134/2023

134/2023

Przeczytałam prawie wszystkie książki Ireny Matuszkiewicz. Pisała mądre i życiowe powieści z niechlubnego gatunku literatury kobiecej. Pisała je dobrze i lekkim piórem, choć na poważne tematy, po prostu była dobrym psychologiem i obserwatorem rzeczywistości.

„Szepty” to niespiesznie i refleksyjnie prowadzona historia osiemdziesięciolatki, jej serdecznych koleżanek oraz rodziny, głównie córki. Relacja matki z córką jest tu pewną osią. Zastosowano tutaj zabieg, dzięki któremu poznajemy te same wydarzenia i sprawy z perspektywy tych dwóch kobiet i jak łatwo się domyślić – są one często diametralnie różne. To najciekawsza warstwa tej powieści. Talent pisarski Matuszkiewicz pozwolił na wnikliwe i jednocześnie empatyczne potraktowanie tego tematu – naprawdę pozwala na zrozumienie obydwu stron dramatu. Jeśli komuś to szczególnie przypadło do gustu - polecam lekturę „Przeklęte, zaklęte” tej samej autorki.

Bardzo podobało mi się zakończenie książki, które poprzedzone jest pewną formą konfrontacji córki z matką. Gdyby to był amerykański film, to mielibyśmy łzy, przeprosiny, nawrócenie i pojednanie. Ale to jest powieść realistyczna, więc... nikt się nie zmienia. :-D

Przeczytałam prawie wszystkie książki Ireny Matuszkiewicz. Pisała mądre i życiowe powieści z niechlubnego gatunku literatury kobiecej. Pisała je dobrze i lekkim piórem, choć na poważne tematy, po prostu była dobrym psychologiem i obserwatorem rzeczywistości.

„Szepty” to niespiesznie i refleksyjnie prowadzona historia osiemdziesięciolatki, jej serdecznych koleżanek oraz...

Powieść w całkiem innym stylu niż zazwyczaj czytam.
Opisuje losy osiemdziesiąt letniej Funi, która próbuje odnaleźć siebie w rzeczywistości po przeprowadzce do córki. Autorka stara się przedstawić losy bohaterki z różnych perspektyw jednak w taki sposób aby czytelnik zaczął darzyć ją sympatią. Życie Funi pokazuje jak bardzo należy być tolerancyjnym dla perspektywy innych osób na dane sytuacje.
Książkę na pewno należy uznać za interesującą.

Powieść w całkiem innym stylu niż zazwyczaj czytam.
Opisuje losy osiemdziesiąt letniej Funi, która próbuje odnaleźć siebie w rzeczywistości po przeprowadzce do córki. Autorka stara się przedstawić losy bohaterki z różnych perspektyw jednak w taki sposób aby czytelnik zaczął darzyć ją sympatią. Życie Funi pokazuje jak bardzo należy być tolerancyjnym dla perspektywy innych...

To bardzo ciekawa książka. Pozwala spojrzeć na życie z dwóch różnych perspektyw i odnaleźć poszukiwaną prawdę, którą na pewno będzie subiektywna.
To jasne, że każdy wiek ma swoje prawa i przywileje. Każdy też ma prawo żyć jak chce, jednak wciąż jesteśmy oceniani: przez najbliższych, przyjaciół i przede wszystkim przez samych siebie. O tak! Wewnętrzny krytyk dzieli się na wiele osobowości, zależnie od charakteru właściciela. Dlatego, to co dla jednych jest niewinnym wybrykiem dla innych- totalną katastrofą.
To na pewno lektura ponadczasowa. Każde pokolenie wszak znajdzie cząstkę siebie.
Polecam

To bardzo ciekawa książka. Pozwala spojrzeć na życie z dwóch różnych perspektyw i odnaleźć poszukiwaną prawdę, którą na pewno będzie subiektywna.
To jasne, że każdy wiek ma swoje prawa i przywileje. Każdy też ma prawo żyć jak chce, jednak wciąż jesteśmy oceniani: przez najbliższych, przyjaciół i przede wszystkim przez samych siebie. O tak! Wewnętrzny krytyk dzieli się na...

