Pamięć światłości

Skończona 20-letnia przygoda z Kołem Czasu! Brandon Sanderson dał radę i wycisnął z milionów wątków co tylko było można, chociaż widać, że część i tak na prędce podomykał, jakby 3 ponadtysiącstronicowe tomy to bylo za mało 😅
Oceniam o gwiazdke niżej wzgledem poprzednich dwóch, za zbyt szybkie rozwiazania i za niesatysfakcjonujące zakończenie, choć widać, że tożsame z zamysłem Jordana.

Skończona 20-letnia przygoda z Kołem Czasu! Brandon Sanderson dał radę i wycisnął z milionów wątków co tylko było można, chociaż widać, że część i tak na prędce podomykał, jakby 3 ponadtysiącstronicowe tomy to bylo za mało 😅
Oceniam o gwiazdke niżej wzgledem poprzednich dwóch, za zbyt szybkie rozwiazania i za niesatysfakcjonujące zakończenie, choć widać, że tożsame z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już jakiś czas temu skończyłem czytać najbardziej monumentalne dzieło literackie z jakim do tej pory się zetknąłem, musiałem sobie kilka rzeczy ułożyć w głowie, żeby coś napisać.
Jeżeli człowiek poświęca ponad dwa miesiące swojego czytelniczego życia i sporo wolnego czasu na piętnaście powieści, kilkanaście tysięcy stron, setki bohaterów, wątków, to siłą rzeczy musi się emocjonalnie związać z bohaterami i tym światem przedstawionym, złapałem się na tym, że nawet kibicuję temu pokręconemu pomysłowi z Randem i jego trzema oblubienicami, bo tu w tym świecie przedstawionym, ten pomysł miał rację bytu (inną rzeczą oczywiście jest, jak bardzo momentami Jordanowi i Sandersonowi nie wychodziło przedstawienie relacji Randa i jego kobitek, w szczególności z Elayne).
No dobrze, zacznę od minusów - brak jest jakiegoś sensownego zakończenia, coś w stylu "Porządki w Shire" i "Szara przystań" u Tolkiena, co z Min i jej wątpliwie przyjemną dla niej rolą u Seanchan, co z Aviendhą i Aielami, Elayne i Andorem, Lanem, Nynaeve i Malkierem, co z wieloma innymi istotnymi bohaterami drugiego i trzeciego planu (np. jak Amys zareagowała na utratę Rhuarca, co dalej z Greandal?).
Drugim minusem jest z kolei to, że niezależnie od tego jak bardzo się Sanderson starał, to "Pamięć światłości" sprawia wrażenie ponad 1000 stron niekończącej się bitwy. W odróżnieniu od pozostałych tomów cyklu, "Pamięć światłości" trzeba sobie dawkować ostrożnie, nie da się tego łyknąć w dwa, trzy dni, bo nastąpi nieuchronne znużenie ciągłą walką, tak też uczyniłem, "Pamięć światłości" czytałem przez dwa tygodnie, robiąc sobie kilkudniowe przerwy, co było tylko na plus.
No i w zasadzie tyle minusów - bosze, co to była za historia! Pod wieloma względami "Koło czasu" to majstersztyk fabularny jakiego w literaturze nie sposób spotkać. Jestem niezmiernie ukontentowany jak zgrabnie autorom udało się pokończyć losy wielu postaci, przede wszystkim zadziwia żelazna konsekwencja w poprowadzeniu postaci (Jordan musiał to mieć od początku świetnie rozrysowane, zero przypadku) i rewelacyjne wręcz zakotwiczenie losów tych postaci w fabule (np. postać Demandreda to wręcz rewelacja, podobnie ma się z Graendal, czuć tutaj moc i grozę tych Przeklętych). Polecam wszystkim czytelnikom, dla których najważniejsza jest fabuła, postaci, podróże tych postaci z punktu a do punktu z, chyba nigdzie indziej ta podróż, ten rozwój postaci, tak wielu bohaterów nie odbyło wewnętrznej podróży tak konsekwentnie, warto przebrnąć przez te wszystkie stronice, słabsze momenty w środkowej części cyklu (w szczególności irytujące kobiety Jordana), aby odczuć to swoiste katharsis na końcu wraz z niektórymi bohaterami (np. Randem).
Sapkowski i jego wiedźmiński świat, ba Erikson i jego malazański świat, to przy Jordanie literackie wydmuszki, jeśli chodzi o spójność i konsekwencję fabularno-ludzką świata przedstawionego, oczywiście Sapkowski i Erikson pisali bardziej mięsiście, ale nawet na milę nie zbliżyli się do konsekwencji twórczej Roberta Jordana.
Szkoda, że to już koniec, ale z drugiej strony nie chciałbym, żeby ktokolwiek dopisywał ciąg dalszy. Jeżeli miałbym do czegoś porównać "Koło czasu" w kulturze masowej, jeśli idzie o konsekwencję fabularno-postaciową, to przychodzi mi jedynie na myśl serial "Breaking bad" - chodzi oczywiście wyłącznie o porównanie tej konsekwencji twórców, a nie jakiekolwiek podobieństwo merytoryczne światów i bohaterów, żeby mnie źle nie zrozumiano.
Cykl skończyłem niecały miesiąc temu, a nadal mam poczucie literackiej pustki, coś tam czytam Dana Simmonsa, ale myśli cały czas wracają mi do Randa i ferajny, taką siłę oddziaływania miał na mnie ten cykl. I, o zgrozo, rozważam nawet kiedyś w przyszłości powrót do tego świata, żeby go sobie jeszcze raz przeczytać.

