historii, ale ma wszystko to co sprawia, że jako czytanie o jego przygodach po prostu wciąga.

Dobra intryga, napędzająca się akcja, tajemnicze morderstwa, stary dom z tajemnicami. W dobrym kryminale czytelnik dowiaduje się kto był mordercą na końcu. Oczywiście. Zaś tutaj jest o tyle ciekawiej, że we wszystko mogą być jeszcze zamieszane duchy, upiorce, magowie i kto wie co jeszcze. Powoduje to oczywiście skomplikowanie fabuły, ale w sposób, który poniekąd mruga do...

Dziwnie jest zaczynać serię od czwartego tomu. A jeszcze dziwniejsze jest to, że nieznajomość poprzednich części w żaden sposób nie wpływa negatywnie na czytanie. Także z dużą dozą satysfakcji mogę powiedzieć, że Detektyw Garrett (notabene bez szarego prochowca) od dzisiaj plasuje się w dziesiątce moich ulubionych prywatnych detektywów (tom pierwszy już zamówiony).

Książka (jak każda) jest specyficzna. Początkowo trzeba się przyzwyczaić do stylu Glena Cooka, który jest więcej niż satysfakcjonujący. Lekkie opisy, trochę w stylu Chandlera czy Fleminga, oraz ironiczne spojrzenie głównego bohatera dostarczają tego, co potrzeba - rozrywki, gdyż żadnej wielkiej literatury tutaj nie dostaniemy.

Jeżeli chodzi o akcję, to jest średnio, gdyż tak mniej-więcej w połowie książki domyśliłem się rozwiązania jednego z głównych wątków. Wpłynęło to trochę na radość czytanie, ale tylko trochę. Ponadto, osadzenie akcji książki praktycznie w jednej lokacji, sprawia że można zapoznać się z danym miejscem i nim przesiąknąć.

"Stare cynowe smutki" to także moja pierwsza książka Cooka, którą czytałem. Wiem, że zbiorę pozostałe części i wiem, że sięgnę po inne serie pisarza, który nijako stanowił natchnienie dla Stevena Eriksona. Także z lekkim sercem - polecam.

PS. Szkoda, że tylko połowa książek z serii jest przetłumaczonych...

Dziwnie jest zaczynać serię od czwartego tomu. A jeszcze dziwniejsze jest to, że nieznajomość poprzednich części w żaden sposób nie wpływa negatywnie na czytanie. Także z dużą dozą satysfakcji mogę powiedzieć, że Detektyw Garrett (notabene bez szarego prochowca) od dzisiaj plasuje się w dziesiątce moich ulubionych prywatnych detektywów (tom pierwszy już zamówiony).

Książka...

Książka męcząca i trochę dziwna. Niekiedy wątek się rozkręcał i książka zaczynała być naprawdę ciekawa, ale potem znowu stawała się nudna. I tak w kółko. Ale trzeba przyznać, że pomysł na książkę był naprawdę ciekawy, ale wykonanie już nie tak dobre.

Książka męcząca i trochę dziwna. Niekiedy wątek się rozkręcał i książka zaczynała być naprawdę ciekawa, ale potem znowu stawała się nudna. I tak w kółko. Ale trzeba przyznać, że pomysł na książkę był naprawdę ciekawy, ale wykonanie już nie tak dobre.

Cóż książka naprawdę fajna, jeśli przebrnie się początek. Ja zaczynałam "...Cynowe Smutki" trzy lub cztery razy, ale było warto.

Cóż książka naprawdę fajna, jeśli przebrnie się początek. Ja zaczynałam "...Cynowe Smutki" trzy lub cztery razy, ale było warto.

Książka super lubię książki z detektywem Garrettem Jedna z moich ulubionych

Książka super lubię książki z detektywem Garrettem Jedna z moich ulubionych

Przedostatni Garrett jakiego czytałem. Był całkiem spoko, ale chyba czytałem jednego po drugim i to było już dość nużące.

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Przedostatni Garrett jakiego czytałem. Był całkiem spoko, ale chyba czytałem jednego po drugim i to było już dość nużące.

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.