Niewątpliwie historia dziwnej rodziny z głównym wątkiem kazirodztwa. Napisana krótkimi, rzeczowymi zdaniami, które są czasami życiowymi sentencjami. Ogólnie powieść nie podobała mi się, bez należytej głębi w charakteryzowaniu postaci. Poza tym drażniące jest przerzucanie się pomiędzy zdarzeniami i krótkie akapity.

Niewątpliwie historia dziwnej rodziny z głównym wątkiem kazirodztwa. Napisana krótkimi, rzeczowymi zdaniami, które są czasami życiowymi sentencjami. Ogólnie powieść nie podobała mi się, bez należytej głębi w charakteryzowaniu postaci. Poza tym drażniące jest przerzucanie się pomiędzy zdarzeniami i krótkie akapity.

Przeczytałam. Nie. Nie jestem absolutnie przekonana że to literatura wysokiego lotu. Mam wrażenie że im bardziej bzdurna i niezrozumiała jest twórczość tym bardziej jest doceniana, ale za co? Trudno ocenić skoro tylko nieliczni to "smakują". Tu widzę zabawę w pewien rodzaj głuchego telefonu. Rzucę jednym zdaniem, następna osoba ma kontynuować kolejnym i tak dalej, i tak dalej... I snuje się opowieść. A sensu w niej tyle co w zlepku urwanych zdań. Cytując : "Na świecie jest nieskończoność książek, naprawdę dobrych tylko skończoność" Ta na pewno nie należy do tych drugich.

Przeczytałam. Nie. Nie jestem absolutnie przekonana że to literatura wysokiego lotu. Mam wrażenie że im bardziej bzdurna i niezrozumiała jest twórczość tym bardziej jest doceniana, ale za co? Trudno ocenić skoro tylko nieliczni to "smakują". Tu widzę zabawę w pewien rodzaj głuchego telefonu. Rzucę jednym zdaniem, następna osoba ma kontynuować kolejnym i tak dalej, i tak...

Nie doczytałam do końca i bezwstydnie przyznaję, że nie wiem, o co chodziło. Postaci o tym samym imieniu myliły mi się bardziej niż w "Stu latach samotności", a zdania, które miały chyba nieść w sobie głęboką prostotę, wlatywały mi do głowy jednym uchem, a wylatywały drugim, brzęcząc niczym muchy.

Nie doczytałam do końca i bezwstydnie przyznaję, że nie wiem, o co chodziło. Postaci o tym samym imieniu myliły mi się bardziej niż w "Stu latach samotności", a zdania, które miały chyba nieść w sobie głęboką prostotę, wlatywały mi do głowy jednym uchem, a wylatywały drugim, brzęcząc niczym muchy.

Ach, ta Huculszczyzna. Z całą tą swoją magią i dziwactwami. Piękna.

Ach, ta Huculszczyzna. Z całą tą swoją magią i dziwactwami. Piękna.

Na pewno nie przeczytałabym tej książki ponownie. Pozostały mi mieszane uczucia po przeczytaniu powieści, która z każdą stroną przybierała coraz bardziej absurdalny charakter. To jest jednak chyba zbyt duży poziom niedorzeczności dla mnie, chociaż w wielu momentach ten nonsens nawet śmieszył, były też momenty pięknej lirycznej opowieści o miłości, miłościach. Zbyt wiele postaci, w szczególności głównych bohaterek o tym samym imieniu, ale w ogóle tłum postaci przewijający się przez książkę potęguje chaos, wprowadzony już wieloma przeskokami w czasie. Ciekawa przygoda, ale na raz.

Na pewno nie przeczytałabym tej książki ponownie. Pozostały mi mieszane uczucia po przeczytaniu powieści, która z każdą stroną przybierała coraz bardziej absurdalny charakter. To jest jednak chyba zbyt duży poziom niedorzeczności dla mnie, chociaż w wielu momentach ten nonsens nawet śmieszył, były też momenty pięknej lirycznej opowieści o miłości, miłościach. Zbyt wiele...

Najprościej określić - realizm magiczny we wschodnim wydaniu. Mamy więc Karpaty Ukraińskie z ich kosmogonią, wizją historii i smaków (dżin z latającymi mrówkami i kawę z sokiem z grejpfruta). Fizyczność wychodzi poza samą siebie, ludziom przypisane są cechy właściwe innym gatunkom, a kazirodztwo wydaje być się "silniejszym niż przeznaczenie".