Już jakiś czas temu skończyłem czytać najbardziej monumentalne dzieło literackie z jakim do tej pory się zetknąłem, musiałem sobie kilka rzeczy ułożyć w głowie, żeby coś napisać.
Jeżeli człowiek poświęca ponad dwa miesiące swojego czytelniczego życia i sporo wolnego czasu na piętnaście powieści, kilkanaście tysięcy stron, setki bohaterów, wątków, to siłą rzeczy musi się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skończone! Ponad rok czytania całej serii. To był dobry rok! Tylko co teraz? Jak żyć ?! Polecam

Skończone! Ponad rok czytania całej serii. To był dobry rok! Tylko co teraz? Jak żyć ?! Polecam

Pokaż mimo to

Mam problemy z tym tomem, brakowało mi większej ilości interakcji między znanymi od dawna bohaterami na pożegnanie z serią. Po prostu zamiast kilkuset stron bicia "respawniących" się w nieskończoność trolloków i przeskakiwać dwa razy na stronie między miejscówkami w trakcie bitew powodując lekką dezorientacje wolałbym ciut dłużej jeszcze pobyć z naszymi bohaterami w spokoju. No i zakończenie. Epilog wygląda jak po prostu kolejny rozdział książki która nie jest ostatnią w serii. No po prostu brak porządnego zakończenia. Nie, nie porządnego - tu W OGÓLE nie ma zakończenia jak na mój gust. Rozumiem że epilog napisał Jordan, ale zdaje się go napisał wiele lat temu jak planował jeszcze sequele po zakończeniu głównej serii, Sanderson mógł jednak zmodyfikować je wiedząc że takowych sequeli nie będzie, bo książkę zakończyłem z lekkim niesmakiem z tego powodu.

Mam problemy z tym tomem, brakowało mi większej ilości interakcji między znanymi od dawna bohaterami na pożegnanie z serią. Po prostu zamiast kilkuset stron bicia "respawniących" się w nieskończoność trolloków i przeskakiwać dwa razy na stronie między miejscówkami w trakcie bitew powodując lekką dezorientacje wolałbym ciut dłużej jeszcze pobyć z naszymi bohaterami w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

14 tomów wspaniałej przygody. Czuję pustkę i żal że to już za mną i nigdy już nie wróci. Będę tęsknił za tym niesamowitym światem, za bohaterami, za oczekiwaniem na każdy kolejny tom, za nieprzespanymi nocami. Dziękuje.

Jeśli chodzi o sam ostatni tom to wiem, że dziwnie to zabrzmi po 14 tomach, ale mam wrażenie że brakuje tej książce zakończenia. Większość wątków zwyczajnie urywa się. Brakuje tej kropki nad "i". Co z Seanchanami? Co z wizjami Aviendhy? Co z Pokojem Smoka? Czy nasz bohater stworzył lepszy świat, czy zafundował swoim potomkom Seanchanskie piekło? Niestety nie dostajemy odpowiedzi na te pytania. Zakończone godnie został właściwie tylko wątki Białej i Czarnej wieży. Egwyne, która odkupiła niechęć jaką do niej żywiłem od początku, a Logain dostał w końcu swój moment prawdziwej chwały. Zakończenie wątku samego Randa też budzi we mnie mieszane uczucia.

Całość cyklu oceniam na 8,5. Mimo słabszych momentów i skłonności autora do lania wody. Wspaniała monumentalna historia, magnum opus Roberta Jordana. Przejęcie cyklu przez Sandersona również udane, mimo moich zastrzeżeń do samego zakończenia. Mam nadzieję, że w jakimś stopniu jeszcze wrócę do tego świata wraz z serialem od Amazona i będzie to udany powrót.

