Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No nie wiem.
Lubię poprzednie dwie części, każda z nich, to była przyjemna rozrywka z sympatycznymi bohaterami. W każdej z nich były oczywiście też sceny wywołujące ciary żenady (Mela i noc w chatce ze świętymi obrazkami, Flora i końcowa scena z teatrzykiem), jednak w przypadku Leny dużo częściej przewracałam oczami.
Całkiem podobał mi się początek, niezła była też końcówka, ale środek to trochę jak sitcom, w którego każdym odcinku jak najwięcej musi się dziać, najlepiej jak najwięcej absolutnie nieprawdopodobnych rzeczy. Wszystkie one bazują na przerysowaniu i stereotypach (wiejskie wesele, bogacz), są też takim okropnym spojrzeniem z góry, z poziomu warszawskiej inteligencji, na wyobrażenie o życiu innych. Rozumiem zamysł, że skoro główna bohaterka jest szalona, głośna i nieobliczalna, to tło też jest takie. Jak rodzina ma być zwariowana – to do granic możliwości. Jak kandydaci na ojców mają być wyraziści – to są chodzącymi stereotypami. Do tego jeszcze policjanci jak z amerykańskiego filmu. Ale to za dużo. Za bardzo.
I jeszcze jedno – redakcja książki leży i kwiczy, zwłaszcza w kwestii linii czasowej – na początku mamy jesień, potem adwent (czyli grudzień), potem znowu jesień, a potem kilka razy zbliżają się święta, ale nigdy nie nadchodzą. Cała akcja książki to co najmniej pięć miesięcy, które są kompletnie poza czasem. To jedna z tych rzeczy, które są irytujące, a łatwo je wyłapać, ale wyraźnie nikt na to nie zwrócił uwagi.

No nie wiem.
Lubię poprzednie dwie części, każda z nich, to była przyjemna rozrywka z sympatycznymi bohaterami. W każdej z nich były oczywiście też sceny wywołujące ciary żenady (Mela i noc w chatce ze świętymi obrazkami, Flora i końcowa scena z teatrzykiem), jednak w przypadku Leny dużo częściej przewracałam oczami.
Całkiem podobał mi się początek, niezła była też...

Kącki chciał napisać biografię Korwina, ale chyba się wstydził (albo wydawca nie był chętny), napisał więc „Chłopców”.
Książka ma 380 stron – do 150 jest tylko Korwin, do 240 głównie Korwin. Potem pojawiają się krótkie niby biografie osób związanych z Konfederacją, ale napisane w tak kpiący i miejscami żenujący sposób, że czyta się to trudno. Jeżeli nawet pobieżnie śledziło się losy Konfederacji w ostatnich latach, to nie znajdzie się tu nic nowego.
Książka osiągnie sukces, bo została wydana przed wyborami, do tego na fali wznoszącej Konfederacji, ale jest ogromnym rozczarowaniem.

Kącki chciał napisać biografię Korwina, ale chyba się wstydził (albo wydawca nie był chętny), napisał więc „Chłopców”.
Książka ma 380 stron – do 150 jest tylko Korwin, do 240 głównie Korwin. Potem pojawiają się krótkie niby biografie osób związanych z Konfederacją, ale napisane w tak kpiący i miejscami żenujący sposób, że czyta się to trudno. Jeżeli nawet pobieżnie śledziło...

Zdecydowanie widać po tej książce, że była pisana „na szybko”, byle tylko zdążyć na fali popularności głównego bohatera. Mnóstwo w niej błędów, powtórzeń i niezgrabnie sformułowanych zdań, a niektóre fakty pojawiają się po kilka razy, tak jakby każdy rozdział był osobną pozycją, bez wglądu w całość. Widać też, że autorowi brakuje materiału. To trochę taki zlepek tego, co o prezydencie Ukrainy można znaleźć w internecie, nawet nie grzebiąc zbyt głęboko.
Wierzę w to, że po wojnie uda się stworzyć pogłębioną, sensowną biografię, napisaną przez człowieka, który będzie miał czas.

Zdecydowanie widać po tej książce, że była pisana „na szybko”, byle tylko zdążyć na fali popularności głównego bohatera. Mnóstwo w niej błędów, powtórzeń i niezgrabnie sformułowanych zdań, a niektóre fakty pojawiają się po kilka razy, tak jakby każdy rozdział był osobną pozycją, bez wglądu w całość. Widać też, że autorowi brakuje materiału. To trochę taki zlepek tego, co o...