Ulica mnie woła. Życiorysy z Limy

Bardzo fine reportaże z Limy. Książka warta przeczytania. Jedyny mankament to zbyt suche podawanie faktów i danych statystycznych, które bywa momentami nużące, a na pewno nie zostaje w pamięci.

Bardzo fine reportaże z Limy. Książka warta przeczytania. Jedyny mankament to zbyt suche podawanie faktów i danych statystycznych, które bywa momentami nużące, a na pewno nie zostaje w pamięci.

Pokaż mimo to

Bardzo dobre reportaże z Limy, które pozwalają przenieść się do innego, przerażającego świata, który istnieje równolegle z naszym, na drugim końcu planety. Warto przeczytać, aby zobaczyć, jak żyją ludzie w miejscach, do których prawdopodobnie większość z nas nigdy nie trafi.

Bardzo dobre reportaże z Limy, które pozwalają przenieść się do innego, przerażającego świata, który istnieje równolegle z naszym, na drugim końcu planety. Warto przeczytać, aby zobaczyć, jak żyją ludzie w miejscach, do których prawdopodobnie większość z nas nigdy nie trafi.

Pokaż mimo to

Reportaż, który wciska w fotel. Nie przestaje zapomnieć, że wciąż na świecie są miejsca w których ludzie głodują. W przypadku dzieci jest to jeszcze większa trauma. Dzieci, które są niczyje, porzucone...Obraz naszego świata jest straszny, czy tak chcemy żyć? Odpowiedzi w książce nie dostaniemy, ale możemy wyciągnąć własne wnioski.

Reportaż, który wciska w fotel. Nie przestaje zapomnieć, że wciąż na świecie są miejsca w których ludzie głodują. W przypadku dzieci jest to jeszcze większa trauma. Dzieci, które są niczyje, porzucone...Obraz naszego świata jest straszny, czy tak chcemy żyć? Odpowiedzi w książce nie dostaniemy, ale możemy wyciągnąć własne wnioski.

Pokaż mimo to

Dobrze napisany reportaż i jakkolwiek to nie zabrzmi w odniesieniu do tematu, to pod względem czysto literackim czyta się go "przyjemnie". Autorka do kolejnych osób oraz ich, jakże trudnych historii, podchodzi z wielką wrażliwością i cierpliwością. Poruszony został temat ważny i pod pewnymi względami uniwersalny, ponieważ z wykluczeniem, zepchnięciem na margines i próbami zamiecenia pod dywan problemów biedy i nierówności społecznych, zetkniemy się na wszystkich kontynentach. Najpoważniejszy zarzut, jaki miałabym do tej książki to absolutnie bezkrytyczne podejście do jej bohaterów, graniczące z przesadnym protekcjonizmem. Przekreśla to jakiekolwiek szanse na obiektywną ocenę problemu przez autorkę. Niemniej jednak, książka warta przeczytania, bez względu na to, czy o Peru i Ameryce Łacińskiej wiemy już wiele, czy też będzie to nasze pierwsze zetknięcie z tym regionem świata.

Dobrze napisany reportaż i jakkolwiek to nie zabrzmi w odniesieniu do tematu, to pod względem czysto literackim czyta się go "przyjemnie". Autorka do kolejnych osób oraz ich, jakże trudnych historii, podchodzi z wielką wrażliwością i cierpliwością. Poruszony został temat ważny i pod pewnymi względami uniwersalny, ponieważ z wykluczeniem, zepchnięciem na margines i próbami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bo Peru to nie tylko Machu Picchu.

Bo Peru to nie tylko Machu Picchu.

Pokaż mimo to

Beata Szady uczestniczy w sytuacjach, które opisuje, ale w żadnym momencie nie stawia siebie na pierwszym planie. To nie o niej jest ten reportaż i zdaje się doskonale o tym wiedzieć. Jest bacznym obserwatorem i prostym językiem odkrywa kawałki życia konkretnych mieszkańców Limy. Trafia do mnie taka forma, gdzie jest dużo miejsca na własne refleksje i nie ma się poczucia narzucania czyjejś oceny. Nie przekonywały mnie jedynie tak zwane przecinki – fragmenty, w których więcej było liczb niż ludzi, ale dostrzegłam w nich wartość jako kolejny przykład kontrastu między tym, co pojawia się w statystykach, a tym, jak jest naprawdę.

