Nie przeczytane, ale wysłuchane, w drodze do pracy. Chwilami wyjątkowo nudne i irytujące, co w moim przypadku było pogłębione manierą narratora. Historia na pozór ciekawa, ale niewiarygodna psychologicznie, przegadana i w wielu przypadkach tak wydumana, że razi jej oderwanie od rzeczywistości. Nie polecam.

Nie przeczytane, ale wysłuchane, w drodze do pracy. Chwilami wyjątkowo nudne i irytujące, co w moim przypadku było pogłębione manierą narratora. Historia na pozór ciekawa, ale niewiarygodna psychologicznie, przegadana i w wielu przypadkach tak wydumana, że razi jej oderwanie od rzeczywistości. Nie polecam.

Czytając, miałem wrażenie, że książka i sama pisarka byłyby bardziej popularne gdyby akcja działa się w USA i zamiast Nastij była np. Emma. Na początku ciężko było przestawic się na rosyjskie nazwy, ale jest to ewidentnie coś nietypowego:)

Czytając, miałem wrażenie, że książka i sama pisarka byłyby bardziej popularne gdyby akcja działa się w USA i zamiast Nastij była np. Emma. Na początku ciężko było przestawic się na rosyjskie nazwy, ale jest to ewidentnie coś nietypowego:)

Jak przy każdej książce Marininy dobrze się bawiłam. Nieustannie nie zmienia się moja zajawka Anastazją Kamieńską. Lubię kobietę, nawet wtedy gdy prowadząc śledztwo odnawia znajomość ze swoją pierwszą, studencką miłością. Chociaż prywatnie uważam, że gość nawet wówczas do pięt jej nie sięgał. Pomysł na fabułę i prowadzenie śledztwa ciekawy i niespotykany ale już zakończenie ( czyli motyw postępowania przestępcy) tradycyjne, połączenie zemsty z zazdrością. Banalne ale prawdziwe.

Jak przy każdej książce Marininy dobrze się bawiłam. Nieustannie nie zmienia się moja zajawka Anastazją Kamieńską. Lubię kobietę, nawet wtedy gdy prowadząc śledztwo odnawia znajomość ze swoją pierwszą, studencką miłością. Chociaż prywatnie uważam, że gość nawet wówczas do pięt jej nie sięgał. Pomysł na fabułę i prowadzenie śledztwa ciekawy i niespotykany ale już zakończenie...

Kolejna opowieść o krystalicznie czystych w motywacjach i sympatycznych moskiewskich policjantach. No, ale niech tam nie będę się czepiał .Zwłaszcza , że caryca Aleksandra uraczyła nas doskonalą i wciągającą opowieścią. Co więcej poruszającą bardzo aktualny temat nietolerancji w stosunku do homoseksualizmu. Nasi miłościwie nam panujący prokuratorzy winni się pochylić nad tą powieścią, i przekonać, że nawet niechlubnej sławy rosyjscy stróżowie prawa zdają się znać zasady i terminy stosowania aresztu tymczasowego - co w polskiej rzeczywistości stało się wiedzą tajemną. Opowieść warta czasu poświęconego na jej przesłuchanie.

Kolejna opowieść o krystalicznie czystych w motywacjach i sympatycznych moskiewskich policjantach. No, ale niech tam nie będę się czepiał .Zwłaszcza , że caryca Aleksandra uraczyła nas doskonalą i wciągającą opowieścią. Co więcej poruszającą bardzo aktualny temat nietolerancji w stosunku do homoseksualizmu. Nasi miłościwie nam panujący prokuratorzy winni się pochylić nad...

https://zacofany-w-lekturze.pl/2020/07/milicjanci-i-wydawcy.html

https://zacofany-w-lekturze.pl/2020/07/milicjanci-i-wydawcy.html

To moja trzecia książka z serii, wybrał ją dla mnie przyjaciel. Absolutnie się nie zawiodłam. Zawiła intryga, problemy sercowe, realia kombinowania jako stróż prawa. Zakończenie wyjątkowo mnie zaskoczyło. Podejrzewałam sporo osób, ale ten poczciwy Jakimow absolutnie nie wydawał mi się dziwny. Doczekałam się też wyjaśnienia tytułu i powiem szczerze, że miło mnie zaskoczył. Nic tylko brać się za kolejne przygody Anastazji.

