Duuuzo ciekawostek o życiu zwierząt. Lekka i wciągająca. Polecam każdej osobie wrażliwej na świat natury :)

Duuuzo ciekawostek o życiu zwierząt. Lekka i wciągająca. Polecam każdej osobie wrażliwej na świat natury :)

Niezmiernie cenię i szanuję Simonę Kossak. Sądzę, że mam z nią coś wspólnego, bo obie tak samo kochamy zwierzęta i przyrodę😊 Simona była potomkinią zacnego rodu Kossaków, patriotów, malarzy i artystów. Sama jednak odrzuciła takie życie, zostając naukowcem. Jako profesor nauk leśnych pracowała w Zakładzie Badania Ssaków Polskiej Akademii Nauk w Białowieży oraz w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Zakładzie Lasów Naturalnych🌲

Zasłynęła z bezkompromisowych poglądów na rzecz ochrony przyrody, zwłaszcza Puszczy Białowieskiej, gdzie w starej leśniczówce "Dziedzinka" mieszkała ponad 30 lat. Od 2001 roku była autorką codziennych audycji ("Dlaczego w trawie piszczy"). Nawet będąc ciężko chorą, w szpitalu również nagrywała dla radia. Zabawne, interesujące, pełne pasji i miłości dla fauny i flory pogawędki, są niczym balsam dla serca🦌🐿🐦

Chcecie dowiedzieć się jak wygląda wesele jeleni i jak żyje się w ich haremie? O czym gęgają gęsi? Albo kto jest najbardziej namiętnym gryzoniem? Te i wiele innych pięknych opowieści jest napisanych w prostym, ale jakże plastycznym języku, przez co czytelnik ma ochotę rzucić wszystko i pójść do lasu, czy na łąkę poobserwować ten cudny świat, który nas otacza💚🐭🐾🐝

To lektura dla dużych i mniejszych. Dla entuzjastów i dla laików. Dla wszystkich, którzy cenią przyrodę🌿

Niezmiernie cenię i szanuję Simonę Kossak. Sądzę, że mam z nią coś wspólnego, bo obie tak samo kochamy zwierzęta i przyrodę😊 Simona była potomkinią zacnego rodu Kossaków, patriotów, malarzy i artystów. Sama jednak odrzuciła takie życie, zostając naukowcem. Jako profesor nauk leśnych pracowała w Zakładzie Badania Ssaków Polskiej Akademii Nauk w Białowieży oraz w Instytucie...

Kojące historie z życia lasu, zwierząt rodzimych i tych z dalekich stron. Część faktów chyba ogólnie znana ale nic nie szkodzi, bo to pięknie malowane opowieści.

Kojące historie z życia lasu, zwierząt rodzimych i tych z dalekich stron. Część faktów chyba ogólnie znana ale nic nie szkodzi, bo to pięknie malowane opowieści.

Ludzie z pasją są dla mnie pod specjalną powłoką, Simona to piękny człowiek. Pozycja konieczna

Ludzie z pasją są dla mnie pod specjalną powłoką, Simona to piękny człowiek. Pozycja konieczna

Fajna książka.

Fajna książka.

piękna książka ❤️

piękna książka ❤️

Przyjemna, intrygująca lektura udowadniająca podobieństwa relacji zwierząt i ludzi, przy czym te pierwsze potrafią naprawdę zaskoczyć poświęceniem czy wrażliwością i uczuciowością. Zdaje się, że w wersji mówionej jednak były bardziej zajmujące, choć spisane również mają swój urok.

Przyjemna, intrygująca lektura udowadniająca podobieństwa relacji zwierząt i ludzi, przy czym te pierwsze potrafią naprawdę zaskoczyć poświęceniem czy wrażliwością i uczuciowością. Zdaje się, że w wersji mówionej jednak były bardziej zajmujące, choć spisane również mają swój urok.

Po fajne foty z wnętrz książek zapraszam na bloga www.kwyrloczka.pl

MOJE MAŁE I DUŻE Z SIMONĄ PODRÓŻE

Niesamowita Simona Kossak została zareklamował mi przez męża, któremu z kolei zareklamowała ją niezawodna Trójka. Przygoda z jej nietuzinkową osobowością rozpoczęła się od biografii Anny Kamińskiej. Biografii dość słabo napisanej, a szkoda bo takie życie zasługuje na godną oprawę. Moje przemyślenia na temat tego pierwszego spotkania z Simoną Kossak, samiczką, która miała być synem zawarłam w jednej z pierwszych recenzji na Lubimy Czytać.