14 tomów wspaniałej przygody. Czuję pustkę i żal że to już za mną i nigdy już nie wróci. Będę tęsknił za tym niesamowitym światem, za bohaterami, za oczekiwaniem na każdy kolejny tom, za nieprzespanymi nocami. Dziękuje.

Jeśli chodzi o sam ostatni tom to wiem, że dziwnie to zabrzmi po 14 tomach, ale mam wrażenie że brakuje tej książce zakończenia. Większość wątków...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jak dla mnie okazała się zawodem.Powiem krótko.Chaotyczny sposób napisania jej nie zadowala.Zakonczenie właściwie tylko wątku głównego?A co z resztą postaci,wielu z nich ciekawszych niż Rand.Samo zakończenie wątku głównego niezadowalające.Liczylem na epicką walkę i ostatecznie zaskoczenie, wielką tajemnicę walki pomiędzy Smokiem Odrodzonym a Czarnym(O którym nadal nie wiemy wiele oprócz tego że jest złym bezpłciowym bytem, oczywiście autor stara się jednocześnie ukazać go formie niezbędnej części istnienia skoro istnieje dobro to musi też i zło dla mnie to za mało).Poprostu mi się nie podobało jestem sfrustrowany,jak dla mnie to zmarnowany potencjał.

Książka jak dla mnie okazała się zawodem.Powiem krótko.Chaotyczny sposób napisania jej nie zadowala.Zakonczenie właściwie tylko wątku głównego?A co z resztą postaci,wielu z nich ciekawszych niż Rand.Samo zakończenie wątku głównego niezadowalające.Liczylem na epicką walkę i ostatecznie zaskoczenie, wielką tajemnicę walki pomiędzy Smokiem Odrodzonym a Czarnym(O którym nadal...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za to tłumaczenie wydawnictwo i tłumaczka powinni wysłać czytelnikom pisemne przeprosiny.

Za to tłumaczenie wydawnictwo i tłumaczka powinni wysłać czytelnikom pisemne przeprosiny.

Pokaż mimo to

Po dwudziestu sześciu latach od premiery pierwszego tomu, monumentalny cykl Roberta Jordana „Koło Czasu” doczekał się wreszcie zakończenia. Sam twórca zmarł w 2007 roku, a pałeczkę po nim przejął Brandon Sanderson, który z planowanego przez Jordana ostatniego tomu zrobił trzy potężnych rozmiarów powieści. W liczącej prawie 1200 stron „Pamięci Światłości” nadchodzi Tarmon Gai’don – Ostatnia Bitwa, w której rozstrzygają się losy całego istnienia.
Trudno nie podziwiać ogromu pracy włożonej w spięcie całego cyklu klamrą kulminacyjnego starcia z Czarnym. Trudno nie docenić żelaznej dyscypliny, z jaką Sanderson zapanował nad dziesiątkami wątków i bohaterów, dając równocześnie przysłowiowe pięć minut na zaistnienie i wybrzmienie każdej postaci, która cokolwiek znaczyła na przestrzeni kolejnych tomów serii. I chociaż może to zabrzmieć brutalnie, to właśnie Sanderson okazał się być najlepszym, co spotkało „Koło Czasu”. Jordan wykreował bogatą wizję świata, ale z tomu na tom pisał coraz bardziej rozwlekle, poświęcając zbyt wiele miejsca opisom detali, które nic nie wnosiły do fabuły. Jego następca, chociaż rozciągnął podsumowanie serii na trzy tomy, nadał całości tempa. Tarmon Gai’don w jego wykonaniu to literacka mechanika precyzyjna – wojna toczona na czterech frontach, w różnych krańcach świata, doprowadzona do finalnej konfrontacji.
Sanderson godnie dokończył dzieło Jordana, lecz niestety polskie tłumaczenie okazało się przegraną bitwą. Przekład większości książki pochodzi od Joanny Szczepańskiej, która najwyraźniej nie odrobiła pracy domowej z tłumaczenia Jana Karłowskiego. W efekcie np. kobieta Suroth staje się tym „Surothem”, płomień stosu – ogniskiem, krąg przenoszących Moc bywa okręgiem. No i, na litość Boską, droga Pani: w języku polskim mieczem tnie się na odlew, a nie z backhandu. Stąd obniżona ocena końcowa.

