Szklane miecze to czterotomowa seria, która ukazała się w Polsce dzięki wydawnictwu Egmont. Opowiada prostą w założeniu historię, z jaką wielokrotnie czytelnicy mieli do czynienia nie tylko w światach fantasy. Tajemnicza przepowiednia, zemsta, złamane serce, a wszystko toczy się wokoło tajemniczych mieczy ze szkła, które spadły z nieba. Niby nic nowego, a jednak seria posiada w sobie zadziwiającą siłę przyciągania, sprawiającą że wraca się do niej nad wyraz często. Być może to właśnie jej prostota ma taką siłę, a dodawszy do tego wspaniałe rysunki, czerpiące garściami z fantazyjnej kultury Wschodu oraz Ameryki Środkowej, otrzymamy coś wyjątkowego.

Historia zaczyna się w spokojnej wiosce, gdzie żyje Yama, młoda córka wodza, będąca jeszcze dzieckiem. Nieopodal ich osady spada z nieba szklany miecz, który wbija się w świętą skałę i zamienia ją w szkło. Wódz wioski uznaje to za znak, że trzeba powstać i zbuntować się przeciw Generałowi Orlandowi, okolicznemu tyranowi, który wraz z swą armią najemników terroryzuje od lat te ziemie, pracując dla monarchów. Jednak w obliczu zagrożenia ze strony tyrana, wieśniacy buntują się i zabijają swego wodza, a jego żonę oddają Orlandowi. Mała Yama ucieka do mrocznego lasu gdzie spotyka samotnego wojownika. Ten dowiedziawszy się o mieczu z nieba rozumie, że przedmiot wybrał dziewczynkę na swego opiekuna. Kierowany prywatnymi pobudkami, postanawia zaopiekować się dzieckiem i wyszkolić Yamę na wojowniczkę.

Tytułowa bohaterka nie jest postacią zbyt skomplikowaną i w praktyce przypomina zwykłą nastolatkę, którą pcha żądza zemsty. Dzięki temu wypada ona wyjątkowo realistycznie, gdyż kieruje się prostymi pobudkami. Odnaleźć oprawców jej rodziców po czym wpakować im miecz prosto w bebechy i je wypruć. Nie chce słuchać nauk o wybaczeniu, wyższych planach związanych z tajemniczą bronią czy fatum. Dla niej liczy się tylko to aby Orland leżał u jej stóp, krztusząc się własną krwią i powoli konał. Daje to do zrozumienia przez cały album, ale jednocześnie wie, że porwanie się samotnie, do tego bez przeszkolenia, na tyrana nie ma sensu. Dlatego mimo wewnętrznego oporu oraz buntu słucha się swego mistrza i opiekuna w osobie Miklosa.

Jest on postacią tragiczną opartą na znanym z szkolnych lektur schemacie. Wielki generał, który zakochał się z wzajemnością w niewłaściwej kobiecie, co doprowadziło go do zguby, tuła się od lat po świecie, nie mogąc zagrzać nigdzie miejsca na dłużej. Zna jednak przepowiednię, dotyczącą Szklanych mieczy i wie czemu faktycznie mają służyć. Dlatego gdy zorientował się, że jeden z nich wybrał Yamę na swą powierniczkę, postanowił wyszkolić ją na wojowniczkę oraz pomóc jej w dokonaniu aktu zemsty. Nie pała on co prawda do tego wielkim zapałem, jednak zdaje sobie sprawę jak ważna dla niego jest ta młoda osoba. Z czasem staje się wręcz jego przybraną córką, krnąbrną i buntowniczą, ale Miklos kocha ją ponad wszystko.

Głównym bohaterom towarzyszą dwa skrzaty oraz nieco groteskowy, przypominający skrzyżowanie tygrysa z małpą, wierzchowiec. Wprowadzają oni nieco humoru sytuacyjnego do opowieści, jednak cała trójka stanowi swoistą pomoc oraz często robi za dodatkowe oczy i uszy głównej pary bohaterów. Niestety w pewnym momencie skrzaty jakby znikały z pola widzenia, przez co czytelnik potrafi kompletnie zapomnieć o tych postaciach. Potem znów wypływają na wierzch i trwają tak do nieco zaskakującego finału.

