Ostatnia wola

Nirstety nie doczytalam ksiazki, jakos tak mi nie lezala wiec noewiem kto jest zabojca

Nirstety nie doczytalam ksiazki, jakos tak mi nie lezala wiec noewiem kto jest zabojca

Pokaż mimo to

Świetnie napisany kryminał w stylu Agathy Christie - moim zdaniem atmosferą przypomina trochę "Dziesięciu Murzynków" - początek ściągnięty, potem już nie;
w każdym bądź razie o wiele lepszy niż "Zamieć śnieżna i woń migdałów" Camilli Lackberg.

POLECAM!!! POLECAM!!!

Świetnie napisany kryminał w stylu Agathy Christie - moim zdaniem atmosferą przypomina trochę "Dziesięciu Murzynków" - początek ściągnięty, potem już nie;
w każdym bądź razie o wiele lepszy niż "Zamieć śnieżna i woń migdałów" Camilli Lackberg.

POLECAM!!! POLECAM!!!

Pokaż mimo to

Podobała mi się!
Takie kryminały lubię: bez drastycznych szczegółów, pomysł niby przerobiony w dziesiątkach wariacji, ale taka nie była mi znana, akcja w jednym miejscu i niemal w jednym czasie, zaskakujące (dla mnie) zakończenie, dobrze się czytająca. Oczywiście były pewne braki, ale "wrażenie ogólne" jest na plus.

Podobała mi się!
Takie kryminały lubię: bez drastycznych szczegółów, pomysł niby przerobiony w dziesiątkach wariacji, ale taka nie była mi znana, akcja w jednym miejscu i niemal w jednym czasie, zaskakujące (dla mnie) zakończenie, dobrze się czytająca. Oczywiście były pewne braki, ale "wrażenie ogólne" jest na plus.

Pokaż mimo to

Kryminalik retro, w miarę sprawnie napisany. Intryga nie wyszukana, akcji mało, dużo dialogów. Lekko się czyta ale nie posiada tego napięcia które lubię tego typu literaturze. Ja wolę jak nie mogę się oderwać od lektury.

Kryminalik retro, w miarę sprawnie napisany. Intryga nie wyszukana, akcji mało, dużo dialogów. Lekko się czyta ale nie posiada tego napięcia które lubię tego typu literaturze. Ja wolę jak nie mogę się oderwać od lektury.

Pokaż mimo to

POCZĄTEK I KONIEC
Kolejny tytuł, który odnotowuję tylko dla porządku, żeby nie zapomnieć, że poznałam nowego polskiego autora.

„Ostatnia wola” świetnie się zaczyna i całkiem nieźle kończy, natomiast wszystko, co dzieje się pomiędzy pozostawia wiele do życzenia.

Ekscentryczna, złośliwa i nieprzyzwoicie bogata arystokratka zaprasza do swego pałacu starannie wyselekcjonowanych krewnych, aby ogłosić, kto z nich przejmie po niej spadek. Staruszka zamierza popełnić spektakularne samobójstwo. Jest śmiertelnie chora i chce odejść na swoich zasadach. Zwołuje rodzinny zjazd aby osiągnąć pewien niecny cel, nie ma jednak szansy obserwowania przebiegu wydarzeń, ponieważ zanim cokolwiek zacznie się dziać, zostaje zamordowana.

Potężna śnieżyca sprawia, że grupa osób, oczywiście wszyscy są podejrzani, zostaje odcięta od świata. Można by ponarzekać, że to motyw zgrany jak świat, ale taki punkt wyjścia zawsze się sprawdza, jeśli tylko dalszy rozwój wypadków jest dobrze poprowadzony. A w „Ostatniej woli” niestety nie jest.

Gdy pisałam o „Przypadkowym detektywie” Macieja Ślużyńskiego (recenzja z 9 stycznia 2018) opartym na tym samym pomyśle inspirowanym „Pułapką” Agaty Christie, moim głównym zarzutem było to, że mamy za mało podejrzanych. W „Ostatniej woli” podejrzanych jest akurat tylu, ile trzeba. Czytelnik nie pogubi się w nadmiarze postaci i powinien mieć satysfakcję z samodzielnego dochodzenia – kto zabił. Dlaczego więc tylko powinien mieć, a nie ma?

Powodem niezaspokojenia potrzeb czytelnika jest błąd konstrukcyjny. W tym kryminale brakuje postaci detektywa. Narracja prowadzona jest tak, że przez większość powieści wydaje nam się, że każdy z bohaterów prowadzi własne śledztwo, ale jednocześnie każdy z nich jest podejrzany. To zabieg dość ryzykowny i na pewno poradziłaby sobie z tym Agata Christie, ale niestety, Joannie Szwechłowicz się nie udało. Brakuje napięcia, w ogóle nie drżymy o życie bohaterów. Nie mamy też możliwości śledzenia ciągów przyczynowo-skutkowych, a jest to ulubione hobby czytelników kryminałów. Lider wśród detektywów pojawia się dopiero wtedy, gdy przychodzi do rozwiązania zagadki, czyli o wiele za późno.