Simona Kossak miała niezwykłą kobiecą siłę, robiła to co kochała i potrafiła dążyć do tego co sobie zaplanowała, bez względu na ilość wyrzeczeń, czas i kłody podkładane pod nogi. To cudowny dar, który wykorzystała w pełni. Ludzie powinni się od niej uczyć, czerpać z jej życia pełnymi garściami i walczyć o swoje marzenia. Ja nie zawalczyłam i w efekcie zobojętniałam, a teraz czuję żal, że nie miałam na tyle jaj…ników, żeby żyć po swojemu. Choć może, może teraz, tutaj, na blogu, którego prawie nikt nie czyta… może coś jeszcze ze mnie będzie?

SAGA PUSZCZY BIAŁOWIESKIEJ

Drugi raz Simona Kossak odwiedziła mnie w szpitalu, zostałam wtedy uziemiona na pięć dni po tym jak urodziłam Półdziecko. Spotkanie to raz na wsze zmieniło mój wyidealizowany pogląd na współistnienie zwierząt z człowiekiem, na ekologię, ochronę przyrody. Do momentu przeczytania Sagi nigdy nie miałam zastrzeżeń do myśliwych. Polowanie jawiło mi się jako samotne tropienie zwierzęcia przez kilka dni, psychologiczna walka między człowiekiem, a jego ofiarą, z której w zasadzie każdy może wyjść zwycięsko. Nic bardziej mylnego, polowanie to wrzaskliwa impreza, z naganianiem pod strzał nieszczęsnych przerażonych stworzeń, bez szansy na ucieczkę, na ratunek. Podła impreza nastawiona na ilość i uciechę zainteresowanych. Pani Simona otworzyła mi oczy – bardzo jestem jej za to wdzięczna.

OPOWIEŚCI

Z tą właśnie książką Simona Kossak zawitała do mnie po raz trzeci. Tym razem z książką bardzo łatwą w odbiorze. Dobrą zarówno dla dziecka (ale uwaga, takiego, które zostało już wtajemniczone w zagadnienie – skąd się biorą dzieci i małe zwierzątka) jak i dorosłego. Na każdej stronie przedstawiona jest krótka opowiastka o życiu, a konkretniej o zachowaniu jakiegoś ze zwierząt. Pisze Simona Kossak o zwierzęcej miłości, zdradzie, złości, umiejętnościach, sprycie, morderstwach i kłótniach.

DOBÓR BOHATERÓW

Na szczęście, nie licząc pewnej szympansicy, większość historii opowiada o rodzimych gatunkach. Często bowiem jest tak, że większe pojęcie mamy o tym jak żyje słoń, a kompletnie nie wiemy jak to się ma w kwestii naszego rodzimego jeża. O tym, że w lesie szczekają sarenki, a nie psy dowiedziałam się dopiero od Simony. Strasznie mnie to irytuje jeśli chodzi o naukę języków w szkole, wszyscy znają plejadę afrykańskich stworzeń, ale żeby ktoś wiedział jak jest bocian. To tak na marginesie, bo w Opowieściach jest bocian, wilki, są małe liski, sarny, jelenie, jest ryś, nornica, jest nawet jeden wystraszony pies, który salwując się ucieczką przed wilkami wskoczył w szczelinę pomiędzy dachem a kupą drewna opałowego. Mamy tu też ciekawą historię kaczora-gwałciciela-homoseksualisty. Jeśli chcecie ją poznać musicie Opowieści przeczytać sami.

GDZIE TA DUSZA?

Kluczowym założeniem książki, moim zdaniem, jest szukanie odpowiedzi na pytanie czy zwierzęta kierują się w życiu instynktem, jak wielu ludzi uważa, czy jest w nich może coś więcej. Simona jako – z wykształcenia – badaczka zachowań zwierząt, czyli behawiorystka, daje czytelnikowi w swoich Opowieściach odpowiedź jak to w rzeczywistości wygląda. Momentami wnioski z poczynionych obserwacji walczą w niej z naukowym podejściem, wtłoczonym jedynie słusznym ewolucjonizmem i postrzeganiem zwierząt jako zaprogramowanych w określonych celach maszynerii (takich co to tylko: żreć, spać, kopulować, rodzić, odchowywać i tak w kółko),a romantyczną wiarą w zwierzęce dobre dusze. Skłania się ona jednak ku romantyzmowi, a tym samym nieświadomie do bardzo chrześcijańskiego spojrzenia na zwierzęcy świat.

