Ulica mnie woła. Życiorysy z Limy

Liczyłam na większy przekrój tematów.

Liczyłam na większy przekrój tematów.

Autorka zebrała tutaj "Życiorysy z Limy". Chodzi o ludzi, którzy żyją na ulicach oraz na pobliskich wzgórzach, gdzie mieszka biedota.
Historie ciekawe, jednak autorka wciąż nawraca do tego, że rząd robi za mało. Tymczasem pisze o ludziach, którzy nie chcą pomocy i rozmnażają się na potęgę. Przypomina mi się opis dwojga trędowatych, którzy kopulowali na wysypisku śmieci w "Lalce" Wokulskiego. Jak niby rząd ma pomóc ludziom, z których wielu nie chce pomocy i którzy przybywają tysiącami pieszo i w postaci nowo narodzonych dzieci?
Same historie otwierają oczy na problemy biedoty w Limie. Strasznie mnie jednak irytuje nastawienie typu: rząd musi mi pomóc, a to można usłyszeć od bohaterów i autorki. Rozumiem, że bieda to trudny start (sam pamiętam PRL), ale większość z problemów, które mają ci ludzie ściągnęli na siebie sami.

Autorka zebrała tutaj "Życiorysy z Limy". Chodzi o ludzi, którzy żyją na ulicach oraz na pobliskich wzgórzach, gdzie mieszka biedota.
Historie ciekawe, jednak autorka wciąż nawraca do tego, że rząd robi za mało. Tymczasem pisze o ludziach, którzy nie chcą pomocy i rozmnażają się na potęgę. Przypomina mi się opis dwojga trędowatych, którzy kopulowali na wysypisku śmieci w...

Zabrakło mi w tej książce zdjęć. W trakcie czytania często zaglądałam do internetu szukając tego czy innego, opisywanego w książce placu czy miejsca. Zerkałam na mapy w Googlach oglądając Peru i umiejscowienie Limy. Poszukałam zdjęć z wystawy "Dzieci ulicy", traktującej właśnie o bezdomnych dzieciach z Limy.
Ubolewali nad tym, jak się okazało, również wydawcy. W jednym z wywiadów autorka tłumaczy, że wnikając w świat slamsów zmuszona była, dla własnego bezpieczeństwa, ubierać się w najgorsze ubrania, żeby zwracać jak najmniejszą uwagę tubylców. Nie nosiła też niczego wartościowego, żeby nie prowokować potencjalnych złodziei. Stąd brak zdjęć...

Zabrakło mi w tej książce zdjęć. W trakcie czytania często zaglądałam do internetu szukając tego czy innego, opisywanego w książce placu czy miejsca. Zerkałam na mapy w Googlach oglądając Peru i umiejscowienie Limy. Poszukałam zdjęć z wystawy "Dzieci ulicy", traktującej właśnie o bezdomnych dzieciach z Limy.
Ubolewali nad tym, jak się okazało, również wydawcy. W jednym z...

W książce autorka przedstawia historie osób, bardzo często dzieci, które od najmłodszych lat żyją na ulicach Limy. Większość z bohaterów tego reportażu uciekła z domu rodzinnego z powodu bicia, głodu i nędzy. Na ulicach miasta dzieciaki kradły, żebrały, piły i zażywały narkotyki. Nawet jeśli dostały od kogoś pomocną dłoń, czesto nie potrafiły przystosować się do "normalnego" świata. Ciągle w swoich głowach słyszały "wołanie ulicy" i wracały do poprzedniego stylu życia.
Książka jest smutna i przygnębiająca, tym bardziej, że nie widać w niej żadnej nadziei na lepsze jutro, na poprawę warunków do życia. Dzieci nie mają praktycznie żadnych szans na wyrwanie się ze świata biedy i slumsów. A kontrasty społeczne coraz bardziej się pogłębiają.

- "Gdybym mógł robić to, co najbardziej lubię...- rozmarza się
- Czyli co? - pytam.
- Nie wiem."

Nawet niektórzy dzisiejsi eksperci jedyne wybawienie dla Limy widzą w siłach natury. "Limę powinno nawiedzić takie trzęsienie ziemi, które roztrzaskałoby cały ten bałagan w drobny mak. Dopiero wtedy można by stworzyć coś sensownego".

W książce autorka przedstawia historie osób, bardzo często dzieci, które od najmłodszych lat żyją na ulicach Limy. Większość z bohaterów tego reportażu uciekła z domu rodzinnego z powodu bicia, głodu i nędzy. Na ulicach miasta dzieciaki kradły, żebrały, piły i zażywały narkotyki. Nawet jeśli dostały od kogoś pomocną dłoń, czesto nie potrafiły przystosować się do...

Bardzo fine reportaże z Limy. Książka warta przeczytania. Jedyny mankament to zbyt suche podawanie faktów i danych statystycznych, które bywa momentami nużące, a na pewno nie zostaje w pamięci.