Autorka nie ustrzegła się również innych drobniejszych błędów. Pomysł z wyprawą na nartach jest mocno naciągany, podobnie jak niespodziewany gość, który spada z nieba (pardon, ze strychu).

Trochę mi szkoda zmarnowanego pomysłu, bo pointa z ostatnią wolą ekscentrycznej staruszki jest naprawdę efektowna i dowcipna, chociaż łatwa do przewidzenia.

https://www.czytacz.pl

POCZĄTEK I KONIEC
Kolejny tytuł, który odnotowuję tylko dla porządku, żeby nie zapomnieć, że poznałam nowego polskiego autora.

„Ostatnia wola” świetnie się zaczyna i całkiem nieźle kończy, natomiast wszystko, co dzieje się pomiędzy pozostawia wiele do życzenia.

Ekscentryczna, złośliwa i nieprzyzwoicie bogata arystokratka zaprasza do swego pałacu starannie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za JP II apeluję: „NIE LĘKAJCIE SIĘ”, a że ja swojski staruszek, to przekładam na „nasze”: nie bójta się! Jak piszecie, że to świetny kryminał retro w stylu Agaty Christie, to czego Wam, do diaska, brakuje, żeby postawić 10/10 ???
Oczywiście w kategorii kryminałów… Książka, z 2015 roku, 164 strony na pdf, ma na LC 6,53 (152 ocen i 40 opinii) i tylko troje odważnych dało jej 10/10; to ja jestem czwarty!!
Nic nie znalazłem o autorce poza notką Wydawcy (Prószyński):
„Joanna Szwechłowicz (ur. 1984) – absolwentka MISH, z wykształcenia polonistka i socjolog. Doktorantka w Zakładzie Komparatystyki Instytutu Literatury Polskiej UW. Pisze pracę na temat amatorskiej krytyki literackiej w Internecie. Prowadzi zajęcia z komparatystki, analizy porównawczej tekstów literackich oraz na temat mediów elektronicznych.”
Wydaje się kompetentna i jeszcze młoda, a na LC ma trzy książki, ostatnia z 2016. No to wesprzyjmy ją, bo zapowiedź dobrej zabawy już nam dała. Polecam 10/10

Za JP II apeluję: „NIE LĘKAJCIE SIĘ”, a że ja swojski staruszek, to przekładam na „nasze”: nie bójta się! Jak piszecie, że to świetny kryminał retro w stylu Agaty Christie, to czego Wam, do diaska, brakuje, żeby postawić 10/10 ???
Oczywiście w kategorii kryminałów… Książka, z 2015 roku, 164 strony na pdf, ma na LC 6,53...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Porównania, nie da się uniknąć do Agaty Christie. Powiedziałabym, że to nasza rodzima Agata. W każdym bądź razie, pani Szwechłowicz będzie stała u mnie na półce obok królowej kryminału.

Jest rok 1938/1939.
Książkę rozpoczyna nade dziwaczny list ciotki Wirydianny. Widzimy w nim, że nie tylko imię ma dziwaczne, ale to ciekawa na pewno ekscentryczna starsza pani. Ciotka zaprasza swoich krewnych na sylwestra bo postanawia umrzeć, i przy okazji zapoznać towarzystwo z Ostatnią Wolą. A ponieważ cioteczka jest majętna, rodzinka się zjeżdża.
Oj będzie się działo. A ponieważ zasypie ich śnieżyca w zasadzie będą odcięci od świata.

W moim mniemaniu kryminał retro świetny, i jak najbardziej oddaję klimat Agaty, przy czym nie jest nieudolną kopią.

Polecam fanom retro kryminałów, fanom Agaty i fanom Pani Szwechłowicz, bo jestem przekonana że tych ostatnich będzie przybywać.

Porównania, nie da się uniknąć do Agaty Christie. Powiedziałabym, że to nasza rodzima Agata. W każdym bądź razie, pani Szwechłowicz będzie stała u mnie na półce obok królowej kryminału.

