Mam problem z tą książką. Gdy ją po raz pierwszy czytałam, byłam bardzo, bardzo młoda i niezbyt krytycznie podchodziłam do tego, co czytam. Po prostu lubiłam czytać i nie byłam zbyt wybredna. Poza tym przedstawiono mi ją jako ważną i wartościową. Wprawdzie nie przejęłam się nią jakoś bardzo, nie na tyle, by wprowadzać w życie zalecenia (zresztą tam nie ma konkretów),ale na swój sposób... podobała mi się? Zgadzałam się tymi, co mi ją podsunęli, że ważna? Na tyle podobała mi się, że ją poleciłam dalej. Książka jest napisana ładnym językiem, dość wciągająca, na swój sposób magiczna. I na tym plusy się kończą. Trzy gwiazdki z sentymentu.
Po latach, zebraniu własnych doświadczeń i zobaczeniu trochę świata nie mogę pozbyć się wrażenia, że to utopia, fantasy, romantyczne marzenia o wspaniałej przeszłości i niesamowitej przyszłości, będącej niemal na wyciągnięcie ręki (odnoszę się do całej serii, nie tylko do pierwszego tomu). Książka jest tak romantyczna, wręcz romantyzująca pewne postawy, zachowania, usprawiedliwiającą je, że aż mnie zatyka. Nie mogę pozbyć się myśli, że ta ach, piękna, zwiewna, gibka, cudowna Anastazja właściwie zmanipulowała Władimira, przesypiając się z nim i po fakcie informując, że tak właściwie to mają razem dziecko. Nie powiedziałabym wprawdzie, że jest on całkowicie niewinną ofiarą, jednak no takie podejście do tworzenia związku nie bardzo mi odpowiada... odnoszę się do całego cyklu.

Mam problem z tą książką. Gdy ją po raz pierwszy czytałam, byłam bardzo, bardzo młoda i niezbyt krytycznie podchodziłam do tego, co czytam. Po prostu lubiłam czytać i nie byłam zbyt wybredna. Poza tym przedstawiono mi ją jako ważną i wartościową. Wprawdzie nie przejęłam się nią jakoś bardzo, nie na tyle, by wprowadzać w życie zalecenia (zresztą tam nie ma konkretów),ale na...

Może nie jest to jakoś wybitnie napisane ale tutaj liczy się sam przekaz

Może nie jest to jakoś wybitnie napisane ale tutaj liczy się sam przekaz

Nie wierzę w tę historię, nie wierzę że rosyjski biznesmen naprawdę znajduje piękną i mądrą Anastazję żyjącą w głuchej tajdze. Jednak według autora historia jest rzeczywista. Ja odbieram ją jedynie jako bajkę dla dorosłych. Historia momentami niesamowicie irytująca w swojej naiwności, sprawiająca że ma się ochotę zamknąć książkę i już do niej nie wracać. Jednak jest w niej coś, co powoduje że czyta się dalej. Pojawiają się myśli, skłaniające do refleksji, do spojrzenia na naszą rzeczywistość od strony duchowej, do zrozumienia jak wielką wartością i jakie miejsce w naszym życiu zajmuje natura.
Z ciekawości sięgnę po drugi tom.

Nie wierzę w tę historię, nie wierzę że rosyjski biznesmen naprawdę znajduje piękną i mądrą Anastazję żyjącą w głuchej tajdze. Jednak według autora historia jest rzeczywista. Ja odbieram ją jedynie jako bajkę dla dorosłych. Historia momentami niesamowicie irytująca w swojej naiwności, sprawiająca że ma się ochotę zamknąć książkę i już do niej nie wracać. Jednak jest w niej...

Bardzo, bardzo ciężko jest mi ocenić tę książkę. Z jednej strony prawdy w niej zawarte to skarb nad skarby. Słowa Anastazji są tym o czym powinien usłyszeć cały świat. Z drugiej zaś, cała ta historia mnie mierzi. Przegadana o pierdołach. Oczywiście chcę podkreślić, że czytelnicy którzy sięgają po te pozycje raczej zdają sobie sprawę z głównego przekazu tej książki. Ja osobiście jestem i żyję w zgodzie z przesłaniem Anastazji. I tutaj prawdopodobnie pojawia się ten zgrzyt. Za mało treści. Za mało konkretów, co możemy więcej robić, aby uleczyć świat. Na to liczyłam biorąc ją do ręki, a nie na smętne miłosne wywody z ciążą w tle.

