Dziewczynka w Krainie Przeklętych: Siúil, a Rún #1

Śliczna kreska i przepiękna historia.

Śliczna kreska i przepiękna historia.

Klimat trafiający w moje gusta: mroczna, wręcz duszna atmosfera odzwierciedlona w fabule i kresce, z elementami humorystycznymi, wręcz żartami sytuacyjnymi. Zostajemy zanurzeni w sam środek akcji, bez zbędnych wstępów (na kolejnych stronach pojawiają się delikatne wyjaśnienia, ale bardziej jako "smaczki" aniżeli wyczerpujące odpowiedzi na pytania odbiorców). Jedynym minusem jest kreska, choć bardzo ładna, czasami jest jej tak dużo, że zlewa się z tłem i nie sposób odgadnąć, co przedstawia. To może męczyć przy czytaniu. Na pewno sięgnę po dalsze części.

Klimat trafiający w moje gusta: mroczna, wręcz duszna atmosfera odzwierciedlona w fabule i kresce, z elementami humorystycznymi, wręcz żartami sytuacyjnymi. Zostajemy zanurzeni w sam środek akcji, bez zbędnych wstępów (na kolejnych stronach pojawiają się delikatne wyjaśnienia, ale bardziej jako "smaczki" aniżeli wyczerpujące odpowiedzi na pytania odbiorców). Jedynym minusem...

Tematycznie i stylistycznie Dziewczynka w Krainie Przeklętych przypomina gotycką baśń: ciemny, cichy, niepokojący las, opuszczone wioski, nieliczni przeklęci ludzie z monstrualnymi głowami, a w samym środku mała dziewczynka, cała na biało, poruszająca się po tym świecie pod czujnym okiem swojego opiekuna, jednego z przeklętych. Wszystko to przykryte całunem tajemnicy, bo pomimo okruchów wiedzy, nie zostaje nam wytłumaczone, co tu się stało, skąd się wzięła dziewczynka i na czym dokładnie polega przekleństwo.

Jednocześnie sama konstrukcja fabuły (a raczej jej powolność) przypomina coraz bardziej popularny motyw w m&a, gdzie z post-apokaliptycznym, wyniszczonym światem miesza się *slice of life*, okruchy życia. Autor skupia się na życiu codziennym dziewczynki i jej opiekuna, rozpalaniu ognia w kominku, poszukiwaniach jedzenia, plecenia wianków, i pokazuje nam te małe wydarzenia powoli, z rozmysłem. Dzięki temu widzimy że dziewczynka jest przedstawiona jako cóż, naiwne dziecko, radosne mimo okoliczności, widzące świat namalowany prostymi liniami. Co zresztą grafika znakomicie oddaje, robiąc z dziewczynki białą plamę na tle ciemnego lasu, kontrastując jej niewinność z cichą grozą Krainy Przeklętych czy niebezpieczeństwem, jakie przynoszą inni ludzie.

Bo świat zewnętrzny daje o sobie znać, tajemnicom odejmuje się trochę niewiadomej, i stykamy się także z obcymi w tej krainie i ich wiedzą na temat porządku wydarzeń. W tym momencie jestem ciekawa, w którym kierunku pójdzie manga: czy dalej będzie się trzymać fantastyczności dnia codziennego, jak na przykład robi to Oblubienica czarnoksiężnika czy z trochę innego gatunku - Opowieść Panny Młodej? Czy pójdzie raczej w mystery, odkrywanie kart baśniowego świata, robiąc krok czy dwa w stronę The Promised Neverland?

Tematycznie i stylistycznie Dziewczynka w Krainie Przeklętych przypomina gotycką baśń: ciemny, cichy, niepokojący las, opuszczone wioski, nieliczni przeklęci ludzie z monstrualnymi głowami, a w samym środku mała dziewczynka, cała na biało, poruszająca się po tym świecie pod czujnym okiem swojego opiekuna, jednego z przeklętych. Wszystko to przykryte całunem tajemnicy, bo...

Jakie to jest ładne i mroczne i smutne! Tylko czemu tak krótkie! Muszę kupić tom drugi...

Jakie to jest ładne i mroczne i smutne! Tylko czemu tak krótkie! Muszę kupić tom drugi...

Opinia zbiorcza po przeczytaniu 4 tomów:
Japoński komiks nie będący mangą - perełka :)
Ciekawy pomysł na historię, niesamowicie wciąga.
Kreska prosta i charakterystyczna - oddaje ducha tej historii i podkręca jej tajemniczy klimat.
Nie mogę się doczekać kiedy kolejne tomy wpadną w moje ręce *.* Polecam! Naprawdę warto.

Opinia zbiorcza po przeczytaniu 4 tomów:
Japoński komiks nie będący mangą - perełka :)
Ciekawy pomysł na historię, niesamowicie wciąga.
Kreska prosta i charakterystyczna - oddaje ducha tej historii i podkręca jej tajemniczy klimat.
Nie mogę się doczekać kiedy kolejne tomy wpadną w moje ręce *.* Polecam! Naprawdę warto.

