Aby napisać dobrą powieść z modnego ostatnimi czasy podgatunku „kryminału historycznego” należy dysponować trzema atutami: znajomością epoki, w której osadzono fabułę (jak w przypadku każdej powieści historycznej),pomysłem na sensacyjno-kryminalną intrygę (jak w przypadku każdej powieści sensacyjno-kryminalnej) oraz talentem literackim (jak w przypadku każdego dzieła literackiego). N. Masot spełnia te warunki w sposób co najwyżej przeciętny.
Jeśli chodzi o znajomość trzynastowiecznych realiów, to przez niemal całą powieść Autorka wykazywała dobrą orientację wśród postaci i wydarzeń historycznych epoki, istotnych dla treści dzieła. Już sądziłem, że poprawnie odrobiła lekcję, gdy pod sam koniec pojawił się nieprzyjemny zgrzyt: z podanych przez N. Masot informacji chronologicznych wynika, iż templariusze mieliby prowadzić „wykopaliska” w „świątyni jerozolimskiej” w 1198 r. W rzeczywistości Jerozolima już od 1187 r. znajdowała się w rękach muzułmanów, co czyni obecność w niej templariuszy jawnym nieprawdopodobieństwem. W dodatku zaznaczyła, iż znalezione artefakty wywieźli z miasta na rok przed jego utratą. Autorka opisuje często topografię trzynastowiecznej Barcelony, czyniąc to z godnym podziwu uwzględnieniem szczegółów. Nie jestem w stanie sprawdzić „od ręki” rzetelności tych opisów, toteż przyjmuję je za dobrą monetę. Przekonująco wypadają również odmalowane przez N. Masot stosunki obyczajowe. Co prawda, odmalowane w dość wąskim zakresie, bohaterowie powieści obracają się bowiem głównie wśród przestępców i marginesu społecznego. W oczy rzucają się natomiast bardzo liczne anachronizmy. Przykładowo, Autorka nagminnie posługuje się współczesnym, metrycznym systemem miar i wag. Pół biedy, jeśli czyni to w narracji, gorzej gdy metry i kilometry pojawiają się w wewnętrznych rozmyślaniach bohaterów, a już zupełnie nie do przyjęcia jest zamieszczanie ich w dialogach! Rozumiem, że wszystko to dla wygody współczesnego czytelnika, ale np. zdanie „Mój dom jest o kilka metrów stąd.” można bez trudu zastąpić frazą: „Mój dom jest o kilka kroków stąd.” Sens ten sam, a unikamy jawnego anachronizmu (system metryczny i metr jako miarę długości wprowadziły dopiero rewolucyjne władze Republiki Francuskiej w końcu XVIII w.). Inny przykład to nagminne używanie słów „pergamin” i „papier” w charakterze synonimów. Wprawdzie umiejętność wytwarzania papieru dotarła do Hiszpanii (za pośrednictwem Arabów) już w XII w., jako do pierwszego kraju europejskiego i w XIII-wiecznej Barcelonie ten materiał piśmienny był z pewnością znany, to jednak na pewno nie mylono go z pergaminem, a słowa „papiery” nie używano w dzisiejszym, potocznym znaczeniu, jako określenie wszelkiego rodzaju dokumentów. Co więcej, dokumenty poszukiwane przez bohaterów powieści spisano na pergaminie, co w tekście kilkakrotnie wyraźnie zaznaczono. Nie przeszkadza to jednak N. Masot wymiennie nazywać je „papierami” oraz „pergaminami”. Swoją drogą, pochodzić miały z epoki Chrystusa, podczas gdy sposób produkcji papieru Chińczycy wynaleźli dopiero sto lat później. Co więcej, w I w. n.e. w Palestynie pisano raczej na papirusie. Takich anachronizmów trafia się dużo więcej. Można by powiedzieć, że to drobiazgi bez większego znaczenia dla fabuły, dowodzą jednak albo braku wiedzy Autorki, albo niedbalstwa i lekceważenia czytelników.
Zawiązanie i rozwinięcie sensacyjnej fabuły zapowiadają się nader obiecująco. Niestety, im dalej, tym gorzej. Zasadniczy wątek zagadki kryminalnej gdzieś się zatraca, ustępując miejsca historii dawnych porachunków pomiędzy protagonistami powieści. Co gorsza, pojawiają się coraz liczniejsze nielogiczności i niekonsekwencje. Autorka ratuje się, wprowadzając kolejne, nowe postacie, wyciągane niby przysłowiowe króliki z cylindra. Niewiele to jednak pomaga, zakończenie zawodzi (nadmiernie zresztą udziwnione),a i sama tajemnica treści poszukiwanych przez wszystkich dokumentów nie rzuca na kolana. Bardzo podobne pomysły dość często wykorzystywano w produkcjach literackich i filmowych ostatnich dekad.
Talent literacki N. Masot niewątpliwie posiada, powieść napisana została żywo i potoczyście, poprawnym językiem, tekst nie zawiera dłużyzn, opisy plastyczne oraz rozsądnych rozmiarów, żywe dialogi. Ale pojawiają się również minusy. Największy to kreacje bohaterów, płaskie i jednowymiarowe. Albo dobrzy i szlachetni, albo źli i nikczemni (trafia się jeden wyjątek wśród postaci drugoplanowych, chyba jednak przez przypadek). Razi też marginalny i nie wiadomo w jakim celu wpleciony epizod romantyczno-erotyczny, bez żadnego znaczenia dla zasadniczej fabuły. Dialogi, jak już wspomniałem, żywe i jędrne, wydają się jednak skonstruowane w sposób nieco zbyt współczesny. I nie chodzi tu tylko o wspomniane wyżej anachronizmy.
Sięgając po tę powieść spodziewałem się znacznie więcej, niż znalazłem. Może jednak oczekiwałem zbyt wiele, skuszony intrygującą tematyką. To debiutancka powieść N. Masot. Napisała jeszcze kilka tomów, kontynuujących przygody młodego brata Guillema de Montclar. Mam nadzieję, że wypadły lepiej.

Aby napisać dobrą powieść z modnego ostatnimi czasy podgatunku „kryminału historycznego” należy dysponować trzema atutami: znajomością epoki, w której osadzono fabułę (jak w przypadku każdej powieści historycznej),pomysłem na sensacyjno-kryminalną intrygę (jak w przypadku każdej powieści sensacyjno-kryminalnej) oraz talentem literackim (jak w przypadku każdego dzieła...

Jeden z oddanych templariuszy ma przewieźć do zakonu niezmiernie ważną przesyłkę, zawierającą prawdę spisaną na starych pergaminach. Czy uda mu się bezpiecznie dowieźć skarb? Czy na statku spotka swojego przyjaciela czy zdrajcę? Wszystko wplątane w misternie uknuta intrygę, której akcja rozgrywa się na ulicach średniowiecznej Barcelony.

Jeden z oddanych templariuszy ma przewieźć do zakonu niezmiernie ważną przesyłkę, zawierającą prawdę spisaną na starych pergaminach. Czy uda mu się bezpiecznie dowieźć skarb? Czy na statku spotka swojego przyjaciela czy zdrajcę? Wszystko wplątane w misternie uknuta intrygę, której akcja rozgrywa się na ulicach średniowiecznej Barcelony.

Zachciało mi się w wakacje książki przygodowej. Najwyraźniej jednak pisząc tę powieść autorka nie wiedziała jeszcze, co chce napisać. Po spójnym i naprawdę przyzwoitym początku następuje seria chaotycznych wydarzeń, w których powieść przygodowa zamienia się już to w fantasy, już to w tragiczny romans, a ostatecznie próbuje nawet być powieścią filozoficzną. Może kolejne części przygód Templariuszy są bardziej spójne, ale chwilowo nie mam ochoty tego sprawdzać.

Zachciało mi się w wakacje książki przygodowej. Najwyraźniej jednak pisząc tę powieść autorka nie wiedziała jeszcze, co chce napisać. Po spójnym i naprawdę przyzwoitym początku następuje seria chaotycznych wydarzeń, w których powieść przygodowa zamienia się już to w fantasy, już to w tragiczny romans, a ostatecznie próbuje nawet być powieścią filozoficzną. Może kolejne...