TĘCZOWY MOST

Nie lada jest to problem dla rodziców: Mamo czy mój piesek poszedł do nieba jak babcia? No i co tu powiedzieć, jak miał pójść skoro nie ma piesek duszy nieśmiertelnej jak uczy Kościół katolicki. Choć dla wielu ludzi pogrążenie się w niebycie jest wielce atrakcyjne, odesłanie w ten niebyt swojego ukochanego czworonoga bywa już trudne. Wymyślają więc, dla ułatwienia sobie życie, że przeszedł ich Burek za tęczowy most.

Teraz pewnie zastanawia Was jak to u nas wygląda. Los chciał, że niedawno pochowaliśmy dwa psy i babcię. Babcia zasnęła sobie spokojnie, czas dla niej stracił swój bieg. Babcia, która swoją drogą miała kłopoty ze snem, drzemie sobie elegancko. Z perspektywy babci mało co pośpi, bo zaraz ją wybudzą, a na co, to już zależy od tego jakie z Bogiem babcia miał układy. W sprawie czworonogów i ich domniemanej duszy należy uświadomić sobie, że Bóg zawarł, jak i z ludźmi, przymierze ze zwierzętami. Nie mogą więc one być tak całkiem bezdusznymi, instynktownymi istotami skoro jakoś z Bogiem się dogadały. Zycie wieczne Burkowi się jednak nie należy, ale powrót do życia całego gatunku już zdecydowanie tak, nie ma więc sensu lamentować nad ostatnią sztuką zagrożonego gatunku wiedząc, że wróci on do nas. Co więcej wróci odmieniony, w pełni roślinożerny i pokojowo nastawiony. Fajna sprawa, nie?

POLECAM, POLECAM

Wszystkie trzy książki polecam nie tylko miłośnikom zwierząt. Każda z nich jest inna i każda ma wiele do zaoferowania. Z każdej płynie mądrość i wiedza, ciepło zielonej łąki, szum lasu, miłość nie tylko do swojego, ludzkiego gatunku ale i do innych, mniejszych braci. Dzielimy z nimi świat, a człowiekowi dzielić się ciężko. Człowiek lubi mieć i władać – to nasza skaza, nasz nadpis w kodzie DNA, nasze prawo, a czasem zaślepienie.

http://kwyrloczka.pl/2018/07/25/o-tym-jak-kochac-zwierzeta-simona-kossak/

Po fajne foty z wnętrz książek zapraszam na bloga www.kwyrloczka.pl

MOJE MAŁE I DUŻE Z SIMONĄ PODRÓŻE

Niesamowita Simona Kossak została zareklamował mi przez męża, któremu z kolei zareklamowała ją niezawodna Trójka. Przygoda z jej nietuzinkową osobowością rozpoczęła się od biografii Anny Kamińskiej. Biografii dość słabo napisanej, a szkoda bo takie życie zasługuje na...

Dużo wiedzy i ciekawostek o świecie zwierząt przekazanych w sposób przyjemny, ciepły i ludzki. Pozwala w zupełnie innym świetle spojrzeć na to co dzieje się dokoła nas. Pokazuje że człowiek wcale nie powinien czuć się najdoskonalszą istotą na ziemi, powinien zacząć słuchać, obserwować a przede wszystkim nabrać więcej pokory. Polecam !

Dużo wiedzy i ciekawostek o świecie zwierząt przekazanych w sposób przyjemny, ciepły i ludzki. Pozwala w zupełnie innym świetle spojrzeć na to co dzieje się dokoła nas. Pokazuje że człowiek wcale nie powinien czuć się najdoskonalszą istotą na ziemi, powinien zacząć słuchać, obserwować a przede wszystkim nabrać więcej pokory. Polecam !

Świetna. Lepsza od "Opowieści z Dziedzinki", które czytałam wcześniej. Dwa lub trzy rozdziały trochę dublują się w tych książkach, ale bardzo przyjemnie się je czyta. Widać w nich ogromną wiedzę i pasję Simony co bardzo mi się podoba.

Świetna. Lepsza od "Opowieści z Dziedzinki", które czytałam wcześniej. Dwa lub trzy rozdziały trochę dublują się w tych książkach, ale bardzo przyjemnie się je czyta. Widać w nich ogromną wiedzę i pasję Simony co bardzo mi się podoba.