Siła wyższa

Czy naprawdę zbyt wiele wymagam gdy podczas sięgania za kryminał retro oczekuję nie tylko ciekawej zagadki kryminalnej, rozwikłanej siłą intelektu, ale również rzetelnego odtworzenia realiów historycznych? Ostatecznie po cóż ubierać powieść w kostium historyczny, jeżeli nie chce się go wykorzystać ani nawet skrupulatnie przygotować? Czy tylko po to, aby nie musieć poznawać nowoczesnych metod śledczych? Jest prostszy sposób: wystarczy uwięzić bohaterów z dala od cywilizacji. Nie trzeba wysyłać ich do innej epoki. Niestety autorka „Siły wyższej” nie skorzystała z tej możliwości i oto otrzymałam dziwną, nie do końca spójną historię, która niewiele ma wspólnego z opisywanym czasem, no może poza kilkoma przebojami muzycznymi.

Historia zapowiadała się ciekawie. Zaginiony ksiądz, pensjonat prowadzony przez leciwe już panny, zgromadzenie w jednym miejscu kilku różnych charakterów i pensjonariusze skrywający swoje mroczne tajemnice. Do tego dochodzi spektakularna zbrodnia i dwóch zakonników w charakterze śledczych w uzdrowiskowej miejscowości w przededniu drugiej wojny światowej. Brzmi całkiem nieźle, a byłoby naprawdę dobrze, gdyby wszystkie szanse zostały wykorzystane. Ba, gdyby choć połowa z nich została poprowadzona z werwą i polotem. Niestety tak się nie stało. W moim odczuciu cała fabuła rozłazi się w szwach i brakuje tu pomysłu na logiczne i konsekwentne prowadzenie intrygi, która chaotycznie zmierza do pojawiającego się znienacka finału. Być może dzieje się tak, ponieważ same postaci są nieautentyczne. Brakuje im oryginalności i nie zapadają od pierwszych linijek w pamięć. Muszę się przyznać, że początkowo miałam nawet problem z odróżnieniem dwóch zakonników prowadzących śledztwo. Zlewali mi się oni w całość, co było bardzo irytujące podczas czytania. Podobnie rzecz się miała z innymi pensjonariuszami, że o bezbarwnym przedstawicielu organów ścigania nie wspomnę.
Według mnie nie wykorzystano również potencjału komicznego w postaciach starszych panien Malickich, prowadzących Polski Katolicki Pensjonat Pod Krokusami oraz duetu dwóch duchownych. Ewidentnie w ich relacjach mogłoby być więcej emocji i humorystycznych dygresji.

Na koniec oczywiście zabrakło gruntownego przygotowania historycznego oraz przynajmniej wyczuwalnej podskórnie nadciągającej nawałnicy dziejowej. Wprawdzie do wybuchu wojny pozostało jeszcze kilka miesięcy, ale warto byłoby do niej chociaż nawiązać, żeby urozmaicić i urealnić fabułę. Niestety bohaterowie Joanny Szwechłowicz nie czytają gazet, nie słuchają radia i nie rozmawiają ze sobą na tematy niezwiązane ze sprawą. Zubaża to bardzo przekaz, a świat wykreowany przez autorkę staje się płaski i nijaki.

Czy naprawdę zbyt wiele wymagam gdy podczas sięgania za kryminał retro oczekuję nie tylko ciekawej zagadki kryminalnej, rozwikłanej siłą intelektu, ale również rzetelnego odtworzenia realiów historycznych? Ostatecznie po cóż ubierać powieść w kostium historyczny, jeżeli nie chce się go wykorzystać ani nawet skrupulatnie przygotować? Czy tylko po to, aby nie musieć poznawać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejny retro kryminał pani Szewchłowicz, w stylu Agaty bardzo przypadł mi do gustu, grupka pensjonariuszy i morderstwo.

Znany już nam ojciec Aleksander Herbst oraz jego towarzysz z zakonu Florian Myszkowski zostają oddelegowani do odnalezienia zaginionego księdza i doprowadzenia do parafii. Trop prowadzi ich do pensjonatu w Krynicy, niestety tam sytuacja się komplikuje...

