Rozpoczynając lekturę "Starożytnej Litwy" Brucknera we wstępie przeczytałam, że autor zmarł w maju 1939 roku w Berlinie i wiadomość ta mną wstrząsnęła. On - jeden z najwybitniejszych polskich humanistów, on - którego rolę w badaniu polskiej i litewskiej literatury, historii, mitologii, obyczajów, języka trudno przecenić, w ostatnich latach swojego życia patrzył na rodzący się faszyzm, widział, jak rodzi się siła, która chce zmieść z powierzchni ziemi tę kulturę, której on poświęcił życie. Dlatego szukałam o nim książki. Znalazłam tylko to - zbiór wspomnień wybitnych polskich humanistów o Aleksandrze Brucknerze (zajmują tylko połowę książki, druga to spis Brucknerowskich dzieł). Wśród autorów tych wspomnień są Tadeusz Ulewicz, Wacław Borowy, Julian Krzyżanowski, Tadeusz Lehr-Spławiński, Stanisław Pigoń, Juliusz Kleiner, Stanisław Estreicher, Ignacy Chrzanowski, Stanisław Lam i jeszcze wielu innych, których nazwiska są znane każdemu, kto choć trochę interesuje się naszą kulturą i językiem. Panowie, jak na naukowców przystało zajęli się przede wszystkim dziełem, a nie życiem Brucknera, ale i tak znalazłam tam odpowiedź na pytanie, co Aleksander Bruckner robił w Berlinie, jak odnosił się do otaczającej go rzeczywistości, dlaczego z Berlina nie wyjechał.

Rozpoczynając lekturę "Starożytnej Litwy" Brucknera we wstępie przeczytałam, że autor zmarł w maju 1939 roku w Berlinie i wiadomość ta mną wstrząsnęła. On - jeden z najwybitniejszych polskich humanistów, on - którego rolę w badaniu polskiej i litewskiej literatury, historii, mitologii, obyczajów, języka trudno przecenić, w ostatnich latach swojego życia patrzył na rodzący...