Szacunek dla wielkich mistrzów nie jest czymś nagannym, lecz wiara w jakiekolwiek autorytety nie zwalnia nas od ryzyka myślenia na własny rachunek. Autorytet w jednej dziedzinie może się zresztą okazać szkodliwym laikiem w innej, jeszcze ważniejszej. Przypomnijmy, że wielki Lew Tołstoj twierdził, iż tylko ludzie, którzy stracili wiarę w Boga, mogą wierzyć w istnienie niewidzialnych dla gołego oka bakterii. Bernard Shaw potrafił bezkrytycznie zachwycać się ustrojem stalinowskiej Rosji, lewicowi intelektualiści francuscy nie wierzyli w istnienie łagrów. Przykłady można by mnożyć. Takich właśnie ludzi miał bez wątpienia na myśli August Cieszkowski proponujący wprowadzenie do polszczyzny terminu "uczeniec", a więc człowiek który w przeciwieństwie do prawdziwego uczonego posiada samą wiedzę bez inteligencji.
Kontynuując "zniechęcanie" potencjalnego czytelnika do lektury, pragnę stwierdzić, iż wśród autorów tego tomu brak zgodności w zakresie definicji pojęcia autorytetu, jak też na temat konkretnych osób, które mogłyby być za takowy uważane. W rezultacie otrzymujemy całą panoramę postaci, sięgającą od Owsiaka, Ochojskiej i (nieżyjącego już, niestety) Kotańskiego, poprzez ludzi nauki (kapitalny portret Aleksandra Gieysztora) czy polityki (Nowak-Jeziorański, Brzeziński) po Jana Pawła II. - Janusz Tazbir (ze wstępu)