O książce napisano już wszystko. Że to nie kryminał ani sensacja a powieść o samotności starego człowieka. Czy w Europie XXI wieku, możliwe jest obcięcie zdrowej ręki podczas operacji? A gdzie procedury, dokumentacja, badanie, drugi lekarz przy zabiegu? Można to było logiczniej rozwiązać.
A samo wydanie książki. Czy korekta jest fikcją? Pomijam kilka zwykłych literówek, które wyłapuje czytelnik a nie zrobiły tego dwie panie korektorki. Ale zdanie że "strasznie się cieszę". Strasznie to można się bać. Ale cieszyć, że aż strach? Kilka kartek później "zamatować czarną królową". Tłumaczka tak napisała a korekta zaklepała?

O książce napisano już wszystko. Że to nie kryminał ani sensacja a powieść o samotności starego człowieka. Czy w Europie XXI wieku, możliwe jest obcięcie zdrowej ręki podczas operacji? A gdzie procedury, dokumentacja, badanie, drugi lekarz przy zabiegu? Można to było logiczniej rozwiązać.
A samo wydanie książki. Czy korekta jest fikcją? Pomijam kilka zwykłych literówek,...

Sięgnęłam po tą książkę jako kontynuację "Włoskich Butów", ale o ile w tamtej działo się niewiele, w tej nie dzieje się nic. Zazwyczaj pasuje mi niespieszny styl pisania Mankella, ale w tej książce było już tego za dużo - książka wlokła się jak flaki z olejem. Wszystko było tak senne i powolne, że trudno było powstrzymać się od ziewania. Mimo, że wydarzył się pożar, zagraniczna podróż, może nawet miłość, to wszystko było tak przedstawione, że w ogóle nie wywoływało emocji. Główny bohater, choć zdrowy jak ryba, ciągle myśli o przemijaniu i podsumowuje swoje życie, jakby był już na łożu śmierci. Było to dla mnie o tyle wzruszające, że czuło się na każdej stronie, że Federikiem Wellinem jest Henning Mankell, bo tak dużo o śmierci może myśleć tylko ktoś, komu śmierć zagląda w oczy i kto jest tego świadom. Nadal polecam Mankella, ale w kryminałach, niekoniecznie w "Szwedzkich Kaloszach". Chyba, że na zaśnięcie.

Sięgnęłam po tą książkę jako kontynuację "Włoskich Butów", ale o ile w tamtej działo się niewiele, w tej nie dzieje się nic. Zazwyczaj pasuje mi niespieszny styl pisania Mankella, ale w tej książce było już tego za dużo - książka wlokła się jak flaki z olejem. Wszystko było tak senne i powolne, że trudno było powstrzymać się od ziewania. Mimo, że wydarzył się pożar,...

Druga część sagi o Fredericku Welinie. Według mnie lepsza od "Włoskich butów". Łączy surowość i zimno szwedzkiej prowincji z zachłannością paryskich kawiarenek i hotelików. No i oczywiście tematy miłości, przynależności, samotności i szaleństwa są nieobce tej książce. Odrobinę za wolna narracja dodaje uroku lekturze i sprzyja powolnej kontemplacji.

Druga część sagi o Fredericku Welinie. Według mnie lepsza od "Włoskich butów". Łączy surowość i zimno szwedzkiej prowincji z zachłannością paryskich kawiarenek i hotelików. No i oczywiście tematy miłości, przynależności, samotności i szaleństwa są nieobce tej książce. Odrobinę za wolna narracja dodaje uroku lekturze i sprzyja powolnej kontemplacji.

Mam słabość do skandynawskich autorów. Jeśli jakąś powieść, kryminał czy thriller wyszedł spod pióra Szweda, Norwega, Fina czy Duńczyka, to ja jestem zawsze urzeczona i pochłonięta.
Tym razem było podobnie, choć zupełnie czegoś innego spowiedziewałam się po tej książce.
Sama historia jest dość banalna, przewidywalna, prosta, ale mimo to wciągająca. Zachwyciły mi opisy wysp, jesieni i zimy oraz życia w przyportowym miasteczku.
Całość fabuły osnuta jest wokół emerytowanego lekarza, siedemdziesięciolatka, który odczuwa samotność, wspomina dawne lata, marzy o miłości i który w ostatniej chwili ratuje się z płonącego domu.

