Pamięć światłości

Miło spędzony czas

Miło spędzony czas

Postanowiłem, że nie wystawie temu tomowi oceny, bo po prostu uważam, że nie nie sposób ocenić tej części, czy raczej całego zakończenia obiektywnie, a próbując to zrobić, ocena mogłaby być niestety krzywdząca. Dlaczego?
W skrócie: Coś, co pierwotnie w zamyśle Jordana, było zaplanowane na zapewne kolejne kilka tomów, wszystkie te pieczołowicie i szczegółowo rozwijane postacie przez te wszystkie tomy, nie tylko pierwszo i drugo, ale i trzecio i czwartoplanowe, wszystkie te często nudne opisy, przez które trzeba było się wręcz przebijać, ale które właśnie tworzył charakter każdej postaci w najdrobniejszych detalach, wszystko to było rozwijane tak szczegółowo przez 11 tomów i nagle trzeba było to skompresować i domknąć na tak niewielu stronach.
Co z tego mogło wyjść, można sobie wyobrazić.
Akcja dzieje się bardzo szybko, postaci które się nagromadziły jest dużo i po protu nie sposób poświecić każdej z nich tyle czasu, ile czytelnik by sobie życzył. Przez to niektóre z nich pojawiają się okazyjnie, relacje zostały w znacznej większości bardzo spłycone, a spłycone do takiego stopnia, że w którymś momencie w jednym zdaniu zostaje oznajmione, że gdzieś niedawno dana para jest po ślubie, a przypadku innej pary o ślubie dowiadujemy się, kiedy jedna z postaci nazwa drugą "żono" i nic więcej na ten temat. Takich większych, bądź mniejszych "niuansów" jest mnóstwo i cała ta chemia między bohaterami po prostu wyparowała. Trup ściele się również gęsto i tak naprawdę nie ma nawet miejsca, aby dłużej się nad jedną czy drugą śmiercią w książce rozwodzić.
Poza tym spłaszczeniem i spłyceniem relacji między bohaterami w szczególności gryzły mnie 3 z nich. Egwene, która stała się potwornie irytująca ze swoim zachowaniem wszystkowiedzącej i nieomylnej, pomimo tego, że była dziewczyną ze wsi, na nauce w wieży spędziła kilka miesięcy, u mądrych uczyła się tylko śnienia i nie miała nigdzie okazji nabyć takiej wiedzy, jak tutaj zostało to przedstawione, w szczególności jeśli chodzi o taktykę wojenną. Pozostałe 2 postacie to rodzeństwo Trakand, z których już standardowo głupota momentami wylewała się wręcz wiadrami.
Oczywiście nie mam tutaj pretensji do Sandersona, który jest jednym z moich ulubionych autorów, bo zadanie otrzymał praktycznie niewykonalne. Należy być tutaj przede wszystkim wdzięcznym, że dane czytelnikom było poznać jakiekolwiek zakończenie po tylu tomach, nawet w tak skompresowanej formie. Jednakże gdyby Jordan miał możliwość dokończenia swojego dzieła i nie miałby ograniczenia czasowego, to za takie zakończenie moja ocena zdecydowanie nie byłaby zbyt wysoka.
Epilog wygląda jak wstęp do kolejnej książki, nie wyjaśnia zbyt wiele i pozostawia duży niedosyt i mnóstwo kolejnych pytań, co nie powinno mieć miejsca po tak rozbudowanej opowieści.
Wracać do tej serii raczej nie zamierzam, tym bardziej, że prawie połowa tomów wypada delikatnie mówiąc dość przeciętnie i mając na względzie takie zakończenie, nie zachęca to zbytnio po ponowne sięgnięcie do tej serii.

Postanowiłem, że nie wystawie temu tomowi oceny, bo po prostu uważam, że nie nie sposób ocenić tej części, czy raczej całego zakończenia obiektywnie, a próbując to zrobić, ocena mogłaby być niestety krzywdząca. Dlaczego?
W skrócie: Coś, co pierwotnie w zamyśle Jordana, było zaplanowane na zapewne kolejne kilka tomów, wszystkie te pieczołowicie i szczegółowo rozwijane...

15 książek, ponad 14,5 tysiąca stron/502 godziny audiobooka. Pół roku przygody z chmarą bohaterów, którzy na pewnym etapie stają się ‘Twoimi książkowymi przyjaciółmi’. Nie zaprzeczę, szykuje mi się chyba depresja poczytelnicza życia, co dobitnie świadczy o sile „Koła czasu”.