Bardzo, bardzo ciężko jest mi ocenić tę książkę. Z jednej strony prawdy w niej zawarte to skarb nad skarby. Słowa Anastazji są tym o czym powinien usłyszeć cały świat. Z drugiej zaś, cała ta historia mnie mierzi. Przegadana o pierdołach. Oczywiście chcę podkreślić, że czytelnicy którzy sięgają po te pozycje raczej zdają sobie sprawę z głównego przekazu tej książki. Ja...

Po tym jak zdradził żonę, odechciało mi się czytać, a i po tym jak stójkę na karku niedźwiedzia zrobiła...

Edit

Zmieniłam zdanie. Trzeba się przemoc i czytać dalej chociażby tylko po to by pobyć jak najdłużej bliżej natury. 🤔 Hihi 😂 wysoko nie ocenię za to bajdurzenie, czarodziejskie dzieci i moce nie z tej ziemi. Serio ktoś w to wierzy?

Czytam 5 część i nazwisko Niemca jest tu w książce złe. Leonard Hochenegg jest prawidłowo.
6czesc póki co najgorsza, stek bzdur jakim wspaniałym krajem jest Rosja, albo jak wspiera ja papież...a o 11 września i Buschu to juz płakałam ze smiechu

Po tym jak zdradził żonę, odechciało mi się czytać, a i po tym jak stójkę na karku niedźwiedzia zrobiła...

Edit

Zmieniłam zdanie. Trzeba się przemoc i czytać dalej chociażby tylko po to by pobyć jak najdłużej bliżej natury. 🤔 Hihi 😂 wysoko nie ocenię za to bajdurzenie, czarodziejskie dzieci i moce nie z tej ziemi. Serio ktoś w to wierzy?

Czytam 5 część i nazwisko Niemca...

Jeżeli książka w jakikolwiek sposób przykuła Twoja uwagę, to po prostu po nią sięgnij. Jest warta uwagi. Lekka i przyjemna. Nawet jeżeli nie zgadzasz się z nią to mimo wszystko myślami będziesz wracać do jej treści.

Polecam

Jeżeli książka w jakikolwiek sposób przykuła Twoja uwagę, to po prostu po nią sięgnij. Jest warta uwagi. Lekka i przyjemna. Nawet jeżeli nie zgadzasz się z nią to mimo wszystko myślami będziesz wracać do jej treści.

Polecam

Mam z tą książką problem i dużo mieszanych uczuć.

Najbardziej przeszkadza mi w niej osoba samego autora. Ograniczony, próżny, roszczeniowy, nastawiony na zysk z ze wszystkiego, co go otacza. Choć niezadowolony, to zostaje w tej tajdze razem z dziewczyną, na której się wyładowuje. Raz oczekuje pokazów nadprzyrodzonej zdolności, innym wyzywa od szarlatanek.
Osoba tytułowej Anastazji jest zupełnie przesadzona, piękna, gładka i powabna a do tego na zagój inteligentna. Sama interesuję się tematem energii, to oraz temat bliskości człowieka z naturą jest dla mnie ważny, jednak myśl przewodnia mówiąca, że wszystkie zwierzęta i rośliny mają służyć człowiekowi jest co najmniej przesadzona. Wygląda na to, że już człowiek pierwotny o tym zapomniał, bo polował, budował sobie schronienie i narzędzia udoskonalając je, aż do czasów współczesnych.

Mam z tą książką problem i dużo mieszanych uczuć.

Najbardziej przeszkadza mi w niej osoba samego autora. Ograniczony, próżny, roszczeniowy, nastawiony na zysk z ze wszystkiego, co go otacza. Choć niezadowolony, to zostaje w tej tajdze razem z dziewczyną, na której się wyładowuje. Raz oczekuje pokazów nadprzyrodzonej zdolności, innym wyzywa od szarlatanek.
Osoba tytułowej...

