Nie wiedzą, co czynią

Początek nie reprezentuje niczego szczególnego. Przyznam, że bardziej rozczarowuje niż wciąga. Sugeruje, iż książka jest typową obyczajową historią o relacjach małżeńskich w nowoczesnym świecie par kulturowo mieszanych. Jakie mogą istnieć problemy, gdy jedno z małżonków jest Amerykaninem, a drugie przedstawicielem europejskich ludów nordyckich? Dla mnie to jak zderzenie z górą lodową. Rozumiem katusze Joego, dla którego fińskie hermetyczne społeczeństwo jest przeciwieństwem amerykańskiego stylu, opartego na otwarciu na innych, pracy zespołowej w imię osiągania lepszych wyników, gdzie ludzie wymieniają pozdrowienia na ulicy nawet jeśli się nie znają, a przede wszystkim często się odwiedzają w domach. Do tego kwestia spełnienia zawodowego, odnoszenia sukcesów, które dla bohatera tak wiele znaczą, a w Finlandii nie są miarą człowieka. Frustracja mężczyzny, typ obieżyświata, który poczuje się dobrze wszędzie wystarczy, że coś się dzieje, jest nieco spóźniona. I mimo odpowiedzialności, jaka na nim ciąży to myśl, że tak może być już zawsze, że utknął w niespełniającej jego wymogi rzeczywistości jest tak klaustrofobiczna, że musi od tego uciec.

(...)
Valtonen skupia się na bolączkach dzisiejszego świata, na tym co odbiera nam indywidualność, radość, spokój. Poczynając od technologii panoszącej się już w każdym aspekcie naszego życia, coraz większej presji na odnoszenie sukcesów, manipulacji medialnej, spychaniu etyki na margines, by osiągnąć wyższe cele, a kończąc na rosnącej agresji, nietolerancji i pozostawianiu młodych samym sobie, rozpadzie rodziny. Świat się zmienił. Chyba najbardziej ewoluował przez ostatnie trzydzieści lat, ale niestety, obrał kierunek na rozłam między bliskością, lojalnością i wspieraniem się, przy współudziale wykoślawianych wartości przodków. Te i inne problemy, które trawią społeczeństwa są tu szeroko ukazane, momentami prezentuje się nawet ich drobiazgową analizę przez co książka zyskuje na objętości, ale też sugestywnie przemawia do czytelnika.

(...)
Całość: https://nakanapie.pl/recenzje/zyjemy-samotnie-posrod-zludzen-nie-wiedza-co-czynia

Początek nie reprezentuje niczego szczególnego. Przyznam, że bardziej rozczarowuje niż wciąga. Sugeruje, iż książka jest typową obyczajową historią o relacjach małżeńskich w nowoczesnym świecie par kulturowo mieszanych. Jakie mogą istnieć problemy, gdy jedno z małżonków jest Amerykaninem, a drugie przedstawicielem europejskich ludów nordyckich? Dla mnie to jak zderzenie z...

Mnie nuzyla, wytrzymalam do 227 strony i odpuscilam. Ale wydawala sie z poczatku calkiem wciagajaca. Niestety zaczela byc nudna. A mi szkoda czasu na nudy.

Mnie nuzyla, wytrzymalam do 227 strony i odpuscilam. Ale wydawala sie z poczatku calkiem wciagajaca. Niestety zaczela byc nudna. A mi szkoda czasu na nudy.

Jedna z niewielu pozycji pokazujących na zbliżonych prawach obie strony batalii o prawa zwierząt, wraz z ich argumentami, ale bez ostatecznego rozstrzygania. A mimo wszystko - to nie ekologia jest w tej książce najważniejsza. W pogoni za własnymi (lub wpojonymi nam cudzymi) celami, ambicjami, chęcią udowodnienia czegoś sobie i innym, gubimy to co naprawdę ważne. W ich imieniu rozpętujemy lawiny konfliktów, lęków i zemsty, nie troszcząc się, czy ma to swoje uzasadnienie ani czy w ogóle przekonania są zgodne ze stanem faktycznym. W dobie reklamy, propagandy i agresywnego marketingu wytępiono wszelki indywidualizm i własne zdanie, brak nam chęci by starać się rozstrzygać cokolwiek na własną rękę, zgodnie łykając usłużnie podawane nam "fakty". Aż robi się za późno. Na wszystko.

