Książka bardzo osobista. Najbardziej podobały mi się fragmenty opisujące karierę Ewy i środowisko artystyczne. Ciekawe wydało mi się jej podejście do śpiewania, zupełnie inne niż moje, ale dało mi to powód do reflekcji, z czego bardzo się cieszę.
Mimo, że ta biografia jest piękna, bardzo dużo tam żalu i nieszczęścia. Mam wrażenie że Ewa jest głęboko nieszczęśliwą osobą, niepogodzoną z losem. Wydaje się to bardzo przykre, bo ta ciągła walka jaką toczy jest w dobrej sprawie, a mi ten proce wydał się w książce taki negatywny, dołujący.

Książka bardzo osobista. Najbardziej podobały mi się fragmenty opisujące karierę Ewy i środowisko artystyczne. Ciekawe wydało mi się jej podejście do śpiewania, zupełnie inne niż moje, ale dało mi to powód do reflekcji, z czego bardzo się cieszę.
Mimo, że ta biografia jest piękna, bardzo dużo tam żalu i nieszczęścia. Mam wrażenie że Ewa jest głęboko nieszczęśliwą osobą,...

Myli się przysłowie mówiące, że nieszczęścia chodzą parami. Nadciągają stadem, tabunem, ogromem.
Książka ta bez zbędnego epatowania cierpieniem opowiada jak zwykłe życie może roztrzaskać się na wiele kawałeczków, z których mozolnie zaczyna się odtwarzać codzienność i gdy wydaje się,że można złapać nieśmiały oddech w ciągu kilku chwil kolejny cios odbiera ... wszystko.
To książka o silnej, wspaniałej kobiecie, która dzięki swojej postawie i determinacji stworzyła "Budzik" pomagając wielu, dając nadzieję wielu, wielu innym.

Myli się przysłowie mówiące, że nieszczęścia chodzą parami. Nadciągają stadem, tabunem, ogromem.
Książka ta bez zbędnego epatowania cierpieniem opowiada jak zwykłe życie może roztrzaskać się na wiele kawałeczków, z których mozolnie zaczyna się odtwarzać codzienność i gdy wydaje się,że można złapać nieśmiały oddech w ciągu kilku chwil kolejny cios odbiera ... wszystko.
To...

Oczywiście słyszałam o tragedii Ewy, o klinice ,,Budzik", o Oli. Chyba wszyscy w Polsce słyszeli... I co? I nic...
Tylko i wyłącznie wtedy, gdy my znajdziemy się w roli głównej, poznajemy inny świat. Przewartosciowujemy, dokonujemy przemyśleń, nie zapominamy.
Historia ta opowiada psychiczne losy Ewy, poznajemy ją nie tylko jako artystkę, matkę, kobietę ale przede wszystkim wojownika. Bo ona wciąż walczy o Ole, o Manie, o ich przyszłość, o fundację, klinikę, w końcu o rozwój artystyczny, i wreszcie o siebie- kobietę, której przyszłość znów przyniesie radość. W końcu ma przed sobą ślub w kościele.
Najbardziej podziwiam Ewę za siłę. Widoczna w każdym geście, słowie, przekazie czynię, ze w tym wszystkim co ja spotkało odnalazła siebie i to swoje ,,ja" potrafi pielęgnować.

Oczywiście słyszałam o tragedii Ewy, o klinice ,,Budzik", o Oli. Chyba wszyscy w Polsce słyszeli... I co? I nic...
Tylko i wyłącznie wtedy, gdy my znajdziemy się w roli głównej, poznajemy inny świat. Przewartosciowujemy, dokonujemy przemyśleń, nie zapominamy.
Historia ta opowiada psychiczne losy Ewy, poznajemy ją nie tylko jako artystkę, matkę, kobietę ale przede wszystkim...

Wybaczcie, ale nie potrafię napisać o tej książce. Próbowałam ułożyć sensowny, poukładany tekst, ale po ponownym jego przeczytaniu, kasowałam go i znów siedziałam przed pustym monitorem. Nie da rady.

Są takie książki, które dotykają do głębi, poruszają każdy nerw, zaciskają pętlę na gardle, wzbudzają wewnętrzny krzyk i sprzeciw, wzruszają i zawstydzają, bo są tak intymne, że masz wrażenie, że nie powinnaś wchodzić w czyjeś życie tak bardzo, tak blisko.

Byłam zwyczajnie ciekawa. Słyszałam już wcześniej o Klinice „Budzik", którą wraz z całą masą cudownych ludzi wybudowała Ewa Błaszczyk. Myślałam, że „Wejść tam nie można" jest opowieścią o kulisach założonej przez aktorkę Fundacji „Akogo?" oraz o budowie „Budzika". Owszem, w książce pojawiają się fragmenty dotyczące powstania i funkcjonowania Fundacji, ale są one jedynie dodatkiem do niezwykle przejmującej i intymnej opowieści o walce i stawieniu czoła największej ludzkiej tragedii - stracie ukochanego oraz choroby córki.

Rok 2000 był dla Ewy Błaszczyk cezurą, która podzieliła jej życie na czas przed tragedią i czas po niej: "Staram się nie wracać do tamtych wypadków. Dlatego że każda myśl o momencie granicznym między dawnym i obecnym życiem wywołuje we mnie ból, którego nie mogę wytrzymać. Wariuję, bo nie mogę zrozumieć tego, co się stało (...) Nie rozmawiam o tamtych chwilach. Nie oglądam się za siebie. Rzeczywistość jest tu i teraz" (str. 9)*.