Historia ponad osiemdziesięcioletniej Funi, jej relacje z córką i wnuczką, a także z paniami w zbliżonym do seniorki wieku.
Opowieść jak zawsze w wydaniu Ireny Matuszkiewicz pełna refleksji nie tylko nad życiem, ale również o różnym postrzeganiu świata przez kilka bliskich sobie osób. O wpływie zachowań rodziców na zachowania dzieci. O zachowaniach dzieci w stosunku do starych już rodziców. O miłości do dorosłych dzieci i do starych rodziców.
Książka na pewno warta przeczytania.

Historia ponad osiemdziesięcioletniej Funi, jej relacje z córką i wnuczką, a także z paniami w zbliżonym do seniorki wieku.
Opowieść jak zawsze w wydaniu Ireny Matuszkiewicz pełna refleksji nie tylko nad życiem, ale również o różnym postrzeganiu świata przez kilka bliskich sobie osób. O wpływie zachowań rodziców na zachowania dzieci. O zachowaniach dzieci w stosunku do...

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Niby wiedziałam, że to literatura kobieca i nie powinnam spodziewać sie czegoś innego ale...jestem trochę rozczarowana. Nie zainteresowała mnie opowieść o kobietach około 80 -90 letnich. Wlaściwie to się znudziłam. Codzienne życie starszych pań mnie nie porwało. Spotykały się, gotowały, jadły i rozmawiały. Jedynie bardziej zainteresowała mnie historia opowiedziana z perspektywy dwóch osób: córki i matki. W tym wypadku bliższa mi była córka, choć już też starsza pani, bo przed 60-tką. Spodobały mi się słowa Danieli "Jeżeli jedna z nich ma rację, to ta druga ma swoją rację". Powieść refleksyjna, może lekko z humorem. Może jest dobra, niestety mnie znudziła, swoją sennością i zwyczajnością. Widać to nie moja bajka lub nie po drodze mi było z bohaterami.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Niby wiedziałam, że to literatura kobieca i nie powinnam spodziewać sie czegoś innego ale...jestem trochę rozczarowana. Nie zainteresowała mnie opowieść o kobietach około 80 -90 letnich. Wlaściwie to się znudziłam. Codzienne życie starszych pań mnie nie porwało. Spotykały się, gotowały, jadły i rozmawiały. Jedynie bardziej...

Książka z pozoru wydaje się na początku nudnawa, ot opowieść starszej pani o minionych latach świetności i jej obecnym życiu, ale zaczyna bardzo wciągać, gdy pojawia się relacja tych wspaniałych lat z perspektywy córki.

Książka z pozoru wydaje się na początku nudnawa, ot opowieść starszej pani o minionych latach świetności i jej obecnym życiu, ale zaczyna bardzo wciągać, gdy pojawia się relacja tych wspaniałych lat z perspektywy córki.

Różne oceny tej samej sytuacji przez matkę i córkę, czyli samo życie. Całkiem dobra książka.

Różne oceny tej samej sytuacji przez matkę i córkę, czyli samo życie. Całkiem dobra książka.

To historia upartej i przebojowej seniorki, która - z uwagi na stan zdrowia - musiała przeprowadzić się do córki i jej rodziny. Tam jednak czuje się nieswojo. Na szczęście ma grono kumpelek, w którym odżywa. Poza tym jest studentką uniwersytetu III wieku.

To historia upartej i przebojowej seniorki, która - z uwagi na stan zdrowia - musiała przeprowadzić się do córki i jej rodziny. Tam jednak czuje się nieswojo. Na szczęście ma grono kumpelek, w którym odżywa. Poza tym jest studentką uniwersytetu III wieku.

Książkę lekko się czyta, napisana dobrym stylem, choć dość nieszczególnie zróżnicowanym, ciekawa tematyka (życie seniorek),chwilami książka trochę przeciągnięta, potem bardzo przyspiesza, jakby autorka chciała już zakończyć.

Książkę lekko się czyta, napisana dobrym stylem, choć dość nieszczególnie zróżnicowanym, ciekawa tematyka (życie seniorek),chwilami książka trochę przeciągnięta, potem bardzo przyspiesza, jakby autorka chciała już zakończyć.