Wymęczyła mnie ta książka okrutnie, drugą połowę tylko przekartkowałam. Świetny styl, ciekawy zamysł, ale treści brak. Byłoby znacznie lepiej, gdyby wyciąć 3/4 tekstu.

Wymęczyła mnie ta książka okrutnie, drugą połowę tylko przekartkowałam. Świetny styl, ciekawy zamysł, ale treści brak. Byłoby znacznie lepiej, gdyby wyciąć 3/4 tekstu.

Czytałem dawno temu i wiem, że bardzo mi się podobała.

Czytałem dawno temu i wiem, że bardzo mi się podobała.

Narrator opisuje dzieje życia i umierania swoich dziadków. A gdy zaczyna opisywać także swoje życie, to jest już za późno.
W roku 2023 ma być w Polsce okrutna wojna. Varga jest wizjonerem, więc nie ma żartów.

Narrator opisuje dzieje życia i umierania swoich dziadków. A gdy zaczyna opisywać także swoje życie, to jest już za późno.
W roku 2023 ma być w Polsce okrutna wojna. Varga jest wizjonerem, więc nie ma żartów.

Szacun dla autora, lać tak wodę bez składu i ładu przez 330 stron to zawsze jakiś talent. Nie wierzę, że ktoś to przeczytał od A do Z bez przerzucania kartek. Aż dziwne, że ten sam gość napisał coś tak dobrego, jak "Trociny".

Szacun dla autora, lać tak wodę bez składu i ładu przez 330 stron to zawsze jakiś talent. Nie wierzę, że ktoś to przeczytał od A do Z bez przerzucania kartek. Aż dziwne, że ten sam gość napisał coś tak dobrego, jak "Trociny".

Zabawna książka, ale to specyficzny humor, dosyć wisielczy.Nie do zaakceptowania przez szerszą populację mieszkańców tego kraju.

Zabawna książka, ale to specyficzny humor, dosyć wisielczy.Nie do zaakceptowania przez szerszą populację mieszkańców tego kraju.

Varga później się rozwinął, tutaj jednak fabuła jest słabsza, a i język opisujący rzeczy ohydne, daje mało przyjemności czytania

Varga później się rozwinął, tutaj jednak fabuła jest słabsza, a i język opisujący rzeczy ohydne, daje mało przyjemności czytania

Poprzez historię związku babci i dziadka narratora powieści autor pokazuje prozę życia przeciętnego człowieka, gdy marzenia rozmijają się z możliwościami jakie daje rzeczywistość, gdy miłość zamienia się w przyzwyczajenie a nawet wrogość, gdy starość zabiera urodę i zdrowie. Losy pary opisane są z dużym poczuciem humoru i dystansem dzięki czemu oprócz refleksji budzą uśmiech na twarzy.Dobra i wciągająca historia.

Poprzez historię związku babci i dziadka narratora powieści autor pokazuje prozę życia przeciętnego człowieka, gdy marzenia rozmijają się z możliwościami jakie daje rzeczywistość, gdy miłość zamienia się w przyzwyczajenie a nawet wrogość, gdy starość zabiera urodę i zdrowie. Losy pary opisane są z dużym poczuciem humoru i dystansem dzięki czemu oprócz refleksji budzą...

Wszystko zaczyna się od zdjęcia babci i dziadka w Chorwacji. Oto punkt wyjścia wspaniałej powieści „Nagrobek z lastryko” Krzysztofa Vargi, który tym razem pokusił się o kawałek futurystyczne prozy, ale jak to bywa z tym autorem nie do końca ten zamiar miał się udać, gdyż pisarz kąśliwie postanowił zaprezentować nam polską rzeczywistość początku lat dwutysięcznych. Powieść z 2007 czytana w 2020 roku nie traci zbyt wiele, a nawet zyskuje, gdyż wyraźnie zaznaczone ogłupienie społeczne i dojmująca apatia wybrzmiewają dziś jeszcze bardziej.

Niespecjalnie Vardze do twarzy z byciem prorokiem. To byłoby nazbyt arcypolskie. Mamy raczej do czynienia z pisarzem – wnikliwym obserwatorem. Jeśli nawet moralizuje to nie robi tego wprost, tylko bardziej daje wskazówki, nie upraszcza rzeczywistości oraz, co szalenie istotne, ufa inteligencji czytelnika, że ten połapie się w jego przepysznie skonstruowanym i wykonanym zamiarze. Wszakże w trakcie lektury będziemy spotykać tragizm i komizm, melancholię i zabawę, uczucia wzniosłe (jak również ich brak) oraz kunsztowną ohydę.