To co jednak najbardziej zapada w pamięci to malowniczy, fantazyjny, a jednocześnie bardzo niebezpieczny świat, w którym przyszło żyć Yamie oraz Miklosowi. Za rysunki odpowiada Laura Zuccheri, która popisała się nie małą wyobraźnią tworząc ten dziwny świat. Widać w nim wiele nawiązań do kultur Ameryki Środkowej i Azji, w szczególności Dalekiego Wschodu z Starożytnymi Chinami na czele. Dotyczy to nie tylko ubioru poszczególnych postaci, ale także architektury budowli oraz fantazyjnie zaprojektowanych stworzeń oraz malowniczego lasu. Sprawia to wrażenie jednocześnie realizmu jak i ulotności krain, które mogłyby kiedyś zaistnieć, ale historia potoczyła się inaczej, nie pozwalając zaistnieć tym gatunkom.

Pierwszy tom Szklanych mieczy pokazuje jak umiejętnie można obrobić materiał, z którego wydawałoby się nie da się już nic nowego wycisnąć. A mimo to francuski duet Corgiat-Zuccheri dokonał niemożliwego. Tchnął życie w nowy, z pozoru schematyczny, świat, wykorzystując znane motywy i splatając na tyle umiejętnie, że ich dzieło absorbuje czytelnika. Pierwszy tom przybliża nam ogólny zarys świata oraz przeszłość Miklosa i przyszłość Yamy. Niby zdradza dużo, ale po lekturze mamy sporo pytań i wielu rzeczy nie jesteśmy pewni. Dlatego chcemy sięgnąć po kolejny tom, aby dowiedzieć się jaki sekret skrywają magiczne miecze.

Szklane miecze to czterotomowa seria, która ukazała się w Polsce dzięki wydawnictwu Egmont. Opowiada prostą w założeniu historię, z jaką wielokrotnie czytelnicy mieli do czynienia nie tylko w światach fantasy. Tajemnicza przepowiednia, zemsta, złamane serce, a wszystko toczy się wokoło tajemniczych mieczy ze szkła, które spadły z nieba. Niby nic nowego, a jednak seria...

Ciekawa historia, do tego ładnie narysowana, z wyrazistymi bohaterami. Trafiłam na ten komiks przypadkowo, ale chętnie doczytam pozostałe części, bo fabuła mnie wciągnęła i zaintrygowała.

Skojarzenie postaci Miklosa z Melem Gibsonem w "Walecznym sercu" chyba nie do końca przypadkowe? ;)

Ciekawa historia, do tego ładnie narysowana, z wyrazistymi bohaterami. Trafiłam na ten komiks przypadkowo, ale chętnie doczytam pozostałe części, bo fabuła mnie wciągnęła i zaintrygowała.

Skojarzenie postaci Miklosa z Melem Gibsonem w "Walecznym sercu" chyba nie do końca przypadkowe? ;)

Średniawka, ale wciąż lepsza niż większość tytułów, przez które się ostatnio przebijałem. Na minus bohaterowie płascy jak pizza z najtańszej sieciówki, oraz wtórny, nieciekawy świat przedstawiony. Na plus całkiem sprawnie poprowadzona historia z kilkoma plot twistami po drodze, choć zakończenie odrobinę od czapy. Polecam, jeśli macie ochotę na niewymagające fantasy do lektury w autobusie. // Ocena dla wszystkich 4 albumów.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Średniawka, ale wciąż lepsza niż większość tytułów, przez które się ostatnio przebijałem. Na minus bohaterowie płascy jak pizza z najtańszej sieciówki, oraz wtórny, nieciekawy świat przedstawiony. Na plus całkiem sprawnie poprowadzona historia z kilkoma plot twistami po drodze, choć zakończenie odrobinę od czapy. Polecam, jeśli macie ochotę na niewymagające fantasy do...

Niestety komiks jest za krótki, a pokazuje odcinek fabuły, który zasługuje na rozwinięcie. Przez to poruszane wątki zazwyczaj są powierzchowne, a postacie dość pobieżnie zarysowywane. Razi również brak oryginalności w fabule - znaczna część motywów została zapożyczona z innych obrazów kultury (ot, np. gnębiona społeczność). Poziom trzymają jedynie całkiem ładne ilustracje - ale to wciąż tylko warstwa wizualna, która bez poparcia dobrym scenariuszem nie wystarczy wymagającemu czytelnikowi.

Więcej na: http://gexe.pl/komiksy/art/5050,szklane-miecze-yama

Niestety komiks jest za krótki, a pokazuje odcinek fabuły, który zasługuje na rozwinięcie. Przez to poruszane wątki zazwyczaj są powierzchowne, a postacie dość pobieżnie zarysowywane. Razi również brak oryginalności w fabule - znaczna część motywów została zapożyczona z innych obrazów kultury (ot, np. gnębiona społeczność). Poziom trzymają jedynie całkiem ładne ilustracje -...