Jest rok 1938/1939.
Książkę rozpoczyna nade dziwaczny list ciotki Wirydianny. Widzimy w nim, że nie tylko imię ma dziwaczne, ale to ciekawa na pewno ekscentryczna starsza pani. Ciotka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kilka lat temu przeczytałam "Tajemnicę szkoły dla panien" i bardzo mi się ta książka spodobała. Nie był to co prawda typowy kryminał, lecz powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym, ale pamiętam dobrze oddane realia życia na międzywojennej poznańskiej prowincji i to, ze książka była niegłupia. Chciałam przeczytać inne książki tej autorki i teraz sobie o tym przypomniałam zobaczywszy przecenę ebooków w jednej z księgarni internetowych. No i niestety rozczarowanie. Albo przez te 2 lata gust mi się zmienił (przeczytałam kilka dobrych kryminałów retro) albo autorka obniżyła loty. Powieść z zamierzenia chyba miała być z przymrużeniem oka, ale jest nijaka i nieprzekonywująca. Zgadzam się z tym, co napisała @Trzcionka. Nie ma nastroju międzywojnia, postaci są sztuczne, nie ma też dowcipu, który mógłby z niej uczynić komedię kryminalną. Brakuje też napięcia i możliwości samodzielnego domyślenia się sprawcy, co w klasycznych kryminałach jest najważniejsze. Może to kwestia dopasowania się do gustów odbiorcy ("Ostatnia wola" ma lepsze oceny niż "Tajemnica szkoły dla panien", co mnie dziwi). Może autorka sportretowała samą siebie w postaci pisarki Urszuli (ambitna literatura się nie sprzedaje)?. No i ten zakonnik- detektyw! Odbieram to jako koniunkturalną modę na "ojców Mateuszów".

Kilka lat temu przeczytałam "Tajemnicę szkoły dla panien" i bardzo mi się ta książka spodobała. Nie był to co prawda typowy kryminał, lecz powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym, ale pamiętam dobrze oddane realia życia na międzywojennej poznańskiej prowincji i to, ze książka była niegłupia. Chciałam przeczytać inne książki tej autorki i teraz sobie o tym przypomniałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może i miało być w stylu Agaty Ch., ale autorka nie dała rady sprostać zadaniu. Początek - obiecujący, tajemniczy pałac, ekscentryczna ciotka, rodzinka zaproszona, by odczytać tytułową "Ostatnią wolę", są i trupy i zagmatwana intryga. I na tym koniec. Bo koniec mnie rozwalił i totalnie rozczarował. A miało być tak pięknie....

Może i miało być w stylu Agaty Ch., ale autorka nie dała rady sprostać zadaniu. Początek - obiecujący, tajemniczy pałac, ekscentryczna ciotka, rodzinka zaproszona, by odczytać tytułową "Ostatnią wolę", są i trupy i zagmatwana intryga. I na tym koniec. Bo koniec mnie rozwalił i totalnie rozczarował. A miało być tak pięknie....

Pokaż mimo to

Akcja książki dzieje się na koniec 1938 roku, blisko niemieckiej granicy.
Koszmarna baronowa (postrzegana tak przez rodzinę), 95-letnia mocno schorowana kobieta, postanawia zakończyć swój żywot na swoich warunkach. Ma również zamiar świetnie się bawić na spotkaniu rodzinnym, na które wzywa wybranych członków swojej rodziny i rodzin swoich trzech zmarłych mężów. A wszystko toczyć się będzie wokół spadku, który baronowa komuś zapisała, nie ujawniając jednak treści testamentu.
Jednym pociągiem z Poznania przybywa więc do wiejskiej głuszy kilkoro całkiem różnych ludzi, niektórzy się nie znają, inni są połączeni więzami krwi i wspólnym dzieciństwem. Część osób przybywa z obowiązku, inni po cichu liczą na zgarnięcie fortuny bogatej krewnej.
Baronowa złośliwa do granic możliwości, nikomu nie odpuszcza i dla każdego ma tylko złe słowo.
Skonfundowani ludzie, z napięciem oczekujący na ujawnienie testamentu, ze swoimi ukrytymi potrzebami, lękami, grzeszkami, animozjami, odcięci od świata z powodu okropnej wichury śnieżnej, bez prądu i możliwości kontaktu z kimś z zewnątrz, pomału odkrywają swoją prawdziwą twarz.
Czy Zenon na pewno zmarł z przyczyn naturalnych, jeszcze w pociągu, w drodze do krewnej?
Jak przebywanie w ograniczonej przestrzeni z niekoniecznie lubianymi ludźmi może wpływać na psychikę i postępowanie?
A bogactwo nęci...
Bardzo sprawnie skonstruowany kryminał retro, nieco w stylu Christie, gdzie najważniejsza jest dedukcja i umiejętne wyciąganie wniosków, a także zmysł obserwacji.

Akcja książki dzieje się na koniec 1938 roku, blisko niemieckiej granicy.
Koszmarna baronowa (postrzegana tak przez rodzinę), 95-letnia mocno schorowana kobieta, postanawia zakończyć swój żywot na swoich warunkach. Ma również zamiar świetnie się bawić na spotkaniu rodzinnym, na które wzywa wybranych członków swojej rodziny i rodzin swoich trzech zmarłych mężów. A wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to