Pirania na kolację. 1405 dni w podróży dookoła świata

Całkiem przyjemna książka o 4-letniej podróży dwójki ludzi dookoła świata. Na początku czytało mi się ją kiepsko, gdyż wszystkie wiadomości dotyczące kultury, jedzenia oraz miejsc i krajów Ameryki Południowej znałam już z innych tego typu książek, reportaży i programów tv.
Wciągnęła mnie dopiero od momentu rozpoczęcia podróży jachtostopem, czyli mniej więcej od jej połowy.

Czyta się lekko i przyjemnie, miejscami zabawnie, ale też z adrenaliną. Opowieści z podróży są dobrze wyważone, wszystkiego jest tyle ile powinno być. Jedynie do czego mogę się przyczepić i co mi zaczęło w pewnym momencie przeszkadzać to ilość i nadmierna jakość opisów glutów z nosa i flegm.

Całkiem przyjemna książka o 4-letniej podróży dwójki ludzi dookoła świata. Na początku czytało mi się ją kiepsko, gdyż wszystkie wiadomości dotyczące kultury, jedzenia oraz miejsc i krajów Ameryki Południowej znałam już z innych tego typu książek, reportaży i programów tv.
Wciągnęła mnie dopiero od momentu rozpoczęcia podróży jachtostopem, czyli mniej więcej od jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę kupiłem buszując po wyprzedażach w księgarni internetowej i zaskoczyła mnie pozytywnie. Autorka zamknęła 4-letnia podróż w nieco ponad 400 stronach. Wiadomo - można było pisać i 1000 stron, ale zachowała równowagę pomiędzy objętością a tym co chciała przekazać.

Czyta się lekko, przyjemnie, ciekawie. Nie ma dłużyzn, jest też trochę humoru. Polecam.

Książkę kupiłem buszując po wyprzedażach w księgarni internetowej i zaskoczyła mnie pozytywnie. Autorka zamknęła 4-letnia podróż w nieco ponad 400 stronach. Wiadomo - można było pisać i 1000 stron, ale zachowała równowagę pomiędzy objętością a tym co chciała przekazać.

Czyta się lekko, przyjemnie, ciekawie. Nie ma dłużyzn, jest też trochę humoru. Polecam.

Pokaż mimo to

Książek o podróży dookoła świata powstało już wiele, ale niewiele z nich jest napisane tak fajnym językiem i z takim świetnym wyborem najciekawszych historii - przekrój przez 4 lata to trudne zadanie, a tu udane w 100%. Gratulacje dla autorki - za samą podróż i tak trafne jej opisanie!

Książek o podróży dookoła świata powstało już wiele, ale niewiele z nich jest napisane tak fajnym językiem i z takim świetnym wyborem najciekawszych historii - przekrój przez 4 lata to trudne zadanie, a tu udane w 100%. Gratulacje dla autorki - za samą podróż i tak trafne jej opisanie!

Pokaż mimo to

(...)

"A gdyby tak zmienić coś w swoim życiu? A gdyby tak zmienić wszystko, przewrócić poukładany świat do góry nogami? Nie iść na żadne kompromisy. Rzucić pracę, sprzedać, co tylko da się sprzedać i nie przejmować się zbytnio tym, co będzie za rok czy dwa. Uwolnić się od tej rutyny i przewidywalności, od tego schematu, kredytów, kariery, rachunków. Doskonale wiedziałam, jak to zrobić, musiałam jeszcze tylko przekonać Tomasza. (…) – Powinniśmy wyjechać w podróż dookoła świata. (…) niespełna rok po naszej rozmowie o podróży stanęliśmy na Lotnisku im. Fryderyka Chopina w Warszawie z biletem w jedną stronę do Newark, NY, USA."

Trudno okiełznać myślą człowieka XXI wieku wizję zrobienia kroku w tak niepewną przyszłość, gdy na co dzień kroczy się po pozorach gruntu pewnego, o jasno wytyczonych ścieżkach. Mówi się, że żyjemy w świecie pełnym wyzwań… A który świat taki nie był? Świat prehistorycznych koczowników? Świat średniowiecznych rycerzy i bestialskich krucjat? Świat renesansowych odkryć rewidujących ludzkie pojęcie o Ziemi i kosmosie? Świat XIX-wiecznej rewolucji przemysłowej? I wreszcie – świat dwóch wojen światowych?! Który z nich nie był pełen wyzwań, lecz zapewniał rutynę, bezpieczeństwo, pewność jutra? Ludzkość zawsze była w ruchu, w tym czy innym sensie. Z takim atawizmem we krwi, z taką historią ludzkości, której geny nosimy każdego dnia życiowymi ścieżkami, nic dziwnego, że przynajmniej jedna strona naszej natury szuka schematów, które dają oparcie – chociaż względne poczucie bezpieczeństwa, znajomość własnej sytuacji i minimalizację niespodzianek; przynajmniej tych na skalę wywrotową. Nic też dziwnego, że druga strona naszej natury nie potrafi na tej względnej stabilizacji poprzestać. Ruch towarzyszył nam przez miliony lat, uzależniał… Gdy próbujemy go odstawić, niektórych z nas dopada delirium.