Wzmiankowany wyżej profetyzm pisarza przykleiłem mu nie bez powodu. Oto kilka uzasadnień: dziadek głównego opowiadacza, Piotr Paweł, pracuje w gazecie „Rozwody i Pogrzeby”, „stargetowanej” na skrajności. W telewizji święci triumfy program „Zostań trupem”, do którego tłumami napływają chętni uczestnicy, a zagrożeniem dla naszego organizmu są wszelkie liczby PIN, NIP, ceny, kody czy numery telefonów. Dodam, że perspektywą powieści jest rok 2071, z którego bohater opowiada nam o czasach minionych. Wśród zdarzeń z tego okresu jest na przykład wojna, ale nie wiadomo przez kogo wywołana i dlaczego, ale ważne, że Polska ją przegyrwa.

Jest również niepokalane poczęcie głównego bohatera, który zbliża się w ten sposób do Jezusa Chrystusa, ale ocenie siebie jak nieudaną kopię, zaliczającą same porażki. Oczywiście Vargi nie interesuje przyszłość, to powinno być jasna dla każdego przytomnego czytelnika. Nadmiar bodźców, którym poddawany jest Piotr Paweł prowadzi do okrutnego miotania się po życiu i całkowitego wyzbycia się trwałych relacji z bliskimi, ale i postronnymi ludźmi. Relacje przeszły w transakcje, a życie straciło jakiekolwiek fundamenty. W tym kontekście ujęcie się pisarza za rodziną, czy bardziej za relacjami międzyludzkimi jako antidotum na entropię cywilizacyjną, jest doprawdy wzruszający. Rzecz wybitna.

Inne: https://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Wszystko zaczyna się od zdjęcia babci i dziadka w Chorwacji. Oto punkt wyjścia wspaniałej powieści „Nagrobek z lastryko” Krzysztofa Vargi, który tym razem pokusił się o kawałek futurystyczne prozy, ale jak to bywa z tym autorem nie do końca ten zamiar miał się udać, gdyż pisarz kąśliwie postanowił zaprezentować nam polską rzeczywistość początku lat dwutysięcznych. Powieść z...

Przeczytałam jakieś 20% i nic się nie dzieje. Narrator bez przerwy opowiada o swoich nieżyjących dziadkach.
Nie bardzo rozumiem, dlaczego ktoś postawił tę książkę na półce z fantastyką. Wprawdzie teoretycznie akcja rozgrywa się w przyszłości, ale nieustający komentarz dotyczy współczesności.
Nie pomagało, że wszystkowiedzący (i pierwszoosobowy) narrator wiedział o dziadkach takie rzeczy, o jakich normalny wnuczek nie ma pojęcia.
Nie przeczę - język ładny, spostrzeżenia na temat życia bywają celne (banalne również). Ale fabuła leży i kwiczy. Nie interesuje mnie, nawet w najmniejszym stopniu, prywatne życie przodków narratora. Niech się kochają i nienawidzą beze mnie.

Przeczytałam jakieś 20% i nic się nie dzieje. Narrator bez przerwy opowiada o swoich nieżyjących dziadkach.
Nie bardzo rozumiem, dlaczego ktoś postawił tę książkę na półce z fantastyką. Wprawdzie teoretycznie akcja rozgrywa się w przyszłości, ale nieustający komentarz dotyczy współczesności.
Nie pomagało, że wszystkowiedzący (i pierwszoosobowy) narrator wiedział o dziadkach...

Rozumiem, że fakty "historyczne" w fabule podawane są w niewielkich dawkach, mimochodem, żeby stwarzać wrażenie że są przecież ogólnie znane. Niestety, mam wrażenie że ten zabieg udał się aż za dobrze. Czytając czułem bowiem jakbym się musiał do nich dokopywać, a po lekturze zostały mi tylko jakieś powidoki. To zaburzenie proporcji odpowiada za pewne rozczarowanie: pomysł ma ogromny potencjał, ale wykorzystuje go może w jakichś dziesięciu procentach. Szkoda.

Rozumiem, że fakty "historyczne" w fabule podawane są w niewielkich dawkach, mimochodem, żeby stwarzać wrażenie że są przecież ogólnie znane. Niestety, mam wrażenie że ten zabieg udał się aż za dobrze. Czytając czułem bowiem jakbym się musiał do nich dokopywać, a po lekturze zostały mi tylko jakieś powidoki. To zaburzenie proporcji odpowiada za pewne rozczarowanie: pomysł...