Mam słabość do skandynawskich autorów. Jeśli jakąś powieść, kryminał czy thriller wyszedł spod pióra Szweda, Norwega, Fina czy Duńczyka, to ja jestem zawsze urzeczona i pochłonięta.
Tym razem było podobnie, choć zupełnie czegoś innego spowiedziewałam się po tej książce.
Sama historia jest dość banalna, przewidywalna, prosta, ale mimo to wciągająca. Zachwyciły mi opisy...

Kolejna niekryminalna książka autora, czyli druga odsłona z Frederikiem Welinem w roli głównej. Jest to opowieść luźno powiązana z "Włoskimi butami", a rzecz dzieje się osiem lat pozniej.

Pewnej nocy płonie dom Frederika, ten ledwo uchodzi cało, niestety wszystko spłonęło, została mu jedynie stojąca obok przyczepa.
Fachowcy stwierdzają podpalenie, sprawcy brak, więc podejrzanym zostaje sam Welin.

Pomijając ten wątek to generalnie jest to powieść obyczajowa, niespieszna, trochę nostalgiczna, trochę melancholijna opowieść o samotności, przemijaniu, i o starości.
Welin w tej opowieści wraca do wydarzeń z przeszłości, wspomina młode lata, co pozwoliło mi go lepiej poznać. Jak w pierwszej części go nie polubiłam, tak w tej pomimo jego uprzedzeń i dziwactw (kto z nas ich nie ma?) zapałałam do niego sympatią.
Mam wrażenie, że w tej książce działo się mniej niż w poprzedniej, a jednak chyba podobała mi się bardziej. Może wynika to z tego, że obie jednak tworzą pewną całość. Poza postaciami, które znałam już z wcześniejszej, doszły nowe, tak jak i wątki jedne są kontynuacją a inne nie.

Książkę polecam. Warto przeczytać i zastanowić się jak Frederic "czy szukamy w innych odbicia samych siebie?"

Kolejna niekryminalna książka autora, czyli druga odsłona z Frederikiem Welinem w roli głównej. Jest to opowieść luźno powiązana z "Włoskimi butami", a rzecz dzieje się osiem lat pozniej.

Pewnej nocy płonie dom Frederika, ten ledwo uchodzi cało, niestety wszystko spłonęło, została mu jedynie stojąca obok przyczepa.
Fachowcy stwierdzają podpalenie, sprawcy brak, więc...

Niezwykle szczera opowieść o nieudanym życiu , rozliczaniu się z przeszłością i nierobieniu nic. Polecam , napewno nie dla młodych odbiorców. Dużo mądrych przemyśleń. W żadnym wypadku nie jest nudna, prowokuje do dyskusji i ocen.

Niezwykle szczera opowieść o nieudanym życiu , rozliczaniu się z przeszłością i nierobieniu nic. Polecam , napewno nie dla młodych odbiorców. Dużo mądrych przemyśleń. W żadnym wypadku nie jest nudna, prowokuje do dyskusji i ocen.