To moja trzecia książka z serii, wybrał ją dla mnie przyjaciel. Absolutnie się nie zawiodłam. Zawiła intryga, problemy sercowe, realia kombinowania jako stróż prawa. Zakończenie wyjątkowo mnie zaskoczyło. Podejrzewałam sporo osób, ale ten poczciwy Jakimow absolutnie nie wydawał mi się dziwny. Doczekałam się też wyjaśnienia tytułu i powiem szczerze, że miło mnie zaskoczył....

Przemęczyłam. Długa i nudna. Przede wszystkim jest to pamflet na wydawców rosyjskich, pewnie oparty na wlanych doświadczeniach autorki. Zgodnie z tą opowieścią wydawcy w Rosji to nikczemni oszuści, którzy nie cofną się przed niczym, żeby tylko zarobić, nikt i nic nie ma dla nich wartości.

Potem jest mocno rozbudowany, ale bezsensowny wątek romansowy. Jedna kochanka, druga kochanka.
Anastazja, jakby to był serial w odcinkach, kocha, i jest obojętna, i znowu kocha, i znowu obojętna.

Autorka robi jakiegoś potwora z Anastazji; bardzo inteligentnego, ale jednak potwora. Może potem się w kolejnej części okaże, ze Anastazja jest efektem jakiś eksperymentów genetycznych.

A dopiero gdzieś tam w tle, ledwie widoczny, jest wątek kryminalny. Prawie go nie ma, chociaz trupów jest wyjątkowo dużo. Autorka chyba ilością trupów chciała zrekompensować braki wątku kryminalnego.

Brakuje sensu w tej historii; nawet postacie, zazwyczaj ciekawie napisane w książkach tej autorki, są jakieś takie blade, nieprzekonywające.

Przemęczyłam. Długa i nudna. Przede wszystkim jest to pamflet na wydawców rosyjskich, pewnie oparty na wlanych doświadczeniach autorki. Zgodnie z tą opowieścią wydawcy w Rosji to nikczemni oszuści, którzy nie cofną się przed niczym, żeby tylko zarobić, nikt i nic nie ma dla nich wartości.

Potem jest mocno rozbudowany, ale bezsensowny wątek romansowy. Jedna kochanka,...

Postanowiłam przełamać niechęć i po dłuuuugiej przerwie znowu sięgnęłam po kryminał Aleksandry Marininy. I natychmiast przypomniałam sobie, dlaczego ją sobie onegdaj odpuściłam: w "Styliście" wszystkie wady poprzednich książek wydają się jeszcze bardziej widoczne. Pewnie dlatego, że stanowiące największy atut książki opisy śledztwa (którym wiarygodności nadają milicyjne doświadczenia autorki) zdominowane zostały przez nudne i literacko żenujące dywagacje na temat sercowych dylematów głównej bohaterki, stanowiące grafomanię w czystej postaci. W dodatku w dość dla mnie odstręczających, post-sowieckich realiach.
I tym razem decyzja jest ostateczna: nigdy więcej Marininy.

Postanowiłam przełamać niechęć i po dłuuuugiej przerwie znowu sięgnęłam po kryminał Aleksandry Marininy. I natychmiast przypomniałam sobie, dlaczego ją sobie onegdaj odpuściłam: w "Styliście" wszystkie wady poprzednich książek wydają się jeszcze bardziej widoczne. Pewnie dlatego, że stanowiące największy atut książki opisy śledztwa (którym wiarygodności nadają milicyjne...

Mimo stosunkowo małej objętości, bo "Stylista" ma niewiele ponad trzysta stron, odniosłem wrażenie, ze tym razem trochę zabrakło autorce literackiej pary. Lektura niestety się dłużyła.

Mimo stosunkowo małej objętości, bo "Stylista" ma niewiele ponad trzysta stron, odniosłem wrażenie, ze tym razem trochę zabrakło autorce literackiej pary. Lektura niestety się dłużyła.

Świetna książka. Dobrze się czyta. Dobre rosyjskie pisanie. Oczywiście nie jest to arcydzieło, ale dobrze się czyta w jeden dzień.

Świetna książka. Dobrze się czyta. Dobre rosyjskie pisanie. Oczywiście nie jest to arcydzieło, ale dobrze się czyta w jeden dzień.