Pod koniec 1999 roku aktorka miała męczący sen, rzadko zapamiętuje sny, przeczuwała, że się coś wydarzy. 27.02.2000 roku wskutek powikłań po grypie nagle odszedł jej mąż - Jacek Janczarski, a kilka miesięcy później jej sześcioletnia córka Ola zakrztusiła się tabletką. Diagnoza - syndrom appaliczny i spastyczność. Od tego momentu życie zupełnie się przewartościowało, rozpoczęła się walka o Olę, ale też o siebie.

"Śpiączka to potworna klatka. Rozmiar cierpienia kogoś w śpiączce, kto zachował lub odzyskał świadomość, jest niewyobrażalny. Wszystkie informacje docierają do środka, a żadna nie wydobędzie się na zewnątrz. Człowiek jest w potrzasku, schwytany przez własne ciało, nagle zbuntowane i obce. Ból nie do wytrzymania" (str. 186). Również dla bliskich.

Błaszczyk opowiada Krystynie Strączek opowiada o swoich lękach i nadziejach,o tym, jak chwyta się każdej metody, drąży, uczy się, szuka lekarzy, oraz o wspaniałych ludziach, z którymi zetknął ją los. W tych wypowiedziach nie ma jednego tonu, czasami czuć powiew radości i ogromnej wiary w cud, by za chwilę wyczuć w nich zmęczenie i brak sił. Sinusoida emocjonalna. Również dla czytelnika.

Ta książka to nie tylko opowieść o chorobie i śmierci, to portret kobiety, która została mocno doświadczona przez życie, ale też nie ugięła się i potrafiła znaleźć siłę w sytuacji, w której innym opadłyby już ręce.

„Wejść tam nie można" to również historia wielkiej pasji, miłości do sztuki, która w pewnym momencie staje się terapią. Błaszczyk przepięknie opowiada o tym, jak rozumie aktorstwo, czym jest dla niej recital, piosenka. Sztuka łączy się tu z życiem i pomaga przetrwać.

Książka jest podzielona na dwie części. Pierwsza to rozmowy, które przeprowadziła Krystyna Strączek niedługo po tragedii. Znajdują się tu opowieści osób ważnych dla Ewy Błaszczyk, które pomogły jej przejść przez ten trudny okres. Swoimi wspomnieniami dzielą się m.in. ks. Wojciech Drozdowicz, Jerzy Satanowski, Wiesław Saniewski, dr Ewa Karkowska, Ryszard Peryt. Zdarzają się humorystyczne anegdotki np. o Stanisławie Barei i Kieślowskim. Ewa Błaszczyk wspomina również o swojej przyjaźni z Agnieszką Osiecką.

Druga część została spisana dziesięć lat później i dotyczy teraźniejszości oraz działalności związanej z budową kliniki.

To bardzo konfesyjna i wstrząsająca proza pozbawiona jednak krzykliwych cech ekshibicjonizmu. Ewa Błaszczyk zaprosiła do swojego świata, bo chce pomóc nie tylko sobie, ale przede wszystkim innym. Chce pokazać, jak wygląda rzeczywistość osób w śpiączce, udowodnić, że trzeba mieć zawsze nadzieję, ale jednocześnie nie można odrywać się od ziemi.

"Straciłam poczucie bezpieczeństwa, bo wpisała się we mnie śmierć. To piętno, z którym muszę żyć. Nawet jeśli wszystko się odmieni i nadejdą pomyślne czasy, nie będę spokojna. Nie będę taka jak dawniej. A w mojej sytuacji rozpaczliwie potrzebuję czegokolwiek, co zapewniłoby mi poczucie bezpieczeństwa" (str. 210).

*cytaty z oznaczonym numerem strony pochodzą z książki Ewy Błaszczyk i Krystyny Strączek „Wejść tam nie można".

Wybaczcie, ale nie potrafię napisać o tej książce. Próbowałam ułożyć sensowny, poukładany tekst, ale po ponownym jego przeczytaniu, kasowałam go i znów siedziałam przed pustym monitorem. Nie da rady.

Są takie książki, które dotykają do głębi, poruszają każdy nerw, zaciskają pętlę na gardle, wzbudzają wewnętrzny krzyk i sprzeciw, wzruszają i zawstydzają, bo są tak intymne,...

Wspaniała,osobista książka o wielkiej tragedii i wielkiej sile,mądrej,odważnej kobiety,matki,aktorki...Gorąco polecam.

Wspaniała,osobista książka o wielkiej tragedii i wielkiej sile,mądrej,odważnej kobiety,matki,aktorki...Gorąco polecam.

Pouczająca, refleksyjna, zapadająca w pamięć. Niezwykle poruszająca.

Pouczająca, refleksyjna, zapadająca w pamięć. Niezwykle poruszająca.

Wyjątkowa historia rodziny. Walka o lepszy świat dla chorej córki. Nierówna walka. Szukanie pomocy, gdzie medycyna nie ma szans. Zmienianie priorytetów w swoim życiu. Najważniejsze przede wszystkim miłość do swoich córek, rodziny i przyjaciół.

Wyjątkowa historia rodziny. Walka o lepszy świat dla chorej córki. Nierówna walka. Szukanie pomocy, gdzie medycyna nie ma szans. Zmienianie priorytetów w swoim życiu. Najważniejsze przede wszystkim miłość do swoich córek, rodziny i przyjaciół.

Wybitna

Wybitna

Próbowałam, ale nie jestem w stanie ubrać w słowa emocji, jakie wywarł na mnie ten tytuł

Próbowałam, ale nie jestem w stanie ubrać w słowa emocji, jakie wywarł na mnie ten tytuł

Daje do myślenia: czy dam radę, gdy świat wali się na głowę? Co dalej?

Daje do myślenia: czy dam radę, gdy świat wali się na głowę? Co dalej?