Czy więc tak naprawdę można dziwić się ruchom zmierzającym do uwolnienia się od stacjonarnego trybu życia? Można nie dowierzać logistyce – uwikłanie w stosunki pracy, stosunki rodzinno-matrymonialne, zobowiązania finansowe, terminowe, kontraktowe i wiele innych rodzajów uwikłań czynią takie ruchy jeszcze bardziej niewyobrażalnymi. Do tego ta niepewność jutra i zakwestionowanie posiadania czegokolwiek, choćby małego kawałka podłogi, w świecie, w którym standardem jest mierzenie osiągnięć życiowych słowem „mam” – mam mieszkanie, samochód, nowego laptopa, telefon na abonament, zmywarkę, a może i już nawet samosprzątający odkurzacz; umowę na czas nieokreślony (jeśli kto farciarz!), szansę na awans/podwyżkę, ludzi pod sobą, obowiązki i przywileje, wykształcenie, doświadczenie zawodowe, osiągnięcia, zaufanie szefa… Wszystko to składa się na dwie opcje postrzegania ludzi, którzy rzeczywiście rzucają wszystko i ruszają przed siebie z biletem w jedną stronę – można nazwać ich szalonymi albo podziwiać. Względnie jedno i drugie jednocześnie.

Podróż Magdy i Tomasza dookoła świata trwała 1405 dni (to blisko 4 lata!) i zaowocowała książką "Pirania na kolację". Są w niej opisane liczne przygody włóczęgów tanim kosztem, sypiających u przypadkowych ludzi, pod namiotem lub w starym samochodzie, przemierzających odległości a to w owym wehikule, a to na rozpadającym się motorze, a to na rowerach. Mamy tu egzotyczne miejsca, mniej i bardziej życzliwych ludzi, potrawy, których nie wypada nie zjeść i – przede wszystkim – wszelkie trudy i zachwyty zdeterminowanych wędrowców. Walory krajoznawcze (a nawet światoznawcze!) przyznaję książce dość wysokie; motywacyjne również. Jeśli jednak ktoś myśli o podróży w kategoriach doskonalenia duchowego i takiego charakteru wędrowania poszukuje, niewiele znajdzie tu refleksji ogólnoludzkich prowokowanych niecodziennymi doświadczeniami. Aż chciałoby się powtórzyć za Stachurą:

"Swoją ciekawość trzeba umieć doskonalić. Jeden jedzie na Majorkę, drugi do Grudziądza, ale nie znaczy to, że swoją ciekawość i ciekawość świata bardziej udoskonali ten pierwszy. (…) gdziekolwiek by się nie pojechało, spotyka się tam, gdzie się dotarło, przede wszystkim to, co się ze sobą przywiozło. Jeżeli przywiozło się niewiele – tako niewiele się w drugim końcu świata spotyka. I nic tu nie pomoże." (Edward Stachura, "Wszystko jest poezja. Opowieść-rzeka")

Nie chcę tu, bynajmniej, ujmować autorce książki wewnętrznego bogactwa. Po prostu nie ono stało się przedmiotem tego dzieła. Uczciwie można je nazwać reportażem, na pewno nie przejawia ono jednak tendencji eseistycznych (co niektórym reportażom jednak się zdarza). Z drugiej strony, z ilu tomów musiałby się składać zapis niespełna czteroletniej tułaczki dookoła świata, gdyby miała ona być tylko pretekstem do snucia rozważań ogólnych?

(...)

***

Serdecznie zapraszam:
https://www.facebook.com/statekglupcow/posts/651274341997455

(...)

"A gdyby tak zmienić coś w swoim życiu? A gdyby tak zmienić wszystko, przewrócić poukładany świat do góry nogami? Nie iść na żadne kompromisy. Rzucić pracę, sprzedać, co tylko da się sprzedać i nie przejmować się zbytnio tym, co będzie za rok czy dwa. Uwolnić się od tej rutyny i przewidywalności, od tego schematu, kredytów, kariery, rachunków. Doskonale wiedziałam,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze jest mieć marzenia. Jeszcze lepiej jest je spełniać.
To właśnie taka miła, lekka książka o młodych ludziach, którzy postanowili swoje marzenia spełnić. Wymyślili coś szalonego i z godną podziwu konsekwencją to zrealizowali.
Nie silą się na bycie wielkimi podróżnikami i odkrywcami, otwarcie przyznają się do porażek i trudności, nikogo nie udają. I to jest chyba największą siłą tej książki.