Mam pewne poczucie niedosytu ze względu na stosunkowo niewielkie rozmiary tej publikacji i skłamałabym, gdybym napisała, że po jej lekturze nie mogę się pozbierać. Nie waham się jednak nazwać jej wartościową. Dla mnie tym bardziej ważną, że – mam taką nadzieję – otwierającą czas znacznie częstszego sięgania po reportaże i poznawania świata lepiej.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2016/10/beata-szady-ulica-mnie-woa-zyciorysy-z.html

Beata Szady uczestniczy w sytuacjach, które opisuje, ale w żadnym momencie nie stawia siebie na pierwszym planie. To nie o niej jest ten reportaż i zdaje się doskonale o tym wiedzieć. Jest bacznym obserwatorem i prostym językiem odkrywa kawałki życia konkretnych mieszkańców Limy. Trafia do mnie taka forma, gdzie jest dużo miejsca na własne refleksje i nie ma się poczucia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka wciąga przez pierwszych kilkadziesiąt stron potem właściwie staje się bardzo wtórna, miałam wrażenie że wciąż czytam o tym samym ale jakby inaczej. Zawiedziona.

Książka wciąga przez pierwszych kilkadziesiąt stron potem właściwie staje się bardzo wtórna, miałam wrażenie że wciąż czytam o tym samym ale jakby inaczej. Zawiedziona.

Pokaż mimo to

Dzięki dobrym reportażom mamy okazję przenieść się do miejsc, do których sami z najróżniejszych względów nigdy byśmy się nie wybrali. "Ulica mnie woła" umożliwia nam podróż do peruwiańskich dzielnic biedy zamieszkanych przez ludzi wyrzuconych poza nawias normalnego społeczeństwa (chociaż pamiętać trzeba, że struktura społeczeństwa peruwiańskiego nijak się ma do bliskich nam kulturowo europejskich przykładów). Autorce należy się uznanie za przybliżenie nam tego odległego mentalnie i materialnie kawałka świata.

Dzięki dobrym reportażom mamy okazję przenieść się do miejsc, do których sami z najróżniejszych względów nigdy byśmy się nie wybrali. "Ulica mnie woła" umożliwia nam podróż do peruwiańskich dzielnic biedy zamieszkanych przez ludzi wyrzuconych poza nawias normalnego społeczeństwa (chociaż pamiętać trzeba, że struktura społeczeństwa peruwiańskiego nijak się ma do bliskich nam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobra robota

Nie jest to najgrubszy reportaż z jakim przyszło mi się mierzyć. Nie jest też najlepszy, ale w ramach autorskiego programu „wspieraj polskich autorów” czym prędzej sięgnąłem po autorkę polską, która o zagranicy pisze. Nie częsty to przypadek przyznać trzeba. Tytuł i okładka zdradza wszystko co do treści reportażu. Z mojej strony pragnę jedynie dodać, iż całość czyta się dobrze i z poczuciem niesprawiedliwości jaka spotyka młodych bohaterów reportażu. Trudno nie odczuć współczucia, złości oraz bezradności wobec zdarzeń jakich świadkami czy uczestnikami są dzieci z ulic Limy. To głupie co napiszę, ale obraz Peru miałem w głowie wykrystalizowany na bazie twórczości Vargas Llosy. Nic z tej magii tu nie znajdziemy. Jest ta brutalna rzeczywistość, która przypomina nam, że świat do pięknych miejsc się nie zalicza. Mogę jedynie utyskiwać lekko na objętość reportażu właśnie, bo chętnie bym przeczytał nieco pogłębioną analizę tego problemu. Aczkolwiek autorka przedstawia też troszkę rysu historycznego. Koniec końców trzymam za Beatę Szady kciuki.

Dobra robota

Nie jest to najgrubszy reportaż z jakim przyszło mi się mierzyć. Nie jest też najlepszy, ale w ramach autorskiego programu „wspieraj polskich autorów” czym prędzej sięgnąłem po autorkę polską, która o zagranicy pisze. Nie częsty to przypadek przyznać trzeba. Tytuł i okładka zdradza wszystko co do treści reportażu. Z mojej strony pragnę jedynie dodać, iż całość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Reportaże jeszcze bodaj bardziej niż literatura bazująca na fikcji literackiej mają to do siebie, iż odbiór ich jest mocno uzależniony od specyficznej wrażliwości czytelnika, a ta prezentuje się u każdego z nas całkiem inaczej. Dlatego myślę sobie, że nie ma autorów dobrych i złych, a są tacy którzy trafiają do nas bardziej a do innych mniej i odwrotnie. Tak właśnie jest ze mną w przypadku reportażu Beaty Szady z którą mam okazję spotkać się poraz pierwszy przy okazji tej książki. Tak jak Wojciech Tochman, który poruszał się również w tematyce slamsów czy też wspominany przeze mnie często mistrz Martin Caparros potrafili mnie poruszyć do głębi swoimi tekstami, tak Beata Szady w "Życiorysach z Limy" aż takiego wrażenia na mnie nie zrobiła, co nie zmienia faktu, że książka jest dobra i potrzebna.