Początkowo byłem niechętny - bo to tysięczna historia o potworze i dzieciaku, gdzie "prawdziwymi" potworami są ludzie - ale jednak świat i historia okazują się bardziej złożone, a ponadto z tomu na tom mnożą się tajemnice do odkrycia. Serdecznie polecam, nawet jak ktoś nie lubi typowo japońskiej shonenowej) kreski, bo tu całość jest niezwykle oszczędna.

Początkowo byłem niechętny - bo to tysięczna historia o potworze i dzieciaku, gdzie "prawdziwymi" potworami są ludzie - ale jednak świat i historia okazują się bardziej złożone, a ponadto z tomu na tom mnożą się tajemnice do odkrycia. Serdecznie polecam, nawet jak ktoś nie lubi typowo japońskiej shonenowej) kreski, bo tu całość jest niezwykle oszczędna.

Naprawdę cudna pozycja z klimatem i rysunkami nie do podrobienia i to bez względu na szerokość geograficzną. To opinia zbiorcza dla pierwszych 4 tomów jednak od 3 jest jedna gwiazdka mniej. Niestety historia poszła w innym kierunku niż bym się tego spodziewał i nie bawi mnie tak jak sam jej początek. Jednak jest to totalnie subiektywne, ponieważ komuś może właśnie taki obrót spraw podpasować.

Naprawdę cudna pozycja z klimatem i rysunkami nie do podrobienia i to bez względu na szerokość geograficzną. To opinia zbiorcza dla pierwszych 4 tomów jednak od 3 jest jedna gwiazdka mniej. Niestety historia poszła w innym kierunku niż bym się tego spodziewał i nie bawi mnie tak jak sam jej początek. Jednak jest to totalnie subiektywne, ponieważ komuś może właśnie taki...

Moja przygoda z mangami zaczęła się od "Green Blood". Fantastyczna historia, wspaniali bohaterowie, epickie rysunki. Potem był "Hideout". Tu było zdecydowanie mroczniej - szaleństwo dosłownie wyczuwalne na języku. I spodobało mi się to. Wspomniane magi wywarły na mnie spore wrażenie.
Dlatego też widząc mangę Nagabe od razu wiedziałam, że i tym razem strzeliłam w dziesiątkę.
Sama okładka dużo mówi o treści i nie ukrywam, że to przez nią w ogóle zainteresowałam się serią. Nie obracam się w świecie mang, czytam je sporadycznie, więc dostrzegając potwora Nagabe - serio - moje oczy zapłonęły żywym zainteresowaniem. Bo według mnie Mistrz jest fantastyczny - tajemniczy, okropny, straszny - ale też opiekuńczy dla małej Sivi, cierpliwy, spokojny i inteligentny. Uważam, że i Mistrz i dziewczynka są postaciami udanymi, wyjątkowo plastycznymi i łatwo się z nimi utożsamić. Przynajmniej dla mnie.

Co do samej fabuły - nie ma jej zbyt wiele i jest dość przewidywalna, ale utrzymana w nieco baśniowym klimacie.
Mamy świat Błogosławionych i Potępionych. Mała Sivia zbiegiem dziwnych i nie do końca zrozumiałych wydarzeń trafia do tego drugiego świata - miejsca zamieszkiwanego przez czarne potwory zsyłające plagę dosłownie jednym muśnięciem. Jeśli trafisz do Krainy Potępionych w żadnym razie nie możesz pozwolić by ktoś Cię dotknął. Inaczej umrzesz. Mistrz, dziwny czarny potwór, postanawia pomóc zagubionej dziewczynce, którą znajduję w lesie. Czy postępuje właściwie? Czy mała Sivia przetrwa w tak mrocznym miejscu?


Historia urywa się w bardzo kluczowym momencie przez co jesteśmy praktycznie zmuszeni by szybko biec do sklepu po kolejną część. W sumie niewiele dowiadujemy się z mangi, wydarzenia są dość mgliście zarysowane, przez co urwana opowieść pozostawia nas z głodem niewiedzy, który musimy niezwłocznie zaspokoić.

Rysunki Nagabe to mistrzostwo. Są minimalistyczne, ale bardzo ekspresyjne. Uwielbiam patrzeć na Mistrza i jego kreację, doszukiwać się szczegółów w kreskach mangaki. Sporo w nich chaosu, niepokoju i mroku.
Skąpe dialogi, szerokie kadry i specyficzne ilustracje - wszystko to tworzy coś niesamowitego.

Piękne wydanie "Dziewczynki w Krainie Przeklętych" to mój cenny nabytek i jestem naprawdę zadowolona z zakupu. Czuję, że historia Mistrza i Sivii jeszcze nie raz mnie zaskoczy, a świat Nagabe i jego mrok pozostaną ze mną na długo. Uwielbiam klimat tej mangi - takiej mrocznej baśni - i z niecierpliwością oczekuję drugiego tomu. Oczywiście zakupu drugiego tomu, bo część pierwsza miała swą premierę w 2017 roku. Tyle lat uchowała się przede mną! Nie do wiary.