Dobrze jest mieć marzenia. Jeszcze lepiej jest je spełniać.
To właśnie taka miła, lekka książka o młodych ludziach, którzy postanowili swoje marzenia spełnić. Wymyślili coś szalonego i z godną podziwu konsekwencją to zrealizowali.
Nie silą się na bycie wielkimi podróżnikami i odkrywcami, otwarcie przyznają się do porażek i trudności, nikogo nie udają. I to jest chyba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie polecam. Nie mogłam się oderwać od przygód Autorki.

Zdecydowanie polecam. Nie mogłam się oderwać od przygód Autorki.

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa ta książka, chociaż nie zawsze wszystko przebiegało tak, jak chcieli autorzy książki. Ja osobiście chyba bałabym się takiej podróży ;)

Bardzo ciekawa ta książka, chociaż nie zawsze wszystko przebiegało tak, jak chcieli autorzy książki. Ja osobiście chyba bałabym się takiej podróży ;)

Pokaż mimo to

Opowieści z drogi po bezdrożach polubiłem za sprawą Romualda Koperskiego i chyba na nim skończyłem, bo ilekroć sięgałem po następną tego rodzaju opowieść, zwykle kończyłem już po kilkunastu stronach. Jednak książka Pani Magdy Bogusz była inna. Może za sprawą swojej wielkiej wrażliwości, umiała pokazać jak pięknie potrafimy się różnić i jak wiele wspaniałych cech nas wszystkich łączy. Dzięki tej książce jak również miałem swoją bogatą w wydarzenia i wzruszenia podróż po Świecie, za co autorce serdecznie dziękuję.

Opowieści z drogi po bezdrożach polubiłem za sprawą Romualda Koperskiego i chyba na nim skończyłem, bo ilekroć sięgałem po następną tego rodzaju opowieść, zwykle kończyłem już po kilkunastu stronach. Jednak książka Pani Magdy Bogusz była inna. Może za sprawą swojej wielkiej wrażliwości, umiała pokazać jak pięknie potrafimy się różnić i jak wiele wspaniałych cech nas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Człowiek bez pasji nudzi swoją duszę.

Pisząc ten komentarz zastanawiam się co mam właściwie do stracenia aby też ruszyć w świat. Na rzeczach materialnych nigdy mi nie zależało, więc chyba nic. Mam wspaniałą żonę i wspaniałego synka. Gdybym zabrał ich w świat nic bym nie stracił a tylko zyskał. Nie ma nic wspanialszego od czasu spędzonego razem, który można podarować bliskiej osobie. Tego nie zastąpi nic.

Wyjadę, ale jeszcze nie teraz. Na razie pozostaje mi lektura niesamowitych wspomnień, niesamowitych ludzi.

Człowiek bez pasji nudzi swoją duszę.

Pisząc ten komentarz zastanawiam się co mam właściwie do stracenia aby też ruszyć w świat. Na rzeczach materialnych nigdy mi nie zależało, więc chyba nic. Mam wspaniałą żonę i wspaniałego synka. Gdybym zabrał ich w świat nic bym nie stracił a tylko zyskał. Nie ma nic wspanialszego od czasu spędzonego razem, który można podarować...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zazdroszczę Magdzie Bogusz, naprawdę zazdroszczę (proszę nie mylić z zawiścią) tego, że miała odwagę zostawić wszystko i wybrać niepewną przyszłość, zakrzyknąć „ahoj przygodo” i zrobić pierwszy krok. I nie zamartwiać się o to co potem.

Też bym tak chciała, spakować plecak i wyruszyć przed siebie, pomieszkiwać to tu, to tam, trochę popracować, trochę się pobyczyć, powdychać egzotycznego powietrza, być obywatelką świata. Chciałabym, ale te kredyty, domy, rachunki, karty, telefony, te wszystkie MAM, te wszystkie MOJE.

A może to tylko wymówką, wymówka żeby jednak pozostać przy tym znanym sobie, wygodnym życiu?

Zazdroszczę Magdzie Bogusz, naprawdę zazdroszczę (proszę nie mylić z zawiścią) tego, że miała odwagę zostawić wszystko i wybrać niepewną przyszłość, zakrzyknąć „ahoj przygodo” i zrobić pierwszy krok. I nie zamartwiać się o to co potem.

Też bym tak chciała, spakować plecak i wyruszyć przed siebie, pomieszkiwać to tu, to tam, trochę popracować, trochę się pobyczyć,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to