Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zachęcona pierwszym tomem serii, z ochotą zamówiłam sobie kolejny - i nie zawiodłam się. Nie da się uniknąć porównania pomiędzy obiema książkami: choć obie są zbiorami baśni stworzonych mniej więcej w tym samym czasie, różnią się jak dzień i noc - i, co rzadkie, podobnie się uzupełniają. Kenji Miyazawa pisze językiem pięknym, nieco wydumanym, Nankichi Niimi - prostym, odpowiadającym małoletniemu czytelnikowi. W baśniach Miyazawy panuje przygnębiający nastrój, u Niimiego utwory przeważnie tchną optymizmem. Opowiadania Miyazawy są melancholijną zadumą nad smutnym ludzkim losem, Niimi skłania do śmiechu nad ludzkimi przywarami i niemądrymi przyzwyczajeniami. Podobnie jak w poprzednim tomie, tu również zwraca uwagę piękna szata graficzna, lecz tym razem część ilustracji tuszowych jest barwna - istne cudo! Książkę z czystym sercem polecam absolutnie każdemu. To jeden z moich ukochanych nabytków tego roku.