Bardzo fine reportaże z Limy. Książka warta przeczytania. Jedyny mankament to zbyt suche podawanie faktów i danych statystycznych, które bywa momentami nużące, a na pewno nie zostaje w pamięci.

Bardzo dobre reportaże z Limy, które pozwalają przenieść się do innego, przerażającego świata, który istnieje równolegle z naszym, na drugim końcu planety. Warto przeczytać, aby zobaczyć, jak żyją ludzie w miejscach, do których prawdopodobnie większość z nas nigdy nie trafi.

Bardzo dobre reportaże z Limy, które pozwalają przenieść się do innego, przerażającego świata, który istnieje równolegle z naszym, na drugim końcu planety. Warto przeczytać, aby zobaczyć, jak żyją ludzie w miejscach, do których prawdopodobnie większość z nas nigdy nie trafi.

Reportaż, który wciska w fotel. Nie przestaje zapomnieć, że wciąż na świecie są miejsca w których ludzie głodują. W przypadku dzieci jest to jeszcze większa trauma. Dzieci, które są niczyje, porzucone...Obraz naszego świata jest straszny, czy tak chcemy żyć? Odpowiedzi w książce nie dostaniemy, ale możemy wyciągnąć własne wnioski.

Reportaż, który wciska w fotel. Nie przestaje zapomnieć, że wciąż na świecie są miejsca w których ludzie głodują. W przypadku dzieci jest to jeszcze większa trauma. Dzieci, które są niczyje, porzucone...Obraz naszego świata jest straszny, czy tak chcemy żyć? Odpowiedzi w książce nie dostaniemy, ale możemy wyciągnąć własne wnioski.

Dobrze napisany reportaż i jakkolwiek to nie zabrzmi w odniesieniu do tematu, to pod względem czysto literackim czyta się go "przyjemnie". Autorka do kolejnych osób oraz ich, jakże trudnych historii, podchodzi z wielką wrażliwością i cierpliwością. Poruszony został temat ważny i pod pewnymi względami uniwersalny, ponieważ z wykluczeniem, zepchnięciem na margines i próbami zamiecenia pod dywan problemów biedy i nierówności społecznych, zetkniemy się na wszystkich kontynentach. Najpoważniejszy zarzut, jaki miałabym do tej książki to absolutnie bezkrytyczne podejście do jej bohaterów, graniczące z przesadnym protekcjonizmem. Przekreśla to jakiekolwiek szanse na obiektywną ocenę problemu przez autorkę. Niemniej jednak, książka warta przeczytania, bez względu na to, czy o Peru i Ameryce Łacińskiej wiemy już wiele, czy też będzie to nasze pierwsze zetknięcie z tym regionem świata.

Dobrze napisany reportaż i jakkolwiek to nie zabrzmi w odniesieniu do tematu, to pod względem czysto literackim czyta się go "przyjemnie". Autorka do kolejnych osób oraz ich, jakże trudnych historii, podchodzi z wielką wrażliwością i cierpliwością. Poruszony został temat ważny i pod pewnymi względami uniwersalny, ponieważ z wykluczeniem, zepchnięciem na margines i próbami...

Bo Peru to nie tylko Machu Picchu.

Bo Peru to nie tylko Machu Picchu.

Beata Szady uczestniczy w sytuacjach, które opisuje, ale w żadnym momencie nie stawia siebie na pierwszym planie. To nie o niej jest ten reportaż i zdaje się doskonale o tym wiedzieć. Jest bacznym obserwatorem i prostym językiem odkrywa kawałki życia konkretnych mieszkańców Limy. Trafia do mnie taka forma, gdzie jest dużo miejsca na własne refleksje i nie ma się poczucia narzucania czyjejś oceny. Nie przekonywały mnie jedynie tak zwane przecinki – fragmenty, w których więcej było liczb niż ludzi, ale dostrzegłam w nich wartość jako kolejny przykład kontrastu między tym, co pojawia się w statystykach, a tym, jak jest naprawdę.

Mam pewne poczucie niedosytu ze względu na stosunkowo niewielkie rozmiary tej publikacji i skłamałabym, gdybym napisała, że po jej lekturze nie mogę się pozbierać. Nie waham się jednak nazwać jej wartościową. Dla mnie tym bardziej ważną, że – mam taką nadzieję – otwierającą czas znacznie częstszego sięgania po reportaże i poznawania świata lepiej.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2016/10/beata-szady-ulica-mnie-woa-zyciorysy-z.html

Beata Szady uczestniczy w sytuacjach, które opisuje, ale w żadnym momencie nie stawia siebie na pierwszym planie. To nie o niej jest ten reportaż i zdaje się doskonale o tym wiedzieć. Jest bacznym obserwatorem i prostym językiem odkrywa kawałki życia konkretnych mieszkańców Limy. Trafia do mnie taka forma, gdzie jest dużo miejsca na własne refleksje i nie ma się poczucia...