Kolejny, nieco szczuplejszy objętościowo, ale liczniejszy w baśnie zbiór. W poprzednim tomie mogliśmy między innymi poznać przygody dzielnego Momotaro, śledziliśmy losy wróbelka z odciętym języczkiem i udaliśmy się nieraz do podwodnego pałacu Ryūgū-jō.

W tej części uzyskaliśmy wgląd w japoński mit kosmogoniczny o Izanagi i Izanami, poznajemy siedmioro bogów szczęścia oraz odkryliśmy historię słynnych gwiezdnych kochanków, które mogą się spotkać jedynie podczas święta Tanabata. Baśnie zawierają też pewne elementy innych gatunków. „Lampion z kwieciem piwonii”, „Pająk-demon” czy „Śnieżna dama” mogły być inspiracją dla horrorów. Z kolei „Mysia narzeczona” czy „Magiczny imbryk” zawierają komiczne elementy. Nie brakuje też baśni z romantycznymi wątkami.

Oceniam ten tom wyżej, gdyż tym razem nie czuję tak mocno tego przytłaczającego moralizatorstwa, który nieco psuje zabawę w trakcie czytania. Tym razem położono większe nacisk na przekazanie informacji i relacjonowanie przygód. Pozostał jeszcze jeden zbiór, więc jeszcze trochę pozostanę przy tej tematyce.

Kolejny, nieco szczuplejszy objętościowo, ale liczniejszy w baśnie zbiór. W poprzednim tomie mogliśmy między innymi poznać przygody dzielnego Momotaro, śledziliśmy losy wróbelka z odciętym języczkiem i udaliśmy się nieraz do podwodnego pałacu Ryūgū-jō.

W tej części uzyskaliśmy wgląd w japoński mit kosmogoniczny o Izanagi i Izanami, poznajemy siedmioro bogów szczęścia oraz...

"Baśnie japońskie" same w sobie są interesujące i przykuły moją uwagę, jednak muszę przyznać, że część z nich dość ciężko mi się czytało. Jak zobaczyłam niektóre zdania podwójnie złożone, to aż się przeraziłam, że tak można konstruować wypowiedź. Pod względem stylu ta pozycja nie wypadła najlepiej, jednak sama treść jak najbardziej na plus. Miło było jeszcze bardziej przybliżyć się do kultury japońskiej i poznać te historie.

"Baśnie japońskie" same w sobie są interesujące i przykuły moją uwagę, jednak muszę przyznać, że część z nich dość ciężko mi się czytało. Jak zobaczyłam niektóre zdania podwójnie złożone, to aż się przeraziłam, że tak można konstruować wypowiedź. Pod względem stylu ta pozycja nie wypadła najlepiej, jednak sama treść jak najbardziej na plus. Miło było jeszcze bardziej...

Ciekawy zbiór baśni/opowiadań. Niektóre historie są podobne w kulturze europejskiej. Historie mogą się wydawać za infantylne, ale warte swojej uwagi.

Ciekawy zbiór baśni/opowiadań. Niektóre historie są podobne w kulturze europejskiej. Historie mogą się wydawać za infantylne, ale warte swojej uwagi.

Polecam drugi tom książkowej serii zbierającej baśnie japońskie.

Polecam drugi tom książkowej serii zbierającej baśnie japońskie.

Drugi tom sprawia wrażenie cięższego tematycznie oraz trudniejszego.

Daje się jeszcze bardziej zauważyć rozdźwięk miedzy euro-amerykańską słodyczą baśni a japońską prostotą.

Ogólnie pozycja bardzo dobra choć dla rodziców lubiących Disney lepiej żeby sami najpierw przeczytali i wybrali co chcą przeczytać dzieciom.

Drugi tom sprawia wrażenie cięższego tematycznie oraz trudniejszego.

Daje się jeszcze bardziej zauważyć rozdźwięk miedzy euro-amerykańską słodyczą baśni a japońską prostotą.

Ogólnie pozycja bardzo dobra choć dla rodziców lubiących Disney lepiej żeby sami najpierw przeczytali i wybrali co chcą przeczytać dzieciom.

Kolejna porcja ciekawych baśni, które świetnie pokazują podobieństwa i różnice kulturowe. Zostały napisane lekką ręką, dzięki czemu czyta się szybko i przyjemnie. Nie miałam poczucia, że czytam "ciągle to samo" dzięki dużej różnorodności i tego, że poszczególne baśni dotykają różnej tematyki.

Kolejna porcja ciekawych baśni, które świetnie pokazują podobieństwa i różnice kulturowe. Zostały napisane lekką ręką, dzięki czemu czyta się szybko i przyjemnie. Nie miałam poczucia, że czytam "ciągle to samo" dzięki dużej różnorodności i tego, że poszczególne baśni dotykają różnej tematyki.

Kto dobrze wspomina "Baśnie japońskie" Yei Theodory Ozaki, temu chciałabym zwrócić uwagę na dwa szczegóły: pierwszy zbiór nie był oznaczony jako tom 1, z czego wniosek, że po ciepłym przyjęciu czytelników wydawnictwo poszło za ciosem (postanowiło odciąć kupony...) i na szybciutko wypuściło tom drugi, a dalej - że tom drugi jest pracą zbiorową, a nie opracowaniem Yei Ozaki.

