Można przy niej odpocząć ^^

Można przy niej odpocząć ^^

Wreszcie komedia Mistrza, którą da się czytać współcześnie z wielką satysfakcją :)

Wreszcie komedia Mistrza, którą da się czytać współcześnie z wielką satysfakcją :)

Jak do tej pory, najsłabsza pozycja w dorobku Szekspira. Za mało akcji,za dużo gadania,brak wyraźnego zakończenia. Takie trochę "Śluby panieńskie" w męskiej wersji dla ubogich.

Jak do tej pory, najsłabsza pozycja w dorobku Szekspira. Za mało akcji,za dużo gadania,brak wyraźnego zakończenia. Takie trochę "Śluby panieńskie" w męskiej wersji dla ubogich.

Utwór przegadany aż do granic możliwości. Fabuły nie ma prawie żadnej, za to pełno jest słownych utarczek (dla współczesnego czytelnika bardzo mało zabawnych),przekomarzania się, dogadywania sobie. Do tego jeszcze część tekstu jest napisana w formie wierszowanej, część – prozą. Stwarza to ogólne wrażenie jednego wielkiego chaosu.

Cała akcja opiera się na banalnym w sumie zamyśle. Król Nawarry wraz ze swoimi trzema przyjaciółmi, składa przysięgę, że przez 3 lata będą poświęcać się nauce, zapominając o uciechach ciała, zapominając o kobietach. Oczywiście trafia się akurat tak, że na dwór przybywa królowa francuska ze swoją świtą panien dworskich (akurat tyle, żeby starczyło dla każdego). Panowie – rażeni miłością od pierwszego wejrzenia – występują przeciwko złożonym przysięgom. Panie z nich dworują, odrzucając ich miłostki. Dopiero w finale ni stąd ni zowąd, panie wyrażają zgodę na śluby, ale dopiero gdy panowie przez rok czasu zachowają wierność danym im obietnicom. A wszystko to okraszone mnóstwem gadaniny, nie wnoszącej zupełnie nic do fabuły...

Zupełnie to niewiarygodne, mało śmieszne i przewidywalne aż do bólu. Do tego ci płaczliwi, sentymentalni dostojnicy, wierszem deklamujący swoje uczucia dla kolejnych dam dworu, kłócący się o to, która lepsza, która piękniejsza... Cóż, dla mnie ta lektura to był zmarnowany czas...

Utwór przegadany aż do granic możliwości. Fabuły nie ma prawie żadnej, za to pełno jest słownych utarczek (dla współczesnego czytelnika bardzo mało zabawnych),przekomarzania się, dogadywania sobie. Do tego jeszcze część tekstu jest napisana w formie wierszowanej, część – prozą. Stwarza to ogólne wrażenie jednego wielkiego chaosu.

Cała akcja opiera się na banalnym w sumie...

Sztuka jak sztuka, Szekspir napisał znacznie lepsze, ale za to wersja musicalowa autorstwa Kennegha Branagha - rewelacyjna!

Sztuka jak sztuka, Szekspir napisał znacznie lepsze, ale za to wersja musicalowa autorstwa Kennegha Branagha - rewelacyjna!

O twórczości Szekspira (o której już tyle powiedziano; łącznie z kwestionowaniem autorstwa) można rzec: jest dobra na wszystko. "Serc starania stracone" to ucieszna komedyjka oparta na banalnym (ale nie wyświechtanym) schemacie.
Na dwór króla Nawarry przybywa księżniczka francuska, której stary już ojciec upomina się o zwrot Akwitanii i posyła córkę jako wyrazicielkę swej woli. Tymczasem król jak i towarzyszący mu na dworze szlachcie złożyli przysięgę, że przez następne trzy lata nie będą przestawać w towarzystwie kobiet. Szumna obietnica poprzedzona przez edykt jest głównym powodem całego późniejszego zamieszania. Okazuje się bowiem, że zarówno król jak i jego przyjaciele (odrobinkę zblazowani, często ironiczni) zakochują się w niewiastach, które przybyły do nich z Francji. Królewna jak i jej dwórki śledzą poczynania swoich zalotników i upokarzają ich ukazując im, jak łatwowierni i gapowaci potrafią być zakochani.
Komedia napisana jest językiem i stylem najwyższych lotów. Kwestie są napisane rytmicznie, zróżnicowanym słownictwem. Autor ukazuje w tym dziele swój kunszt i niezwykłe poczucie humoru.

O twórczości Szekspira (o której już tyle powiedziano; łącznie z kwestionowaniem autorstwa) można rzec: jest dobra na wszystko. "Serc starania stracone" to ucieszna komedyjka oparta na banalnym (ale nie wyświechtanym) schemacie.
Na dwór króla Nawarry przybywa księżniczka francuska, której stary już ojciec upomina się o zwrot Akwitanii i posyła córkę jako wyrazicielkę swej...