Jedna z niewielu pozycji pokazujących na zbliżonych prawach obie strony batalii o prawa zwierząt, wraz z ich argumentami, ale bez ostatecznego rozstrzygania. A mimo wszystko - to nie ekologia jest w tej książce najważniejsza. W pogoni za własnymi (lub wpojonymi nam cudzymi) celami, ambicjami, chęcią udowodnienia czegoś sobie i innym, gubimy to co naprawdę ważne. W ich...

Bardzo dobra wciągająca książka, a zakończenie zaskakujące.

Bardzo dobra wciągająca książka, a zakończenie zaskakujące.

Jussi Valtonen „Nie wiedzą, co czynią”

Jussi Valtonen, pisarz uważny, krytyczny i zatroskany, bierze na celownik pędzący na zderzenie z murem świat i robi to naprawdę trafnie. Czuję więź pokoleniową i podobny stopień niepokoju o kierunek, w którym zmierza cywilizacja. Tylko dlaczego autor postanowił zmieścić w jednej powieści w s z y s t k i e bolączki cywilizacji? Problem z wyborem? Świadomy zamysł stworzenia opus magnum?

Nie potrzeba ponadprzeciętnej wrażliwości, żeby wskazać grzechy główne współczesności. Te z perspektywy jednostki i rodziny - wpływ nowoczesnych technologii na rozpad więzi rodzinnych, presja na sukces wykoślawiająca życiową perspektywę i rujnując a związki, konflikty międzypokoleniowe, zagubienie młodych zostawionych samym sobie, choć pozornie otoczonych troską. Te trawiące świat biznesu i mediów – wielkie korporacje w bezwzględnym wyścigu po zyski. Te ze świata nauki – dylematy etyczne zwykle spychane poza świadomość i zagłuszane deklaracjami o wyższości celów. Wreszcie te z perspektywy społecznej – nierówności, rosnąca agresja, hejt w sieci, internet na usługach terroryzmu.

Ale o ile łatwo je wymienić niemal na jednym wdechu, czynem karkołomnym jest skupienie ich wszystkich w jednej powieści z ambicją potraktowania ich z należną, pełną powagą i szeroką, krytyczną oceną, a niejednokrotnie moralizatorskim zacięciem. W efekcie powstało opasłe tomiszcze, miejscami boleśnie opuchłe od drobiazgowych analiz i dywagacji. Język psychologii przeplata się z nomenklaturą naukową, zwykły powieściowy rytm napotyka narracyjne rafy naszpikowane technicznymi bądź parenetycznymi opisami.

Szkielet powieści jest świetny. Rys psychologiczny postaci bez zarzutu. Język, póki nie utykał na wspomnianych rafach, bardzo plastyczny, wręcz błyskotliwy. Do tego mistrzowsko pokazane różnice kulturowe między Finlandią i Ameryką, celowo odniesione do stereotypów i brutalnie obnażające niewygodną prawdę, że te nie wzięły się znikąd. To wszystko atuty, które dawały szansę na powieściowy majstersztyk, zabił ją jednak grzech nieumiarkowania.

Mimo wszystko warto. Dla misternie wiedzionej przez fabułę myśli przewodniej, uderzającej z wielką siłą w scenie końcowej. To nie różnice między nami są problemem - pokoleń, pochodzenia, możliwości, aspiracji, celów czy interesów, lecz brak gotowości wyjścia poza własną perspektywę, spojrzenia na siebie i świat oczami innych, chęci wysłuchania i zrozumienia. Myśli zawstydzającej w swej oczywistości. I dla tego zawstydzenia warto.

Jussi Valtonen „Nie wiedzą, co czynią”

Jussi Valtonen, pisarz uważny, krytyczny i zatroskany, bierze na celownik pędzący na zderzenie z murem świat i robi to naprawdę trafnie. Czuję więź pokoleniową i podobny stopień niepokoju o kierunek, w którym zmierza cywilizacja. Tylko dlaczego autor postanowił zmieścić w jednej powieści w s z y s t k i e bolączki cywilizacji?...