Obaj panowie benedyktyni, choć skrajnie różni budzą sympatię i ciekawość. Powiedziałbym nawet że świetnie się uzupełniają. Spostrzegawczy Aleksander i zrzędliwy Florian. Oni to tworzą duet detektywistyczny. Mam cichą nadzieję że, autorka jeszcze umieści tych panów w innej zagadce.

Książka nie pozbawiona humoru i refleksji.
Zakończę cytatem z książki " Nikt, kto potrafi z siebie kpić, nie jest całkiem głupi".

Kolejny retro kryminał pani Szewchłowicz, w stylu Agaty bardzo przypadł mi do gustu, grupka pensjonariuszy i morderstwo.

Znany już nam ojciec Aleksander Herbst oraz jego towarzysz z zakonu Florian Myszkowski zostają oddelegowani do odnalezienia zaginionego księdza i doprowadzenia do parafii. Trop prowadzi ich do pensjonatu w Krynicy, niestety tam sytuacja się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lekko napisana kryminalna powieść na leniwe popołudnia. Sporo humoru, ujmujący styl

Lekko napisana kryminalna powieść na leniwe popołudnia. Sporo humoru, ujmujący styl

Pokaż mimo to

Przeczytana z ogromną przyjemnością - tym większą, że sięgnęłam po nią, po "Prokuratorze" - ciekawa historia kryminalna retro z odrobiną humoru, napisana sprawnym językiem. Świetna na samotny wieczór.

Przeczytana z ogromną przyjemnością - tym większą, że sięgnęłam po nią, po "Prokuratorze" - ciekawa historia kryminalna retro z odrobiną humoru, napisana sprawnym językiem. Świetna na samotny wieczór.

Pokaż mimo to

"Siła wyższa" to bardzo przyjemna i lekka lektura. Miło się ją czyta, mimo, że chodzi przecież o zabójstwo. Postać ojca Aleksandra jest nieco intrygująca.

"Siła wyższa" to bardzo przyjemna i lekka lektura. Miło się ją czyta, mimo, że chodzi przecież o zabójstwo. Postać ojca Aleksandra jest nieco intrygująca.

Pokaż mimo to

Kryminał w stylu retro ? Czemu nie ....
Trochę ciężko było wciągnąć mi się w fabułę ,może dlatego że było zbyt wiele postaci,ale i tak sięgnę po koleje książki pani Joanny :-)

Kryminał w stylu retro ? Czemu nie ....
Trochę ciężko było wciągnąć mi się w fabułę ,może dlatego że było zbyt wiele postaci,ale i tak sięgnę po koleje książki pani Joanny :-)

Pokaż mimo to

Przeciętna. Bez polotu z fabułą, która z niczego nie wynikała. Gwiazdki za dość fajny klimat i postać ojca Aleksandra.

Przeciętna. Bez polotu z fabułą, która z niczego nie wynikała. Gwiazdki za dość fajny klimat i postać ojca Aleksandra.

Pokaż mimo to

To druga książka o ojcu Aleksandrze, którą przeczytałam. Dokładniej: delektowałam się. Lekki kryminał retro, z morderstwem, barwnymi postaciami, z mnóstwem ironicznego dystansu i humoru, z przedwojennym klimatem. Chciałabym jeszcze więcej tego samego, ale brakuje mi jednej części, a nowej na razie nie ma i nie wiadomo, czy będzie. Oby jednak powstała!

To druga książka o ojcu Aleksandrze, którą przeczytałam. Dokładniej: delektowałam się. Lekki kryminał retro, z morderstwem, barwnymi postaciami, z mnóstwem ironicznego dystansu i humoru, z przedwojennym klimatem. Chciałabym jeszcze więcej tego samego, ale brakuje mi jednej części, a nowej na razie nie ma i nie wiadomo, czy będzie. Oby jednak powstała!

Pokaż mimo to

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2017/05/w-skrocie.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2017/05/w-skrocie.html

Pokaż mimo to

Książka w stylu „pisać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej”. Tym razem jednak mamy do czynienia z tym drugim przypadkiem.

Według zapowiedzi miał to być kryminał retro, tymczasem wedle mojej opinii ani to kryminał, ani retro. A fajna okładka, to zwykła zmyłka dla naiwniaków, takich ja ja….

