Recenzje Kuczoka są dla filmu tym czym dla mnie był rozbiór stylistyczny wiersza w liceum. Czytało się te poezje, a potem okazywało się, że niewiele się z tego rozumie i nikt nie wie "co pokazać chciał poeta". Podobnie tutaj, niby te filmy widziałem, niby coś tam z nich wychwyciłem, ale świadomość użytych środków stylistycznych, symboliki scen itd. była w zasadzie minimalna. Pytanie tylko czy te przemyślenia są wynikiem dogłębnej i czasochłonnej analizy, czy też może przychodzi to autorowi tak jak nam jedzenie popcornu. Pomijając powyższe jest to popis erudycji i ponadprzeciętnej inteligencji, bez zbędnego popisywania się i puszenia. Odbiera się to szczerze i czyta z przyjemnością. Tylko się trzeba skupić, bo inaczej trzeba strony po trzy razy powtarzać.

Recenzje Kuczoka są dla filmu tym czym dla mnie był rozbiór stylistyczny wiersza w liceum. Czytało się te poezje, a potem okazywało się, że niewiele się z tego rozumie i nikt nie wie "co pokazać chciał poeta". Podobnie tutaj, niby te filmy widziałem, niby coś tam z nich wychwyciłem, ale świadomość użytych środków stylistycznych, symboliki scen itd. była w zasadzie...

Niewykorzystany potencjał. Kino, jako medium szokujące widza to bardzo wdzięczny temat, choć niełatwy. Tutaj został potraktowany po macoszemu. Jest "Iluminacja" Zanussiego, owiane złą legendą "Salo", niszowe "Szatańskie tango". Jako suplement umieszczono reportaż z pisania oraz wdrażania scenariusza do filmu "Pręgi" (Kuczok jest jego twórcą).

Wiem, że dobór tych filmów to rzecz względna, zależna od widzimisię twórcy. Nie mogę jednak oprzeć się zarzutowi, że nie uwzględnił Lans von Tiera, który z filmów drastycznych stworzył odrębną sztukę. Nie przypominam sobie również wzmianki o kinie gore, skoro mówa o produkcjach odstręczających wręcz masowego odbiorcę. Filmy z tego nurtu także potrafią nieść przesłanie, czego przykładem jest "Laboratorium Diabła".

Krótkie treści autora dotyczące wybranych produkcji wyczerpują temat o tych konkretnych filmach. Jednakże Kuczok jedynie napoczyna mówić o gatunku jako takim. Brak u niego myślowej klamry, która by zamykała koncepcję kina trudnego. Poza tym, jak scenariusze potrafi kreować dobre, tak zabrakło mu pasji przy pisaniu tej książki. Jak na słowa artysty, nie dostrzegam w nich realnej fascynacji, takiej która zaraża innych. Konkludując, brnąłem z trudem przez dobrą połowę w sumie krótkiego dzieła.

Nie chodzi, że ów czy tamtego autora zabrakło. Stworzyć kompletną galerię kontrowersyjnych animatorów kina nie sposób. Zmierzam ku brakowi konsekwencji. Pominięto wiele ważniejszych, artystycznie-przerażających filmów. Zamiast tego mamy taką "Ziemię niczyją". To sugestywny dramat, ale nie nazwałbym jego klimatu piekielnym, a taka jest konwencja książki.

Niewykorzystany potencjał. Kino, jako medium szokujące widza to bardzo wdzięczny temat, choć niełatwy. Tutaj został potraktowany po macoszemu. Jest "Iluminacja" Zanussiego, owiane złą legendą "Salo", niszowe "Szatańskie tango". Jako suplement umieszczono reportaż z pisania oraz wdrażania scenariusza do filmu "Pręgi" (Kuczok jest jego twórcą).

Wiem, że dobór tych filmów to...

Kuczoka przedtem najbardziej kojarzyłam jako autora książki "Gnój", która naprawdę trafiła do mnie. Z zaciekawieniem przyjęłam to, że też interesuje się filmem, a nawet pisze książki związane z tym tematem. "To piekielne kino" jest drugą książką Kuczoka o filmie przeczytaną przeze mnie (pierwsze były "Moje projekcje"). Tym razem niestety się zawiodłam. Cieniutka książka nie zawiera niewiele więcej niż opis fascynacji autora kinem brutalnym, przekraczającym granice. Nie mówi niestety nic odkrywczego na temat opisywanych filmów, ale można przynajmniej poznać kilka nowych tytułów, o których rzadko się pisze.

Kuczoka przedtem najbardziej kojarzyłam jako autora książki "Gnój", która naprawdę trafiła do mnie. Z zaciekawieniem przyjęłam to, że też interesuje się filmem, a nawet pisze książki związane z tym tematem. "To piekielne kino" jest drugą książką Kuczoka o filmie przeczytaną przeze mnie (pierwsze były "Moje projekcje"). Tym razem niestety się zawiodłam. Cieniutka książka nie...

Kuczok o kinie trudnym i poruszającym trudne tematy. Wyraźna nadreprezentacja Zanussiego, choć jest też Haneke, Noe i rzecz jasna Pasolini. Z pasją, nerwem, ale i pewną egzaltacją, która mnie trochę razi.

Kuczok o kinie trudnym i poruszającym trudne tematy. Wyraźna nadreprezentacja Zanussiego, choć jest też Haneke, Noe i rzecz jasna Pasolini. Z pasją, nerwem, ale i pewną egzaltacją, która mnie trochę razi.