I to niestety widać. "Baśnie japońskie" zostawiły mi zaskakująco dobre wrażenia, jako książka stosunkowo sprawnie i bezpretensjonalnie napisana. Niestety, styl i poziom drugiego tomu pozostawia wiele do życzenia. Najgorzej jest, kiedy epizodyczne opowiastki są "rozpisywane" na siłę, więc czytelnik brnie przez te schematyczne opisy dzieciństwa, miłości rodzicielskiej, romansów i późniejszych bohaterskich dokonań.

Ja wiem, że jest sporo sztuką pisać oryginalnie na oklepane tematy, bardzo doceniam, że wydawnictwa i autorzy się nie zniechęcają, ale szkoda drzew, naprawdę. Kto bardzo musi, niech lepiej poszuka "Opowieści z Uji" lub innej klasycznej japońskiej kompilacji opowieści. Poziom będzie wyższy, treść bardzo podobna, ale "z pierwszej ręki", a nie w przekładzie marnego opracowania, a i satysfakcja z lektury większa.

Kto dobrze wspomina "Baśnie japońskie" Yei Theodory Ozaki, temu chciałabym zwrócić uwagę na dwa szczegóły: pierwszy zbiór nie był oznaczony jako tom 1, z czego wniosek, że po ciepłym przyjęciu czytelników wydawnictwo poszło za ciosem (postanowiło odciąć kupony...) i na szybciutko wypuściło tom drugi, a dalej - że tom drugi jest pracą zbiorową, a nie opracowaniem Yei Ozaki....

Mukashi banashi, czyli w uproszczeniu dawno, dawno temu. Któż z nas, nie zna tych słów? Każdy młody wielbiciel niestworzonych historii kojarzy te słowa, właśnie z baśni które czytał, lub siedział sobie wygodnie, a ktoś czytał mu jakieś piękne bajki. Andersena, czy braci Grimm. Nieistotne. Ważna jest sama aura magiczności i niezwykłości tych opowieści.

Baśnie japońskie są trochę inne. Bowiem stworzył je dosyć specyficzny naród. Owszem mamy tu do czynienia z tym wszystkim, do czego nas przyzwyczaiły klasyczne baśnie, a więc zło zostaje ukarane, tak zwany głupek, okazuje się o wiele mądrzejszy niż sądzono, a książę zazwyczaj znajduje swoją księżniczkę. Ale.

Japońskie opowiastki są pełne brutalności. Występuje tu mnóstwo złowrogich demonów, złośliwych duchów, czy magicznych zwierząt. Jednak mimo swojej specyfiki doskonale się nadają do czytania, a jednocześnie dowiadujemy się całkiem sporo o wierzeniach, rytuałach, czy zwykłym życiu mieszkańców Japonii.
Tym bardziej polecam.

Mukashi banashi, czyli w uproszczeniu dawno, dawno temu. Któż z nas, nie zna tych słów? Każdy młody wielbiciel niestworzonych historii kojarzy te słowa, właśnie z baśni które czytał, lub siedział sobie wygodnie, a ktoś czytał mu jakieś piękne bajki. Andersena, czy braci Grimm. Nieistotne. Ważna jest sama aura magiczności i niezwykłości tych opowieści.

Baśnie japońskie są...

Podobnie jak tom pierwszy, drugi pochłonęłam migiem. Wielką zaletą tej książki jest to, że stanowiąc drugi tom w serii, nie zdarzyły się w nim powtórki z pierwszego (a za każdym razem kupując baśnie z innego wydawnictwa - trochę już podobnych publikacji wszak było - natrafiałam na zdublowane baśnie). Tom drugi jednak znacznie różni się od pierwszego: przede wszystkim tym, że tutaj autorów było wiele, a więc baśnie pisane są różnym językiem - jedne są króciutkie, ledwie streszczone, a inne długie, pełne rozbudowanych opisów. Szczerze mówiąc - wolę te drugie. Jednocześnie, choć tom ten jest nieco cieńszy od pierwszego (i tu należy oddać uczciwość wydawcy - również tańszy),baśni jest w nim więcej. Niektóre z nich znałam wcześniej, choć czasem w innej wersji - jak legendę o prządce i wolarzu albo o Yuki-onna (tu przetłumaczonej jako "Śnieżna dama"),innych jednak - jak "Cud miłosiernej Kannon" albo "Dobry piorun" (obie zresztą bardzo poruszające) - wcale nie. Pod koniec tomu znalazły się też trzy nie tyle baśnie, co streszczone mity z japońskich kronik, Nihongi i Kojiki. Biorąc jednak pod uwagę fakt, iż pierwsza nie została nigdy w Polsce wydana, a drugiej ze względu na użyty język nie sposób przeczytać, stanowi to niemalże jedyną możliwość dla osób bez znajomości języka angielskiego, by się z nimi zapoznać (chociaż może lepszym miejscem dla nich byłby jakiś tom "Mity japońskie", a nie "Baśnie japońskie"). Generalnie - książkę gorąco polecam. Uważam, że znajomość dawnych opowieści - czy nazwiemy je baśniami, legendami czy mitami - jest podstawą do poznawania danej kultury, a przyjazna forma, w jakiej są tu podane (w odróżnieniu od Kojiki, brrr!),tylko działa na jej korzyść.

Podobnie jak tom pierwszy, drugi pochłonęłam migiem. Wielką zaletą tej książki jest to, że stanowiąc drugi tom w serii, nie zdarzyły się w nim powtórki z pierwszego (a za każdym razem kupując baśnie z innego wydawnictwa - trochę już podobnych publikacji wszak było - natrafiałam na zdublowane baśnie). Tom drugi jednak znacznie różni się od pierwszego: przede wszystkim tym,...