Kupiłam tę książkę na wyprzedaży w bibliotece publicznej. Skusiłam się, bo kosztowała tylko pięć złotych. Wiedziałam, że Mankell jest autorem kryminałów, a ja za nimi nie przepadam – w ogóle nie obchodzi mnie kto zabił (sic!). Ale, jak się okazało, to nie był kryminał. Książka jest luźną kontynuacją „Włoskich butów” pióra tegoż autora. To opowieść o siedemdziesięcioletnim, emerytowanym chirurgu, który w wyniku tragicznej, zawodowej pomyłki uciekł od świata i zamieszkał na małej, szwedzkiej wyspie. Z jednej strony to opowieść o mieszkańcach tej zamkniętej, wyspiarskiej społeczności i o mrocznych wydarzeniach, które nią wstrząsnęły. Z drugiej strony to opowieść o starzeniu się, nieuchronności śmierci i sensie (bezsensie?) życia. Ale tak naprawdę zachwyciła mnie sama narracja. Język Mankella jest prosty, oszczędny a zarazem mięsisty. Nie ma tam niepotrzebnych zdań. Czuły narrator wnikliwie obserwuje na pozór nudną rzeczywistość zagubionego, szwedzkiego archipelagu i poczynania jego zwyczajnych - niezwyczajnych mieszkańców. Mankell w kilku zdaniach potrafi przekazać to, co innemu pisarzowi mogłoby zająć kilka stron. Zachwycił mnie na przykład ten fragment: „Jadąc przez opustoszałe osiedle, pomyślałem, że znalazłem się w sztucznej scenerii jakiegoś filmu, który nigdy nie zostanie nakręcony. Wyobraziłem sobie, że wszyscy, którzy tu mieszkają, noszą przy sobie klaps filmowy z nadzieją, że pewnego dnia nareszcie będą mogli go użyć”. Ładne, prawda?

Kupiłam tę książkę na wyprzedaży w bibliotece publicznej. Skusiłam się, bo kosztowała tylko pięć złotych. Wiedziałam, że Mankell jest autorem kryminałów, a ja za nimi nie przepadam – w ogóle nie obchodzi mnie kto zabił (sic!). Ale, jak się okazało, to nie był kryminał. Książka jest luźną kontynuacją „Włoskich butów” pióra tegoż autora. To opowieść o siedemdziesięcioletnim,...

Ani to kryminał, a tym bardziej sensacja czy thriller. Ten kto przyznaje/zatwierdza te kategorie chyba nigdy nie czyta książki, tylko często jedynie mylące opisy od wydawcy.
Same "Szwedzkie kalosze" równie melancholijne i flegmatyczne, co "Włoskie buty". Dużo rozkmin starego dziadka, nieco ciekawszej treści, kiedy akcja przenosi się na kilka rozdziałów do Paryża. Ogólnie, nie wiem czy polecam. Na razie muszę odpocząć od Mankella, bo mnie dość mocno wynudził.

Ani to kryminał, a tym bardziej sensacja czy thriller. Ten kto przyznaje/zatwierdza te kategorie chyba nigdy nie czyta książki, tylko często jedynie mylące opisy od wydawcy.
Same "Szwedzkie kalosze" równie melancholijne i flegmatyczne, co "Włoskie buty". Dużo rozkmin starego dziadka, nieco ciekawszej treści, kiedy akcja przenosi się na kilka rozdziałów do Paryża. Ogólnie,...

Oj namęczon żem niemało po tej lekturze, oj namęczon… Zapach surstromming jest jeno silniejszy od tego czegoś stąd dwie gwiazdy ode mnie.
To jakoby Cierpienia starego Wertera, ale one byłyby znacznie bardziej żwawe od tego czegoś.
W poszukiwaniu straconego sensu trwało ze mną, sam dziwię się co się ze mną działo podczas czytania tego czegoś miast rzucenia tego wprost we wraży ogień płonącego domu głównego bohatera.

Oj namęczon żem niemało po tej lekturze, oj namęczon… Zapach surstromming jest jeno silniejszy od tego czegoś stąd dwie gwiazdy ode mnie.
To jakoby Cierpienia starego Wertera, ale one byłyby znacznie bardziej żwawe od tego czegoś.
W poszukiwaniu straconego sensu trwało ze mną, sam dziwię się co się ze mną działo podczas czytania tego czegoś miast rzucenia tego wprost we...

Niestety ostatnia, bardzo dobra powieść Henninga Mankella.

Niestety ostatnia, bardzo dobra powieść Henninga Mankella.