Krótko - POLECAM. ;)

https://atramentowypodroznik.blogspot.com/2019/06/dziewczynka-w-krainie-przekletych-nagabe.html

Moja przygoda z mangami zaczęła się od "Green Blood". Fantastyczna historia, wspaniali bohaterowie, epickie rysunki. Potem był "Hideout". Tu było zdecydowanie mroczniej - szaleństwo dosłownie wyczuwalne na języku. I spodobało mi się to. Wspomniane magi wywarły na mnie spore wrażenie.
Dlatego też widząc mangę Nagabe od razu wiedziałam, że i tym razem strzeliłam w...

Bardzo oszczędna w słowach i obrazach pozycja. Duże, przestronne kadry, skromne dialogi. A jednak, historia wciąga, świat przedstawiony stawia przed nami co chwile jakieś nowe pytania i budzi chęć poznania odpowiedzi. A to, co autor nam zdradza, jest na tyle ciekawą koncepcją, że chcemy poznać więcej i odkryć skrywane tajemnice.

Bardzo oszczędna w słowach i obrazach pozycja. Duże, przestronne kadry, skromne dialogi. A jednak, historia wciąga, świat przedstawiony stawia przed nami co chwile jakieś nowe pytania i budzi chęć poznania odpowiedzi. A to, co autor nam zdradza, jest na tyle ciekawą koncepcją, że chcemy poznać więcej i odkryć skrywane tajemnice.

Całą recenzję znaleźć można na:
http://alkuszowerozkminy.blogspot.com/2017/05/dziewczynka-w-krainie-przekletych.html

W fabule nic nie jest od początku jasne - czytelnik od razu zostaje rzucony na głęboką wodę: poznajemy małą dziewczynkę, Sivę, która mieszka w domku w środku lasu z wysokim czarnym potworem, którego nazywa swoim mistrzem. Sytuacja ta na początku jest całkowicie niezrozumiała, a dopiero wraz z lekturą niektóre rzeczy stają się jaśniejsze. Poznajemy podstawowe zasady rządzące tym światem, takie jak podział na ludzi i potępieńców - czarne potwory, które za sprawą dotyku zsyłają klątwę na człowieka. Następnie dowiadujemy się, dlaczego tak właściwie jeden z potępieńców opiekuje się Sivą, ale to także jest niepełna informacja - w pierwszym tomie mangaka ujawnia tylko mglisty zarys fabuły, bo żaden wątek nie jest poprowadzony od początku do końca w taki sposób, by można było uznać go za zamknięty. Samo pisanie o fabule tego tytułu nie jest proste, żeby nie zdradzić zbyt dużo, ale równocześnie coś napisać - najprościej byłoby powiedzieć, że w mandze otrzymujemy naprawdę obiecujący zarys mrocznej fabuły, przeplatany codziennymi drobnostkami z życia bohaterów. Jeśli lubicie więc baśniowe klimaty, ta manga z pewnością Wam się spodoba.

Bohaterowie na razie są właściwie dosyć nijacy, ale w żaden negatywny sposób; kiedy mam do czynienia z baśniami, właściwie nigdy nie zdarza mi się utożsamić z jakąś postacią, a że "Dziewczynka w Krainie Przeklętych" celuje właśnie w takie klimaty, to nie jestem tym zaskoczona. Siva jest z charakteru najzwyklejszą baśniową dziewczynką: małą, ciekawską i uroczą, a jej mistrz to tajemniczy potępieniec, który troskliwie się nią zajmuje.

Kreska w tej mandze jest bardzo specyficzna i kilkanaście stron zajęło mi przyzwyczajenie się do niej. Mangaka ma styl, który polega na "zakreskowywaniu" teł i różnych elementów, co czasami potrafi wprowadzić na strony trochę chaosu, ale równocześnie wzmaga baśniowy klimat i potęguje w czytelniku dziwne wrażenie niepokoju, nie opuszczające go do samego końca. Tła są często bardzo uproszczone albo nie ma ich w ogóle, więc można odnieść wrażenie, że mangaka stara się ich unikać, ale nic bardziej mylnego; Nagabe po prostu pomija je w nieistotnych momentach, żeby po paru stronach zadziwić nas szczegółami i klimatem swoich ilustracji.

Wydanie jest po prostu piękne, i chociaż cena mangi podniosła się przez to o połowę, tak zdecydowanie jest warta wydanych na nią pieniędzy.

Całą recenzję znaleźć można na:
http://alkuszowerozkminy.blogspot.com/2017/05/dziewczynka-w-krainie-przekletych.html

W fabule nic nie jest od początku jasne - czytelnik od razu zostaje rzucony na głęboką wodę: poznajemy małą dziewczynkę, Sivę, która mieszka w domku w środku lasu z wysokim czarnym potworem, którego nazywa swoim mistrzem. Sytuacja ta na początku jest...