Książkę dostałam od koleżanki która zakochała się w całej serii. Przeczytałam najpierw opinie i może dlatego nastawiłam się na tę magię płynącą ze słów i opowieści. Niestety... nie byłam w stanie się nią zafascynować ani zakochać. Może dlatego, że od lat siedzę w rozwoju osobistym i duchowym i nic nowego tak książka nie wniosła do mojego życia. Wychowałam się na wsi i mam głębokie połączenie z natura dlatego spodziewałam się, że zakocham się w tych mądrościach... a tu nic.

Książkę dostałam od koleżanki która zakochała się w całej serii. Przeczytałam najpierw opinie i może dlatego nastawiłam się na tę magię płynącą ze słów i opowieści. Niestety... nie byłam w stanie się nią zafascynować ani zakochać. Może dlatego, że od lat siedzę w rozwoju osobistym i duchowym i nic nowego tak książka nie wniosła do mojego życia. Wychowałam się na wsi i mam...

Po „Anastazję” Władimira Merge sięgnęłam zaintrygowana skrajnymi opiniami w sieci. Władimir Megre jest rosyjskim przedsiębiorcą i pisarzem. Jest autorem cyklu "Dzwoniące cedry Rosji". Zajmował się organizowaniem ekspedycji handlowych na rzece Ob. Podczas jednej z takich ekspedycji spotkał w tajdze pustelnicę Anastazję, która zainspirowała go do 10. tomów tworzących serię.
Wśród czytelników cyklu narodził się ruch mający na celu tworzenie własnych "rodowych siedlisk". Stwierdziłam, że może być ciekawie, zwłaszcza gdy przeczytałam opis pierwszego tomu.

"Anastazja", jest to pierwsza książka z serii "Dzwoniące Cedry Rosji", opowiada o tym, jaka przygoda spotkała Władimira Megre podczas jego podróży handlowej w 1995 roku po rzece Ob, po tajdze Syberyjskiej, gdzie spotkał się z fenomenalnym zjawiskiem, jak dzwoniące drzewa cedrowe. Spędził ON trzy dni z kobietą o imieniu Anastazja, która, opowiedziała mu prawdę o wychowywaniu dzieci, seksualności ludzkiej, jego zachowaniach, religii i wielu innych rzeczach istotnych dla życia ludzkości. Jej słowa tak bardzo wpłynęły na Władimira i zmusiły go do tak głębokich refleksji, że po powrocie do Moskwy napisał książkę w której opisał to, co mu się przydarzyło. 

Prawdę mówiąc rzadko zdarza się, bym po skończeniu lektury nie wiedziała co napisać. Zwłaszcza, że od ciotki pożyczyłam cały cykl. Nie obraźcie się ale dla mnie to jakaś masakra. Facet udaje się do syberyjskiej tajgi, gdzie poznaje żyjącą w samotności dziewczynę. Zapładnia ją a potem wdają się w filozoficzne dysputy. Nawet po kilku lampkach wina ciężko było mi pojąć o co tu chodzi. Ok, fajnie jest główne przesłanie bo chodzi o zbliżenie człowieka z przyrodą Ale to wszystko jest tak odrealnione... Lubię fantasty ale nie przeginajmy. Tym bardziej nie trawie bohaterów – facet chyba ma problemy sam ze sobą a dziewczyna jest niesamowicie przemądrzała i na wszystkim zna się najlepiej..

Ogólnie rzecz biorąc odradzałabym sięgnięcie po tą pozycję. Chyba, że ktoś jest fanem zawikłanych dysput filozoficznych. Sama pewnie spróbuję zmierzyć się z kolejnym tomem ale co z tego wyjdzie to zobaczymy...

Po „Anastazję” Władimira Merge sięgnęłam zaintrygowana skrajnymi opiniami w sieci. Władimir Megre jest rosyjskim przedsiębiorcą i pisarzem. Jest autorem cyklu "Dzwoniące cedry Rosji". Zajmował się organizowaniem ekspedycji handlowych na rzece Ob. Podczas jednej z takich ekspedycji spotkał w tajdze pustelnicę Anastazję, która zainspirowała go do 10. tomów tworzących...

wow :)

wow :)