[recenzja opublikowana oryginalnie w "Nowej Fantastyce" 01/2017]

Po dwudziestu sześciu latach od premiery pierwszego tomu, monumentalny cykl Roberta Jordana „Koło Czasu” doczekał się wreszcie zakończenia. Sam twórca zmarł w 2007 roku, a pałeczkę po nim przejął Brandon Sanderson, który z planowanego przez Jordana ostatniego tomu zrobił trzy potężnych rozmiarów powieści. W liczącej prawie 1200 stron „Pamięci Światłości” nadchodzi Tarmon...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Smok się odrodził!
Niech będzie pamięć światłości!

Kiedyś, wracając do domu, znalazłem książkę „Oko Świata”. Leżała na pojemniku z makulaturą, zbierało się na deszcz. Nie zastanawiając się długo, szybko schowałem ją do plecaka. Później przez prawie rok leżała na półce, czekając na swoją kolej. Jednak w połowie czerwca 2013 roku rozpocząłem swoją przygodę z Kołem Czasu, która trwała aż do końcówki 2017 roku.

Wszystko się zamyka w jeden wielki epicki cykl. Cały świat, który z każdym tomem powiększał się, jest spójny i prawie w pełni wykorzystany. Każdy bohater znajduje swoje miejsce lub przeznaczenie na kartach tej wielkiej historii. Dzięki temu, że Brandon Sanderson dał sobie aż trzy tomy na wykończenie dzieła, możemy skupić się rzeczach ważnych, bez przerostu bohaterów i dłużyzn tekstowych.

Widać też rękę Jordana. Ostatni tom bierze długi rozpęd, by około 600 strony pędzić pełną prędkością przez wydarzenia i emocje ostatniej bitwy. A sama bitwa? Epicka to za mało powiedziane. Wszyscy są w nią zaangażowani, nikt nie może przejść obok niej obojętnie.

Wątpię, żeby ktoś szukał zachęty do całego cyklu czytając recenzje ostatniego tomu. Jeśli jednak tak będzie, to drogi czytelniku: daj Kołu Czasu szansę. Nie zrezygnuj, gdy się znudzisz. Nie przeraź się długością. To istny Tolkien w wydaniu XXL.

Ale jeśli jest tu ktoś, kto waha się czy warto spróbować skończyć cykl, bo jest na 10, 11 lub 12 tomie to chciałbym powiedzieć jedno – Warto! Dobrze że Kołu Czasu przytrafił się Brandon Sanderson. Nie ukrywam, że jestem jego fanem i czytając jego wkład do tego świata utwierdzam się w tym przekonaniu.

Po latach spędzonych razem z Randem, Matem, Perrinem, Elayne, Egwene, Lanem, Min, wiem, że będę za nimi tęsknił.

Smok się odrodził!
Niech będzie pamięć światłości!

Kiedyś, wracając do domu, znalazłem książkę „Oko Świata”. Leżała na pojemniku z makulaturą, zbierało się na deszcz. Nie zastanawiając się długo, szybko schowałem ją do plecaka. Później przez prawie rok leżała na półce, czekając na swoją kolej. Jednak w połowie czerwca 2013 roku rozpocząłem swoją przygodę z Kołem Czasu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zwieńczenie monumentalnego cyklu niektórym może się podobać, innym nie. Ja należę do pierwszej grupy, nie pozostawiło u mnie niedosytu. Uważam, że aby zamknąć wszystkie wątki potrzebny byłby kolejny opasły tom i wykreowanie kolejnego świata. W ten sposób można by pisać w nieskończoność. Najważniejsze postaci miały swoje zakończenia i mnie to w zupełności wystarczyło. Zmęczyły mnie natomiast długie opisy potyczek, ruchy wojsk itd., ale czepiać się nie będę, w końcu to Ostatnia Bitwa. Niestety większość książki jest popsuta bardzo kiepskim tłumaczeniem Joanny Szczepańskiej, która na ostatnie 700 stron 14-tomowego cyklu (bo tłumaczyła tylko część książki) postanowiła zmienić terminologię na swoją, przez co czasami zupełnie nie wiedziałam o co chodzi. W wydaniu jest też bardzo dużo błędów, literówek, zmienionych imion itd. Rozumiem pośpiech wydawnictwa, ale mimo wszystko takie coś nie powinno mieć miejsca.

Zwieńczenie monumentalnego cyklu niektórym może się podobać, innym nie. Ja należę do pierwszej grupy, nie pozostawiło u mnie niedosytu. Uważam, że aby zamknąć wszystkie wątki potrzebny byłby kolejny opasły tom i wykreowanie kolejnego świata. W ten sposób można by pisać w nieskończoność. Najważniejsze postaci miały swoje zakończenia i mnie to w zupełności wystarczyło....

więcej

mniej

Pokaż mimo to