Wciąż nie jestem w stanie tego zrozumieć i nie pozwolę sobie wciskać tekstów o naiwności, czy wręcz infantylności takiego podejścia, jak to się do cholery dzieje że cywilizowane społeczeństwa godzą się na taki stan rzeczy gdzie istnieje tak ogromna nierówność jeśli chodzi o dystrybucję dóbr. Perspektywa, gdzie obok siebie funkcjonuje człowiek posiadający kilkanaście samochodów, kilka luksusowych domów i grube zera na koncie bankowym, a kilka metrów od niego mieszka kilkuletnie dziecko w domu z tektury jest dla mnie po prostu nie do przyjęcia i cholera nie interesuje mnie światopogląd zezwalający na akceptację, a wręcz wzmacnianie takiego stanu rzeczy bo nie można takiej postawy nazwać inaczej niż barbarzyństwo i już. Nie jestem "wojującym lewakiem", choć wychodzi na to iż w dzisiejszym świecie jeśli tylko człowiek ośmieli się podnieść głos w sprawie nierówności społecznej, dyskryminacji płci, biedy, czy ogólnie postawić się w obronie słabszych, to taka łatka jest mu z zasady przyszywana. Nie marzy mi się utopia gdzie każdy będzie miał idealnie po równo, ale cholera jasna czy naprawdę ludzkości nie stać już na zwykłą ludzką przyzwoitość i empatię. Śmiem wątpić czy jako ogół jesteśmy w stanie się jeszcze wybudzić z tego konsumpcjonistycznego koszmaru, ale chciałbym się mylić w tej kwestii.

Książki takie jak "Ulica mnie woła" to w moim odczuciu przede wszystkim studium ignorancji i bezrefleksyjności. Pewnie, że można cały ukazany tu problem związany z niezaopiekowaniem, alkoholizowaniem się, narkotyzowaniem się czy dziecięcą prostytucją zwalić na karb długoletnich błędów i nieodpowiednich wzorców wychowawczych, ale to tak naprawdę bezczelna próba na zakłamanie prawdziwych przyczyn tego stanu rzeczy. W rzeczywistości bowiem, jak pokazuje to w swoim reportażu Beata Szady, odpowiedzialność za cierpienie tych dzieci ponoszą rządy, kościół, wielki przemysł i inne instytucje, które tolerują a czasem wręcz wprost akceptują patologie toczące je od środka. Rząd dba o interesy tych najbardziej wpływowych, aby zapewnić sobie ich poparcie i ciągłość władzy, kościół zacietrzewiony w swej ideologii zachęca do prokreacji, aby następnie zostawić ludzi z ich potomstwem na pastwę losu. Byleby ochrzcić i zwiększyć wspólnotę, a w jakich warunkach ta wspólnota będzie żyć, to już mało hierarchów interesuje. Światowy przemysł szukając nowych rynków zbytu i oszczędności spycha biedotę do slamsów, a organizacje które mają pomagać, przejadają często środki naiwniaków takich jak ja na bezsensowne i bezproduktywne programy "pomocowe", albo niepotrzebną biurokrację. Czasem ma się wrażenie, że jest wiele osób które tak naprawdę robią wszystko, aby utrzymać taki stan rzeczy, a mieszkańcy ulic Limy i innych metropolii zamieszkujący obszary slamsów ulegają postępującej stygmatyzacji.

Ktoś mi kiedyś powiedział żebym nie czytał takich książek bo tylko się dołuję, ktoś inny śmieje się ze daje się robić w bambuko kiedy wpłacam datek na organizacje dobroczynne. No cóż wychodzę z założenia, że świadomość i chęć pomocy to jednak więcej niż siedzenie w nieświadomości na dupie. Wtedy bowiem łatwiej jest też brać udział w całym tym procederze i konsumować, konsumować, konsumować, bo przecież "świata się nie zbawi". Otóż da się go zbawić, ale nie da się tego uczynić modlitwą, postem, pozorowaną chrześcijańską postawą tylko działaniem, dzieleniem się, stwarzaniem realnych perspektyw dla ludzi wyrzuconych poza margines. Na początek jednak należy się zainteresować, dowiedzieć, zrozumieć ich perspektywę. Dlatego polecam do lektury książkę Beaty Szady "Ulica mnie woła".

Reportaże jeszcze bodaj bardziej niż literatura bazująca na fikcji literackiej mają to do siebie, iż odbiór ich jest mocno uzależniony od specyficznej wrażliwości czytelnika, a ta prezentuje się u każdego z nas całkiem inaczej. Dlatego myślę sobie, że nie ma autorów dobrych i złych, a są tacy którzy trafiają do nas bardziej a do innych mniej i odwrotnie. Tak właśnie jest ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to