Obyczajowo-przygodowa książka z cyklu powieści stanisławowskich nosi tytuł od imienia głównego bohatera, a osią całej narracji jest odkrywanie tajemnicy jego pochodzenia. Żeliga trafia jako wędrowiec do wsi Barcin w Chełmskiem, pozostaje na dworze stolnikostwa Barcińskich, staje się ich przyjacielem i powiernikiem, zakochuje się w ich ubogiej krewnej Agnieszce Przecińskiej i wszystko zmierza do happy endu. Bezlitośnie jednak w drugiej części autor strąca Żeligę w otchłanie cierpienia i czyni obiektem obrzydliwej intrygi wścibskiego sąsiada Achingera, z której jednakowoż prawda i honor wychodzą zwycięsko. Fabuła jest przeciągana niemiłosiernie, niestety niejednokrotnie sztampowa, gatunkowo się załamuje, a niektóre pomysły powodują dosłowny opad szczęki: takiej leśnej pustelni Żeligi z oswojoną zwierzyną Disney by się nie powstydził, a wizje ducha na ścieżce godne są powieścideł gotyckich... Niestety, wybitne to nie jest, a bywa żmudne w lekturze.

Obyczajowo-przygodowa książka z cyklu powieści stanisławowskich nosi tytuł od imienia głównego bohatera, a osią całej narracji jest odkrywanie tajemnicy jego pochodzenia. Żeliga trafia jako wędrowiec do wsi Barcin w Chełmskiem, pozostaje na dworze stolnikostwa Barcińskich, staje się ich przyjacielem i powiernikiem, zakochuje się w ich ubogiej krewnej Agnieszce Przecińskiej...