Sam wątek kryminalny jest wyjątkowo słaby. Zagadka nie jest specjalnie skomplikowana, do tego zaserwowana w taki sposób, że praktycznie czytelnikowi jest niemal wszystko jedno, czy ma do czynienia z wypadkiem, czy z morderstwem. A kwestia wykrycia sprawcy z każdą kolejną stroną staje się coraz bardziej obojętna. Jak więc łatwo się domyślić napięcia i emocji tam tyle, co na wyścigach żółwi. Do tego dialogi są mdłe, a wykreowane postacie w gruncie rzeczy dość nijakie. Sytuację ratuje jedynie ojciec Florian i jego całkiem nie najgorsze spostrzeżenia dotyczące kuracjuszy.

Umiejscowienie akcji tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej mogło zdecydowanie uatrakcyjnić fabułę i zrobić z tej pozycji ciekawą powieść obyczajową (jeśli już kryminał nie wyszedł), ale potencjał został zmarnowany. Pomimo skomplikowanej sytuacji politycznej i gospodarczej, rozmowy, jakie toczą się pomiędzy mieszkańcami pensjonatu właściwie mogłyby mieć miejsce nawet dzisiaj (Łemków zastąpimy emigrantami i wydźwięk narzekań będzie identyczny), a całe przygotowanie autorki do opisania realiów dwudziestolecia międzywojennego, to przejrzenie starego planu Krynicy, czy wstawienie tekstów dwóch popularnych piosenek (Bóg jeden wie po co, nota bene), ewentualnie nazwisk kilku artystów popularnych w ówczesnym czasie.
Bo niestety z odtworzeniem drobnomieszczańskiej atmosfery autorka już sobie nie poradziła. Do tego stopnia nawet, że w pokoju jednej z par małżeńskich znajdujemy brudnopis wniosku do sądu z prośbą o rozwód. No ręce opadają, jak człowiek czyta coś takiego… Jakim cudem boskim przygotowując się do pisania bodajże już trzeciej książki, której akcja rozgrywa się w latach 30-tych XX wieku, można pominąć fakt, że kwestie zawierania lub rozwiązywania małżeństw leżały wtedy wyłącznie w gestii wspólnot wyznaniowych? A że w kościele katolickim rozwody nie istnieją (w tej sprawie nic się nie zmieniło do dzisiaj), a o unieważnienie zawartego związku łatwo nie było, ci najbardziej zdeterminowani doznawali "oświecenia" i zmieniali wyznanie np. na protestanckie, gdzie rozwody są dopuszczalne. Z tym, że oczywiście nie były to przypadki nagminne i powszechnie pochwalane. Pomijając już to, że autorka szafuje terminem rozwód na prawo i lewo, zastanawiające jest, że żadnego z bohaterów to ani nie zadziwia, ani nie szokuje (choć niby wszyscy to praktykujący katolicy, do tego horyzonty mają wąskie, a dulszczyzna wygląda z każdego kąta), to jeszcze ten wniosek do sądu….. Do jakiego sądu, ja się pytam, chcieli ci ludzie lecieć (czy też do jakiego chciała ich pisarka wysłać), skoro żadne sądy w II Rzeczypospolitej takimi sprawami się nie zajmowały?

Pech chce, że nie jest to pierwsza książka stylizowana na epokę inną niż współczesna, która trafiła ostatnio w moje ręce, a w której błędy same rzucają się w oczy więc zwyczajnie jestem rozczarowana poziomem rodzimych autorów. Jeśli ktoś nie ma czasu lub ochoty na pobieżne choćby przygotowanie gruntu pod wymyśloną fabułę, to niech trzyma się tego, co ma za oknem i co zna z własnych doświadczeń, a nie wypisuje bzdury. Bo po natknięciu się na parę takich „zonków” tu i ówdzie, człowiek żałuje, że w ogóle nauczył się czytać. I nie ma co lamentować, że ludzie coraz mniej czytają, jak po prawdzie nie bardzo jest co czytać….

Książka w stylu „pisać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej”. Tym razem jednak mamy do czynienia z tym drugim przypadkiem.

Według zapowiedzi miał to być kryminał retro, tymczasem wedle mojej opinii ani to kryminał, ani retro. A fajna okładka, to zwykła zmyłka dla naiwniaków, takich ja ja….

Sam wątek kryminalny jest wyjątkowo słaby. Zagadka nie jest specjalnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to