(...) Jest to dzieło międzynarodowej kooperacji: francuskiej scenarzystki Sylviane Corgiat oraz włoskiej rysowniczki Laury Zuccheri. Serial oryginalnie ukazywał się w latach 2009–14.

Pierwszy album zatytułowany jest imieniem głównej bohaterki. Yamę poznajemy w dniu niezwykłego wydarzenia – prosto ze słońca do wioski, w której mieszka, przylatuje jeden z czterech szklanych mieczy i wbija się w świętą skałę. Miecz spopiela wszystkich, którzy próbują go wyciągnąć. Nasza bohaterka korzysta z nieuwagi rodziców i także próbuje go wyszarpnąć, między nimi zachodzi magiczna reakcja – została uznana za godną wydobyć go, ale nie ma jeszcze tyle siły.

Pojawienie się miecza jest dla ojca bohaterki znakiem do pojęcia walki z ciemiężycielem – złym Orlandem. W swojej potrzebie buntu Achard jest odosobniony, żaden z mieszkańców nie chce się do niego przyłączyć, a wręcz dochodzi do krwawego samosądu...

(...) Historia opowiedziana na łamach pierwszego tomu, to jedna wielka klisza fabularna. Delikatnie ze schematów wybija się jedynie wątek proekologiczny, który pojawia się pod koniec. Zasadniczo po scenariuszu nie można się spodziewać żadnych zaskoczeń. Czytelnik bez problemu przewiduje, co się będzie działo na dalszych stronach. Wciąż kołacze się po głowie „już to gdzieś czytałem”: miecz w skale, wybraniec, zemsta, ciemiężona ludność, mentor, który blisko zna złego, dorastający uczeń. Lektura pierwszego tomu jest frustrująca i, niestety, nie wróży dobrze całej serii. Oczywiście chciałbym, aby w kolejnych tomach Sylviane Corgiat dodała jakieś zaskakujące elementy, które wybiją opowieść ze schematów.

Na plus należy zapisać oprawę graficzną włoskiej rysowniczki. Zuccheri poświęciła dużo uwagi, aby zbudować spójny świat flory i fauny (...)

Szklane miecze to serial, który polecić można przede wszystkim młodszej młodzieży. Myślę, że czytelnicy w wieku od 12 roku życia dobrze odnajdą się w fantastycznym świecie, w którym przyszło żyć upartej mścicielce-wybrance. Natomiast dorośli czytelnicy, ze względu na szablonowość fabuły i niejaką infantylność bohaterów, mogą czuć się zawiedzeni.

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2015/07/16/szklane-miecze-1-yama/

(...) Jest to dzieło międzynarodowej kooperacji: francuskiej scenarzystki Sylviane Corgiat oraz włoskiej rysowniczki Laury Zuccheri. Serial oryginalnie ukazywał się w latach 2009–14.

Pierwszy album zatytułowany jest imieniem głównej bohaterki. Yamę poznajemy w dniu niezwykłego wydarzenia – prosto ze słońca do wioski, w której mieszka, przylatuje jeden z czterech szklanych...

Pierwszy tom nowej serii fantasy. Mieszkańcy pewnej krainy są gnębieni przez okrutnego władcę. Niedaleko jednej z wiosek spada z nieba i wbija się w ziemię szklany miecz, który jest w stanie podnieść jedynie Yama, mała dziewczynka chcąca pomścić swoich rodziców. Fabuła nie jest specjalnie oryginalna – powtarza schematy znane z wielu innych tego typów utworów. Na plus wybija się jednak interesujące zakończenie, które może mieć ciekawe konsekwencje dla późniejszych tomów. Także różnorodna fauna i flora świata przedstawionego wyróżnia tę serię na tle innych tego gatunku. Ogólnie jednak nic specjalnego – przysłowiowa niezobowiązująca lektura do toalety.

Pierwszy tom nowej serii fantasy. Mieszkańcy pewnej krainy są gnębieni przez okrutnego władcę. Niedaleko jednej z wiosek spada z nieba i wbija się w ziemię szklany miecz, który jest w stanie podnieść jedynie Yama, mała dziewczynka chcąca pomścić swoich rodziców. Fabuła nie jest specjalnie oryginalna – powtarza schematy znane z wielu innych tego typów utworów. Na plus wybija...