Wykorzystując ten moment trochę jako okazję do podsumowania całej serii, chcę tylko zaznaczyć, że oczywiście w wielu miejscach nie było idealnie, włączając w to ten tom. ALE to w jaki sposób losy tych wszystkich bohaterów zostały podomykane, jest szalenie satysfakcjonujące. Nie będę zdradzać żadnych szczegółów, ani się szczególnie rozpisywać. Daję 10/10, bo to, co aktualnie mi się kłębi w głowie jest jakąś wielką plątaniną związków chemicznych, a moment, w którym lektor powiedział „koniec ostatniego tomu ‘Koła czasu’” zostanie ze mną na długo.

Idźcie i czytajcie, ja idę się wypłakać.

15 książek, ponad 14,5 tysiąca stron/502 godziny audiobooka. Pół roku przygody z chmarą bohaterów, którzy na pewnym etapie stają się ‘Twoimi książkowymi przyjaciółmi’. Nie zaprzeczę, szykuje mi się chyba depresja poczytelnicza życia, co dobitnie świadczy o sile „Koła czasu”.

Wykorzystując ten moment trochę jako okazję do podsumowania całej serii, chcę tylko zaznaczyć, że...

Ostatnia część Koła Czasu Roberta Jordana, która powstała przy udziale Brandona Sandersona dopina wszystkie wcześniejsze wątki i kończy walkę Cienia i Światłości. Patrząc w perspektywie wcześniejszych tomów serii jest dość krwawa, ale czego się spodziewać po Ostatniej Bitwie, w której walczą praktycznie wszyscy, a na wojnie niestety nie obywa się bez ofiar i tutaj również mamy ich dużo. Moim zdaniem to godne zakończenie cyklu, ale tak jak przyzwyczaiły nas wcześniejsze tomy wiele stron powieści nie jest wypełnione wartką akcją, która jak zwykle przyspiesza pod koniec i tam mamy wiele ważnych i znaczących wydarzeń, które kończą wielotomową sagę. Podsumowując cały cykl to bardzo ciekawe fantasy, rozbudowany świat i wielu ciekawych bohaterów, na pewno godny polecenia. Czy lepszy od przeczytanego wcześniej przeze mnie cyklu S. Eriksona Malazańska Księga Poległych ? To już każdy musi sobie odpowiedzieć sam na to pytanie. Moim zdaniem raczej nie. Ale i tak bardzo jestem ciekawy co zrobią z Kołem Czasu filmowcy 😊

Ostatnia część Koła Czasu Roberta Jordana, która powstała przy udziale Brandona Sandersona dopina wszystkie wcześniejsze wątki i kończy walkę Cienia i Światłości. Patrząc w perspektywie wcześniejszych tomów serii jest dość krwawa, ale czego się spodziewać po Ostatniej Bitwie, w której walczą praktycznie wszyscy, a na wojnie niestety nie obywa się bez ofiar i tutaj również...

Boże, nareszcie koniec tego tasiemca.

Boże, nareszcie koniec tego tasiemca.

Domyślam się, że jak się kończy tak długi i do tego nie swój cykl to nie jest najprościej, ale samo zakończenie jak dla mnie nie powala i nie ma w sobie nic zaskakującego i spinającego całą historię w całość. Cykl jest bardzo dobry, historia, postacie, tło, wszystko razem stanowi bardzo dobrą całość, ale w zakończeniu zabrakło mi tej iskry. Podobno zakończenie było w 100% Jordana, ale mnie niestety ciut rozczarowało.

Domyślam się, że jak się kończy tak długi i do tego nie swój cykl to nie jest najprościej, ale samo zakończenie jak dla mnie nie powala i nie ma w sobie nic zaskakującego i spinającego całą historię w całość. Cykl jest bardzo dobry, historia, postacie, tło, wszystko razem stanowi bardzo dobrą całość, ale w zakończeniu zabrakło mi tej iskry. Podobno zakończenie było w 100%...

Siedziałem w świecie Koła Czasu ponad 3 miesiące, śledziłem losy bohaterów, zmiany, zwroty, momenty. Mat z irytującego idioty pierwszych tomów stał się postacią z ulubionej czołówki. Cykl nie jest równy, ma wzloty i upadki ale przez przytłaczającą większość czasu nie mogłem się doczekać kiedy będę mógł się z powrotem zanurzyć w historię. Pierwszy tom Sandersona - absolutnie najlepszy z serii.
No i wreszcie koniec, finał, kulminacja, nuda i męczarnia taka, że musiałem się zmuszać do powrotu i niecierpliwie odliczałem kartki do końca. Za długo, za bardzo wydumane i na siłę piętrzone katastrofy i intrygi. Liczyłem, że przy tylu bohaterach, wątkach i tak bogatym świeci finał będzie w rodzaju finału Władcy Pierścieni, dowiemy się trochę o rzeczywistości po bitwie. A tu takie tylko 'wgraliśmy, hura, kurtyna'. Meh.