Początek książki dość fabularny. Końcowa scena dość długo się ciągnie ale warta przeczytania!
Książka którą teraz czytam przy szerokich opisach w tej książce brzmi jak opowiadanie. Do tego dość krótkie.

Początek książki dość fabularny. Końcowa scena dość długo się ciągnie ale warta przeczytania!
Książka którą teraz czytam przy szerokich opisach w tej książce brzmi jak opowiadanie. Do tego dość krótkie.

Początek ciekawy, ale im dalej tym gorzej. Bez polotu, bałagan, dużo wątków. Nie podobała mi sie

Początek ciekawy, ale im dalej tym gorzej. Bez polotu, bałagan, dużo wątków. Nie podobała mi sie

Pierwsze, co nasunęło mi się jeszcze podczas czytania tej powieści (czy też momentami manifestu) to przysłowiowy przerost formy nad treścią. Spokojnie połowy tekstu mogłoby nie być i nikt by nie zauważył. Na dowód tego wspomnę tylko, że ostatnia scena rozciąga się, o zgrozo, na 100 stron ...
Mam wrażenie, że autora ta powieść przerosła. Za dużo wątków zostało tu poruszonych, zbyt wiele problemów świata. Godnym docenienia jest fakt, że Valtonen zdecydował się na taką, a nie inną tematykę. Warto uświadamiać społeczeństwo, w jak beznadziejnym kierunku zmierza. Jednak nie można go zasypywać ogromem zła i ... tekstu.
Ponadto, wydaje mi się, że autor nie do końca przemyślał sobie, wokół kogo ma się toczyć cała akcja. Na początku byłam pewna, że główną bohaterką jest Alina. Później uwaga została skierowana na Joe'm, aby na skończyć na ich synie Samuelu. Myślę, że Valtonen pogubił się w tej kreacji postaci, prawdopodobnie zmieniając kilkukrotnie koncepcję w trakcie pisania, czego skutki są takie - brak głównego bohatera powieści i nijakość postaci.
Nie zmienia to faktu, że ta pozycja może otworzyć oczy, dać do myślenia i jest to książka wartościowa. Nie aż tak wartościowa, jak pewnie chciałby tego sam autor, ale jednak...

Pierwsze, co nasunęło mi się jeszcze podczas czytania tej powieści (czy też momentami manifestu) to przysłowiowy przerost formy nad treścią. Spokojnie połowy tekstu mogłoby nie być i nikt by nie zauważył. Na dowód tego wspomnę tylko, że ostatnia scena rozciąga się, o zgrozo, na 100 stron ...
Mam wrażenie, że autora ta powieść przerosła. Za dużo wątków zostało tu...

Bardzo wciągająca fabuła - pełna stereotypów, płytkiego postrzegania drugiego człowieka - jest to oczywiście celowy zabieg. Pokazuje, jak bardzo krzywdzące są takie społeczne stereotypy. Historia o miłości, próbie odnalezienia swoich korzeni przez syna bohaterki. Trochę zbyt wiele wątków, za co odejmuję gwiazdkę. Bohaterzy w nich giną.

Bardzo wciągająca fabuła - pełna stereotypów, płytkiego postrzegania drugiego człowieka - jest to oczywiście celowy zabieg. Pokazuje, jak bardzo krzywdzące są takie społeczne stereotypy. Historia o miłości, próbie odnalezienia swoich korzeni przez syna bohaterki. Trochę zbyt wiele wątków, za co odejmuję gwiazdkę. Bohaterzy w nich giną.

Ta powieść jest doskonała na każdym poziomie. Aktualna i poruszająca te naprawdę palące problemy współczesnego świata, a jednocześnie opowiadająca o ojcach i synach, matkach i synach, rodzicach i dzieciach. I o tym, jacy jesteśmy. Gorzkie, smutne choć momentami zabawne. Polecam bardzo mocno.

Ta powieść jest doskonała na każdym poziomie. Aktualna i poruszająca te naprawdę palące problemy współczesnego świata, a jednocześnie opowiadająca o ojcach i synach, matkach i synach, rodzicach i dzieciach. I o tym, jacy jesteśmy. Gorzkie, smutne choć momentami zabawne. Polecam bardzo mocno.