Przeczytałam bez entuzjazmu. Nie mogę wyobrazić sobie ciężkich krążowników z napędem plazmowym (?),które jednocześnie mają drzewce, maszty, żagle i wszystkie te części znane z marynistyki, a do tego potrafią przeskakiwać z 'Matrycy' do przestrzeni gwiezdnej, ot tak. W trakcie przeskoków, załoga do niczego się nie przypina, mało tego, na zewnątrz zostają tzw. takielarze naprawiający uszkodzenia żagli na bieżąco, młotkiem (!) Porucznik i załoga przenikają przez te światy równoległe bez uszczerbku na zdrowiu. Mało kto je, czy pije, prawie jak nieśmiertelnicy. Owszem, pewne osoby mają halucynacje, ale autor niestety nie pociągnął tego wątku, skupiając się na powtarzających się tematach - hackowaniu wszystkich dostępnych systemów obronnych i danych komunikacyjnych, nieustraszonym poruczniku - samcu alfa, którego pewna część ciała działa na panienki niczym wytrych (chociaż żadnej takiej scenki w książce nie uświadczymy),i wzywaniu Boga przez usta prawie każdej postaci i tak często, jak tylko można - cytuję: 'Boże Wszechmogący!', 'o Boże!', 'na Boga!', 'Boże błogosław', 'Chryste na krzyżu', itp. itd. co kilka stron. Strasznie mnie to odrzucało od czytania, przecież to w końcu literatura science fiction, a nie jakiś katechizm.
Nie mogę sobie wyobrazić, jak mistrzyni od hackowania mogła wykonywać te wszystkie swoje operacje i podglądy kosmicznych starć z różnych kamer (łącznie z dzieleniem widoków z innymi żołnierzami!) na malutkim palmtopie, który wg. opisu Drake'a mieścił się w kieszeni jej spodni. Miałam nadzieję, że jeśli intryga zawisła w powietrzu już po kilku rozdziałach, to pod koniec historii okaże się, że bezczelny komandor Pettin stoi za całym spiskiem przeciwko kapitanowi Leary'emu. Niespodziewanie Pettin mięknie i nawet nie dowiadujemy się, co spowodowało zmianę jego nastawienia.
Nie bardzo rozumiem, dlaczego niektóre zdania czy wyrazy (poza nazwami statków) zostały wydrukowane kursywą - nie zawsze z kontekstu wynikają silne emocje lub podkreślanie czyjegoś stanowiska. Najczęściej pojawiające się słowa to chyba 'pociski' i 'dane' (w 'Świecie Northa' tegoż autora dostaliśmy nagromadzenie słów 'wiązki' i 'pancerze'). Jest tu trochę sztywnego humoru, ładne opisy miejsc oraz samej Matrycy, jednak całościowo można było tą książkę napisać ciekawiej, zwłaszcza, że lektura ma prawie 500 stron. 'Porucznik Leary dowodzi' jest kontynuacją 'Jak błyskawice', ale pierwszą część już sobie daruję.

Przeczytałam bez entuzjazmu. Nie mogę wyobrazić sobie ciężkich krążowników z napędem plazmowym (?),które jednocześnie mają drzewce, maszty, żagle i wszystkie te części znane z marynistyki, a do tego potrafią przeskakiwać z 'Matrycy' do przestrzeni gwiezdnej, ot tak. W trakcie przeskoków, załoga do niczego się nie przypina, mało tego, na zewnątrz zostają tzw. takielarze...

Dla mnie rewelacyjne sci-fi. Jest wszystko czego oczekiwałem. Sceny batalistyzne, rozterki moralne, zwiedzanie światów, kasty różnych rodów jak i momenty obyczajowe. Zachłysnąłem się tą książką i przeczytałem z przyjemnością. Nie dałem arcydzieła tylko dlatego, że jest to moja subiektywna opinia temat tej książki a nie fakt powszechnie znany (:

Dla mnie rewelacyjne sci-fi. Jest wszystko czego oczekiwałem. Sceny batalistyzne, rozterki moralne, zwiedzanie światów, kasty różnych rodów jak i momenty obyczajowe. Zachłysnąłem się tą książką i przeczytałem z przyjemnością. Nie dałem arcydzieła tylko dlatego, że jest to moja subiektywna opinia temat tej książki a nie fakt powszechnie znany (: