Wiersze Anki Kowalskiej z tomu "Psalm z doliny" ośmielam się nazwać utworami wybitnymi. Wyjątkowo skoncentrowane i przemyślane, o dużym ładunku filozoficznym, mogą śmiało być zestawiane nawet z tekstami Paula Celana (myślę zwłaszcza o tytułowym utworze, gdzie podmiot zamiast modlić się do Boga, prosi go o wstawiennictwo). Wszystko na najwyższej strunie - metafizyka, śmierć, miłość, więc można przypuszczać, że zrobi się patetycznie i zgodnie z Gombrowiczem: "im mądrzej, tym głupiej". Wręcz przeciwnie. Zastosowane symbole (ziemia, pory roku) są wręcz archetypiczne, a jednak niemal każdy wiersz czymś zaskakuje. By wymienić kilka fragmentów, gdzie "Bóg jastrzębim dziobem / zaryje się", a "wszyscy zmarli jeszcze raz ci umrą", jednak "przez wszystko przyszłe / przeprowadzimy siebie nie powstając z kolan", lecz "co komu z was po prochach / zatrzaśniętych w słowa / i po słowach jak wieko / aż po wieki wieków".

Po tomiku z PAXu można by się spodziewać "tradycyjnej" poezji religijnej, a więc odrobiny rozterek, ale jednak modlitewno-pochwalnego tonu, nie mającego wiele do zaoferowania. Tu jest wręcz przeciwnie. Bogu nie jest wprost oddawana cześć, rzeczywistość ziemska przeraża, a aniołowie skonfrontowani ze światem niemal tracą swoją nie-zwykłą tożsamość.

Takie teksty uwolnione od konwencjonalnych schematów formalnych (uogólniając: styl różewiczowski) i myślowych fascynuje i warta jest z pewnością większego zainteresowania.

"Psalm z doliny" dowodzi, że twórczość Anki Kowalskiej to nie tylko niezliczone wydania "Pestki", ale też pełen metafizyki poetycki namysł.

Wiersze Anki Kowalskiej z tomu "Psalm z doliny" ośmielam się nazwać utworami wybitnymi. Wyjątkowo skoncentrowane i przemyślane, o dużym ładunku filozoficznym, mogą śmiało być zestawiane nawet z tekstami Paula Celana (myślę zwłaszcza o tytułowym utworze, gdzie podmiot zamiast modlić się do Boga, prosi go o wstawiennictwo). Wszystko na najwyższej strunie - metafizyka, śmierć,...