Siedziałem w świecie Koła Czasu ponad 3 miesiące, śledziłem losy bohaterów, zmiany, zwroty, momenty. Mat z irytującego idioty pierwszych tomów stał się postacią z ulubionej czołówki. Cykl nie jest równy, ma wzloty i upadki ale przez przytłaczającą większość czasu nie mogłem się doczekać kiedy będę mógł się z powrotem zanurzyć w historię. Pierwszy tom Sandersona - absolutnie...

Koniec i bomba. A kto czytał, ten trąba!

Koniec i bomba. A kto czytał, ten trąba!

Nie mogę obiektywnie zabrać się za ocenianie zarówno tej książki jak i całej serii. Tydzień to za mało na nabranie dystansu.
Więc na razie tylko próbuje, w skrócie: przez pół książki jest bitwa i zagięcie czasoprzestrzeni. Pasuje, mimo, że brzmi dziwnie.
Czytając dochodzi się do momentu, że wszystko idzie źle i wszyscy giną. Ile razy wydałam z siebie "och nie" przestałam liczyć... Aż nagle! Zwrot i dzida ku zwycięstwu!
W sumie to nie było tak tragicznie, bo większość kluczowych bohaterów przeżyła. Sanderson zabrał tylko moich ulubieńców: Siuan i Garetha i małżeństwo Bashere, itd... Gawyna nie żałowałam. Jak można tak taktycznie osłabić "szefową"?!
Jedyne co lubię w Egwene to scena jej śmierci - odeszła z hukiem i pie****nieciem! Nie tolerowałam laski przez całą serię. W sumie, pewnie ze 4 książki były o niej, jakby podliczyć więc czytanie było momentami... bolesne!
Ponoć za drugim razem jak się czyta Koło Czasu to zmienia się zdanie. Może za 30 lat powtoreczka?

Wracając do tematu. Samo zakończenie - trochę przewidywalne. Nie wiem, może za dużo się podobnych książek naczytałam.
Trochę szkoda wątku Padana Faina - zginął tak "łatwo".

A teraz się będę czepiać:
Pytanko - co się stało z Drogami? Zostały oczyszczone?
Jak to możliwe, że przeciwnik, w przedostatnim, najważniejszym pojedynku w dziejach świata, Randa - Moridin - zdrowieje i wychodzi sobie z obozu nie zatrzymywany przez nikogo?!
I inne mniej istotne ;p

I na koniec pozostałam z wieloma pytaniami bez odpowiedzi... Po 4.5 miesiącach w świecie Koła Czasu trudno się pożegnać...
Co dalej? Przyszłość którą widziała Aviendha się ziści? Seanchanie dalej będą podbijać? Co z ziemiami granicznymi? Jak zostaną podzielone?
CO ZE ŚWIATEM PO "ZNIKNIĘCIU" SMOKA?!

Ma wyjść serial w przyszłym roku...
Jest jeszcze prequel Nowa Wiosna do przeczytania....
Ciężko się otrząsnąć i wrócić do szarej rzeczywistości po tak Monumentalnej przez duże M. serii

Nie mogę obiektywnie zabrać się za ocenianie zarówno tej książki jak i całej serii. Tydzień to za mało na nabranie dystansu.
Więc na razie tylko próbuje, w skrócie: przez pół książki jest bitwa i zagięcie czasoprzestrzeni. Pasuje, mimo, że brzmi dziwnie.
Czytając dochodzi się do momentu, że wszystko idzie źle i wszyscy giną. Ile razy wydałam z siebie "och nie" przestałam...

Skończona 20-letnia przygoda z Kołem Czasu! Brandon Sanderson dał radę i wycisnął z milionów wątków co tylko było można, chociaż widać, że część i tak na prędce podomykał, jakby 3 ponadtysiącstronicowe tomy to bylo za mało 😅
Oceniam o gwiazdke niżej wzgledem poprzednich dwóch, za zbyt szybkie rozwiazania i za niesatysfakcjonujące zakończenie, choć widać, że tożsame z zamysłem Jordana.

Skończona 20-letnia przygoda z Kołem Czasu! Brandon Sanderson dał radę i wycisnął z milionów wątków co tylko było można, chociaż widać, że część i tak na prędce podomykał, jakby 3 ponadtysiącstronicowe tomy to bylo za mało 😅
Oceniam o gwiazdke niżej wzgledem poprzednich dwóch, za zbyt szybkie rozwiazania i za niesatysfakcjonujące zakończenie, choć widać, że tożsame z...