Czyta się smakując. Wraca się do zdań. Próbuje przywołać prostolinijność właściwą "wychowywaniu dzieci, pielęgnowaniu roślin". Z sukcesem.

Najprościej określić - realizm magiczny we wschodnim wydaniu. Mamy więc Karpaty Ukraińskie z ich kosmogonią, wizją historii i smaków (dżin z latającymi mrówkami i kawę z sokiem z grejpfruta). Fizyczność wychodzi poza samą siebie, ludziom przypisane są cechy właściwe innym gatunkom, a kazirodztwo wydaje być się "silniejszym niż przeznaczenie".

Czyta się smakując. Wraca się...

Zmęczyłem. Jakoś. To nie jest proza dla mnie. Nie rozumiem, może nie chcę rozumieć. Widzę formę, nie widzę dla niej powodu. To zapewne jest dane, jednym jest dane, innym nie. Mnie nie.

Zmęczyłem. Jakoś. To nie jest proza dla mnie. Nie rozumiem, może nie chcę rozumieć. Widzę formę, nie widzę dla niej powodu. To zapewne jest dane, jednym jest dane, innym nie. Mnie nie.

Jeszcze nie skończyłam, nie chcę skończyć za szybko. Sączę zdania przez cieniutka słomkę powolutku, pod parasolem wyobraźni. Jestem schowana przed innymi światami. Dotykam słów jak rzeczy na strychu, znajomych, choć już dawno zapomnianych. Ożywają we mnie struny pęknięte, które teraz prężą się jak nowe w takt zdań. Obrazy, które znam, a których tak nie widziałam nigdy
Hieronim Bosch -strzałka- Lars von Triera - strzałka - ostatnie sceny z Antychrysta.
Jestem wszędzie tam, gdzie dotyk myśli mrozi moją krew.

Posłuchajcie:
"(...) zauważył, że mechanizm snów na niczym innym nie polega, jak na łączeniu dobrze znanych elementów według zasad nieznanej logiki - tego, co w pojedynczym krajobrazie byłoby niemożliwe. Oznaczało to, że kluczem do tejże logiki jest łączenie krajobrazów. Najważniejsza jest kolejność łączenia. Jeśli się taki łączony krajobraz wykoncypuje, to zaludni się on automatycznie. A wtedy już wszystkie postaci nabędą nietypowych cech. I - co najważniejsze - postaci te wypełnią przestrzeń bardzo gęsto. Nieodpowiednia kolejność gęsta"
Taras Prochaśko Niezwykli wyd. Czarne str. 72

albo:

"Miłość nie przewiduje wzajemności, powiedziała Anna, i Sebastian milczał, bo uświadomił sobie, że odpowiedź też nie jest jej potrzebna. Wydało mu się, że coś się w świecie poruszyło, że on sam naruszył świat. I choć miłość nie ma przyszłości, nie dopuszcza wykorzystania czasu przyszłego, wyłącznie z Anną był w stanie wyobrazić sobie siebie na starość"
tamże str. 88
http://deainhortus.blogspot.com/

Jeszcze nie skończyłam, nie chcę skończyć za szybko. Sączę zdania przez cieniutka słomkę powolutku, pod parasolem wyobraźni. Jestem schowana przed innymi światami. Dotykam słów jak rzeczy na strychu, znajomych, choć już dawno zapomnianych. Ożywają we mnie struny pęknięte, które teraz prężą się jak nowe w takt zdań. Obrazy, które znam, a których tak nie widziałam...

"Niezwykli" to książka niezwykła. Taki realizm magiczny we wschodnim wydaniu. Mniej widowiskowy, ale jakby bardziej mistyczny.

"Niezwykli" to książka niezwykła. Taki realizm magiczny we wschodnim wydaniu. Mniej widowiskowy, ale jakby bardziej mistyczny.

Tak jak w opisie - dziwna historia o dziwnej rodzinie. Nie oceniam, bo nawet nie wiem jak. Sama koncepcja niezwykłych dosyć ciekawa, chociaż to postaci drugo czy nawet trzecioplanowe.

Tak jak w opisie - dziwna historia o dziwnej rodzinie. Nie oceniam, bo nawet nie wiem jak. Sama koncepcja niezwykłych dosyć ciekawa, chociaż to postaci drugo czy nawet trzecioplanowe.