Kryminał szpiegowski w typie "Cmentarz w Pradze", choć napisany prostszym językiem i jako typowa powieść.
Autorka ma specyficzny dar, bowiem czytając miałem wrażenie, że wszystko jest autentyczne, że ja sam tam gdzieś się poruszam.
Początek trochę zawiły, ale z każdym rozdziałem wiemy już kto z kim. Nie ma może zbyt wiele fajerwerków, jest za do praca detektywistyczna-logiczna, choć nie ma tu dżentelmeństwa, a śmierć czyha za każdym rogiem.
Myślałem, że zakończenie będzie "z większym bum", wtedy byłaby gwiazda więcej, ale i tak polecam.

Kryminał szpiegowski w typie "Cmentarz w Pradze", choć napisany prostszym językiem i jako typowa powieść.
Autorka ma specyficzny dar, bowiem czytając miałem wrażenie, że wszystko jest autentyczne, że ja sam tam gdzieś się poruszam.
Początek trochę zawiły, ale z każdym rozdziałem wiemy już kto z kim. Nie ma może zbyt wiele fajerwerków, jest za do praca...

Niezbyt mi się podobała. Przy czytaniu nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że autorka podeszła bardzo schematycznie do tematu. To znaczy, nie wgłębiając się zanadto w historię, opisała średniowieczną Barcelonę i stosunki w niej panujące dość powierzchownie. No i postacie przejaskrawione, w dobrą albo złą stronę, czego po prostu nie cierpię. Ciężko mi się ją kończyło...

Niezbyt mi się podobała. Przy czytaniu nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że autorka podeszła bardzo schematycznie do tematu. To znaczy, nie wgłębiając się zanadto w historię, opisała średniowieczną Barcelonę i stosunki w niej panujące dość powierzchownie. No i postacie przejaskrawione, w dobrą albo złą stronę, czego po prostu nie cierpię. Ciężko mi się ją kończyło...

Fascynująca podróż w czasy średniowiecza. Polecam wszystkim miłośnikom powieści historycznych. "Cień templariusza" jest napisany świetnym językiem i z pomysłem. Postacie wykreowane wręcz po mistrzowsku a akcja pełna nieoczekiwanych zwrotów, zaskakująca fabuła. Powieść czyta się z zapartym tchem i z zaciekawieniem kolejnymi wydarzeniami, nic nie jest tu do końca przewidywalne. Autorka tak skonstruowała fabułę, że do ostatnich chwil jesteśmy trzymani w napięciu i niepewności. Kończąc lekturę szczerze żałowałam, że tak szybko dobrnęłam do końca.

Fascynująca podróż w czasy średniowiecza. Polecam wszystkim miłośnikom powieści historycznych. "Cień templariusza" jest napisany świetnym językiem i z pomysłem. Postacie wykreowane wręcz po mistrzowsku a akcja pełna nieoczekiwanych zwrotów, zaskakująca fabuła. Powieść czyta się z zapartym tchem i z zaciekawieniem kolejnymi wydarzeniami, nic nie jest tu do końca...

Książka ciekawa, czyta się ją bardzo szybko. Świetny pomysł, a i opisy nie są zbyt długie i nie nudzą. Uważam, że wato sięgnąć po właśnie tę książkę - mi przypadła do gustu!

Książka ciekawa, czyta się ją bardzo szybko. Świetny pomysł, a i opisy nie są zbyt długie i nie nudzą. Uważam, że wato sięgnąć po właśnie tę książkę - mi przypadła do gustu!

Bardzo przeciętna książka, kupiłem jako czytadło na wakacje i w zasadzie na tym się skończyło. Po przeczytaniu nie wiele zostaje w pamięci i raczej już do niej nie wrócę.

Bardzo przeciętna książka, kupiłem jako czytadło na wakacje i w zasadzie na tym się skończyło. Po przeczytaniu nie wiele zostaje w pamięci i raczej już do niej nie wrócę.

Wielowątkowość początkowo może utrudniać poukładanie faktów i połapanie się kto z kim w jakich relacjach. Ale potem nabiera tempa... Ciekawa, inna, tajemnicza...

Wielowątkowość początkowo może utrudniać poukładanie faktów i połapanie się kto z kim w jakich relacjach. Ale potem nabiera tempa... Ciekawa, inna, tajemnicza...

Dla mnie rewelacja !

Dla mnie rewelacja !